หลงกวี

                    ผมเบื่อสังคมที่ใส่หน้ากาก ผู้คนต่างพยายามพูดให้ตัวเองดูดีนี้แหละสังคมแปลกดีครับ มันน่าเบื่อที่เราพยายามจะเป็นคนดีทั้งที่ไม่มีใครดีหรอก ถ้าถามทำไมผมเลือกอยากออกมาจากจุดนี้ ทำไมไม่ถามสังคมกลับไปทำไมเลือกอยากมายืนจุดเดียวกับตัวผม บทกวีเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมใช่อธิบายความรู้สึกขณะนั้น ชีวิตคนเราก็ไม่ต่างจากบทกวีกลอน เราเลือกที่จะเริ่มต้นคำอะไรก็ได้แต่คำต่อไปจะทำยังไงให้สอดคล้องให้ไพเราะลื่นไหลน่าสดับรับฟัง เหมือนกับชีวิตเราเลือกได้จะเริ่มยังไงแต่ตอนสุดท้ายจะทำยังไงให้สอดคล้องและเป็นที่ยอมรับของผู้คน