เข้าค่ายหายนะ

วา:จะทำอะไร!!!!

     หญิงคนนั้นไม่ตอบแต่ค่อยๆคลานลงมาจากเพดานแล้วเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

เกศ:ช่วยด้วยๆ ทำอะไรสักอย่างที กรี๊ดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดด!!!!!!!

หญิงนิรนาม:ไม่มีใครช่วยพวกแกได้หรอก เฮอะๆๆๆ//พูดแล้วหมุนคอตัวเอง//

แบม:ต้องการอะไร ปล่อยพวกเราไปเถอะนะ

เกศ:ช่วยด้วยๆ กรี๊ดดดๆๆๆๆ//สลบ//

วา:ยัยเกศๆ//วิ่งไปประคองเกศ//

หญิงนิรนาม:. . . . .//ไม่พูดแต่คลานเข้ามาเรื่อยๆ//ฉันจะเอา~พวกแก ไปอยู่ด้วย!!!!!!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!

ครู:หนูๆฟื้นแล้วหรอ

วา:ครู เพื่อนหนูล่ะคะ ครูคะ

ครู:เกศราอยู่โรงพยาบาลจ้ะ ตอนเธอฟื้นเธออารวาท เหมือนคนไม่มีสติ ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ส่วนอีกคนก็ฟื้นแล้วจ้ะปรกติดี

วา:ยัยเกศ //นึกถึงเรื่องเมื่อคืน// ครูพบพวกหนูที่ไหนคะ

ครู:หน้าระเบียงทางเดินจ้ะ พวกเธอสลบอยู่

แบม:วาๆ//เข้ามากอด//

วา:ยัยเกศ มันจะเป็นอะไรไหม

แบม:ฉันว่าเกศมันกลัวมากจนหลอนอ่ะยัยวา

วา:โถ่...ยัยเกศ

     หลังจากนั้นเกศก็เข้าออกโรงพยาบาลอยู่เป็นประจำเพราะเธอมีอาการประสาทหลอน มันจะเป็นเรื่องที่ทั้งสามไม่ลืมตลอดไป. . . . .