ความลับที่เธอไม่รู้

          เช้าวันเสาร์ธิญาได้ออกเดินทางไปยังจุดหมายของเธอมุ่งหน้าลงใต้พร้อมกระเป๋าคู่ชีพของเธอ อีกมุมหนึ่ง พุเตย ชายหนุ่มมาดเซอร์ แต่ก็เจ้าชู้ไม่น้อยกำลังนั่งคิดไม่ตกอยู่ที่บ้านสวนของเขา เขากำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดีเรื่องบรรดาสาวๆของเขา เขาเริ่มรู้สึกอิ่มตัวกับการที่จะเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ ด้วยวัยของเขาที่ย่างจะเข้า 30 แล้วเขาจึงคิดว่าเขาควรที่จะมีครอบครัวได้แล้วเขาจึงตัดสินใจหลบไปพักผ่อนให้สมองมันโล่งสักหน่อยก่อนที่เขาจะดำเนินชีวิตต่อไป พุเตยลงรถที่สถานีจังหวัดสุราษฎ์ธานี ขณะเดียวกันธิญาเอง ก็แวะหาอะไรรองท้องที่นั้นเช่นกัน 

"โครมมมม!! โอ๊ย!!!!! นายเดินบ้าอะไรของนายเนี่ย ดูดิหกหมดเลย" เสียงธิญาโวยวายด้วยความโมโหหิว และหงุดหงิดกับของๆเธอที่ร่วงกระจัดกระจาย

"ฉันก็เดินของฉันอยู่ดีดี เธอนั้นล่ะเดินมาชน คงมองแต่หนุ่มๆอยู่สินะ"  น้ำเสียงที่กวนโอ๊ย และมาดที่กวนประสาทของพุเตยทำให้เขาพูดประโยคนี้ออกมาโดยไม่ทันได้คิด

"พูดจาให้มันดีดีน่ะ เดินมาชนแล้วยังไม่รู้จักขอโทษ เป็นผู้ชายจริงป่ะเนี่ย??" ธิญาเอาบ้าง เธอก็โมโหเช่นกัน

"เสียเวลาจริง ทะเลาะกะเธอเนี่ยไปดีกว่า" พูดจบประโยคเขาก็เดินไปขึ้นรถเพื่อจะไปยังที่พักของเขา

"ซวยอะไรอย่างนี้นะ ต้องมานั่งเก็บของอีก ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว" ธิญาพลางเก็บของไป บ่นไปเมื่อธิญาหาอะไรลงท้องเรียบร้อยเธอก็เดินทางหาที่พักที่ไม่แพงมาก เพราะเงินในกระเป๋าเธอคงจะเหลือไม่มากนัก หลังจากได้ที่พักเธอจึงตัดสินใจออกไปหางานทำ แล้วเธอก็ได้งานงานนึงซึ่งเธอก็พอใจกับเงินเดือนและงานง่ายๆของเธอไม่น้อย เธอดีใจมากจึงรีบกลับที่พักไปเตรียมเสื้อผ้าสำหรับทำงานในวันพรุ่งนี้ เธอเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วจึงเริ่มตกแต่งห้องเล็กๆน้อยๆ เธอเพลียจึงเผลอหลับไป....

          เช้าวันแรกของการทำงาน เธอเดินทางมาถึงที่ทำงานแต่เช้าตรู่เลยทีเดียว เธอเดินสำรวจรอบๆออฟฟิศเล็กๆที่มีสวนน้อยๆอยู่ด้านหน้าและด้านหลัง ธิญากำลังคิดว่าใครนะเก่งจังช่างจัดสวนได้สวยโดนใจธิญาสุดๆ แล้วเธอก็เดินมาเจอกับพุเตย เจ้าเดิมที่ยียวนกวนเธอไว้เมื่อครั้งก่อน 

"นายเป็นคนสวนหรอ??"  ธิญาถามด้วยความสงสัย

"ป่าวหรอกฉันแค่ชอบจัดสวนนะ มันดูมีอะไรทำดีนะ" พุเตยตอบคำถามด้วยใบหน้าขี้เก๊กตามสไตล์

"แล้วนายทำงานที่นี้นานหรือยัง??" หญิงสาวเริ่มสนใจในหัวคิดที่ครีเอทงานออกมาดีเกินคาดของเขา

"ฉันไม่ได้ทำงานที่นี่หรอก พอดีแวะมาเที่ยวเลยเพื่อนฉันก็เลยให้ฉันช่วยตกแต่งสวนให้หน่อยนะ" เขาเริ่มพูดจากับเธอดีขึ้น

"เพื่อน?? ใครหรอ" เธอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นโดยลืมคิดไปว่ามันก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าถามเล๊ยยยย

"นินิน เจ้าของบริษัทนี้งัย เอ๊ะ!!ว่าแต่เธอชอบต้นไม้ด้วยหรอ??" เขาถามเธอกลับ

"ฉันชอบธรรมชาติอ่ะเบื่อเมืองกรุง เบื่อแสงสี มันวุ่นวายเกินไปฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลือในที่แบบนั้นหรอก " เธอตอบด้วยใบหน้าที่เบื่อสุดๆ จริงๆ

"ชีวิตกับธรรมชาติมันค่อนข้างลำบากนะ จะทนได้หร๊อ??" พุเตยยิ้มมุมปาก และแอบมองเธอเบาๆ

"ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้หรอกว่าทนได้หรือป่าว" ธิญาพูดด้วยใบหน้าที่จริงจังขึ้นมาทันที

           หลังจากทั้งสองนั่งคุยกันพุเตยแอบคิดว่า ผู้หญิงคนนี้มีความคิดต่างจากคนทั่วไป เขารู้สึกว่าเขาเริ่มสนใจอยากจะลองรู้จักกับเธอมากกว่านี้ แลกเปลี่ยนความคิดกันอยู่ครู่หนึ่ง นินิน ก็เดินเข้ามาพอดี....นินิน รู้ทันทีจากสายตาของพุเตยว่า ชายหนุ่มเริ่มสนใจในตัว ธิญา หญิงสาวที่ไม่ได้มีความเรียบร้อย น่ารัก อ่อนหวาน แถมเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ซึ่งตรงข้ามกับนินินลูกสาวเจ้าของบริษัทใหญ่ของจังหวัดสุราษฎ์ธานีที่เพียบพร้อมไปสะทุกอย่างได้ยังไงกัน.......