The dimension ฝ่ามิติอลเวง

            "...อลิซ!" เสียงเด็กหนุ่มฟังดูคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้เด็กสาวเจ้าของชื่อที่กำลังนั่งทำงานอยู่ต้องหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้

 

            "มีอะไร ครอส? ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่นะ" หลังจากที่รู้แล้วว่าเจ้าของเสียงเรียกคือใคร เด็กสาวนามอลิซจึงหันหลับมาทำงานของตนต่อ

 

            "...ฉัน...แค่อยากจะบอกว่า...ฉะ...ฉัน..." เด็กหนุ่มชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก ในขณะที่แก้มทั้งสองเริ่มขึ้นสีระเรื่อ

 

            "มีอะไรก็รีบๆพูดสิ ฉันไม่มีเวลามาฟังนายตลอดนะ" เด็กสาวเอ่ยเร่ง ขณะที่ยังคงหมกมุ่นกับงานของตน โดยไม่ได้สังเกตอาการแปลกๆของเพื่อนหนุ่มเลย

 

            "ฉะ...ฉันช......."

 

            "พูดมาเร็วๆสิครอส ไม่งั้นฉันจะไม่ฟังนายแล้วนะ!" เด็กสาวเอ่ยเร่งอีกครั้ง แม้ตาทั้งสองข้างจะยังจ้องอยู่ที่งานของตนเช่นเดิม

 

            "........."

 

            แต่เหมือนกับว่าฝ่ายเด็กหนุ่มนั้นจะไม่สะทกสะท้านกับคำเร่งนั้น กลับเอาแต่เงียบไม่ยอมปริปากไปซะอย่างนั้น ทางด้านเด็กสาวจึงเกิดอารมณ์เสียขึ้นมาทันใด

 

            "มีอะไรก็รีบพูด...สิ....อ่าว....ไปไหนซะแล้วล่ะ?....เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ!" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาจากงานของตน แล้วหันไปโวยใส่เด็กหนุ่ม แต่ก็ต้องพบว่า ที่ๆคาดว่าเด็กหนุ่มน่าจะยืนอยู่ กลับไม่ปรากฏเด็กหนุ่มคนไหนเลยสักคน เด็กสาวจึงได้แต่บ่นอุบอยู่คนเดียวแล้วหันหลับไปทำงานต่อ

 

            ...ทางด้านเด็กหนุ่มนั้นเอง...

 

            "ทะ..ทะ...ที่นี่มัน...ที่ไหน!?!?!!" ครอสโพล่งออกมาด้วยความตกใจ เมื่อพบว่าตนที่ควรจะอยู่ในห้องเรียนกับอลิซเพื่อนสาว กลับมาปรากฏตัวบนเตียงในห้องเล็กๆดูเก่าๆห้องหนึ่ง

 

            'เฮ้อ...เกิดเรื่องจนได้...อะแฮ่มๆ...สวัสดี ครอส' จู่ๆ เสียงๆหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นเสียงของเด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็ดังขึ้นในหัว

 

            "...นาย...เป็นใคร? แล้ว...รู้จักฉันได้ยังไง?" หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว ครอสจึงเอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย

 

            'อืม...จะให้พูดยังไงดีล่ะ...ข้าคือเจ้า และเจ้า...คือข้า'

 

            "ฮะ? นายพูดบ้าอะไร? แล้วตอนนี้นายอยู่ไหนเนี่ย? ทำไมฉันไม่เห็นนาย?" ครอสที่ยังข้องใจในคำตอบที่แสนกำกวม เอ่ยถามอีกครั้ง พร้อมกับพยายามมองหาเจ้าของเสียงปริศนานั้น

 

            'ก็อย่างที่บอก ข้าคือเจ้า เจ้าคือข้า ง่ายๆก็คือ เราเป็นคนๆเดียวกัน แค่อยู่คนละที่ แต่ตอนนี้ ข้าอยู่ในร่างของเจ้า...ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกคือ เจ้ามาแย่งร่างข้าอยู่'

 

            "ดะ...เดี๋ยวนะ ฉันชักจะงง...นาย...กำลังจะบอกว่า...ตอนนี้ฉันมาอยู่ในร่างของนายงั้นหรอ?"

 

            'ใช่! ไม่ผิดเพี้ยน'

 

            "แล้ว...ร่างฉันล่ะ? มันต้องมีใช่มั้ย?"

 

            'อืม...จะว่าไป มันก็ต้องมีอยู่แล้วแหละ แต่ข้าคิดว่า ระหว่างที่เจ้ามาที่นี่ จิตเจ้าคงหลุดออกมาจากร่าง แล้วร่างของเจ้าก็คงติดแหงกอยู่ที่ไหนสักแห่งใน...เอ่อ...ห้วงมิติเวลาล่ะมั้ง...'

 

            "เฮ้ย!? แล้วอย่างนี้ฉันจะทำยังไงล่ะ! ฉันจะเอาร่างคืนได้ยังไง!? ละ...แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไง!? ว่าแต่...ที่นี่มันที่ไหนกัน!?!?!!"

 

            'ใจเย็นก่อนครอส เดี๋ยวจะมีคนมาหาเจ้าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เจ้าก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง ข้าคิดว่าเขาน่าจะช่วยเจ้าหาร่างและอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้...ให้ตายสิ ร่างข้าแท้ๆแต่กลับควบคุมไม่ได้...เฮ้อ...'

 

            "เอางั้นก็ได้..."

 

            ...แอ้ด...

 

            ในที่สุด เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นที่หน้าห้อง

 

            'ครอส 2 ได้ยินฉันมั้ย? คุยแบบนี้ได้มั้ยเนี่ย?'

 

            'เจ้าเรียกใครว่าครอส 2 กันฮะ! ข้าเป็นเจ้าของร่างนะเฟ้ย!'

 

            'เอาน่า ยังไงนายก็ควบคุมร่างกายไม่ได้ไม่ใช่หรือไง?'

 

            'เอ้อ! จำไว้เลยนะ ไอครอส 1 !'

 

            "ครอส! เป็นยังไงบ้าง! ในที่สุดเจ้าก็ฟื้น!" เสียงๆหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของร่างชายสูงวัยที่ทำท่าดีใจราวกับเจอขุมทอง และกำลังตรงดิ่งมาหาเด็กหนุ่ม

 

            "อ่ะ...เอ่อ...คุณ..."

 

            'เฮดริก'

 

            "ฮะ...เฮดริก"

 

            "ข้าดีใจเหลือเกินที่เจ้าฟื้น! ในที่สุดข้าก็ทำสำเร็จ!" ชายสูงวัยนามเฮดริก เอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างปลื้มปิติ พลางโผเข้ากอดเด็กหนุ่มด้วยความดีใจจนปิดไม่มิด

 

            "เดี๋ยวก่อนนะคุณ...เอ่อ.."

 

            'เฮดริก...เฮ้! แค่นี้ก็ลืมแล้วเหรอไอครอส 1 !'

 

            "..เฮดริก"

 

            'เงียบน่าครอส 2'

 

            "...คือว่า ผมไม่ใช่ครอสที่คุณรู้จัก...ผมมาจากที่อื่น ความจริงแล้วผมเป็นแค่จิตที่ลอยมาอยู่ในร่างนี้ได้ยังไงไม่รู้ แล้วตอนนี้เจ้าของร่างก็...อยู่ในนี้ด้วยครับ..."

 

            เด็กหนุ่มตัดสินใจบอกความจริงตามที่ครอส 2 บอก ด้วยหวังว่าชายชราตรงหน้าจะช่วยไขข้อข้องใจทั้งหมดของตนและให้ความช่วยเหลือตนได้

 

            "นี่เจ้า...พูดเรื่องอะไร? หรือว่าความทรงจำจะไม่กลับมาด้วย!? โธ่...แบบนี้ก็ยังไม่สมบูรณ์แบบน่ะสิ! ใช้ไม่ได้ๆ!" ชายชราไม่เพียงไม่เชื่อที่เด็กหนุ่มพูด ซ้ำยังคิดว่าเป็นผลกระทบจากการกระทำอะไรสักอย่างของตน พลางบ่นอุบอิบกับตัวเองอย่างครุ่นคิด

 

            "ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนะครับ! คือตอนนั้นผม......."

 

            เมื่อเห็นว่าเฮดริกไม่ยอมเชื่อในคำพูดของตน ครอสจึงตัดสินใจเล่าเรื่องตั้งแต่ก่อนจะมาที่นี่ให้ชายชราฟังอย่างละเอียด...

 

            "...เรื่องนี้มัน...เหลือเชื่อ...เหลือเชื่อสุดๆ! แล้วตอนนี้เจ้า...เอ่อ...ครอส 2 ก็ติดแหงกอยู่ในนั้นด้วยใช่มั้ย?" เมื่อเฮดริกได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว จึงเอ่ยถามย่ำเพื่อความแน่ใจในความคิดบางอย่างของตน

 

            "ใช่ครับ" เด็กหนุ่มตอบกลับไป พร้อมกับตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำอธิบายจากชายสูงวัย

 

            "เอาล่ะๆ ข้าพอจะเดาได้แล้วว่าสาเหตมันคืออะไร..."

 

            "คืออะไรครับ?"

 

            "ก็...เวทเรียกจิต ที่ข้าใช้ทำให้เจ้าครอสมันฟื้นน่ะสิ..."

 

            "อะไรนะครับ? เวท? เวทมนตร์น่ะหรอครับ? ฮ่าๆ อย่าล้อผมเล่นสิครับ ฮ่าๆๆ...ฮ่า..ฮะ..ฮะ.....เรื่องจริงหรอครับ!?" เด็กหนุ่มโพล่งขึ้นอย่างไม่เชื่อ พร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง แต่ก็ต้องเงียบเสียงลง เพราะสีหน้าจริงจังของชายสูงวัยนั้นไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

 

            "เจ้าครอสคงยังไม่ได้บอกอะไรเจ้าเกี่ยวกับมิตินี้สินะ...งั้นข้าจะเป็นคนบอกเจ้าเอง...ก่อนอื่นก็...มิติบนโลกเรา..........."

 

            เสียงเล่าเรื่องของชายสูงวัย ดังต่อเนื่องกันไปพักใหญ่ การเล่าเรื่องดำเนินไปเรื่อยๆอย่างค่อยเป็นค่อยไป.....จนในที่สุด เสียงนั้นก็หยุดลง...

 

            "...มิติเวทมนตร์งั้นหรอครับ งั้นแปลว่า ครอสที่อยู่ที่นี่ก็เป็นนักเวทหรอครับ? แล้ว...ทำไมถึง...จิตออกจากร่างล่ะ?"

 

            "อืม...เจ้าครอสน่ะร่วมต่อสู้ในสงครามครั้งล่าสุดจนพลังเวทหมด สำหรับเราชาวนักเวทแล้ว เมื่อหมดพลังเวท จิตก็จะออกจากร่าง ถ้าไม่เรียกกลับมาให้ทันเวลา คนๆนั้นก็จะตาย..." ชายชราเอ่ยตอบ

 

            "เพราะอย่างนั้น คุณเฮดริกเลยพยายามเรียกจิตของครอสกลับมาสินะครับ แล้วไหง...ผมถึงติดมาด้วยล่ะครับ...?"

 

            "ข้าก็ไม่รู้ เรื่องนี้ในตำราไม่มีบันทึกไว้ด้วยสิ แต่ถ้าให้ข้าเดา ตอนที่ข้าร่ายเวท จิตเจ้าคงจะอ่อนล้า หรือ ไม่มั่นคงอยู่ก็ได้ จึงทำให้ถูกเรียกมาง่ายๆ...ตอนนั้นเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?" ชายชราเอ่ยอย่างครุ่นคิด พลางย้อนถามเด็กหนุ่มกลับไป

 

            "เอ่อ...ผม...กำลังจะ...สารภาพ...รัก...ครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยตอบพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ

 

            "นั่นไง แบบนี้ก็ไม่แปลก เจ้าคงจะเป็นคนขี้อายมากสิท่า ฮ่าๆๆ จิตสั่นไหวเชียวนะ" ชายชราเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ หลังจากได้ยินคำตอบของเด็กหนุ่ม

 

            'อ้ะๆ หนุ่มน้อยสารภาพรัก กิ้วๆ แล้วแม่สาวนั่นว่ายังไงบ้างล่ะ?' ครอส 2 ที่กำลังฟังอยู่เอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

            '...ฉันยังไม่ได้บอกเลย ดันมาโผล่ที่นี่ซะก่อนน่ะสิ!'

 

            'ว้า..เสียดายจัง...ไม่ใช่ว่ามัวแต่ชักช้าอ้ำๆอึ้งๆหรอกนะเจ้าน่ะ'

 

            'ปะ...เปล่านะ...'

 

            'แบบนี้ชัวร์เลย โธ่...ไม่สมกับเป็นข้าเลย เอางี้มั้ยล่ะ ไว้ว่างๆข้าจะสอนให้ ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำนี่นะ'

 

            '....จริงนะ'

 

            'แน่นอน!!'

 

            "จะว่าไปดูท่านจะรักและเอ็นดูครอสมากเลยนะครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางยิ้มออกมา

 

            "ข้ารักมันเหมือนลูกในไส้แหละ ไม่ว่าจะต้องทำอะไร ข้าก็จะทำให้พวกเจ้ากลับเป็นเหมือนเดิมให้ได้"

 

            'ลุงเฮด...ข้าก็รักลุงเหมือนพ่อแท้ๆ...'

 

            "ครอสมันบอกว่า มันก็รักคุณเฮดริกเหมือนพ่อแท้ๆครับ"

 

            "อย่างงั้นรึ ฮ่าๆๆ มาๆ ไปหาอะไรเข้าท้องสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวข้าจะได้ไปเปิดตำราเวทดูอีกสักหน่อยว่าจะมีวิธีพาเจ้ากลับไปยังไง"

 

            "ครับ"

 

............

 

            "อาหารอร่อยมากเลยครับคุณเฮดริก" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่กินข้าวเสร็จ

 

            "เจ้าชอบข้าก็ดีใจ กินเสร็จแล้วก็ขึ้นไปพักผ่อนซะนะ ไว้พรุ่งนี้เราจะได้มาลุยท่องเวทย์กัน"

 

            "อะ...เอ่อ...ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ" เอ่ยจบ เด็กหนุ่มก็เดินกลับเข้าห้องไป

 

............

 

            หลังจากเดินเข้าห้องมาไม่นาน เด็กหนุ่มก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสับ แล้วจึงเดินมานั่งที่เตียง

 

            'พร้อมรึยังครอส 1 ?'

 

            "อื้ม!"

 

            'งั้นไหนลองพูดสิ'

 

            "...ฉัน...แค่อยากจะบอก...ว่า..."

 

            'ไม่ได้ๆ แค่อยากจะบอกว่า ไม่ได้! ต้องบอกไปเลย ลองใหม่ๆ'

 

            "ฉัน.....ว๊ากกก!!!!" ในขณะที่กำลังจะเอ่ยนั้นเอง เด็กหนุ่มก็เหลือบไปเห็นเงาของตัวเองในกระจก แล้วพบว่า จู่ๆก็มีดอกไม้ประหลาดงอกออกมาจากบริเวณศรีษะของตน

 

            'อะไรครอส 1 ? ร้องลั่นเชียว'

 

            "เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า!?" เฮดริกซึ่งกำลังอ่านตำราเวทย์อยู่นั้น ก็รีบวิ่งมาดูในห้อง หลังจากได้ยินเสียงแหกปากของเด็กหนุ่ม

 

            "ไอ้..ไอ้...ดอกไม้ประหลาดบนหัวฉันนี่มันอะไร!?!?!?!!!" เด็กหนุ่มโพล่งขึ้นพลางคลำๆดอกไม้บนหัว พร้อมกับหันไปมองชายชราที่เพิ่งเข้ามาเป็นเชิงขอคำอธิบายแบบด่วนๆ

 

            "..ดอกไม้..!! หรือว่าจะเป็น..."

 

            "อะไรครับ...!?"

 

            "ดอกไม้นี้ชื่อว่า ดอกปั่นป่วน! ว่ากันว่า มันจะทำให้พลังเวทในตัวของคนที่มีดอกไม้นี้ปั่นป่วนไปหมด..."

 

            "แล้วมันจะเป็นยังครับ!?"

 

            "ก็อาจจะแบบว่า เผานู่นนี่โดยไม่ตั้งใจ ลอยตัวโดนไม่ตั้งใจ หรือ อาจจะ.....อย่างนั้น..." เฮดริกเอ่ยตอบ แต่ดูเหมือนว่า เขาจะไม่ต้องเอ่ยอันสุดท้ายแล้ว..

 

            "อ้ะจ้ากก!!!!!!!" ครอสแหกปากอย่างตกใจอีกครั้ง เมื่อพบว่าเงาสะท้อนของตนนั้น...กลายเป็นนกที่มีดอกปั่นป่วนอยู่บนหัวไปเสียแล้ว...

 

            'ร่างกายข้า....ไม่นะ...'

 

            "ข้าว่า เจ้านอนพักก่อนเถอะนะ ข้ารับรองว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อย" เฮดริกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป

 

            'การเป็นนกก็ไม่แย่มั้งข้าว่า...'

 

            "เงียบไปเลยครอส 2...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน....ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด..." นกน้อยหรือเด็กหนุ่มในร่างนกน้อย เอ่ยออกมาด้วยความเศร้า...น้ำตาหยดน้อยๆเริ่มไหลลงมาอาบแก้มเล็กๆทั้งสองข้าง

 

            'เฮ้ๆ ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้นะเฟ้ยครอส 1'

 

            "เปล่า...ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย...ฮึกๆ..ฮึก"

 

            'เฮ้อ...เจ้านอนพักเถอะ....หลับซะเถอะ....ครอส...'

 

 

 

            'หลับนะ....ครอส..........ครอส.............'

 

 

 

            '.........ครอส........'

 

 

 

 

            "ครอส.....ไอครอส.....ไอครอสโว้ย!!!!" เสียงตะโกนดังขึ้นข้างหู พร้อมกังแรงตีที่หลังอย่างแรง ทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังอยู่ฝนห้วงนิทรานั้น ค่อยๆลืมตาขึ้น

 

            "นี่นายไปอดหลับอกนอนมาจากไหนฮะครอส ฉันเรียกตั้งนานก็ไม่ตื่น" เสียงคุ้นหูดังขึ้นเบื้องหน้า ทำให้คนที่ยังตื่นไม่เต็มที่นั้นเงยหน้ามองอย่างงงๆ

 

            "นอน....? ฉัน...นอนหรอ?....ตั้งแต่เมื่อไร....?" เด็กหนุ่มสีหน้าง่วงงุนเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียไม่แพ้กัน

 

            "ก็ตั้งแต่ตอนที่นายเรียกฉันแล้วก็หายไปเฉยๆนั่นแหละ คนอื่นเขากลับบ้านกันหมดแล้วนะ นายก็มัวแต่นอนอยู่ได้ ดีนะฉันตรวจห้องก่อนกลับอ่ะ ไม่งั้นนายโดนทิ้งแน่"

 

            "...เรียก...ฮะ...แล้ว...มิติเวทล่ะ....ครอส 2...คุณเฮดริก....เอ่อ....ดอกปั่นป่วนกับนกน้อย.....สรุปคือฝันหรอกหรอเนี่ย....ให้ตายสิ เหมือนจริงซะจนแยกไม่ออก" เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางนึกถึงเรื่องราวต่างๆ

 

            "มัวบ่นอะไรอยู่ได้ ไปกันได้แล้ว!" เด็กสาวเอ่ยเรียกเด็กหนุ่ม แล้วจึงเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้ก็แต่เด็กหนุ่มที่กำลังมึนงงกับเหตุการณ์มากมายที่สรุปได้ว่าฝันไป

 

            "อืม...ช่างมันเถอะ..." คิดได้ดังนั้น เด็กหนุ่มจึงเดินออกจากตามเด็กสาวไปโดยไม่หวนกลับมาคิดเรื่องนี้อีก....

 

            'ขอให้สารภาพสำเร็จนะ ไอครอส 1'