ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

          ผมมีญาติอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเจ้แก ณ ปัจจุบัน ก็มีลูกอายุราวๆ7ขวบได้ เรื่องของเรื่องที่จะเล่าเนี่ย คือก่อนที่เจ้แกจะตั้งท้อง แกจะซื้อรถมาขับ โดยบอกว่าอยากได้เพราะ นู่นนั่นนี่ตามประสาคนจะเสียตัง ก็ต้องมีข้ออ้างต่างๆนาๆ แต่ประโยคเด็ดก็คือ จะได้ขับรถไปนู่นไปนี่เอง ไม่ต้องอาศัยใคร ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยว่าเป็นการดีแล้วที่ซื้อรถ

          พอซื้อรถมาได้ แทนที่เจ้จะขับ กลับให้แฟนขับเสียชิบ ก็มีข้ออ้างต่างๆนาๆเช่นเดิม ขี้เกียจมั่ง ยังไม่ได้ทำใบขับขี่มั่ง ตั้งท้องมั่ง จนกระทั่งลูกโตแล้ว ก็ยังไม่เคยเห็นเจ้แกขับรถคันที่ซื้อนี่ซักที พวกญาติๆพี่ก็น้อง ก็ไม่ได้มีใครว่าอะไรหรอกครับ เพราะเห็นว่าให้ผู้ชายขับน่ะ เป็นการดีแล้ว แต่เจ้แกคงคาใจ เพราะมีพวกพี่น้องบางคนแซวประมาณว่า ขับไม่เป็นก็บอกมาเห้ออ

          เมื่อเจอแซวกันซะขนาดนี้ ต่อมห้ามหยามก็เกิดการปะทุขึ้น เจ้แกพกพาใบหน้าพร้อมจมูกบานเข้าบานออกด้วยอารมณ์พิโรธกลับไปบ้าน ซึ่งอยู่อีกจังหวัดนึง แต่ก็นั่นแหละ แฟนแกขับเช่นเคย

          เจ้แกหายไปหลายเดือน วันหนึ่งแกก็โทรเข้ามาบอกว่า จะเข้ามาที่บ้านที่ผมอยู่นี่แหละ ให้รอด้วย ในใจก็คิดกันว่า รออะไรวะ ก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนนี่

          ซักพักใหญ่ๆ ก็มีเสียงเครื่องยนต์ค่อยๆดังเข้ามาในบริเวณบ้าน ก็รู้กันว่าเจ้แกคงมาถึงแล้วน่ะแหละ แต่ที่แปลกไปกว่าทุกครั้งคือ ปกติ รถจะจอดอยู่ที่จอดรถข้างๆบ้าน แต่วันนี้รถกลับมาจอดอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าบ้านกันเลย พวกเราซึ่งนั่งอยู่ในบ้านก็มองออกไปยังรถที่จอดอยู่หน้าประตู

          และแล้ว สิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น เมื่อเราเห็นเจ้เปิดประตูออกมาจากตำแหน่งคนขับ พร้อมกับบิดขี้เกียจ ประมาณว่าขับมาไกล โอ๊ยย เมื่อยชิมัด อะไรประมาณนี้ ประตูอีกฝั่งที่เปิดมาก็เป็นผัวของเจ้กะลูกของเจ้นั่นเอง

          บรรดาคนแก่ในบ้านต่างก็เดินออกไปต้อนรับ พร้อมกับชมกันว่า อะโห้ยยย นี่ขับมาเองเลยรึ ไกลนะเนี่ย เก่งๆนึกว่าขับไม่เป็นซะอีก ฯลฯ เจ้แกก็ยิ้มแป้น แต่ทำฟอร์มประมาณแบบ โอ๊ย งั้นๆแหละ ชั้นขับซะชินแล้ว อะไรประมาณนี้

          แต่ชีวิตมันไม่ใช่ละครน้ำเน่าที่จะจบกันสวยหรูขนาดนั้น ก่อนที่พวกเราจะเดินเข้าบ้านพร้อมกับเจ้ ลูกสาวตัวน้อยของเจ้ซึ่งยืนฟังคนแก่ชมแม่ของตัวเองอยู่ก็พูดออกมาว่า

   "ขับไกลอะไร หนูเห็นแม่ขับแทนพ่อก่อนถึงหน้าบ้านนี่นิดเดียวเอง"

                                        ==จบ เห่==