อชิรญาฯ

"เสียงดังเอะอะอะไรกันคะเนี่ยยย!!"

อชิรญาเดินหัวเสียออกมาหน้าสวนบ้าน ลูกน้องนางกว่าห้าสิบคนต่างส่งเสียงทำงานกันเอะอะอยู่หน้าบ้าน บาร์บีคิวและอาหารต่างตักออกมาเสิร์ฟตั้งวางเต็มบนโต๊ะจัดเลี้ยง ลูกโป่งหลายสีลอยเต็มอยู่หน้าประตูรั้วและส่วนต่างๆของบ้าน วันนี้พวกลูกน้องตัวดีนึกครึ้มใจอะไรมาก่อกวนประมุขในช่วงนอนกลางวันกันละเนี่ย

เสียงดังเอะอะหายไปพริบตาเมื่อประมุขสาว ชิราซึ มาซูโอะ เดินออกมาจากบ้าน เพียงวูบเดียวเท่านั้นกลุ่มลูกน้องก็พากันโห่ร้องเสียงดังพร้อมทั้งจุดพลุของเล่นดังระเบิดไปทั่วทั้งบ้าน

"ขอต้อนรับคุณหนูชิราซึ มาซูโอะ ประมุขหญิงคนใหม่และคนแรกของแครี่แลมพ์คร๊าบบบบ!"

โทรโข่งตัวใหญ่ตะโกนเสียงดังกังวานไปทั่ว ไม่เพียงสามผู้เฒ่าที่ออกมาดูเหตุการณ์ แต่เหล่าชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงก็เดินมาดูอยู่ตามรั้วอย่างสงสัย แต่ถ้าเป็นไปได้ชาวบ้านพวกนี้อยากจะยิงทิ้งซะมากกว่าโทษฐานส่งเสียงรบกวนคนอื่น

"ทำอะไรกันเนี่ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครปล่อยให้คนพวกนี้มาจัดงานในบ้านเราได้! ชินปาจิ!"

หญิงสาวเรียกหาคนสนิทก่อนจะอ้าปากค้างนิ่งเติ่งเพราะเจ้าคนสนิทที่ว่ากลับไปร้องเพลงเฮฮากันเหล่ายากูซ่าลิ่วล้อซะได้

อชิรญาแทบจะกรี๊ดลั่น วันที่แสนสงบสุขซึ่งสาวเจ้าต้องการพักผ่อนกลับถูกทำลายลงด้วยความหวังดีของลูกน้องพวกนี้ หากนางไม่สั่งสอนเสียบ้างคนเหล่านี้คงไม่คิดจะเชื่อฟัง

คิดแล้วก็กระตุกแขนงัดลูกโม่กลไกออกมาขึ้นลำอย่างโมโห แต่แทนที่จะได้ลั่นไกออกไป ตาสีอำพันก็สบเขากับบอดี้การ์ดอีกคนที่นั่งเช็ดปืนของตนด้วยหน้าตาไม่สบอารมณ์

นิฮงถูกเจ้าเพื่อนบ้าลากออกมาตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมงานต้อนรับอย่างเป็นทางการของประมุข แม้ว่าเจ้าตัวไม่อยากมาแต่อีกฝ่ายก็เป็นถึงเพื่อน สุดท้ายก็ต้องมาร่วมวงไพบูลย์อย่างช่วยไม่ได้

"อย่าทำอย่างนั้นเลยคุณหนู"

"เอ๋? เธอก็เอากับเขาด้วยเหรอเนี่ยนิฮง" อชิรญาถาม นางเก็บปืนแล้วเดินเข้ามานั่งอยู่หัวบันใดข้างๆบอดี้การ์ดหนุ่ม "อย่าบอกนะว่าชินปาจิเป็นคนชวน" นางพูดดักแล้วอมยิ้มเล็กน้อย

"ก็ไม่เชิงหรอก ถึงหมอนั่นไม่ชวนกระผมก็ต้องมาอยู่ดี" นิฮงกล่าว เขามองไปทางกลุ่มยากูซ่าที่ชักชวนเพื่อนบ้านมาเฮฮาอย่างมีความสุข "ภาพดีๆแบบนี้มันหายไปตั้งแต่หัวหน้ารุ่นก่อนแล้วล่ะ"

"พ่อเหรอ? ทำไมล่ะ?"

"ประมุขแครี่แลมพ์รุ่นก่อนน่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ดีอะไร การปกครองลูกน้องด้วยการให้ความหวาดกลัวเข้าครอบงำจิตใจ ถึงจะแปรพักต์ไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำให้รู้สึกปลอดภัยภายใต้การปกครองนั้นหรอก ทุกครั้งที่มีการทำพลาดเราจะทำการปิดปากตัวเองทันที

คุณรู้เรื่องยากูซ่ามากน้อยแค่ไหนล่ะ"

"ร.. เรา"

"ผู้ที่เลือกเดินทางสายนักเลง ก็เท่ากับว่าได้เตรียมใจที่จะตายเอาไว้แล้ว พ่อของคุณหนู ประมุขรุ่นก่อนสอนพวกเราไว้ว่า การต่อสู้ ต่อให้ศัตรูเป็นเพียงเด็กทารก หากมีความจำเป็นก็ห้ามปลอยให้มีชีวิตรอด ด้วยเหตุนี้กระมังถึงทำให้แครี่แลมพ์ของเราก้าวข้ามพวกปลายแถวพวกนั้นไปได้"

นิฮงหันมายิ้มให้อชิรญาอีกครั้ง นางมองบอดี้การ์ดหนุ่มตาไม่กระพริบด้วยความยินดี คำพูดเหล่านั้นทำให้นางรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิดที่เลือกเอาชายคนนี้มาเป็นคนใกล้ชิด

นักฆ่ากับนักบวช แม้เดินทางกันคนละสายแต่อย่างไรโชคชะตาก็พาให้มาเจอกัน ชินปาจิและนิฮง ดูอย่างไรนิฮงก็ห่างไกลจากคำว่านักบวชเสียเหลือเกิน แต่ทว่ายามนี้กลับทำให้ในใจที่รู้สึกร้อนรุ่ม หงุดหงิด ของอชิรญาหายได้

"มัวแต่ขัดๆถูๆมันอยู่ได้ คนเก่งน่ะไม่จำเป็นต้องพึ่งของดีเสมอไปหรอกนะ" อชิรญาเอ็ดชายหนุ่ม นางริบปืนในมือของเขาที่กำลังเผลอยิ้มมาเป็นของตัวเองได้อย่างง่ายดาย "ขอวันนึงล่ะ เลิกเช็ดมันสักวันแล้วใส่ใจสิ่งรอบข้างบ้าง"

อชิรญากระตุกยิ้ม ยักคิ้วให้นิฮงก่อนจะแทรงตัวเข้าไปในงานเลี้ยงพร้อมกระโดดขึ้นเวทีขนาดย่อมร้องเพลงเสียงดังเฮฮาไปกับเหล่ายากูซ่า เอาไว้ให้นิฮงลอบถอนหายใจเบาๆแล้ววิ่งตามเข้าไปในงานเป็นการถัดมา