เรื่องเล่าภายในบ้าน

เรื่องสั้นแนวทั่วไป

เรื่องที่ 6: เรื่องเล่าภายในบ้าน

ผมไม่ได้อยู่กับป๊าม๊ามาตั้งแต่เด็กแล้วครับ  เนื่องจากป๊าม๊าผม ต้องออกไปทำงานทุกวันไม่มีเวลาเลี้ยง จึงนำผมมาฝากไว้กับอาม่า  ผมเข้าใจถึงความจำเป็นในข้อนี้ดี ไม่ได้นึกน้อยใจอะไร

ซึ่งมันทำให้ความสนิทสนมระหว่างผมกับป๊าม๊าไม่ค่อยดีเหมือนกับครอบครัวอื่นๆเขา  แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นที่ผมจะนำมาเล่าในวันนี้  >>

ตลอดระยะเวลากว่าสามสิบปีที่ผ่านมา ม๊าจะโทรมาหาผมทุกวันเวลาเดิม  เราไม่เคยขาดการติดต่อกันเกิน 3 วัน  ม๊าจะถามผมด้วยคำพูดเดิมๆว่า  ถึงบ้านหรือยัง?  กินข้าวหรือยัง? อย่านอนดึกมากนัก? เป็นอย่างนี้ทุกวัน

ซึ่งผมก็จะตอบโดยอัตโนมัติว่า  ถึงแล้วม๊า, กินแล้วม๊า, รู้แล้วม๊า โดยถ้าไม่มีเรื่องอื่นคุย เราจะใช้เวลาในการสนทนากันในแต่ละครั้งประมาณ 30 วินาที  

เมื่อวานม๊าก็โทรมาหาผมตามปกติ  แต่วันนี้เรามีเรื่องคุยกัน ม๊าบอกผมว่า ...

“กล้า! ม๊าอยากจะซื้อโทรศัพท์ที่มันสไลด์ได้เห็นอาอี๊บอกว่า ทำไมม๊าไม่เปลี่ยนโทรศัพท์ซักที (ของม๊าผมใช้โนเกียรุ่นที่มีเกมส์งูยอดฮิตครับ) เดี๋ยวนี้เขาใช้แบบนี้กันหมดแล้ว  ม๊าอายเค้าป๊าก็อยากจะเปลี่ยนใหม่ด้วย” ม๊าบอกผม

ผมตอบกลับไปว่า “ม๊า จะอายไปทำไม ไม่เห็นจะต้องอายเลย  อีกอย่างกล้ากลัวว่า ม๊าจะใช้มันไม่เป็นน่ะ” ผมอธิบาย

“ลื้อ รู้จักยี่ห้อ ‘แอ๊ปเปิ้ล’ หรือเปล่า?” ม๊าถามผม

“โห ! ม๊า จะใช้ไอโฟนเลยเหรอ เครื่องละเกือบสองหมื่นบาทนะ” ผมตกใจในยี่ห้อที่ม๊าพูด

“แล้วของลื้อใช้ยี่ห้ออะไร ดีไหม?” ม๊าถามต่อ

“กล้าใช้ HTC ม๊าไม่รู้จักหรอก เครื่องละห้าหกพันบาทเอง” ผมตอบแบบเจียมตัว   

“อาอี๊บอกว่า ยี่ห้อ ‘แอ๊ปเปิ้ล’ เครื่องละสี่พันกว่าบาท เขาเพิ่งซื้อมา” ม๊าบอกผม

“สงสัยคงไม่ใช่ ยี่ห้อ ‘แอ๊ปเปิ้ล’ แล้วหล่ะ  มีที่ไหนสี่พันกว่าบาท น่าจะเป็นของก๊อป อย่าไปใช้เชียวนะ เดี๋ยวก็ระเบิดคาหูหรอกม๊าไม่ดูข่าวเหรอ?” ผมพูดแกมขู่

ม๊าถามอาอี๊ที่นั่งอยู่ข้างๆ “อาธง อาธง โทรศัพท์ที่ลื้อซื้อมาใหม่ยี่ห้ออะไรนะ อากล้าอีถาม”

“ยี่ห้อนี่ไงอาเจ้” อาอี๊ตอบแทรกมาเบาๆ

“อ๋อ ไม่ใช่ ‘แอ๊ปเปิ้ล’ แต่เป็น ‘ออปโป้’ ลื้อรู้จักหรือเปล่า?” ม๊าถามผมต่อ...

“รู้จัก ว่าแต่ม๊าคิดจะใช้แบบที่มันสไลด์ได้จริงๆเหรอ? ใช้ของเดิมก็ดีอยู่แล้วนะ ใช้ง่ายไม่วุ่นวาย” ผมบอก

“อาอี๊บอกว่า เดี๋ยวนี้ใครๆก็ใช้พวกนี้กัน จะถ่ายรูป หรือ มีข้อมูลอะไรก็เก็บไว้ในนี้ อาอี๊บอกอีกว่า ต่อไปไม่ต้องโทรหากัน ส่งข้อความผ่านโปรแกรมเขียวๆน่ะ”  ม๊าอธิบาย

“อ๋อ เขาเรียกว่า ‘ไลน์’  ม๊าจะเล่นไลน์ด้วยเหรอ?” ผมตกใจไม่คิดว่าม๊าจะรู้จัก

“ยังไงดูให้ม๊าสักเครื่องนะ ม๊าอายคนอื่นเขาเขาจะดูถูกเราได้ว่า ไม่มีเงินซื้อโทรศัพท์ใหม่” ม๊าคะยั้นคะยอผม

“จะเอาจริงๆเหรอม๊า? กล้าว่ามันจะยุ่งไปกันใหญ่นะ” ผมบอกก่อนวางสายไป    

บทสนทนานี้ คือ  เรื่องจริง  ด้วยโลกที่มันหมุนเร็ว ทุกคนก็อยากจะตามให้ทันโลก แม้แต่คนที่ผมคิดว่าไม่น่าจะสนใจเทคโนโลยี อย่างป๊ากับม๊าผม (ทั้งสองท่านอายุเจ็ดสิบกว่าแล้วครับ)

ผมคิดว่า บางทีการที่เราตามโลกมากๆ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป  ส่วนใหญ่แล้วมักจะสร้างปัญหาขึ้นมาแก้ซะมากกว่า  ผมไม่ได้รังเกียจในการที่ป๊าม๊าจะใช้เทคโนโลยีใหม่ๆ  

แต่ผมรู้ว่ามันไม่น่าจะเหมาะกับคนในวัยนี้ เพราะอาจจะนำเรื่องยุ่งๆเข้ามามากกว่าความสะดวกที่ได้รับเพิ่มมากขึ้นก็เป็นได้ครับ   

ต้นกล้า  20/06/57