เมื่อบางอย่างคืบคลาน

             ช่วงเย็นของวันนั้น ตอนเลิกเรียน 

วรรณ:ฉันกลับก่อนน่ะ

สาม/สุ:ไม่กลับพร้อมพวกเรา เหรอ

วรรณ:ไม่หล่ะ/เดินออกไป

สุ:พี่ค่ะ หนูรู้สึกไม่ค่อยดี  เหมือนจะมีเรืื่องไม่ดีเกิดขึ้นเลยอ่ะ

สาม:พี่ก็รู้สึกเหมือนกัน  วันนี้ก็วันศุกร์ที่  13  ด้วย

         ขณะทางเดินกลับบ้าน ซึ่งต้องผ่านทางรถไฟสายเดิม

วรรณ:ไหนไม่เห็นมีผีเหมือนที่ไอสามมันพูดเลย  ผีมันมีจริงที่ไหนกัน

          พูดจบวรรณก็เดินกลับบ้านตามปกติ

วรรณ:กลับมาแล้วค่ะ

          แอ๊ดดดดดด

วรรณ:พ่อ กับ แม่ไม่อยู่นี้หน่า/วางกระเป๋าที่โซฟา

วรรณ:อยู่บ้านคนเดียวอีกแล้วสิเรา/เดินไปเปิดโทรทัศน์

          ไม่นานนักวรรณก็หลับไป

     แกร็กกกกกก   แกร็กกกกกกก

วรรณตื่นขึ้นมา  เมื่อได้ยินเสียงที่ผิดปกติ

วรรณ:เสียงอะไรอีกเนี๊ยะ /ลุกขึ้นและมองไปที่นาฬิกา

วรรณ:02:00  แล้วเหรอเนี๊ยะ 

          เมื่อมองนาฬิกา  วรรณจึงนึกไปถึงคำพูดของสามที่เคยพูดกับตน

สาม:เฮ้ย  ยัยวรรณ  รู้ไหมว่ะ ว่าเวลา  03:00  เป็นเวลา ปล่อยผีหน่ะ  แล้ววิญญาณจะมีพลังมากที่สุดก็ตอนนี้แหละ  ทำให้วิญญาณสามารถ  แสดงร่างให้คนปกติเห็นได้  โดยที่คนคนนั้นไม่จำเป็นต้องมี  Six  Sense  

          แต่คนอย่างวรรณหรือจะเชื่อเรื่องเช่นนี้

วรรณ:ไร้สาระน่ะ

          แกร็กกกกกกก  เสียงเหมือนของแข็งลากกับพื้นดังขึ้นอีกครั้ง

วรรณ:เสียงไรว่ะ  หรือพ่อกับแม่กลับมาแล้ว

วรรณ:พ่อค่ะ  แม่ค่ะ  /เดินไปดูแถวห้องตัวเองที่ได้ยินเสียง

วรรณ:แต่พ่อกับแม่บอกว่าจะกลับเดือนหน้านี่หน่า  หูแว่วไปเองมั้ง  หาววว  แต่ง่วงชมัดเลย  นอนเลยดีกว่า  อีกไม่นานก็เช้าแล้ว

          เมื่อพูดจบวรรณก็เข้าไปในห้องตัวเอง  และจมเข้าสู่ห้วงนิทรา

03:00 น.

          แกร็กกกกกกกกกก

วรรณ:อืออ  เสียงไรอีกว่ะ  คนจะหลับจะนอน

          เอาตัวฉันคืนมาาาาาาาา

วรรณ:ตัวบ้า  ตัวบอ ไรว่ะ  เงียบน่ะคนจะหลับจะนอน/เอาหมอนปิดหูตัวเอง

          เอาตัวฉันคืนมาาาาาาาา

วรรณ:ทนไม่ไหวแล้วเว้ยย/ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและมองหาต้นเสียง

วรรณ:แ..่.ง  ใครมันมาล้อเล่นว่ะ /กำลังจะล้มตัวนอน  แต่เห็นประตูตู้เสื้อผ้าแง้มอยู่

          วรรณจึงเดินไปดู และค่อย  ค่อย  เปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก และ

พรึบ

วรรณ:ไม่มีไรนิ  สงสัยคงลืมปิดตู้เสื้อผ้า/กำลังจะเดินไปที่เตียง  แต่ได้ยินเสียงดังขึ้น มาจากทางบันได  ทางขึ้นมาห้องของวรรณ

          แกร็กกกกกกก

          วรรณเริ่มกลัวขึ้น  หัวใจเต้นเร็วขึ้น  แต่ก็ยังมีความกล้าอยู่ จึงค่อยค่อยเดินไปดูตรงบันได  แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้วรรณล้มลง

          ร่างของมนุษย์ผู้หญิง  ไม่สิไม่ใช่มนุษย์  แต่เหมือนศพมากกว่า  ร่างของเธอขาดครึ่งตัว  ยังหลงเหลืออยู่แค่ท่อนบนตั้งแต่สะโพกถึงศีรษะ  เลือดสีแดงสด  ส่งกลิ่นชวนอาเจียน  แต่หากร่างนั้นเป็นแค่ศพธรรมดา  วรรณคงไม่ตกใจ  แต่ตอนนี้ศพนั้น........กำลังคลานขึ้นบรรไดมา  ร่างนั้นค่อยค่อยคลานขึ้นมาเรื่อยๆ  ปากก็พึมพำบางสิ่งอยู่    วรรณค่อยค่อยถอยหลังเรื่อยเรื่อยตอนนี้เรี่ยวแรงหายไปหมด  ไม่มีแม้แต่แรงจะยกขึ้น 

          เอาตัวฉันคืนมาาาาาาา   เสียงแหบพร่าดังขึ้น

วรรณ:/คิด  ไม่จริงน่ะ  ผีมันมีจริงที่ไหนกัน

          ไม่นานนักวรรณก็สัมผัสได้ถึงหลังที่ชนกับผนังเย็นเฉียบ  ทำให้เธอรู้ว่าหนีไม่ได้อีกแล้ว  ในที่สุดร่างนั้นก็คลานมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย ทุกครั้งที่ร่างนั้นคลานมันจะส่งเสียง  แกร็กก แกร็กก  ทุกครั้ง  วรรณรวบรวมแรงทั้งหมดดันตัวเอง  ลุกขึ้น  และวิ่งเข้าห้องตัวเองพร้อมล็อคประตู  และกระโดดขึ้นเตียงตัวเอง  วรรณหันมองนาฬิกา  พร้อมนึกถึงคำพูดของสามอีกครั้ง

สาม :แต่วิญญาณก็จะหายไปตอนเวลา  04:00 น่ะ เพราะเวลาที่วิญญาณแสดงตัวได้ก็แค่  03:00-03:59 

          วรรณหันไปมองนาฬิกา  03:48  วรรณเริ่มมีความหวังขึ้น  แต่ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น

     แกร็ก

          ร่างเปื้อนเลือดนั้นค่อยค่อยคลานเข้าหาเตียงของวรรณ  อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นมันก็จะเตียง  แต่จู่จู่ร่างนั้นก็หายไป  

          วรรณมองหาร่างนั้นแต่ก็ไม่พบ  เมื่อมองนาฬิกาก็พบว่า  03:50 แล้วทำไมมันถึงหายไป  แต่ทันใดนั้น

               ร่างที่หายไปก็กลับมาอยู่ตรงหน้าวรรณในระยะประชิด  จนวรรณรับรู้ได้ถึงกลิ่นเหม็นเน่า  และกลิ่นคาวเลือด  ดวงตาของมันเบิกโพรง  จ้องวรรณด้วยสายตาเคียดแค้น

          เอาตัวฉันคืนมาาาาาาาาาาาา

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด