ชีวิต กับ ความว่างเปล่า

  "นี้อาจะให้จีไปเรียนที่โรงเรียนของอาได้ป่าวอะ"

"นี้เค  แล้วคนที่ชื่อจีอะไรเนี่ยอะ  เป็นใครหรอ"

"หรอคนที่เจอกันอะอา  แล้วเธอก็อยู๋กับผมด้วย

"หรออออออออออออเเฟนเกอะดิ..ตาเค"

"บ้าหรออา..เเค่เพื่อนอ  แล้วจะให้เรียนได้ยัง"

"อืมมม...จะมาเรียนก็มาดิ  เดี้ยวฉันเตรียมของให้ก็แล้วกัน"

"อืม....ขอบคุนะครับอา"

"อืม....เจอกันที่โรงเรียนแล้วกัน"

"อืมมมม.."

    ผมหลังที่ผมคุยกับอาเสร็จ  ผมก็เดินไปที่ห้องที่จีนอนอยู่

"นี่...จี  เธอไปเรียนที่โรงเรียนกับฉันได้แล้วนะ"

  ผมที่เดินเข้าไป  ก็ต้องตกใจที่เห็นเธอกำลังนั่งอยู่ที่มุมมืดของห้อง  ผมเห็นเธอกำลังร้องไห้  ตัวสั้นผมเห็นเธอนั่งตัวสั้นอยู่  ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ

  "จีเธอเป็นอะไร"

  "ฉันไม่อาจไปโรงเรียนได้"

  "ทำไมอะ"  ....  

  "ฉะ....ฉํนไปไม่ได้"

  "ทำไมอะจี...ทำไมเธอจะไปไม่ได้"

  "ฉะ...ฉันไม่..........."

"ก็เธอบอกว่าไปไม่ได้ก็คือไปไม่ได้ยังไง"  จู่ๆมีเสียงของใครก็ไม่รู็กดังขึ้น

"นั้นใครนะ"  ผมที่หันไปมอง  ก็ต้องตกใจเพราเขายืนอยู่ที่ประตูห้องของจี

"นะ...นายเข้ามาได้ไง"  ผมถามแต่คนที่ยืนอยู่ตกหน้าประตูห้องไม่ตอบเขาใส่เสื้อคลุมปิดหน้าปิดตาทำให้ผมไม่เห็นหน้าของเขา

"จีเธอต้องไปกับฉัน"  จู่ๆหมอนั้นก็พูดขึ้น

"มะ.....ไม่  ฉันไม่ไป...ฉันไม่อยากกับไปอยู่ที่นั้นแล้ว"  จีพูด  พร้อมกับร้องไห้ไป

"เธอต่อไปเพราะที่นั้นเป็นที่เดียวที่เธอจะอยู่"  หมอนั้นพูด

"จีต้องอยู่กับฉัน  เธอจะอยู่กับฉันนายเป็นใคร"  ผมถามไป

"ฉันนั้นหรอ.....ก็คนที่ดูแลจีมาโดยตลอดไง" 

"ไม่จริง.....นะ...นายนะไม่ใช่คนดูเเลฉัน"  จู่ๆจีก็พูดขึ้น

"จี...เธอพูดเรื่องอะไรอะฮันเป็นคนที่อยู่กับเธอมาโดยตลอดนะ  หรือเธอจะให้ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เโ้กคนนี้มันฟังอะ"  เขาพูด

"ยะ...อย่า"  จีพูด  

"เรื่องอะไรหรอ"   ผมถาม

ก็.....ความจริงทั้งหมดไง......

*โหลดกันมั้งนะงับ  ถ้าไม่โหวดให้บ้างผมไม่เเต่งต่อนะงับ