สายสัมพันธ์ของเรา

     เช้าที่แสนปกติที่โรงเรียนมาล็อง ฉันก็นั่งอ่านหนังสือแล้วเดินไปโรงเรียนด้วยนั้นเป็นเรื่องปกติของฉันที่มาโรงเรียนแบบเงียบๆโดยไม่สนใจใครแต่แล้วก็.....

"โครมมมมม!!!!!"

"โอ้ย!!!เจ็บจัง"

ฉันเผลอไปชนกับเสาไฟฟ้าข้างๆประตูโรงเรียนทุกคนที่เดินเข้ามาต่างหัวเราะคิกคักแต่หูฉันดีไๆปหน่อยเลยได้ยินผู้ชายคนหนึ่งพูดว่า'ยัยซุ่มซ่ามเอ้ย ซุ่มซ่ามตั้งแต่เปิดเรียนเลยเหรอเนี่ย'กริ้ดดดด!!!อยากตายจริงๆซุ่มซ่ามตั้งแต่เปิดเรียน อ้ากกกกก!!! ให้ตายสิอยากไปเกิดใหม่จริงๆเลย/>[ ]<\

"เป็นไรไหมค่ะ?"

"เอ้!?"

เสียงปริศนาดังขึ้นฉันเงยหน้าขึ้นไปดูเป็นเด็กผู้หญิงผมสีม่วงหมัดเป็นทรงทวินเทว ดวงตาสีม่วงชมพูน่ารักยื่นมือมาทางฉันพล่างยิ้มอย่างสดใส แต่ด้วยความเย็นชาของฉันจึงปัดมือเขาแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปโดยไม่ลืมคำว่า

"ขอบคุณ..."นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่พูดคำนี่กับคนที่เพิ่งเจอถ้าไม่นับผู้สูงอายุนะ=_=

'กริ้งงงงงงงง!!!!!'

เสียงบอกเข้าเรียนก็เริ่มดังขึ้น ฉันก็เริ่มหาที่นั่งเพื่อรอครู

'ปัง!!!!!'

"อรุณสวัสดิ์จ๊ะนักเรียน!!!"

"........"เงียบกริบ

"อาจาร์ชื่อ โอ ฮานะ น่ะจ๊ะ"

คุณครูสาวโสด(รู้ได้ไง)ผมสีน้ำตาลยักยาวถึงกลางหลังแต่ผมยุ่งนิดหน่อย ดวงตาสีเหลืองทอง ดัดเสียงแหลมเหมือนจิ้งหรีดร้อง(ดูเปรียบเทียบ) ถือวิสาสะพังประตูเข้ามาในห้องเรียนอย่างร่าเริ่ง

"ขอโทษค่ะที่มาสายค่ะอาจาร์!!!!>0</"

ร่างสาวผมสีเขียวยาวเลยหลังไปหน่อยหนึ่ง ดวงตาสีเขียวขจี วิ่งเข้ามาในห้องเรียนอย่างรีบเร่ง

"นี่เปิดเทอมก็ควรมาเช้าๆกว่านี้นะ ไปนั่งที่ซะ"อาจาร์สั่งเธอคนนั้นแล้วทีอาจาร์ล่ะมาสายตั้ง5นาทีผมก็ยังไม่ได้หวี= =;อานาดแท้

"เอาล่ะครูจะให้ออกมาแนะนำตัวทีล่ะคนนะจ๊ะ...เริ่มจากชิน เรย์นะล่ะกัน"

"คะ....ค่ะ ฉันชื่อชิน เรย์นะหรือเรย์ ค่ะตอนม.1เคยเป้นหัวหน้าห้องมาก่อนค่ะฝากตัวด้วยค่ะ"

สาวคนแรกแนะนำตัวเธอมัดผมรวบสีน้ำตาล ดวตาสีเหลืองทองแนะนำตัวอย่างเรียบง่ายแล้วต่อๆไปจนถึงยัยที่ฉันเจอตอนเช้า อ่ะ!?อยู่ห้องเดียวกันเหรอ

"สวัสดีค่ะฉัน มิคารุเบลล่ายินดีที่ได้รู้จักค่ะ^^"เธอแนะนำตัวแต่มีผู้ชายปากสุนัขแถวไหนไม่รู้พูดว่า

"ชื่อแอ็บแบ้วจัง"

"ปัง!!!!!"หยวง={}=เสียงไรว่ะหันไป......ชัดเลย....เศษไม้จากโต๊ะครู......มือของยัยมิคารุ....สรุป.....ยัยนั้นพังโต็ะครูด้วยมือเดียวแถมแหลกเป็นชิ้นๆอีกต่างหากบอกได้ว่า.....น่-า-ก-ลั-ว..

"โปรดอย่างพูดเช่นนั่นนะค่ะ^^เดียวจะเอาโต๊ะมาให้ใหม่นะค่ะอาจาร์"ยัยมิคารุพูดจบก็เดินกลับไปนั่งโต๊ะเดิมและอมยิ้มอย่างสยองส่วนอาจาร์ก็เงิบอ่ะค่ะ

"เออ....อะ..คนต่อไป โอระ"

"ค่ะ!!!"ฉันลุกขึ้นเดินไปทางหน้าห้อง

"สวัสดีค่ะฉันชื่อ โอระ มิเรนด้า หรือจะเรียก มิเรนซัง ก็ได้นะ"

"เห้ย!!ยัยที่เดินชนเสาไฟฟ้าหน้าโรงเรียนเมื่อตอนเช้านิหว่า"เสียงของหมาบางตัวเริ่มหอน(?)อยากฆ่าให้ตายคาโต๊ะจริงๆวุ่ง-*-

"ฟิ้วววววว!!"

"แอ้กกก!!เธอทำบ้าอะไรเนี่ยห๊ะ!!อะ...เออ"จากนั้นก็มีคนขว้างหนังสือหนาเท่าพจนานุกรม300หน้าถูกขว้างไปที่ผู้ชายคนนั้นคนที่ขว้างคือ...............ยัยเรย์!!!นี่!!!

"หยุดพูดได้แล้วนะค่ะไม่งั้นจะโดนดีแน่ค่ะ"ยัยเรย์พูด

"กะ...ก็ได้-3-"หมอนั้นเบ้ปากไปทางอื่นพร้อมส่งหนังสือที่หนาประมาณ300หน้าให้เรย์

"งั้นคนต่อไปนะ...เออ...มิยะ"

"ค้าาาาา!!!!"

อาจาร์เรียกคนต่อไปเป็นคนที่มาสายแถมตะโกนเสียงแหลมจนหนวกหู พล่างเดินไปหน้าชั้นเรียน

"สวัสดีจ้าฉัน มิยะ โปโกะ หรือโปโกะยินดีที่ได้รู้จักนะ^0^/จ๊ะมาสายนิดหน่อยเองไม่เป็นไรโนะแต่เพราะคนสวยต้องทำอะไรดีไปหมดนั้นแหละจริงไหม"

"....."เงียบกริบ

"งั้น กลับที่นั่งหละนะ"

"ยัยบ๋องเอ้ย!!"

ทุกคนพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย รวมฉันด้วยก็ได้นะแล้วพอทุกคนแนะนำตัวเสร็จหมดแล้วครูก็นำกล่องกระดาษวางไว้บนโต๊ะ(ที่พังแล้ว)

"เอาล่ะจะให้ทุกคนมาจับฉลากที่นั่งนะ"

"ค่ะ/ครับ"

.

.

.

.

.

.

"3-2-5เหรอ"

นั้นคือเลขที่นั่งฉันนั้นคือแถว3 โต๊ะ2  ใกล้หน้าต่างบานที่5 เออ.....มันแปลกๆนะเนี่ยแต่ช่างเถอะ

"สวัสดีจ๊ะมิเรนซัง๐^w^๐"เสียงหนึ่งดังขึ้นแต่เสียงแบบนี้เคยเจอที่ไหนกันนะ.....ผมทวินเทวสีม่วง....ตาสีม่วงชมพู.....ที่ทำโต๊ะครูแหลกเป็นชินๆ......ยัย มิคารุ เบลล่า!!!

"คุณมิคารุนิ"

"เรียกเบลล่าก็ได้นะมิเรนซัง๐^w^๐"

"คะ....ค่ะ"

"ไม่ต้องเรียกแบบสุภาพหรอกเราเป็นเพือนกันนะ"เบลล่ายิ้มให้แต่ฉัน....

.

.

.

.

.

.

"ฉันไม่ชอบการมี 'เพื่อน' หรอกนะ"ฉันพูดพร้อมนั่งที่ของฉัน(ที่ใหม่)

"....."เบลล่ามองฉันอย่างเศร้าๆอะไรกันแค่ไม่มีเพือนแล้วมันหนักหัวใครกันล่ะ

"งั้นหัวหน้าเอาเป็นเรย์ล่ะกันนะ ครูอยากได้คนมีประสบกาณ์น่ะ"

"ค่ะ"พอเลือกหัวหน้าเสร็จก็เริ่มเรียน

ณ พักกลางวัน

"มิเรนซังกินข้าวด้วยกันนะ^w^"ยัยนี้อีกแล้วเหรอ

"บอกแล้วไงว่าฉันไม่ต้อง..."

"ฉันรู้น่าแต่จะขอกินข้าวด้วยจะเป็นไรไป^w^โนะเรย์"เบลล่าหันไปหาเรย์ที่เดินมากะจะชวนเบลล่าไปกินข้าวด้วยบอกให้นะว่าเบลล่าหาเพื่อนได้เร็วมากตอนนี้หาได้เกือบทั้งห้องแล้วล่ะ

".....ก็ได้.."ฉันตอบเบลล่า

"ว้าว!!!*0*ขอมิเรนซังน่ากินจัง"เรย์กับเบลล่าพูด

"ไม่นิ...ของพวกเธอน่ากินกว่าอีกนะ"

"งั้นมาแลกกันดีกว่านะ^0^/"เบลล่าเสนอ

"งั้นก็ดีนะ^^"เรย์เห็นด้วย

"แล้วแต่..."ฉันพูด

อืม....ไข่มวดของเบลล่าอร่อยจังแหะปูอัดของเรย์ก็เหมือนกันสองคนนี้ก็ทำอาหารอร่อยเหมือนกันแหะ

"^_^"<<<เบลล่ากับเรย์

"ยะ...ยิ้มอะไร"ฉันถามพวกเบลล่า

"เปล่าแค่อยากให้มิเรนซังมีเพื่อนบ้างเท่านั้นเอง"เบลล่าพูดพร้อมยิ้ม

"ครืดดด!!!"

"ฉันอิ่มแล้วไปล่ะ...."

"เดียวสิ!!!มิเรนซัง!!!"

ฉันเดินออกห้องมาโดยไม่สนใจคำพูดของพวกเบลล่าเลยแม้แต่นิดเดียว เชอะบอกแล้วไงว่าฉันไม่ต้องการเพื่อนน่ะ ฉันเดิน เดิน เดินและ เดิน จน....

"โป็ก!!!"

"เจ็บ!!!/>^<\"

เผลอไปชนกับใครบางคนเข้าเป็นใครไม่ได้นอกจาก....

"มิเรน!!/มิยะ!!"เราสองคนพูดพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมายจนมิยะเป็นฝ่ายชวน

.

.

.

.

"ออ..เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง"ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้มิยะไม่สิโปโกะ ฟังเรานั่งอยู่ตรงสวนย่อมหลังโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านเท่าไร เรานั่งคุยกันนานหน่อยนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันคุยกับเพื่อนได้นานขนาดนี้นะ

"งั้น...ก็ไปเป็นเพื่อนกับเขาก็ได้นิ มีอะไรยากนักเหรอ?"

"เปล่า....."

"แล้วมีปัญหาอะไรล่ะ?"โปโกะถามต่อ

"....."ฉันน้ำตาคลองเพราะคิดถึงเรื่องนั้นแล้วมาเจ็บมากเลยล่ะเรื่อง....'เพื่อนสนิท'...น่ะ

"งั้น...ตอนเย็นกลับบ้านด้วยกันนะเราอยู่ข้างๆห้องกันอยู่แล้วโนะ"

"อืม"

"ไปล่ะไว้เจอกันนะ"

พอโปโกะเดินจากไปฉันก็มานั่งคิดเรื่องเดิมโดยที่สงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงเกลียด

                                    'เพื่อน'

.....................................................................................................................