คนแปลกหน้า Love online
เขียนโดย jikkee
วันที่ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 15.22 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 04.04 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
5) นัดเจอกันวันแรก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันนี้ เป็นวันที่โจสอบกลางภาค โจอ่านหนังสือ อย่างขมักเขม้น
ตั้งใจอ่านมาก ตั้งแต่เช้าจน เย็น ส่วนตัวเราก็ยาก โทรหามาก
ห่วงมาก ยากรู้ ว่าเขาจะเป็นยังไง กินข้าวหรือยังน้อ
แต่เราก็รอ จนโจว่าง พอโจว่างเราก็คุยกับโจปกติดี เราจึงถามโจว่า
โจ วันพุธโจสอบเส็จตอนไหน แล้วโจก็ตอบกลับว่า บ่าย
เรานัดเจอกันมั้ย ปกติโจ ขึ้นรถ รับส่งประจำทาง มาโรงเรียน
และพอมาถึงโรงเรียน ก็ต้องนั่งรอรถ ถึง 5 โมงเย็น เราจึงบอกโจว่า เดี๋ยวเราจะไปรับโจอยู่หน้าโรงเรียนน่ะ โจจึงตอบเรากลับว่า ไม่ดีกว่า หลังโรงเรียนดีกว่า เพราะโจไม่ยากให้เขามองกี๋ไม่ดี
แล้วเราก็จะพากันไปเดินหางด้วยกัน กะว่าจะบอกความในใจทั้งหมดที่มี ให้โจได้ฟัง รู้สึกตื่นเต้นมาก
จนนอนไม่หลับเลยทั้งคืน คิดอยู่ว่า โจจะชอบอะไร โจชอบผู้หญิงแต่งตัวแบบไหน
โจชอบผู้หญิงพูดยังไง เราก็คิด มีบ้างที่สมองมันคิดไม่ออก ก็ต้องพึ่งพี่กูเกิล นั้นเอง
เช้าปู๊บ ตื่นขึ้นมา จับโทรศัพท์ขึ้นมา โอ้ยตาย บ่ายโมง
เกือบบ่ายสองแล้ว
ตายกู โดนตำหนิแน่ไม่น่าเลย ทันใดนั้น รับลุกขึ้นจากที่นอน
ไปอาบน้ำแต่งตัวโอ้ย จะทันมั้ย
นัดเจอครั้งแรกก็จะผิดนัดแล้วซิน่ะ อีกี๋เอ้ย ไม่น่าเลยมึง บ่นให้ตัวเอง
พออาบน้ำเส็จ จับโทรศัพท์ อีกครั้ง สองสายไม่ได้รับ โจอี้
ตายๆ กู โดนตำหนิแน่ เขารอกูแน่ๆ โอ้ย พอแต่งตัวเส็จ เราก็ดูนาฬิกา แมร่งปาไป บ่าย สามแล้ว
รถรับส่งโจมา รับ 5โมงเย็น ตายแล้ว จะได้เจอมั้ยๆ
พอวิ่งไปหามอไซค์ แม่ดันเอาไปตลาด
เราก็รอ แม่กลัมา่จากตลาด กว่าแม่จะมา
เราจึงโทรไปหาโจ โจบอกว่า รอได้ๆ
เราก็เลยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย
เราก็นึกว่าโจจะโกรธ เราที่เราผิดนัด แม่มาแล้ว ถึงแม้ จะเหลือเวลาสั้นๆ แต่ก็ช่างเหอะ ขอแค่ได้เจอกูก็พอใจ ตอนนี้สมองของเราคิดได้แค่นี้
ขับรถไปสักพัก ฝนก็เริ่มริน ฟ้าก็เริ่มมืดขึ้นมา ลมก็พัดพาสายฟัน ที่หนาวเย็นมาด้วยกัน ไม่ยากจะคิด ผู้หญิงคนหนึ่งขับรถตากฝน ยิ่งขับก็ยิ่งรู้ว่าทำไมมันยิ่งไกล ฝนก็ยิ่งตกแรงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ เหมือนนางเอกเอ็มวีเลยหวะ ฮ่าา ตากฝนไป เล่นเอ็มวีไป
เราก็ขับรถผ่าสายฝน เม็ดฝนสาดไส่หน้า มันช่างเจ็บและทรมานมากๆ ทั้งครีมที่เราทาหน้าไหลออกมา จนแสบไปหมด เราก็ตัดสินใจขับรถต่อไป พอได้ยินเสียงฟ้าร้องเท่านั้นละ อืม กูขอบาย แล้วก็ไปหลบฝน อยู่ร้านค้า ขายก๋วยเตี๋ยวข้างทาง
กว่าฝนจะหยุดตก ก็ปา ไป 5โมงเย็นแล้วซิ ตอนนี้เราโครตรู้สึกผิดมาก ทำไมมันต้องมีอุปสรรค์ หวะ ทำไม เราไม่เข้าใจ ทำไม ฟ้าต้องแกล้งเราด้วย
เรื่องนี้เกิดขึ้นจากชีวิตจริงของหนูเองค่ะ ฝากติดตามหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวอัฟต่อ
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ