Shine on night

ตึก SM Entertainment 

"ดี ! ในเมื่อคุณดื้อจะไปผมก็ไม่ห้าม แต่จำไว้ละกัน...ว่าอย่าซมซานกลับมาเหยียบที่นี้อีก!!" ร่างเล็กสะท้ายเพราะแรงตวาดของผู้เป็นนายมาตลอดสองปีกว่าๆ แต่ไม่ว่าจะกลัวแค่ไหนตากวางคู่สวยยังแข็งกร้าวอย่างไม่เกรงกลัว ริมฝีปากอวบอิ่มเชิดขึ้นท้าทายอำนาจมืด 

"ผม...ก็จะไม่กลับมาเหยียมบริษัททรามๆนี้อีก" ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้แล้วหันหลังเดินออกจากห้องที่ตอนนี้กำลังร้อนเป็นไฟ 

ผม...จะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว

คิม ยองมิน...

คนตัวบางเดินตรงมายังห้องๆนึงก่อนจะเปิดประตูเข้าไปช้า ภายในห้องทำงานสุดหรูมีชายผู้ดูมีภูมิฐานในขณะเดียวกันก็ดูใจดีและอบอุ่น คนที่ดึงลู่หานเข้าสู่วงการ...

"คุณลีซูมาน..."

"ยอดเยี่ยมลู่หาน... เด็ดขาดมาก" ชายวัยกลางคนหัวเราะเบาๆก่อนจะผายมือให้นักร้องหนุ่มไฟแรงนั่งตรงหน้า ลู่หานกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบากก่อนทรุดตัวลงนั่งก้มหน้ารับความผิด

"ต้องการทนายคนไหนชี้ตัวเลย เดี๋ยวฉันจัดการให้"

"ผมขอจัดการเรื่องนี้เองครับ...ที่ผมมาหาคุณวันนี้ ผมแค่อยากให้..." สูดลมหายใจเข้าลึกนึกถึงใบหน้าขี้เล่นสุดทะเล้นที่ชอบก่อกวนพี่ๆ เป็นแรงผลักดันให้เสียงหวานเอ่ยพูดคำขอร้องครั้งสุดท้ายออกมา

"คุณ ช่วยดูแลพวกเขา..."

"พวกเขาดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วง..."

"คุณลีซูมาน..."

"ถ้านายยังยืนยันว่าเป็นพี่ชายของพวกเขาต่อไป" สิ้นเสียง ใบหน้าหวานสวยกรีดยิ้มบางก่อนจะลุกขึ้นโค้งตัวให้ลีซูมานแล้วหันหลังเดินออกมาเช่นเดียวกับห้องก่อนหน้า หมดแล้วสอง...

เหลืออีกสิบ...

มือเล็กสั่นเทาค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้อง นักร้องหนุ่มสิบคนที่กำลังนั่งจ๋อยเงยหน้าขึ้นมองพี่ใหญ่ในตอนนี้พร้อมกันโดนไม่ได้นัดหมาย ลู่หานยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งบนพื้นแล้ว สองมือประสานกันก่อนที่เสียงใสจะเอ่ยบอกกันน้องๆที่เหลือ

"พี่...จะไปแล้วนะ"

"!!!"

"ไม่เอาสิ...ทำหน้าตกใจแบบนั้นพี่กลัวนะ ฮ่าๆๆๆ" แม้คนตัวเล็กจะพยายามฝืนหัวเราะแต่อีกสิบชีวิตไม่มีท่าทีสนุกด้วยเลยสักนิด เมื่อเห็นน้องๆไม่มีอารมณ์ร่วมเลยร่าบางจึงลุกขึ้นเดินตรงไปยังมังเน่ฝั่งเอ็มแล้วดึงคนที่ตัวสูงกว่ามากอดไว้ คนถูกกอดปล่อยน้ำตาไหลพรั่งพรู กอดพี่ชายคนสวยตอบแน่น

"ไม่ไปได้มั้ยฮยอง ฮือๆๆๆ"

"ร้องไห้เป็นเด็กไปได้ ไหนละมาดวูซูคนเก่งของฮยอง" ลู่หานยิ้มนิ้วเรียวสวยยกขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างเบา มองไปยังคนตัวเล็กที่นั่งช็อคไม่แพ้กัน 

"แบคฮยอนอ่า.."

"ฮยอง..." ลู่หานดึงมือของแบคฮยอนกับคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างมาจับกันไว้

"รักกันนานๆนะ ห้ามกัดกันละ" แบคฮยอนโผลกอดลู่หานไว้แน่นส่วนชานยอลก็ดึงทั้งสองร่างมาไว้ในอ้อมกอดเช่นกัน คนที่อยู่ในห้องรวมตัวกันกอดพี่ชายคนที่กำลังจะจากพวกเขาไปอีกคน

ยกเว้นคนที่ยังทำใจไม่ได้...

โอ เซฮุน

Luhan Part's

"อูย...ไม่น่ารีบออกมาเลย" แล้วสุดท้ายก็มานั่งบ่นคนเดียว เฮ้อ... เพราะผมทนเห็นน้ำตาของน้องๆไม่ได้เลยไม่อยากอยู่ในนั้นนาน รีบปลีกตัวออกมาหวังจะกลับหอเร็วพรุ่งนี้จะได้มีแรงไปสู้คดี แต่พอออกมาก็ต้องมนั่งรอรถเมย์อีก บ้าจริง สวรรค์เข้าข้างผมบ้างเถอะ T/\T

"เสี่ยวลู่..."

"ฮุนน่า ? ออกมาทำไม เดี๋ยวก็โดนแฟนคลับเจอหรอก" ไอ้เด็กนี้เคยเชื่อฟังคำสั่งฮยองเขาซะทีไหน ถึงหลายๆครั้งที่ทุกคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเข้าฟังผมมากที่สุดก็ตามเหอะ แต่เขาก็ดื้อกับผมเหมือนกันนะ 

"ไม่ได้ไปได้มั้ย..." น้ำใสไหลอาบแก้มเด็กหน้าตายทำเอาผมเผลอผะงักถอยหลัง เซฮุนเคบร้องไห้ก็จริงแต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ตรงที่ในตาคู่นั้นฉายแววเศร้าอย่างไม่ปิดปัง ผมจะทำอะไรได้ ในเมื่อผมเลือกทางเดินของตัวเองแล้ว 

"ย่าส์ ! มาเพื่อบอกแค่นี้เองหรอ" ผมเดินปลี่เขาไปเคาะหน้าผากคนตัวสูงแต่กลับถูกคว้ามือแล้วดึงเข้าไปกอดแทน ลมหายใจอุ่นหยุดโลกของผมทั้งใบ มีเพียงสองสิ่งที่ยังเคลื่อนไหวเป็นจังหวะเดียวกัน 

เสียงหัวใจ...

ของผมและเขา...

หัวใจของเรา...

"ได้ยินใช่มั้ย..."

"..."

"หัวใจผม...บอกว่าไม่อยากให้เสี่ยวลู่ไป... ฮึก ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น!!" 

"หึ...ฮ่าๆๆๆๆๆ" 

"เสี่ยวลู่...?" ผมระเบิดเสียงหัวเราะกับคำพูดเอาแต่ใจของเซฮุน น้องเล็กตัวสูงทำหน้าไม่เข้าใจกับการกระทำของผม ผมเลยใช้นิ้วจิ้มเบาๆบนปมคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่น

"ฮยองไม่ได้ไปไหน อย่าเข้าใจผิดสิ"

Chu~♥

"คนแมนยังอยู่ตรงนี้นะ :)"

"เสี่ยวลู่... ฮึก ฮือๆๆๆๆๆๆ" คนตัวสูงดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นแล้วปล่อยโฮออกมาโดนไม่สนใจเลยผมเองก็กำลัง มีน้ำตา เช่นกัน ผมเองก็ใจหายเหมือนกันนะที่ตัดสินอะไรบ้าๆไป แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากตัวผมเอง พระเจ้า...คืนนี้อาจเป็นคืนสุดท้ายที่คนๆนี้จะได้กอดผม ช่วยอะไรผมสักอย่างได้มั้ยครับ...

ช่วยทำให้เขารู้ที...ว่าผม

รักมังเน่เซฮุนมากแค่ไหน...

♫~ได้แค่นี้ แค่ปล่อยน้ำตาร่วงลงเบาๆ

ความทรงจำไม่อาจรั้งเราให้เป็นเหมือนดัง­เดิม

แม้ใจยังรักเธอ

รู้ว่าสายเกินแก้ ไม่น่าขอให้เราหันหลังปล่อยมือกันไป

ขอแค่เพียงบางที

ได้ยินเสียงหายใจของเธอนั้นก็ยังดี~♫