มิตรภาพ ความรัก ความทรงจำ

ความทรงจำ

เวลา หากเรารู้จักใช้มันให้ดี มันก็จะเป็นช่วงเวลาที่มีค่า และควรค่าแก่การจดจำ  เรามีมันแล้วนะ เราได้จากพวกนายเต็มๆ สายสัมพันธ์เส้นเล็กๆที่เหนียวแน่นแข็งแรง และมันยังเต็มไปด้วยช่วงเวลาต่างๆที่น่าจดจำ และมันก็ยัง ก่อให้เกิด คำสั้นๆง่ายๆ คือคำว่า เพื่อน 

ใครต่อใครอาจจำกัดความคำว่าเพื่อน ไว้ต่างๆนานา ตามใจของแต่ล่ะคน แต่สำหรับพวกนายแล้ว คำว่าเพื่อน ที่นายให้มีค่าสำหรับเรามาก ก็เราเป็นคนไร้เพื่อน เพราะนิสัยเงียบ โลกส่วนตัวสูง วันๆถ้าไม่อยู่ห้องสมุด ก็วาดรูป ดูไม่มีอะไรให้น่าสนใจ พูดคุยกับใครก็ไม่เคย มนุษยสัมพันธ์แย่มาก 

เราไม่เคยคิดจะเข้าหาใคร คิดว่ายังไงเราก็อยู่ตัวคนเดียวได้ โดยไม่ต้องพึ่งพาไอ้คำว่าเพื่อน แต่รู้อะไรไหม ลึกๆเราโคตรจะอ้างว้าง การที่มันเงียบเกินไป มันทำให้เรารู้สึกว่าโลกของเราทาทับด้วยสีดำไปซะแล้ว

มองไปทางไหน ก็ไม่มีคนหันมาสบตา มองไปทางไหนทุกคนต่างมีเรื่องมาพูดคุยกัน 

เราตอนนั้นเป็นเด็กประถม ที่โคตรจะไม่มีตัวตนหรือคนจำได้เลยแหะ เราจะไปไหน ไปทำอะไรแทบไม่มีใครรับรู้ว่าเรา ก็เป็นคนในห้องนั้นนะ มันดูเหมือนตัวเองเป็นคนที่ถูกลืมไปวะทุกที 

"นะ นิ แกจะไปไหนอ่ะ  " รู้ไหมความรู้สึกที่มีคน มาเรียกชื่อเราโดยที่ไม่ใช่คนในครอบครัว มันรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ ความรู้สึกตอนนั้น เรารู้สึกตื่นเต้นมากมาย  คนแรกที่มาเรียกเราเป็นเด็กผู้ชาย ผิวขาว ตัวสูง หน้าตาก็ดูดีมั้งในตอนนั้น(ไม่อยากอวยอ่ะ )และเพื่อนเค้าอีกสามคน คนหนึ่งก็ดูจะเกเรหน่อย คนหนึ่งก็ยิ้มให้อย่างเดียว อีกคนเกาหัวไม่หยุด  ท่าทางพวกนั้น ก็ดูลุ้นๆ ว่าเราจะพูดไหม

"ไปห้องสมุด " เราตอบไปสั้นๆแต่พวกนั้นกลับพยักหน้า แล้วหัวเราะ ตอนนั้นรู้ไหม เรารู้สึกว่าเราได้เรียนรู้สิ่งใหม่แหล่ะ เสียงหัวเราะที่เราแค่ได้ยินผ่านๆวันนั้นกับมีคนมาหัวเราะใกล้ๆเรา 

"ไปด้วยสิ เราอยากรู้ว่าที่นั้นมีอะไร เธอถึงไปทุกวัน " และนั้นก็เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกว่ามีตัวตนขึ้นมา และการไปโรงเรียนเริ่มน่าสนใจมากขึ้นแล้วสิ 

ตอนนั้นผู้หญิงในห้องเกลียดเราเลย ที่รู้จักกับพวกนายสี่คน แกล้งเราบ้าง พวกนายก็มาช่วยเราเสมอ บางครั้งเรายังคิดเลย ว่าพวกนายมาช่วยเราก็โดนลงโทษทุกที แต่ก็ยังมาช่วย เราจำได้พวกนายเรียนเก่ง แต่ก็แกล้งทำไม่ได้ มาหาเราบ่อยๆ พอเราบอกว่าทำไม่ได้ พวกนายก้กลับเป็นฝ่ายสอนเราทุกที

 "นิ ไปกินข้าวกัน " คำนี้เราไม่เคยคุ้นเลย แต่หลังๆมาเป็นคำที่ขาดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

"นิไปเรียนกัน "

 "นิไปเข้าแถวกัน "

"นิกลับบ้านด้วยกันสิ "

"นิ..." แล้วทุกครั้งที่มีพวกนายสี่คน จะมีเราอยู่ในนั้นเสมอ 

เราไม่รู้หรอกนะ ว่าเพราะอะไร แต่เราขอบคุณเวลา ที่มันสร้างช่วงเวลาที่ดีขึ้นมาให้เรา ตอนนั้นเรายิ้มกว้างได้ หัวเราะดังได้ มีคนคอยถาม และมีคนคอยเรียกเรา เป็นครั้งแรกที่มีพวกนาย อยู่ข้างเรา และเป็นครั้งแรกที่เราคิดว่า เวลามันมีค่ามีความหมาย 

จากเด็กประถม โลกส่วนตัวสูง เรากลายเป็นเด็กมัธยม จอมครึม ถึงชั้นเรียนจะเปลี่ยน แต่ที่ไม่เปลี่ยนคือนายทั้งสี่คน อยู่ห้องเดียวกับเรา คอยแหย่ให้เราหลุดขำออกมาเสียงดังบ่อยๆ 

"อะไรเอ่ย สวยก็ไม่สวย มองที่ไหร่ ก็อารมณ์เสีย มึงทายดิ " พวกนายก็จะชี้กันไปมาเพื่อทาย แล้วสุดท้ายพวกนายก็จะชี้มาที่เราทั้งหมด 

"ไอ้นิ คนอะไรชอบแบกโลก " พวกนายจะมาตบไหล่เรา พร้อมพูดแบบนี้ รู้ไหมเราจะขำท่าทางของพวกนายทุกที เรารู้สึกดีทุกครั้งที่มีคนที่คอยห่วงเราอย่างนี้ 

มีครั้งหนึ่งที่เราร้องไห้ เราจำได้พวกนายจะเปลี่ยนกันมาปลอบใจเรา ตอนนั้น ตาเราเสีย เราร้องไห้ไม่หยุด พวกนายไม่ไปไหนเลย พวกนายหยุดเรียนเพื่อมาดูแลเราทั้งที่ไม่จำเป็น แล้วสุดท้ายกลายเป็นร้องไห้กันทั้งห้าคน

"อย่าร้องสิว่ะ แกร้องเราก็ทำใจไม่ได้ ก็แกไม่เคยร้องไห้เลยนิ " พูดไปร้องไห้ไป จนสุดท้าย ก็ร้องไห้จนหลับกันไปทุกคน 

จนผ่านงานนั้นไป ประมาณหนึ่งอาทิตย์ เราจำได้ว่าพี่เรา ไม่ชอบพวกนาย เพราะเราเป็นผู้หญิง พี่เราเลยไม่อยากให้คบเพื่อนผู้ชาย แต่พวกนายก็มาบ้านเรา แล้วโดนพี่ชายเราเอาหนังสติ๊กไล่ยิง แต่พวกนายก็ไม่เข็ด ยังมาทุกวัน และเราก็ไม่เคยช่วยอะไรพวกนายได้เลย และวันนั้น พวกนายก็หัวแตกกลับบ้านไป  แต่พวกนายก็ยังมาที่บ้านเราอีก ทั้งที่เราก็บอกแล้วว่าอย่าไปเลย พี่เรามันเอาจริง แต่พวกนายก็ไม่ฟัง ตอนนั้นเราก็เสียใจลึกๆที่จะเสียคนที่คอยห่วงและยืนข้างๆเราไป แต่เราก็ไม่อยากเห็นแก่ตัว ให้เพื่อนไปเจ็บตัวป่าวๆ 

"นิ แกไม่อยากเป็นเพื่อนกับพวกเราหรอ " ตอนนั้นเราตอบได้เต็มปากแล้ว ว่าพวกนายคือเพื่อนของเรา เรามองดูหน้าพวกนายตอนนั้น เราไม่คิดเลยนะ ว่าจะมีคนแคร์เราขนาดนี้ ทั้งที่เพื่อนทั้งห้องก้อยากสนิทกับพวกนายทั้งนั้น 

"แต่ว่าพี่เรา.... " ตอนนั้นเราพูดไม่ออก นั้นคือครั้งที่สอง ที่น้ำตาเรามันไหลโดยที่เราไม่รู้ตัว แต่ก็เป็นพวกนายอีก ที่เป็นฝ่ายช่วยเรา ทุกครั้งที่เรามีปัญหา มือของทั้งสี่คนพร้อมกางปกป้องเราเสมอ ถึงแม้ คนอื่นจะมองเราไม่ดี แต่พวกนายก็ให้กำลังใจและบอกว่ารู้ดีว่าเราเป็นยังไง 

และสุดท้ายกลายเป็นพี่ชายเราที่ยอมแพ้ แต่ก็มีตามดูอยู่ห่างๆ จนสุดท้ายพวกนายก็ไปบ้านเราได้ดดยที่พี่ชายเราไม่ว่าอะไร 

และก็ถึงคราวที่เราต้อง จากลา หลังจากจบมัยมต้น เราก็ต้องแยกย้าย เราเป็นฝ่ายไม่ไดเรียนส่วนพวกนายได้ไปเรียนต่อมัธยมต้น ทั้งที่เราคิดว่านั้นคือการจากลา จากลาที่อาจจะมีโอกาสได้เจอกันน้อยมาก จากลาที่เราอาจจะลืมกัน แต่เปล่าเลย นี้ มันคงเรียกว่า การจากลาไม่ได้หรอก พวกนายยังติดต่อเราเสมอ ถึงแม้ห่างไกลกัน แต่พวกนายก็ทำให้เหมือนเราใกล้กันเสมอ

"เฮ้ย ไอ้นิ กินข้าวด้วยกันดิ " จะโทรมาชวนเสมอ ถึงจะนั่งกินคนละที แต่ก้เหมือนเรานั่งกินข้าวด้วยกันทุกที 

"เอ้ย หนังสือ...... เล่มนี้ อ่านยัง " 
"เฮ้ย ฝันดี "

"เฮ้ย หวัดดี "

"เอ้ย คิดถึง  " ตลอดเวลาที่ผ่านมา พวกนายจะพูดคำนี้ทุกวัน เราก็ฟังได้ไม่มีเบื่อ ยิ้มได้กว้างเหมือนทุกครั้ง และหัวเราะดังๆเหมือนอยู่ด้วยกันทุกที  และก้นี้ มันก็คือช่วงเวลที่มีค่า และน่าจดจำของเราเช่นกัน 

จนทุกวันนี้ พวกนายเรียนจบแล้ว เราเจอกันที่มหาวิทยาลัย บ่อยๆ นายก็ยังเหมือนเดิมที่ผ่านมา พร้องกางแขนปกป้องเราทุกเวลา 

"เฮ้ยนิ อย่าคิดมาก การที่เรียนจบจากคณะไหน หรือจบอะไรมา มันไม่ได้วัดว่า กูจะเลิกคบมึงสักหน่อย " และคำพูดที่ยังยืนยันมั่นคงอย่างนี้ เราอยากขอขอบคุณเวลา ที่ทำให้เรารู้ว่า เพื่อนสำหรับเรามันคืออะไร คนอื่นอาจจะว่าเราเวอร์ รักอะไรเพื่อนกันมากมาย แคร์อะไรนักหนา อันนี้เราตอบได้เลย เพราะเพื่อนของเราแคร์เรามากมาย เพราะเพื่อนของเราอยู่ข้างเราเสมอ เพราะเพื่อนของเรา ไม่เคยทิ้งเราแม้สักครั้ง พวกเค้าจะคอย ปกป้องเรา  และเค้ายังคงยืนข้างเราไปพร้อมๆกับกาลเวลา เพื่อนรัก

ความทรงจำของเรามากมายนัก ถึงมันจะสั้นไป แต่ทุกคำที่เราปลดปล่อยออกมาเราคิดถึงหน้าพวกนายทุกคนนะ รักนะเว้ย แล้วเจอกัน อีกไม่ไกลเกินฝัน เราจะตามนายไป