ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

                               ช่วงเหตุการณ์ - ป.3

          ช่วงพักกลางวัน หลังจากหาอะไรใส่ท้องจนอิ่มหนำแล้ว สิ่งที่พวกผมและเพื่อนๆทำก็คือ การเตะฟุตบอล    

          เนื่องจากตอนพักกลางวันนั้น  ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาซึ่งจะมีครูเฝ้าอยู่ ครูท่านมักจะหายไปทำกิจกรรมส่วนตัวของท่าน   เมื่อครูท่านไม่อยู่ก็ทำให้พวกเราไม่สามารถเบิกลูกบอลออกมาเตะกันได้

          ดังนั้นพวกเราจึงลงมติกันว่าควรจะมีลูกฟุตบอลเป็นของกลุ่มพวกเราเอง  และในกลุ่มนี้คนที่บ้านอยู่ใกล้และสะดวกในการหิ้วลูกฟุตบอลมาโรงเรียนมากที่สุดก็คือผมเอง 

          วันนี้ก็เช่นกันหลังจากกินกันจนอิ่มแล้ว ผมกับเพื่อนก็เอาลูกบอลมาเตะกันในสนามบาสซึ่ีงอยู่หลังตึกเรียนของเรา จัดแจงแบ่งข้างเรียบร้อยก็เล่นกันอย่างสนุกสนาน  แต่ชีวิตมนุษย์เรามันไม่ราบรื่นอย่างที่คิด 

          ข้างสนามที่เราเล่นกันนั้น ก็จะมีพวกพี่ ป.5 นั่งหน้าสลอนเรียงรายเหมือนอีกาเกาะสายไฟ คอยจับจ้องพวกเราเล่นฟุตบอลกัน  การจ้องมองของพวกรุ่นพี่นั้น เคร่งขรึม จริงจัง มองๆไปก็คล้ายกับโค้ชฟุตบอลกำลังเลือกตัวเด่นของทีม แต่สิ่งที่พวกพี่ๆเขาทำกลับไม่ใช่เช่นนั้น..

          เมื่อลูกบอลที่เราเล่นไหลไปทางกลุ่ม ป.5พวกนี้ สิ่งที่เขาทำก็คือ ชู้ตลูกบอลของเราลอยโด่งไปไกล บางทีข้ามกำแพงโรงเรียนออกไปข้างนอก ซึงพวกเราต้องปีนรั้วไปเก็บลูกบอลมาเล่นต่อ

          "มีปัญหาไรป่าวน้องงง"

          รุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนถามพวกผม พร้อมกับเสียงโห่ ฮา หมดความเคร่งขรึมในตอนแรกไปอย่างสิ้นเชิง 

          "เอาไงดีเอส"

          เพื่อนคนหนึ่งถามผม ระหว่างที่รอเพื่อนอีกคนวิ่งไปเก็บลูกบอล คนอื่นๆเริ่มเดินมารวมกลุ่มปรึกษากัน

          "สู้กับมันเลยมั๊ํย?"

          ไอ้วีเพื่อนผู้มีร่างกายล่ำสันดุจเขียดตากแห้งถามขึ้นมา

          "เราไม่เอานะเรากลัว"

          คุณภพผู้ดำรงตำแหน่งผู้รักษาประตูเอ่ยออกมา (ไม่รู้ป่านนี้มันเสียไปกี่ประตูแล้ว)

          พอเพื่อนที่เก็บลูกบอลกลับมา  พวกเราก็สรุปได้ว่า เล่นกันต่อ ไม่ต้องไปสนใจเพียงแต่เลี่ยงห่างๆ พยายามอย่าให้ลูกบอลหลุดไปโซนนั้นก็พอ

          ฝ่ายรุ่นพี่ที่น่ารัก พอเห็นพวกเราไม่ปล่อยให้ลูกบอลไหลออกนอกสนาม ก็หาจังหวะที่พวกเราเลี้ยงลูกไปบริเวณนั้น วิ่งออกมาเตะบอลเราทิ้งซะดื้อๆ โดยที่พวกเราได้แต่ยืนมองตาปริบๆ เพราะไม่กล้าหือกับรุ่นพี่นั่นเอง

          "นี่แน้ พลั่กเข้าให้"

          หนึ่งในรุ่นพี่ เตะบอลพวกเราทิ้งแล้วร้องออกมาอย่างสะใจ ซึ่งจนถึงปัจจุบันนี้ ผมก็ยังไม่เข้าใจความคิดพวกมัน ว่าพวกมันต้องการอะไร  ขณะที่พวกเรากำลังปั่นป่วนอยู่นั้น พี่เอ พี่ชายสุดแสบของผมซึ่งเรียนอยู่ ม.1 ก็เดินมาพร้อมกับเพื่อนอีกหลายคน  พี่เอ เพิ่งกินข้าวเสร็จ กำลังจะเดินไปฉี่ที่ห้องน้ำหลังสนามบาสนั่นเอง

          ทันทีที่พี่เอกับเพื่อนเห็นเหตุการณ์ ก็เดินเข้ามาข้างหลังรุ่นพี่ ป.5 พร้อมกับเตะตูด คนที่เตะบอลพวกผมทิ้งทันที

          "นี่แน้ พลั่กเข้าให้" 

          พี่ชายผมเตะพร้อมกับร้องเลียนแบบพวกนั้น ป.5 ถลาลมล้มคะมำลงไปที่พื้น ส่วน ป.5คนอื่นก็แสดงถึงความรักเพื่อนอย่างออกนอกหน้า คือวิ่งหนีสุดชีวิต แต่ว่าเพื่อนพี่เอ ดักไว้ได้ทุกคน

          เหตุการณ์ที่ผมพอจำได้ช่วงนั้นก็คือ พวกพี่เอ จับ ป.5 พวกนั้นมายืนหันหลังเข้ากำแพง พร้อมกับเตะบอลอัดพวกนั้น คนไหนหนีก็โดนเพื่อนพี่เอ เตะตูดพร้อมกับลากคอให้ไปยืนที่กำแพงใหม่

          "เอาเล้ยพี่ เอ้า เอ้า เอาอีก" 

          เสียงไอ้วีลูกเขียดจำแลงร้องเชียร์ด้วยความสะใจเพราะอัดอั้นมานาน สุดท้ายพี่เอมีของแถมให้ผม คือจับหัวโจกกลุ่มนั้นล๊อคแขน พร้อมกับบอกว่า

          "เอส ชกมันเลย เต็มที่"

          "ไม่เอา หนูกลัว"

          ผมบอกพี่ชายเสียงสั่น เพราะไม่สันทัดเรื่องชกต่อย

          "อาไรว๊า ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่ ชกมันเลย"

          ระหว่างที่ผมลังเลอยู่นั้น ไอ้เจ๊ก ลูกพี่ลูกน้องวัยเดียวกับผม ก็โผล่เข้ามาขันอาสาแทน

          "มานี่ หนูชกเอง นี่แน้"

          พูดเสร็จ ไอ้เจ๊กก็ปล่อยหมัดฮุคเข้าท้องหัวโจกอย่างแรงเท่าที่เด็กจะทำได้ ฝ่ายหัวโจกและผองเพื่อนผู้รับกรรมนี่แน้ ต่างก็งอมตามกันไป ทุกคนหัวแดงเพราะโดนตบเกรียนกันคนละหลายป้าบ สุดท้ายผมได้ยินเสียงพี่ชายบอกกับพวกนั้นว่า

          "พวกมึงจำไว้ อย่ามาแกล้งน้องกูอีก ถ้ากูรู้หรือเห็นมึงทำอะไรน้องกู..มึงตายยยย" (วุ๊ยย โหดชะมัด)

          พอผมได้ยินพี่ชายพูดประโยคนี้ ก็ซึ้งจนน้ำตาแทบจะไหล เพราะไม่คิดว่าพี่ชายจะปกป้องเราขนาดนี้ 

          "น้องกู กูแกล้งได้คนเดียวโว้ยยยย"

          อะ..อ้าว 

                                 --จบ--