สิ่งที่ฉันภูมิใจ

      ฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่ได้หน้าตาน่ารักสวยงามอะไร(แต่หากไกลจากคำว่าขี้เหล่เป็นกิโล)รูปร่างไม่ได้ดีอะไรมากแค่สูงใหญ่(และอวบระยะสุดท้าย)ผิวเหลืองแต่ไม่ถึงกลับคล้ำมาก มีพี่น้องที่อายุห่างกันเกือบสิบปีเลยทีเดียว ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน พ่อมีอาชีพรับราชการเป็นตำรวจจราจร ส่วนแม่เป็นแม่บ้านอยู่กับบ้านฐานะทางบ้านก็ถือว่าดีพอสมควร ใครๆอาจจะคิดว่าฉันต้องร่ำรวยแน่เพราะพ่อเป็นตำรวจจราจรแต่พวกคุณต้องคิดผิดเพราะว่าหากพ่อฉันเป็นคนไม่ดีมีนิสัยคดโกงผู้อื่น่ะก็ฉันบอกเลยว่า ป่านนี้ที่บ้านฉันคงมีรถขับไปนานแล้ว ฉันภูมิใจในตัวพ่อของฉันมาก พ่อฉันเป็นคนดีไม่เคยใช้ยศมาข่มใครเวลากลับบ้านพ่อไม่เคยใส่เครื่องแบบกลับบ้าน พ่อไม่ดื่มเหล้าหรือสูบบุหรี่เลย ถ้าเทียบกับผู้ชายสมัยนี้นับว่าหายากมากที่ผู้ชายจะไม่ดื่มเหล้าหรือสูบบุหรี่ พ่อบอกกันฉันว่า เอาเงินค่าเหล้าและบุหรี่มาเปลี่ยนเป็นค่ากับข้าวและขนมให้ลูกเมียดีกว่าเอาไปละลายกับสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อร่างกาย สมัยก่อนแม่เคยเล่าว่าพ่อนั้นตั้งแต่แม่มีฉันพ่อก็เลิกดื่มเหล้าสูบบุหรี่ทันที ตอนนั้นฉันรู้เลยว่าพ่อรักฉันมากที่สุด ถึงแม้จะขี้บ่นก็เถอะนะ แต่ไม่ว่าฉันอยากได้อะไรถ้าพ่อสามารถหามาได้พ่อก็จะหามาให้อย่างเช่นในวัยเด็ก ฉันอยากได้หนังสือเล่มหนึ่งที่ออกใหม่ พอพ่อกลับมาพ่อก็ซื้อหนังสือเล่นนั้นมาให้ (ปัจจุบันอาจจะขาดบ้างอ่านะๆ) ฉันดีใจจริงๆ พอฉันโตขึ้นเข้าม.ปลาย หลังๆฉันกับพ่อก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากเวลาอยู่นอกบ้าน(จะคุยด้วยล่ะก็พ่อฉันจะนั่งสอนฉันซะมากกว่า) จนแม่ต้องบอกว่าว่างๆจากเรียนก็โทรไปหาพ่อเขาบ้างสิ แต่ฉันให้เหตุผลว่า ไม่อยากโทรไปกวนท่านเวลาทำงาน ส่วนพ่อเองก็ไม่อยากโทรมาเพราะว่ากลัวเวลาที่โทรมานั้นฉันอาจจะเรียนอยู่แล้วโทรศัพท์อาจจะโดนยึด(เรื่องจริงค่ะ อยากบอกว่ามันน่าอายมากกก)แต่เวลาที่ฉันต้องการใช้เงินมากกว่าเดิมพ่อก็จะให้แต่ก่อนจะให้พ่อจะถามว่าฉันเอาไปใช้อะไร ฉันก็จะบอกไปตามตรงเว้นแต่ของที่อยากได้เช่นนิยายฉันจะเก็บเงินซื้อเองซะมากกว่าพอจะเข้ามหาลัย ฉันขอเงินค่าสอบพ่อก็จะจ่ายให้โดยไม่บ่นเพราะว่าเรื่องนี้พ่อจะให้ฉันจัดการด้วยตัวเอง ต่อมาฉันได้โควต้าที่มหาลัยแห่งหนึ่งถึงอยู่ในต่างจังหวัดแต่ต้องไปสัมภาษ์ก่อนพ่อเหมารถตู้ไปกันทั้งครอบครัวซึ่งมีค่าใช้จ่ายพอสมควรก่อนหน้านั้นฉันเครียดมากเครียดจนนอนไม่หลับสุดท้ายแม่ต้องขอยาแก้เครียดจากโรง'บาลมาให้ฉัน ก่อนสัมภาษ์นั้นฉันเครียดสุดๆเพราะถ้าไม่ได้นี่แย่มากเพราะนอกจากเสียเวลาแล้วยังเสียเงินอีกเหตุผลมาจากว่าก่อนจะมาสัมภาษ์ที่มหาลัยนี่นั้นฉันไปสัมภาษ์ที่มหาลัยแห่งหนึ่งกรุงเทพในตอนแรกที่ฉันสอบผ่านข้อเขียนนั้นฉันโทรไปบอกพ่อว่าผ่านแล้วนะคะ ตอนนั้นฉันรู้สึกพ่อดีใจกับฉันมากจริงๆและหวังอยากที่จะให้ฉันได้ที่มหาลัยนี่เพราะที่นั่นพี่ชายฉันเคยเรียนอยู่ แต่แล้วก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อฉันตกสัมภาษ์แต่ลึกๆฉันได้แต่ปลงเพราะทางมหาลัยรับแค่สามสิบกว่าคนแต่จำนวนคนที่ผ่านนั้นร้อยสี่สิบกว่าและในใจฉันก็รู้สึกดีที่ไม่ต้องเรียนท่นั่นเพราะแค่เดินทางมาสอบก็เสียค่าใช้จ่ายมากมายเงินหลายร้อยหมดไปกับการเดินทางตอนนั้นบอกได้เลยว่าเหนื่อยมาก พอมาสอบสัมภาษ์ที่มหาลัยที่ฉันได้โควต้าเสร็จพ่อก็พาฉันมาทำบุญไหว้พระตามทางแทนที่จะพากันไปค้างที่ทะเลต่อ(ตอนนั้นเกิดเรื่องกับพี่ชายน่ะนะ ความรู้สึกในตอนนั้น เสียดายมากค่า!!!)แต่เหตุผลจริงๆนั้นเพราะพ่ออยากให้ฉันรู้สึกสบายใจมากกว่าอีกอย่างสัปดาห์หน้าฉันสอบกลางภาค(ดีที่ตกแค่นิดเดียว ปล.ไม่อยากบอกวิชาน่ะนะมันน่าอายมากกก)ต่อมาพอประกาศผลสอบสัมภาษ์นั้นปรากฏว่าฉันติดพ่อกับแม่ฉันดีใจมากทั้งสองหน้าบานเลย  พอตอนที่พ่อฉันมาส่งที่มหาลัยนั้นตอนแรกพ่อกะจะส่งจักรยานที่บ้านมาให้ใช้แต่คิดไปคิดมาพ่อก็ซื้อจักรยานให้เพื่อเอาไว้ใช้ที่มหาลัยดีกว่าประหยัดดี(ก็ไรเตอร์อยู่หอน่ะนะ)พอพ่อเดินทางกลับฉันแทบอยากจะร้องไห้เพราะตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยแยกมาอยู่หอเลยสักครั้งแต่ก็ยังดีที่ฉันยังไลน์คุยกับพ่อได้เลยไม่ลำบากอะไร

ตอนนี้ฉันได้รู้ว่าพ่อคือความภูมิใจของฉันท่านเป็นตัวอย่างที่ดีกับฉันเสมอและคอยเป็นกำลังใจทุกครั้งที่ฉันท้อฉันจึงจะพยายามเรียนอย่างเต็มที่เพื่อที่จบออกมาจะได้หาเลี้ยงพ่อแม่ต่อ

ความจริงไม่ว่าพ่อของคุณจะทำอาชีพอะไรคุณควรจะภูมิใจถ้าพ่อของคุณทำอาชีพสุจริต

และเป็นคนดีนี่แหละคือสิ่งที่เราควรจะภูมิใจสิ่งสุด

คะก็ขอจบแค่นี่อยากบอกว่าไรเตอร์คิดสดเลยนะค่ะพอดีเกิดอยากแต่งขึ้นมาเลยแต่งลงซะเลย(พูดง่ายๆเรื่องนี้แต่งเพื่อสนองความต้องการของตัวเองจ้า)