ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

               ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง ชื่อ ริน ซึ่งคนส่วนใหญ่ที่สนิทกันเร็ว อาจจะเพราะชอบอะไรเหมือนๆกัน ก็จริงครับ ผมชอบ bmx ชอบเครื่องเสียง ชอบเกมส์ เหมือนรินตามสไตล์เด็กผู้ชายอ่ะแหละ
             

               ถึงจะชอบอะไรเหมือนๆกัน แต่นิสัยของเราต่างกันโดยสิ้นเชิง รินเป็นคนใจร้อนทำอะไรรีบร้อนหุนหัน ตรงข้ามกับผมที่จะเนือยๆเฉื่อยๆ มีรีบมั่งตามสถานการณ์ และที่ต่างกันมากที่สุดก็คือเรื่อง การม่อสาว รินจะจีบทุกคนที่ผ่านตาแล้วเจ้าตัวเห็นว่าน่ารัก ส่วนผมจะปล่อยผ่านไป 99% เหลือที่ชอบจริงๆจังๆถึงจะลงทุนจีบ  และด้วยดีกรีความม่อระดับขุนแผนยุคดิจิตอลนี่เอง ที่ทำให้เกิดเรื่องมาโม้กันในตอนนี้

                วันหนึ่ง ผมกับเพื่อนอีกคนชื่อตรี กำลังนั่งเล่นอยู่หน้าบ้านของริน อยู่ๆก็ได้ยินเสียงรินคุยกับใครอยู่ ซึ่งเสียงดังผิดปกติ
ผมเลยหันหลังกลับไปดู ก็ได้เห็นเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันนั่งคร่อมแมงกะไซด์อยู่ แต่เสียงที่คุยกันนั้น ไม่ใช่คุยกันธรรมดา พอตั้งใจฟังก็จับใจความได้เลาๆว่า รินได้ไปจีบผู้หญิงคนเดียวกับชายคนนี้ ซึ่งอาจจะเป็นแฟนจริงๆ หรืออาจจะตู่เอาด้วยความหึงหวงก็ไม่ทราบได้ เถียงกันอยู่พักนึง รินก็เดินมาหาพวกเรา พอนั่งลง ชายหนุ่มที่มีรากงอกติดเบาะก็เบิ้ลท่อแล้วค่อยๆไหลเข้ามาตรงที่พวกเรานั่ง พร้อมกับจ้องหน้าพวกเราทีละคนก่อนจะพูดว่า "พวกมึงเจ๋งใช่มั๊ย?"  แต่ก่อนที่ผมจะปล่อยมุขว่า

               "เจ๋งไม่เจ๋งกูกินหนมเข่งฟรีทุกปีโว๊ยไอแส๊ส" ฝ่ายนั้นก็ชิงพูดมาก่อนว่า

               "ถ้าเจ๋ง มึงรอเดี๋ยว" ก่อนจะบิดแมงกะไซด์หลังแอ่นออกไปทันที  

               พวกเรามองหน้ากันไปมา รินยิ้มกร่อยๆ รอรับคำด่าจากผมซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวที่ด่ามันได้โดยที่มันไม่โกรธ

               "เล่ามาดิ๊ มีอะไร?" ผมถามริน

               "มันหาว่ากูไปจีบแฟนมัน กูถามผู้หญิงแล้วเค้าบอกไม่ได้เป็นแฟน แค่มาจีบเฉยๆ มันเห็นผู้หญิงมาชอบกู เลยหวงมาสั่งกูห้ามยุ่งกะแฟนมันอีก กูก็บอกไปว่าผู้หญิงบอกไม่ได้เป็นแฟน มันเลยเสียหน้ามั้ง"

               "แล้วไอ้ที่บอกว่ารอเดี๋ยวเนี่ย มึงว่ามันจะทำอะไร?" ผมถามต่อ

               "มันคงไปตามพวกมากระทืบพวกเราแหละ" รินตอบพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดต่อ

               "พวกมันเยอะกูเคยเห็นแล้ว ไปไหนกันเป็นกลุ่มๆเป็นสิบคน คงไปตามกลุ่มนั้นแหละ" รินพูดเสียงอ่อยๆ ก่อนจะขอความช่วยเหลือจากผม
               "เอส มึงช่วยกูที"  
               "ช่วยยังไง กูมีพวกซะที่ไหนเล่า" ผมตอบ
               "เพื่อนญาติมึงไง ที่วันนั้น...กูไปต่อยกับมัน" รินพูดตะกุกตะกัก พอรินพูดมา ทำให้ผมนึกได้ กลุ่มที่ว่านี่ เป็นเพื่อนของญาติผมเอง ซึ่งผมได้เจอและเที่ยวกันอยู่หลายครั้ง ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีอยู่ แต่ก็มาเกิดเหตุอีกคือ คุณรินเพื่อนรักผม กับเพื่อนคนนึงในกลุ่ม ดันไปจีบผู้หญิงคนเดียวกันอีก ไปคุยกันยังไงก็ไม่รู้ดันต่อยกันซะงั้น ส่วนผมเห็นเพื่อนต่อยกัน ก็ไม่ได้ห้าม เพราะเป็นเรื่องของพวกมันสองคน เพียงแต่ขอร้องเพื่อนคนอื่นว่าอย่ารุมไอ้รินก็พอ ระหว่างที่รอสองคนนั้นต่อยกันอยู่ในมุมลับๆ ผมกับเพื่อนกลุ่มนั้น ก็นั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระเป็นการฆ่าเวลาไป จนกระทั่ง ทั้งสองเดินออกมาด้วยหน้าตาเขียวช้ำ ปูดบวมกันคนละหลายแห่ง จึงแยกย้ายกัน พอนึกได้ ผมก็บ่นว่า
               "มึงนี่นะ หาเรื่องให้กูจริงๆ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบมีเรื่องชกต่อยแบบนี้"
               

                รินได้แต่หัวเราะแห่ะๆ ทำหน้าจ๋อยๆ ผมลุกขึ้นแล้วบอกว่า
               "มึงสองคนรออยู่นี่ก่อน" ผมไปที่สนามกีฬา อันเป็นที่ประจำการของกลุ่มเพื่อนที่ว่า กลุ่มเพื่อนที่ว่านี้ พอเห็นผมเดินมาหา ก็ตะโกนทักทายด้วยมิตรภาพอันดี
               "กูมีเรื่องให้ช่วยหน่อยว่ะ"
               "ช่วยอะไรเหรอ?"  คนเป็นหัวโจกถามมา
               "มีคนจะเอาพวกมาตื้บไอ้รินเพื่อนกูว่ะ" ผมบอกไป
               "ไอ้ริน คนที่ต่อยกะไอ้หนึ่งนั่นอะนะ?" หัวโจกถามกลับมา
               "กูจะไปช่วยคนที่ต่อยเพื่อนกูทำไมวะเอส" อีกคนถามมา
               "ถ้าพวกมึงไม่ช่วย กูก็ต้องโดนรุมตื้บด้วยแหละ" ผมตอบไปอ่อยๆพร้อมยิ้มจ๋อยๆ กลุ่มเพื่อนๆมองหน้ากันไปมา
               "ก็ได้เอส กูไปเพราะมึงนะไม่ใช่เพราะเพื่อนมึง" หัวโจกตอบมาพร้อมตะโกนเรียกเพื่อนๆที่กำลังเตะบอลกันอยู่ แม้กระทั่งเพื่อนคนที่ต่อยกับรินก็มาด้วย

               พอมาถึงหน้าบ้านขุนรินดิจิตอล ก็เจอรินนั่งเด๋อๆอยู่คนเดียว ผมเลยถามแล้วไอ้ตรีไปไหน รินตอบมาว่า
               "มันไปแล้ว มันบอกว่าไม่ใช่เรื่องของมัน" รินตอบมา ผมเกาหัวยิ๊กๆ นึกในใจว่า มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมนะเนี่ย
               หน้าบ้านของริน จากที่เงียบๆ ก็เหมือนมีปาร์ตี้เกิดขึ้นชั่วคราว เพราะเต็มไปด้วยกลุ่มวัยรุ่น และเพิ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ เพราะแต่ละคนก็ชักชวนเพื่อนของตัวเองมาอีก ระหว่างที่นั่งรอกันกลุ่มใหญ่ ก็เห็นมีมอไซด์กลุ่มหนึ่งวิ่งผ่านไปช้าๆ เหมือนจะจอด แต่ไม่จอด ขี่ผ่านเลยไปซะงั้น

                พวกเราก็นั่งคุยกันเฮฮาโดยมีขุนรินนั่งยิ้มเจื่อนๆร่วมวงด้วย จนกระทั่งเวลาสามทุ่มแล้ว ก็ไม่มีวี่แววพี่เดี๋ยวของขุนรินจะโผล่มา ผมเลยบอกเพื่อนๆให้แยกย้ายกันกลับเถอะ ขุนรินกล่าวขอบคุณเพื่อนๆผมที่อุตส่าห์มาช่วยทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องเลย พอทุกคนแยกย้าย ก็เหลือผมกับรินยืนเด๋อๆอยู่ด้วยกันสองคน ผมก็เลยแซวไปว่า
               "เข็ดยังมึง จีบไปเรื่อย " รินยิ้มๆก่อนจะบอกว่าเดี๋ยวจะส่งผมกลับบ้านก่อนจะยืมแมงกะไซด์ของพี่สาวคันเล็กน่ารักบึ่งส่งผมกลับบ้าน ระหว่างทางที่ขี่ๆอยู่นั้น ขุนรินก็เบรกรถจนหัวผมไปโขกหัวมันดังโป๊ก
               "โอ๊ย อะไรของมึงวะ" ผมบ่นออกไป
               "เอสๆ มึงดูน้องร้านนั้นสิ น่ารักว่ะ"
               "เวรรร มึงจะหาติงให้กูอีกแล้วเหรอ ไปส่งกูก่อน แล้วมึงจะมาม่อก็ตามใจ"
               รินหัวเราะแห่ะๆ ก่อนจะขี่แมงกะไซด์ค่อยๆผ่านร้านสาวสวยไปช้าๆอย่างเสียดาย