ที่เดิม

เรื่องสั้นแนวหักมุมจบ

เรื่อง :  ที่เดิม

“ขอคาปูชิโน่ หวานน้อย ไม่ใส่ฟองนมเหมือนเดิมค่ะ”

“รอสักครู่ครับ เดี๋ยวผมเดินไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ”

เธอเพิ่งมาทำงานที่ตึกนี้  เธอเป็นผู้หญิงที่สวย ตาคม ผมยาว ผิวขาว หุ่นดี วัยยี่สิบปลายๆ แต่ทำไมวันนี้เธอสวยกว่าทุกวันที่ผมเจอ  ผมแอบมองเธอวันนี้เป็นวันที่สามของสัปดาห์ เที่ยงสามสิบนาที เป็นเวลานัดของผมที่จะได้มาเจอเธอ โต๊ะหัวมุมซ้ายหน้าเคาน์เตอร์ 

ผมแอบชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น เหมือนถูกชะตามาแต่ชาติปางก่อน  ผมพยายามส่งสายตาให้เธอ เพื่อที่จะให้เธอรู้ว่า ผมสนใจเธอ เธอหันมามองเป็นระยะๆ เหมือนจะสนใจในตัวผมด้วยเช่นกัน แต่ก็เป็นผมเองที่กลับหลบสายตาเธอ

วันนี้ผมรอต่อไปไม่ไหวแล้ว “เป็นไงเป็นกันว่ะ” ผมบอกตัวผมเอง  เมื่อใจมันสั่งให้เข้าไปคุย แต่ขามันกล้าๆกลัวๆ ผมนึกตำหนิตัวเอง

“โธ่ ! ไอ้โง่ ถ้าพรุ่งนี้ไม่เจอเธออีกแล้วจะทำอย่างไร โอกาสอย่างนี้ ไม่ลองก็ไม่รู้ เดินเข้าไปคุยกับเธอซิ”

“เอาว่ะ” ผมรวบรวมความกล้าเดินมุ่งตรงไป หยุดตรงหน้าเธอ  เธอหันขึ้นมามอง ขาผมสั่น หน้าผมแดง

ผมกลั้นใจพูดออกไป  “ขอโทษครับ  ผมปริญครับ  ผมขอนั่งด้วยได้ไหม?”

เธอตอบทันที  “ไม่ได้ค่ะ คุณมีอะไรกับฉันหรือเปล่า” เธอทำตาค้อนใส่

ผมรู้สึกตัวชาหูชาที่ถูกปฎิเสธ  ผมทำอะไรไม่ถูก

ผมตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไรครับ” แล้วรีบเดินออกจากร้านอย่างเร็วที่สุด

ผมกลับมาบ้าน รู้สึกอายเหมือนกัน แต่ก็รู้สึกดี เพราะอย่างน้อยๆ ผมได้เห็นหน้าเธอชัดๆ ภาพเธอยังตราตรึงอยู่ในใจผม  เวลาผมนึกถึงเธอหัวใจผมแทบจะหยุดเต้น  นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย  ผมเหมือนถูกต้องมนต์สะกด ผมชอบเธอ  ผมหลงใหลในตัวเธอมากเหลือเกิน  เพิ่งเข้าใจนะว่า ‘ความรักทำให้คนตาบอด’ เป็นอย่างนี้นี่เอง 

วันต่อมา ที่เดิม เวลาเดิม เก้าอี้ตัวเดิม มุมเดิมที่เธอนั่ง เที่ยงสามสิบนาที ผมเจอเธออีกครั้ง คราวนี้เธอมัดผมขึ้นดูน่ารักไปอีกแบบ ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาเธออีกครั้ง  ระหว่างเดินก็คิดคำพูดว่า ถ้าผมได้นั่งคุยกับเธอ ผมจะคุยเรื่องอะไร ปากก็พร่ำบอก “ด้านได้ อาย อด ด้านได้ อาย อด” อยู่ตลอดเวลา

“สวัสดีครับ ผมปริญ จำผมได้ไหมครับ” เธอมองหน้าผมแล้วพูดว่า “ค่ะ คุณมีอะไรกับฉันอีกหรือคะ”

“ผมอยากรู้จักคุณ ผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ” เธอตอบแบบไม่มองหน้าผม พร้อมขึ้นเสียงว่า “ไม่ได้ค่ะ”

เป็นครั้งที่สอง ที่ผมถูกปฎิเสธจากเธอ  ใจผมคิดว่าไม่เอาแล้วแต่อีกใจกลับคิดว่า ทำไมไม่ลองอีกสักครั้งหล่ะ ผมเลือกอย่างหลังครับ “ทำไมไม่ลองอีกสักครั้งหล่ะ”  มีคนเคยบอกผม ถ้าทำอะไรให้ทำสามครั้ง ครั้งที่สามมันจะสำเร็จ

วันต่อมา ที่เดิม เวลาเดิม เก้าอี้ตัวเดิม มุมเดิมที่เธอนั่ง เที่ยงสามสิบนาที น่าแปลกที่ทำไมผมถึงเจอเธอทุกวัน เหมือนเธอมารอใครสักคนอยู่ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของผม ผมมีเรื่องที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น  คือ ต้องทำความรู้จักกับเธอ  ผมเฝ้าดูสถานการณ์สักพัก ผมรวบรวมความกล้าขึ้นมาอีกครั้ง

ผมเดินเข้าไปหาเธอ “สวัสดีครับ”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม เธอพูดขึ้นก่อน “คุณปริญ”

“ครับ คุณจำชื่อผมได้ ผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”  

เธอยิ้มนิดๆ แล้วตอบว่า “เชิญค่ะ อันที่จริงแล้วเก้าอี้นี่ก็ไม่ใช่ของฉัน คุณจะนั่งก็เป็นสิทธิ์ของคุณ ฉันเห็นคุณมองฉันมาหลายวันแล้ว มีอะไรหรือคะ”

“เอ่อคุณ...”

“รตีค่ะคุณปริญชอบมาทานกาแฟร้านนี้เหมือนกันหรือคะ” เธอชวนผมคุยก่อน ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

“รตีชอบบรรยากาศร้านนี้ค่ะ” แล้วคุณปริญหล่ะ ชอบร้านนี้เพราะอะไรคะ?

“อันที่จริงแล้ว ผมไม่ทานกาแฟครับ ผมได้กลิ่นกาแฟแล้วผมจะปวดหัวทุกครั้ง”

“อ้าว ! แล้วคุณมาทำไมทุกวันคะ”

“ผมมาหาคุณครับ บอกตามตรงคุณรตี  ผมชอบคุณตั้งแต่วันแรกที่เห็น คุณรตีมีแฟนหรือยังครับ?”

เธอตกใจ แล้วพูดว่า “นี่เราคุยกันไม่ถึงสองนาที คุณก็จู่โจมใส่ฉันขนาดนี้เลยเหรอ”

“ขอโทษครับ ผมเป็นคนซื่อๆตรงๆอย่างนี้แหละครับ มันไม่ต้องเสแสร้งเหมือนนักการเมืองบ้านเราหรอก  ผมไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างนี้มาก่อนคุณรตีเคยเจอใครแล้วรู้สึกชอบเขาทันทีเลยเหรือเปล่าครับ อยากจะเจอเขาทุกวัน เฝ้าฝันที่จะได้อยู่ใกล้ชิดเขา ทั้งที่คุณรตีไม่ได้รู้จักเขาเลย ผมเป็นตั้งแต่ผมเจอคุณรตี”

“ค่ะ รตีเข้าใจความรู้สึกของคุณดี ”

“งั้นคุณก็รู้ว่าผมคิดอย่างไรกับคุณซิ ผมขอเบอร์โทรศัพท์คุณรตีได้ไหมครับ”

“ได้ค่ะ”

“จริงเหรอครับ ผมดีใจที่สุดเลย”

“แต่เราต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันนะ คุณปริญจะยอมทำให้ฉันได้ไหม?”

“ขอแค่คุณรตีบอกมา ผมยินดีทำให้ทุกอย่าง”

“ช่วยไปขอเบอร์บาริสต้า คนที่ชงกาแฟให้รตีหน่อยได้ไหมคะ รตีแอบชอบเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอ มาเฝ้าดูเขาทุกวัน  แต่ไม่กล้าเข้าไปคุยกับเขา แล้วรตีจะให้เบอร์โทรแก่คุณ” 

เรื่องโดย : ปริญ บุญภูพิพัฒน์