“Battle Royale” สีแดงในจินตนาการ

“Battle Royale” สีแดงในจินตนาการ

20 พฤษภาคม 2004

ไม่รู้ฉันชอบสีแดงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันชอบหมกตัวอยู่ในมุมมืด และดูภาพยนตร์สยองขวัญ ทุกครั้งที่ฉันดูภาพยนตร์เรื่องโปรด “Battle Royale” ฉันจินตนาการว่าฉันเป็นหนึ่งในตัวละครเหล่านั้น ทุกคนมีระเบิดแขวนคออยู่ ทุกคนจะต้องฆ่า ฆ่า ฆ่า และฆ่า คนที่เหลือเป็นคนสุดท้ายเท่านั้นที่จะมีชีวิตรอด

ฉันมองดูเลือดสีแดงที่ชุ่มมือและเสื้อของฉันเต็มไปหมด เลือดของพวกมัน ฉันคือคนสุดท้ายที่เหลือรอดอยู่ ฉันคือผู้ชนะ ฉันแยกไม่ออกว่าความพอใจของฉันเกิดจากชัยชนะ หรือการฆ่ากันแน่ แต่หลังจากจินตนาการที่น่าตื่นเต้นนั้นผ่านไปฉันก็ต้องกลับไปสู่โลกมืดที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

โลกที่แสนน่าเบื่อ ที่โรงเรียน ฉันเกลียดครูพวกนั้น เกลียดเพื่อน เกลียดผู้ใหญ่ เกลียดใครต่อใครทั้งโลกฉันอยากจะฆ่าพวกมันให้หมด ให้เหมือนกับหนังเรื่องนั้นยังไง อา..สีแดงช่างสวยสดงดงามเหลือเกิน

เทอมก่อนฉันตรวจวัดไอคิวได้ตั้ง140 ใครๆ ก็ว่าฉันเป็นอัจฉริยะ ฉันเป็นนักเรียนดีเด่น ฉันอยากจะดีใจเหลือเกิน แต่เพียงเพราะว่าเทอมที่แล้วเกรดฉันตกลงนิดหน่อย พ่อกับแม่ถึงกับสั่งให้ฉันเลิกเล่นกีฬาทั้งหมด ให้มาสนใจแต่การเรียนพิเศษแต่เพียงอย่างเดียว ตอนนี้ฉัน... ฉันรู้แล้วล่ะว่าฉันเกลียดความเป็นอัจฉริยะแค่ไหน ฉันเกลียดพวกมัน ฉันอยากจะฆ่าทุกคนทั้งโลก แต่ในวันนี้ฉันคงต้องดับความแค้นของฉันทั้งหลายด้วยการดูหนังที่สยองขวัญเหมือนเดิมอีกแล้ว

28 พฤษภาคม 2004

วันนี้ฉันเข้าเรียนวิชาแรกด้วยดวงใจที่สุดแสนคับแค้น ยัยซาโตมิ มันถือดียังไง มาเขียนคอมเม้นต์ในเวบบอร์ดของฉัน ว่าฉัน “อ้วน” เกินไป ...มัน...มันพวกนั้นกำลังหัวเราะเยาะฉัน มันผู้โชคดีที่ไม่ต้องเป็นอัจฉริยะและถูกกักกันอย่างฉัน ฉันเกลียดพวกมัน เกลียดมันที่ได้เล่นกีฬาอย่างสนุกสนาน

ฉันบันทึกวิธีตายของมันไว้แล้วในไดอารี่ของฉัน “ฉันจะใช้มีดคัตเตอร์ปาดคอมัน ฉันจะใช้ที่เจอะน้ำแข็งแทงมัน ฉันจะบีบคอมันให้ตายอย่างทรมานที่สุด” ฉันอยากจะฆ่ามันวันนี้แหละ แต่ผู้คนพลุกพล่านเหลือเกิน เอาเถอะวันนี้ฉันจะปล่อยมันรอดไปก่อนหนึ่งวัน

29 พฤษภาคม 2004

คืนนี้ฉันนอนไม่หลับเลย ยัยซาโตมิตัวแสบ ฉันเปิดทางรอดให้มันแล้วนะ ฉันพิมพ์ลงในเวบบอร์ด ให้มันมาขอโทษฉัน มันถือดียังไงมาตอบฉันว่า“อวดเก่ง”

อวดเก่ง อวดเก่ง อวดเก่ง อวดเก่ง

ฉันตามไป ลบ ลบ ลบ ลบ ลบ ลบ

มันก็ยัง พิมพ์ พิมพ์ พิมพ์ พิมพ์

ความตายของแกอยู่ในคอมเม้นต์สุดท้ายของฉันนะ“แกจงหายไปจากโลกนี้ซะ...ซาโตมิ มิทาไร”

31 พฤษภาคม 2004 

ยัยซาโตมิ วันนี้ฉันได้เลือกแล้วล่ะ ว่าจะฆ่าแกยังไง ฉันผนึกความตายของแกลงไดอารี่ของฉันไปเรียบร้อยแล้ว ฉันจะปาดคอแกด้วยคัตเตอร์นี้แหละ คำพูดเน่าๆ จะไม่มีทางหลุดจากคอหอยของแกได้อีกแล้ว ฉันดีใจเหลือเกินที่จะได้แสดงบทบาทเหมือนในหนังที่ฉันเคยดูเสียที ฉันตัวสั่นจนห้ามใจแทบไม่อยู่ที่จะไปฆ่าแกเสียแล้ว

1 มิถุนายน 2004 (เวลาเช้า)

เช้าวันนี้ที่โรงเรียนให้เราถ่ายรูปหมู่กัน ฉันเลือกใส่เสื้อตัวโปรดมาเพื่อถ่ายรูปด้วยเป็นครั้งสุดท้าย เสื้อตัวที่สกรีนคำว่า“NEVADA” ตัวนั้นไง มันจะต้องชุ่มด้วยเลือดของเธอวันนี้แหละ

ฉันถ่ายรูปคู่กับเธอ ฉันเลือกยืนข้างเธอให้ใกล้ที่สุด ฉันยิ้มให้เธอ ก็มันเป็นยิ้มสุดท้ายแล้วสินะที่เราจะมีให้กัน อย่าห่วงเลยคัตเตอร์ด้ามนี้ฉันซื้อมาใหม่ และมันคมมาก เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บนัก

1 มิถุนายน 2004 (เวลาพักเที่ยง)

ซาโตมิวันนี้แล้วสินะที่เราจะได้ปิดบัญชีกัน ที่ห้องว่างชั้น 3 ของโรงเรียน ฉันรอเธออยู่นานแล้ว ฉันนัดให้เธอมาเคลียร์ปัญหาคาใจหวังว่าเธอคงรักษาเวลาอยู่นะ

ฉันรอมันอย่างใจเย็น ฉันยกเก้าอี้ตัวหนึ่งไว้สำหรับให้มันนั่งที่กลางห้อง ฉันค่อยๆรูดม่านที่กันแดดลง ฉันรู้สึกดีอะไรอย่างนี้ที่เป็นผู้แสดง อา BattleRoyale ตอนจบในจิตนาการใกล้จะปิดฉากแล้วหรือนี่

แอ้ด.....เสียงประตูห้องเรียนเปิดขึ้น

ซาโตมิ เธอมาแล้วเหรอ เธอมาคนเดียวจริงๆ ด้วย

“เพื่อนรักมานั่งตรงนี้สิ” ฉันเปิดฉากแสดงละคร เห็นซาโตมิ ไปนั่งที่เก้าอี้นั้นอย่าง งงๆ

“ฉันจะฆ่าเธอนะ”ฉันพูดเรียบๆ พร้อมยิ้มหวานที่สุด ฉันมองหน้ามันที่กำลังอึ้งๆ เพราะคิดไม่ถึงว่าฉันจะพูดคำนี้ฉับพลันนั้นฉันก็ดึงแว่นตาออกจากหน้ามัน แล้วมีดคัตเตอร์ก็กรีดฉั่วไปที่คอหอยมันล้มกลิ้งลงกับพื้น เลือดของมันกระฉูดเป็นฟูฝอย ย้อมบนเสื้อตัวโปรดที่สกรีนคำว่า“NEVADA” ของฉัน แต่ส่วนใหญ่มันไหลนองไปตามพื้นที่มันกลิ้งเกลือกอยู่ขณะนั้น

ยังไม่จบสินะคอหอยของมันพ่นลมชั่วๆ ออกมาไม่ได้อีกแล้ว ยังเหลือมือชั่วๆที่พิมพ์ด่าว่าฉันอยู่อีกนี่นา คิดแล้วก็กระชากมือของมันออกมา แล้วฉันก็ใช้คัตเตอร์กรีดที่หลังมือของมันลึกจนถึงกระดูก

ฉันมองดูร่างมันค่อยๆกระเสือกกระสนอยู่ซักพักก่อนการดิ้นรนจะค่อยๆ แผ่วต่ำลง

“เราคงจะไม่ได้พบกันอีกแล้วสินะซาโตมิ”ฉันพึมพำกับตัวเอง

แต่ไม่สิ การแสดงมันจะจบลงได้ยังไง ถ้าขาดคนดู ฉันจะต้องจบการแสดงนี้อย่างอลังการมากที่สุด ว่าแล้วฉันก็เดินลงมาจากชั้นสาม ด้วยเสื้อที่ย้อมไปด้วยหยดเลือด มือของฉันชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ค่อยๆ หยดจากปลายคัตเตอร์เรี่ยไปตามทางเดิน ตามเส้นทางที่ฉันผ่านไป

ฉันเดินเข้าสู่ห้องเรียนด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น พร้อมกับคำพูดเรียบๆ ที่บอกครูและเพื่อนๆในห้องว่า

“ฉันฆ่าซาโตมิไปแล้ว”

ฉันยิ้มให้กับกล้องที่คุณครูและเพื่อนๆ ช่วยกันระดมถ่ายรูปให้กับฉันเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความตกใจ

“Battle Royale ภาพยนตร์เรื่องนี้ปิดฉากแล้ว และฉันก็เป็นผู้ชนะอย่างแท้จริง!”

1 มิถุนายน 2004 เกิดคดีฆาตกรรมสะเทือนขวัญ ที่เมืองซาเซโบ นางาซากิประเทศญี่ปุ่น

ฆาตกร คือเด็กหญิงนัทสึมิ ซึจิ เรียนอยู่ชั้น ป.6 อายุ 12 ปี ได้ลงมือปาดคอเพื่อนของเธอด้วยมีดคัตเตอร์ คดีนี้โด่งดังไปทั่วประเทศและเผยแพร่ไปทั่วโลกอีกทั้งยังได้รับการขนานนามในเวลาต่อมาว่าเป็น “คดีเชือดแห่งซาเซโบ”

ภายหลังเกิดเหตุ “นัทสึมิ ซึจิ”ถูกกักกันอยู่โรงเรียนดัดสันดาน ที่เมืองโตชิกิ มีกำหนดจะพ้นโทษในปี 2013 ซึ่งเธอจะมีอายุได้ 20 ปี พอดี