ใครบางคนที่รออยู่

เรื่องสั้นสะท้อนสังคม

เรื่องที่ 7 :   ใครบางคนที่รออยู่....

“น้ำอบ  นั่นจะทำอะไรน่ะลูก” เสียงบังอรร้องตะโกนมาแต่ไกล...

หลังจากที่เหนื่อยจากงานประจำตลอดทั้งสัปดาห์ วันนี้เป็นวันหยุด เหมือนเช่นทุกครั้งในวันอาทิตย์ น้ำอบกับบังอรสองแม่ลูกจะมาจับจ่ายซื้อของที่ตลาดแห่งนี้  ท้องฟ้าสดใส ลมเย็นๆพัดมาเป็นระยะ แสงแดดสีทองอ่อนๆยามเช้า ผู้คนพลุกพล่าน เสียงโหวกเหวกจากแม่ค้าในตลาด เป็นภาพที่เคยชินในทุกสัปดาห์  

น้ำอบ  เป็นเด็กหญิงในวัยสี่ขวบเศษ  รูปร่างโตกว่าเด็กทั่วไปในวัยเดียวกัน  ผมยาวปะบ่า  หน้ากลม ผิวขาว มีรอยลักยิ้มที่แก้ม  นัยน์ตาแจ่มใส อยู่ในชุดคิ๊ตตี้สีชมพู  รองเท้าสีขาว  บังอรเดินจูงมือน้ำอบมาหยุดตรงที่ร้านขายหมูปิ้ง 

“อ้าว! น้ำอบวันนี้ไม่ไปโรงเรียนหรือลูก?”  ลุงขายหมูปิ้งถาม

“วันนี้เป็นวันหยุดจ้ะลุงจ่อย” บังอรตอบแทน

“เออซินะ ไอ้ฉันมันแก่แล้ว ลืมวันลืมคืนฮ่ะ ฮ่ะ” ลุงจ่อยหัวเราะ

“ลุงจ่อย ขอหมูปิ้งหกไม้ ข้าวเหนียวสองห่อ แยกเป็นสองชุดเหมือนเดิมนะ” บังอรสั่งด้วยความเคยชิน

“ได้เลย  รอแปปนึงนะ หมูเพิ่งจะลง ยังไม่สุกดี”  ลุงจ่อยพูด ขณะเอาไม้คลีบ เกลี่ยถ่านให้ไฟแรงขึ้น

“งั้น เดี๋ยวชั้นเดินไปซื้อของที่เซเว่น แปปนึง ฝากดูน้ำอบด้วยนะ น้ำอบรอแม่อยู่ตรงนี้นะลูก” บังอรบอก

“ไม่ห้องห่วงอีหนูเดี๋ยวลุงดูให้” ลุงจ่อยพูด พร้อมพลิกหมูกลับไปกลับมา

สักพักลุงจ่อยยื่นถุงใส่หมูปิ้งให้น้ำอบ แล้วพูดว่า “หมูปิ้งได้แล้วนะน้ำอบ”

ระหว่างรอบังอรมา น้ำอบเดินถือถุงหมูปิ้งไปที่ตู้ไปรษณีย์ ที่อยู่ข้างๆ มัดปากถุง แล้วพยายามเอื้อมตัวเอาถุงนั้นใส่ไปในช่องไปรษณีย์ แต่ถุงใหญ่เกินกว่าที่จะยัดใส่ลงไปได้  ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่บังอรเห็นเข้าพอดี บังอรร้องตะโกนขั้นว่า .... 

“น้ำอบ  นั่นจะทำอะไรน่ะลูก” เสียงบังอรร้องตะโกนมาแต่ไกล...

บังอรเดินเข้ามาใกล้ ถามน้ำอบอีกครั้ง “หนูจะทำอะไรลูก เอาถุงหมูปิ้งไปใส่ในตู้ไปรษณีย์ทำไม?”

“หนูจะส่งให้คุณย่ากินค่ะ นานแล้วนะค่ะที่หนูไม่ได้เจอหน้าคุณย่า  หนูคิดถึงคุณย่า  เห็นคุณครูบอกว่า  ถ้าอยากจะส่งอะไรไปให้ใครให้ส่งผ่านที่ตู้นี้” น้ำอบพูดด้วยความไร้เดียงสาของเด็ก

 ..................................................

ไม่มีเสียงตอบกลับจากบังอร บังอรมองหน้าน้ำอบ แล้วพูดว่า “น้ำอบ หนูไม่ต้องส่งให้คุณย่าผ่านตู้นี้หรอก เดี๋ยวหนูเอาไปให้คุณย่าด้วยตัวเองวันนี้เลย เราจะไปหาคุณย่ากัน”

“จริงหรือค่ะคุณแม่” น้ำอบ พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ

“จริงจ้ะ” บังอรพูด

“คุณแม่จะพาไปหาคุณย่า คุณแม่จะพาไปหาคุณย่า” น้ำอบพูดพร้อมเดินจูงมือบังอร มาหยุดที่หน้าร้านหมูปิ้ง

“เท่าไหร่ ลุงจ่อย” บังอรถาม

“ทั้งหมดเจ็ดสิบบาท”

“เอานี่ ร้อยนึง ไม่ต้องทอน” บังอรยื่นเงินให้

ระหว่างทางเดินกลับไปที่รถ บังอรพูดกับตัวเองว่า “เรานี่แย่จริงๆ นานแล้วนะ ที่เราไม่ได้ไปหาแม่เลย เรามัวแต่ทำงาน จนไม่มีเวลาไปเยี่ยมท่าน  แม่คะหนูคิดถึงแม่ค่ะ”  

..............................

เบื้องหลังปลายน้ำหมึก :  เราอยู่กันในสังคมเมือง  ทำงานแข่งกับเวลา ชีวิตเร่งรีบ  ถนนทุกสายมุ่งตรงไปแต่เรื่องงาน  จนทำให้เราลืมพ่อแม่ของเราที่อยู่ห่างไกล  เรามักจะหาเหตุผลต่างๆนานา ด้วยข้ออ้างสุดคลาสสิคว่า ‘ไม่มีเวลา’ (ซึ่งผมก็เป็นบ่อย) แต่กลับ ‘มีเวลา’ หาเงิน

พ่อแม่เราท่านแก่ลงไปทุกวัน ไม่รู้ว่าจะอยู่กับเราได้อีกนานแค่ไหน บางครั้งท่านคงเหงา อยากให้ลูกหลานมาหา มาคุยบ้าง แต่ก็ไม่กล้าที่จะบอก กลัวไปรบกวนเวลาของลูกๆ  ทั้งๆที่พ่อแม่จะดีใจทุกครั้งที่ลูกๆไปหา

พอมีวัสดุดิบดังนี้ ผมเลยคิดว่าน่าจะเขียนพล๊อตเรื่องสั้นสะท้อนสังคมขึ้นมาสักเรื่อง โดยใช้ตัวละคร ‘น้ำอบ’ มาเป็นตัวเชื่อม และใช้ความไร้เดียงสาของเด็ก มาสะท้อนคนที่เป็นลูกทั้งหลายว่า “วันนี้เราทำงานจนลืมพ่อแม่ของเราไปแล้วหรือยัง?”

เรื่องโดย : ปริญ บุญภูพิพัฒน์ (ต้นกล้า) 26/06/57