หน้าที่ของฉัน

            ฉันเป็นหนึ่งคนบนโลกใบนี้ที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อนสักเท่าไร คำว่าเพื่อนสำหรับฉันมันคือทุกสิ่งทุกอย่าง มันต้องใช่เวลา ต้องใช้ความรู้สึกแลกมาฉันถึงจะให้คำๆนี้ได้ ทุกครั้งที่ฉันก้าวเท้าออกจากบ้าน ก็มีเพื่อนนี่แหละที่เป็นที่พึ่งของฉัน ฉันให้ใจกับเพื่อนทุกคนเสมอ และฉันก็หวังได้ใจจากเพื่อนของฉันกลับมาด้วยเช่นกัน

ฉันมีเพื่อนอยู่4คน แต่ละคนเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันต่างกันแต่น่าแปลกที่ฉันให้ความสำคัญกับเพื่อนเท่ากัน คนที่1และ2เราเรียนด้วยกันตั้งแต่ ม.ต้นจนปัจจุบันเราก็ยังติดต่อกันอยู่ คนที่3และ4เราเจอกันตอน ม.ปลายทุกวันนี้เราก็ยังเจอกัน ติดต่อกัน ฉันไม่เคยรู้สึกว่าฉันขาดเพื่อนเลย

เวลามีคนมาถามฉันว่า “ทำไมมีเพื่อนแค่นี้”ฉันมักจะคิดว่าคนเรานั้นจำเป็นด้วยหรือที่จะต้องมีเพื่อนมากมาย สำหรับฉันการมีเพื่อนมากมายแต่เราไม่เคยเข้าใจ ไม่ใส่ใจ ไม่แคร์ความรู้สึกกัน อย่างนั้นฉันเรียกว่าคนรู้จักต่างหาก ถึงแม้ว่าฉันจะมีเพื่อนเพียงน้อยนิดแต่ฉันก็มีความสุขที่ได้อยู่กันเพื่อนของฉัน

ฉันไม่ปฏิเสธที่จะมองหาเพื่อนใหม่หรอก  เพราะชีวิตคนเราต้องเจอะเจอคนอีกมากมาย หรือพูดง่ายๆก็คือชีวิตประจำวันและหน้าที่มันบังคับ แต่ฉันก็ไม่เคยละทิ้งเพื่อนเก่าเลยสักคน

ฉันรู้ว่าคนทุกคนมีปัญหา ฉันเองก็มีปัญหา พวกเราก็จะช่วยกันแก้ไขหรือไม่หากปัญหาอยู่ที่ตัวฉัน ฉันก็จะแก้ปัญหาด้วยตัวฉันเอง 

ฉันมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยเดียวกับเพื่อนคนที่1และ3 เราสามคนเรียนด้วยกันแทบทุกวัน หน้าที่ของฉันก็การติดตามให้เพื่อนมาเรียนซึ่งฉันจะต้องโทรบอกเพื่อนทุกครั้งว่าเรียนห้องไหน

ทุกๆวันเกิดฉันมักจะมีของขวัญให้เพื่อนฉันเสมอ ถึงแม้ว่าเพื่อนจะไม่เคยให้ฉันเลยก็ตาม แต่ฉันก็ตั้งใจที่จะให้ เพราะอยากให้จริงๆ บางทีมันก็ท้อบ้างเมื่อวันเกิดฉันมาถึง

 ’ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันดันเกิดช่วงเดือนที่เขาไม่มีเงินกันนี่นา ต้องทำใจอย่างเดียว’

แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธหรอกนะเพราะเวลามันผ่านไปเร็วเสมอ เดี๋ยวก็จะมีวันเกิดเพื่อนคนนั้นเข้ามาให้เราต้องคิดอีก

เรื่องเพื่อนมีแฟนคงหนีไม่พ้นปัญหาใหญ่ที่หลายๆคนพบเจอ หากเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะทำตัวเงียบๆอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้ฉันโตขึ้น ฉันก็มีแฟนเหมือนที่เพื่อนมี ฉันได้รู้จักสิ่งที่เพื่อนฉันได้รู้จัก ฉันจึงเข้าใจเพื่อนมากขึ้น

เพื่อนคนที่2มักโทรมาคุยกับฉันบ่อยๆเรื่องปัญหาชีวิตรักที่ไม่สมหวัง สำหรับเพื่อนของฉันแล้ว ฉันคงเป็นนักฟังที่ดีล่ะมั้ง แต่ส่วนมากฉันจะให้คำปรึกษาตลอด

“มึง กูเจ็บเขาไม่สนใจกูเลย...”

’เจ็บก็เดินออกมา อย่ายื้อตัวเองเอาไว้ เพราะคนที่ทรมานที่สุดคือมึง’

“กูกลัว กูไม่กล้าเดินออก กลัวทำใจไม่ได้”

’ทุกคนเขาก็เจ็บกันทั้งนั้น แต่เขาเลือกที่จะเจ็นแล้วจบไง’

“กูอยากเริ่มต้นใหม่ อยากมีความรักดีๆอย่างคนอื่นเขา”

’ถ้ามึงจะยืนอยู่ที่เดิมแล้วหวังความรักครั้งใหม่ดีๆ กูบอกเลยว่าไม่มี ไม่มีสิ่งใหม่ๆเกิดขึ้นตรงที่เก่าๆจำไว้’

“กูอยากเดินออกไปนะ แต่กูกลัวไปไม่รอด แล้วต้องกลับมาหาเขา”

’มึงเหมือนกับยืนอยู่บนเศษแก้วที่ทำให้มึงเจ็บปวด ร้องให้คนช่วยมากมาย แต่คนเหล่านั้นดึงมึงเท่าไรมึงก็ไม่ขยับ เพราะมึงอยากอยู่ตรงนั้น ทั้งๆที่มึงก็เจ็บเจียนตาย ต่อให้คนพวกนั้นช่วยมึงแทบตาย มึงก็อยู่ที่เดิมอยู่ดี ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก’

“เหงาว่ะ มีก็เหมือนไม่มี...”

’ในวันนี้มึงยังทนได้ ก็ทนไปแต่ถ้าวันนึงถึงที่สุดเมื่อไหร่ก็ออกมานะ’

“อืม ขอบใจมึงมากนะ”

ทุกครั้งที่2มีปัญหาก็จะได้คำปรึกษาเช่นนี้เสมอ เพราะฉันไม่อยากเห็นเพื่อนต้องเจ็บปวดอีก แต่ฉันชินกับการให้คำปรึกษาแล้วล่ะ แม้รู้ว่าเพื่อนจะไม่นำพาก็ตาม แต่ก็ดีใจที่เพื่อนเลือกที่จะมาปรึกษาเรา

เพื่อนคนที่3ซื้อเค๊กวันเกิดให้แฟน ฉันก็น้อยใจนะ โกรธเพื่อน แต่เราก็ยังเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไม่เคยหนีหายไปไหน 

เพื่อนคนที่1มักพูดกับฉันเสมอว่า 

’เราเป็นแค่เพื่อน ทำได้อย่างมากก็แค่อยู่ห่างๆ คอยพยุงและปลอบใจตอนที่มันล้มเท่านั้น’

มันก็จริงนะ  ถ้าเพื่อนมีความทุกข์แค่ไหนถึงจะงอน หรือโกรธกันมาหลายวัน มันจะเป็นเรื่องเล็กไปเลยถ้าเทียบกับความทุกข์ของเพื่อนเรา ฉันจึงทำได้แค่รอประคองเวลาที่มันล้มเท่านั้น นี่คือนิยามของคำว่าเพื่อนสำหรับฉัน

                                                               ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ