Last Chance

----------Mark's---------

อาหารมื้อนี้ชักจะไม่อร่อยแล้วสิ...

มันมีแต่ความอึดอัด ความสงสัย ความคิดติดลบหลายๆอย่างเข้ามาในหัวเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ท่าทีของเขาอยู่ในสายตาผมตลอด ผมคอยสังเกตุทุกครั้งที่เขาทำตัวแปลกๆ 

ตอนนี้เขาวิ่งตามพนักงานเสิร์ฟคนนั้นเข้าครัวไปแล้ว ผมพยายามเรียกเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน ไม่สิ ไม่ฟังเลยต่างหาก...เขากับพนักงานนั่นต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันเป็นแน่...

ผมกลัวว่าทุกอย่างจะไม่่เหมือนเดิม...

นี่ก็เกือบสิบนาทีแล้วที่เขาปล่อยให้ผมนั่งกร่อยอยู่คนเดียว ผมเขี่ยอาหารในจานไปมาอย่างหมดอารมณ์จะกิน คิดนั่นนี่ไปเรื่อยๆ ความคิดบ้าๆเกิดขึ้นมาอีกแล้ว...

หรือว่า...ณเดชน์กับคนนั้นเคยเป็นแฟนกันมาก่อน!?!

ถึงจะคิดอย่างนั้นก็เถอะ ใจก็ยังพยายามปลอบตัวเองว่าไม่มีอะไร แต่ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด ผมนั่งไม่ติดที่ รู้สึกกระสับกระส่ายจนคิ้วแทบจะขมวดผูกติดกันเป็นโบว์ 

ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงคนตะคอกใส่กันเล็ดลอดออกมา และมันดังขึ้นเรื่อยๆจนเป็นจุดสนใจลูกค้าภายในร้าน ...มันมาจากครัว...!! ผมเดาได้ทันทีเพราะเสียงนั้นผมคุ้นเคยดี....

ด้วยความวู่วามและร้อนใจผมจึงลุกพรวดกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามเสียงนั้น ...โดยไม่ทันยั้งคิด...

"คุณครับ! คุณ! เข้าไปไม่ได้นะครับ คุณ!" พนักงานคนหนึ่งตะโกนบอกพร้อมกับวิ่งไปล็อกตัวเขาไว้

"ปล่อยฉันน่า!!" หมากสะบัดแขนออก แล้วผลักพนักงานคนนั้นเซล้มไปอีกทาง แล้วเขาก็วิ่งเข้าครัวไป โดยไม่สนใจเสียงห้าม

"เดี๋ยวสิคุณ คุณณณณ!!"

...ขอโทษนะณเดชน์...

น้ำตาอุ่นๆเริ่มคลอเบ้า ค่อยๆไหลลงมาอาบข้างแก้ม เขาเอาสองมือลูบหน้าเพื่อเช็ดน้ำตา ทว่าเช็ดเท่าไหร่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่หยุดไหลเสียที 

เสียงตะคอกใส่กันชัดเจนขึ้น เมื่อเขาหยุดอยู่หลังตู้เก็บอาหาร แอบฟังสองคนนั้นทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยควมตั้งใจ เขาจับคำพูดได้ละเอียดยิบทุกคำแม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่สองคนนั้นพูดถึงก็ตาม แต่เขาไม่ได้โง่เขลาขนาดที่จะไม่รู้ว่า ณเดชน์กับชายคนนั้น...เคยคบหากันมาก่อน! 

ถึงจะไม่เห็นภาพเหตุการณ์ แต่หูฟังอยู่อย่างตั้งใจ ค่อยๆเอาสิ่งที่ได้ยินมาเรียงกัน นั่นทำให้เขานึกภาพออกได้บ้าง 

ภาพเคลื่อนไหวของคนที่กำลังเถียงกันอยู่ตอนนี้เดินเคียงคู่กันอย่างสนิทสนม พูดคุยหยอกเอินกันอย่างเป็นเอง ทำกิจกรรมด้วยกันต่างๆนาๆท่ามกลางความหนาวเย็นของกรุงเบิร์น ลอยเข้ามาในสมองของหมาก แม้จะยังไม่รู้แน่ว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกันมาก่อน แต่ทว่า...น้ำตาอุ่นๆเจ้ากรรมก็ยังไม่ยอมหยุดไหลเสียที 

...น้ำตาบ้า...บอกให้หยุดไหลไง ทำไมไม่หยุดเสียทีเล่า หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะหมาก!...เขาก่นด่าตัวเองในใจ

หมากเดินกลับไปยังโต๊ะอาหาร กลัวว่าจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่มากไปกว่านี้ และสองคือทนฟังตำนานรักของเขาทั้งไม่ได้อีกต่อไป 

เขากินอะไรไม่ลงหลังจากกลับมานั่งที่เดิม ในสมองมีภาพเคลื่อนไหวของสองคนนั้นเต็มไปหมด ...เขารักกันมาก่อน...

"อ้าวหมาก ขอโทษนะที่ต้องให้รอ" ณเดชน์เดินเข้ามา ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ทว่าเขายังคง(ปั้น)ยิ้มร่าให้กับคนตรงหน้า

"ไม่เป็นไร" หมากบอก ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอย่างที่บอกเลย 

"ทานต่อสิ" ณเดชน์ตักอาหารให้เขา "กินเยอะๆนะ เนี่ย ร้านนี้อร่อยมากๆเลย" 

"ฉันอิ่มแล้ว" 

"เป็นอะไรหรือเปล่า" ณเดชน์เอามืออังศรีษะของหมาก เพื่ิอดูว่ามีไข้หรือเปล่า

"ฉันไม่เป็นอะไร" หมากปัดมือณเดชน์ออก "ฉันไปก่อนนะ" ว่าแล้วเขาก็ลุกพรวดเดินเร็วออกจากร้านไป

นั่นทำให้ณเดชน์ถึงกับทำตัวไม่ถูก ตั้งตัวไม่ทัน แอบนึกว่าหมากเสียงของเขากับบอยดังขนาดที่หมากจะได้ยินเลยหรือ คิดได้อย่างนั้นเขาจึงรีบควักเงินออกมาวางบนโต๊ะ แล้ววิ่งตามออกไป จะขาดจะเกิน เขาไม่สน ตอนนี้เขาสนแค่ หมาก ชายอันเป็นที่รัก...

"หมากกกกก!!!!!!"

"หมากกกกกกกก!!!!"

"หมากกกกกก!!!"

ณเดชน์วิ่งตามหมากจนหอบแฮกๆ เขาทั้งตะโกน ไปหาตามซอกต่างๆ แต่ไม่ว่าจะทำวิธีไหนเขาก็ไม่พบหมากเลย เป็นไปไม่ได้แน่ๆที่หมากจะกลับโรงแรม เพราะว่าต้องใช้เวลานานกว่าจะถึง และที่สำคัญหมากไม่รู้ทาง...