ลิขิตรักในสายฝนน

      ท่ามกลางสายฝนที่ปะโปรยลงมาจากท้องฟ้าแบบไม่ขาดสายมันบงบอกได้ว่าฤดูนี้คือฤดูฝนและฤดูฝนเป็นฤดูที่ฉันเกลียดมากที่สุด ไม่ใช่เพราะว่าฝนตกแล้วทำให้คนไม่มีคู่อย่างฉันเหงาหรอกนะ แต่ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบลมแรงๆ ที่มาพร้อมเสียงฟ้าร้องแล้วก็ตามด้วยฟ้าแลบ เวลาที่ต้องติดฝนอยู่ข้างนอกแล้วเจอเหตุการณ์แบบนี้นะ ฉันอยากจะหดหัวเข้ากระดองเหมือนเต่าเลยล่ะ

     ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนเลยละกันนะค่ะ ฉันชื่อ กุล ตอนนี้อายุฉันก็จะก้าวเข้าสู่ 22 ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้วละ ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งชื่อพุฒ บ้านฉันกับบ้านพุฒก็ไม่ห่างกันสักเท่าไหร่ข้ามน้ำไปเดี๋ยวก็ถึง แต่ฉันกับพุฒเราเรียนคนละคณะเวลาเรียนเราเรียนไม่ค่อยตรงกัน ฉันจะติดรถยนต์เค้าไปเรียนทุกวันก็เกรงใจ ตานี่สาวๆ ยิ่งเยอะอยู่ ฉันเลยต้องแว๊นมอไซด์มาเองบ้างและหน้าฝนแบบนี้ลำบากสุดๆ 

ตกเย็นวันนั้นฉันก็กลับบ้านกับพุฒตามปกติแต่ระหว่างทางฝนดันมาตกหนักสะก่อน และที่ร้ายไปกว่านั้นบรรยากาศสุดคุ้นกำลังจะเกิดขึ้นหลังจากที่รถเพิ่งจะแล่นออกมาจากรั้วมหาลัยไม่ทันถึง 10 นาที ลมก้พัดแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ 

"ฝนจะตกแน่เลย ปิดโทรศัพท์ด้วยนะ ฉันปิดแล้ว" ฉันหันไปสั่งพุฒและพุฒก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดก่อนจะเก็บลงกระเป๋าตามเดิม รถค่อยๆ แล่นไปเรื่อยๆ จากที่บรรยากาศภายนอกมีแค่ลมตอนนี้ฟ้าเริ่มมีเสียงและสี ก่อนที่เม็ดฝนจะตกลงมาอย่างหนัก

เปรี๊ยง!!!!! เสียงฟ้าร้องทำฉันสะดุ้งหลับตาปี๋มือทั้งสองข้างปิดหู

"นายขอยืมเสื้อคุ้มหน่อยนะ" ฉันพูดจบก็รีบดึงเสื้อที่คุ้มอยู่ที่เบาะคนขับแล้วเอามาคุมหัวตัวเอง

"เธอทำอะไร"

"ฉันจะแปลงร่างเป็นนกมั้งถามได้"

"ดูละครมากไปป้ะเนี่ย  อย่าบอกนะว่าเธอกลัวเสียงฟ้าร้อง อ้ะ"

"ไม่เถียง ใช่จะทำไม ไม่ต้องปลุกนะฉันจะนอน" ฉันพูดจบก็ปรับเบาะลงใช้เสื้อคุมหัวเตรียมตัวหลับ แต่เสียงขำเล็กๆ ของเค้าแล่นผ่านหูของฉัน  ฉันเลยสปิงตัวลุงขึ้นมามองน่านายนั่นอย่างเอาเรื่อง

"ขำอะไร"  เปรี๊ยง!!!! สิ้นเสียงของฉันฟ้าก็ร้องรับพอดีฉันสะดุ้งอีกครั้งหลับตาปี๋มืออุดหูเหมือนเดิม ก่อนจะหยิบเสื้อคุมมาคุมหัวและขมตาหลับอีกครั้งเพราะฉันคิดว่าถ้าฉันหลับฉันจะไม่เห็นฟ้าที่แลบไม่ได้ยินเสียงฟ้าที่ร้อง 

  ฉันหลับมาได้สักพักก่อนที่พุฒจะปลุกให้ฉันตื่น ฉันก็งัวเงียลุกขึ้นมามองไปรอบๆ ฝนก็ยังไม่หยุดตกและที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านฉันแล้วนายนี่จะจอดทำไม

"รถมันเป็นไรไม่รู้อยู่ดีๆ มันก็ดับไปเฉยเลย"

"อะไรนะรถดับ เหมือนในละครแปะ ดับรู้เวลาจริงๆ รถคันนี้" ฉันลุกขึ้นมาโว้ยลั่นรถตามภาษาคนอารมเสีย 

เปรี้ยง!!!!!! โป้ก!!!!

"โอ้ย!!!!!" ฟ้าร้องขึ้นอีกครั้งพร้อมกลับหัวฉันที่มันไปโขกกับประตูรถด้วยความตกใจ 

 "เป็นไรมากไหม" พุฒรับเข้ามาจับที่หัวฉันด้วยความเป็นห่วง

"เจ็บนิดหน่อยอ้ะ....ว๊ายยยยยยย" ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจหลังจากที่ฟ้ามันเกิดแลบขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากสิ้นเสียงฟ้าแลบและฟ้าร้อง ฉันก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาฉันก็รู้สึกว่าฉันกำลังอยู่ในอ้อมกอดของตานั้นพร้อมกับมือของฉันที่กำเสื้อเค้าไว้แน่น

"นี่เธอกลัวจริงๆ เหรอ"

"เออสิ" ฉันพูดพร้อมผละตัวเองออกจากพุฒ "ฉันไม่ชอบแสงของฟ้าที่มันสะท้อนเข้าตาฉัน  ฉันไม่ชอบเสียงดังเวลาฟ้ามันร้อง  รถนายก็ยังมาเสียแบบนี้อีก"

"ฉันหลอกเธอเล่น รถไม่ได้เสีย"

"อะไรน๊าาาาา  นี่แสดงว่านายยยยยย.....ว๊ายยยยย"  ฉันรีบเอามือสองข้างขึ้นมาอุดหูทันทีเมื่อมีแสงของฟ้าแลบเข้าตาฉันอีกแล้ว  "หัวเราะอะไรรีบพาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย"

"ครับผม"  พอกลับถึงบ้านฉันก็เอาแต่คิดถึงเรื่องที่ฉันไปอยู่ในอ้อมกอดของเค้าตลอดเวลาอย่างมิอาจจะปฎิเสธได้  หรือว่าฉันจะ...........