shot storry

ผมลัคซัสครับ วันนี้ผมกะจะไปทำภาระกิจในที่ที่หนึ่งสักหน่อยแต่นังไม่ได้เลือกภาระกิจเลยแต่ตาแก่บอกว่ามีภาระกิจที่จะให้ผมทำมันเป็นยังไงผมยังไม่รู้เลย งั้นก็ไปดูภาระกิจก่อนนะ เจอกัน 

มาช้าจังนะลัคซัส  เสียงตาแก่เรียก

เออ น่าก็มาแล้วไง  ผมตอบไปห้วนห้วน

นี่คือภาระกิจของนาย และก็มีบัดดี้คนหนึ่งไปหามาไม่งั้นก็อดทุกภาระกิจ  ตาแก่พูดทำเอาผมหงุดหงิดมากมาก

 ผมหันซ้ายหันขวามองหาคนที่จะไปกับผมแต่ผมกลับพบว่าทุกคนหลบตาผมหมดเหมือนกลัว ผมหันไปเห็นเพียงมิร่าเจนที่ยืนเช็ดจานอยู่ที่บาร์ผมจึงเดินเข้าไปดึงมือเธอแล้วเดินไปหาตาแก่ทันที

อ่ะไรเนี่ยลัคซัส  ยัยมิร่าเจนเอ่ยชื่อผมแล้วบ่นเบาๆ

เธอต้องไปทำภาระกิจกับฉัน ผมพูด

ฮะ OO ยัยนี่พูดพลางทำตาโต หึ น่ารักชะมัด

ไม่ฮะเเล้วล่ะ ไปนะตาแก่ ผมพูดพลางลากยัยมิร่าตามไปทันทีแล้วที่สำคัญยัยนี้ก็เดินบ่นมาตลอดทางผมก็ใช่ความเงียบเข้าใส่ยัยนี้ก็เงียบจนได้ล่ะผมก็เริ่มต้นบทสนทนาทันทีเพื่อทำลายความเงียบ

นี่ เธอ ผมพูด

 ฮะ นายเรียกฉันหรอ ยัยนี่พยายามมองหาคนที่ผมเรียกอยู่แต่คนที่ผมเรียกก็คือเธอนะ

เธอนั้นแหละ ทำไมถึงมาทำภาระกิจกับฉันล่ะ ผมถาม

ใครบอก นายเป็นคนลากฉันมาเองนะ  ยัยนี่พูดพลางหลบหน้าไปทางอื่น

เอ่อ จริงด้วย ฉันขอโทษเอาเป็นว่าช่วยฉันทำภาระกิจด้วยละกัน ผมพูดพลางหลบหน้าไปอีกทาง

ฮะ นายขอโทษฉันหรอ บ้าไปแล้วแน่แน่

ยัยนี้พูดเหมือไม่เชื่อว่าผมจะเป็นคนดีสักเท่าไหรนะ

ทำไมฉันเป็นคนดีมันผิดหรือไงฮะ ผมพูดพลางจับข้อมือยัยนี้ไว้แน่น

โอ๊ยยย เจ็บนะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ ยัยนี้พูดพลางน้ำตาคลอ นี่ผมทำแรงไปหรอเนี่ย

ฉันขอโทด ผมพูดพลางรีบปล่อยข้อมือเธอ

 ยัยนี้เงียบไปสักพักและเหมือนจะร้องไห้ ที่จริงผมก็ชอบยัยนี้ไม่น้อยเลยนะเพราะยัยนี้เป็นผู้หญิงที่น่ารักและสามารถโหดได้ในเวลาเดียวกัน 

นี่ ขอโทษอีทีละกัน ผมพูดพลางเดินต่อไป

นี้ลัคซัสเดี๋ยวสิ ยัยนี้พยายามวิ่งตามผมที่เดินนำไปแต่ 

ตุ๊บ  

ดันสะดุดล้มซะก่อน เฮ้ออออ ผมถอนหายใจก่อนจะเข้าไปชวนพยุงขึ้นมายืนแต่ดูเหมือนว่าข้อเท้ายัยนี้จะแพงนะผมเลยให้เธอขี่หลังและเดินต่อไป และยัยนี่คงไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกดีแค่ไหนที่อยู่ใกล้ๆเธอ ^////^