ความปรารถนาของดวงดาว

          ราตรี...

          เสียงเอ่ยรำพัน ในคืนผืนแผ่นฟ้าสีดำ

          ช่างอ้างว้างและหนาวเหน็บเสียจริง...

          ดวงดาวดวงเล็กพร่ำบ่น เสียงของเธอถูกขับออกมาจากจิตใจ ความเดียวดายคือเพียงสิ่งเดียวที่สามารถสดับได้จากน้ำเสียงรำพันของเธอ

          เธอคือดาวเหนือ ดวงดาวที่ส่องสว่างอยู่บนฟากฟ้า ดวงดาวสุกสกาวที่ส่องแสงชี้ทางเหล่านักเดินทางที่เชยชมหนทางยามค่ำคืน แม้นจะส่องสว่างแสงสีขาวนวลชวนอบอุ่นอยู่บนฟากฟ้าแต่ทว่าก็มิอาจช่วยให้หลีกหนีความอ้างว้างบนฟากฟ้าพ้น เธอเปล่าเปลี่ยวเหลือเกินในท้องฟ้ายามราตรีนี้ คืนแต่ละคืนที่ผ่านพ้นไปช่างเต็มไปด้วยความอ้างว้างเยเหลือเกิน

          ฉันปรารถนา...

          ปรารถนาจะเคียงข้างใครซักคนที่มอบแสงแห่งความอบอุ่นให้ฉัน

          แม้นว่าตัวของเธอจะส่องสว่างเพียงพอที่จะนำทางใครต่อใครได้แต่กระนั้นแสงนั้นก็มีอาจนำทางเธอให้พานพบกับผู้ที่จะมอบแสงที่อบอุ่นส่องให้เธอได้

          เธอเฝ้าตามหาแสงที่จะบรรลุความปรารถนามาโดยตลอด แสงของใครก็ตามที่อยู่บนฟากฟ้า ใครก็ตามที่มีคุณสมบัติตรงกับที่เธอต้องการ แต่กระนั้นสิ่งที่เธอมองเห็นรอบๆ ตัวเธอกลับมีเพียงแค่หมู่ดาวเล็กกระจิริดกับเมฆาที่คอยบดบังท้องฟ้ายามค่ำคืน

          ครั้นพอนึกถึงเหล่าดวงดาวเล็กๆ เหล่านั้นอย่าว่าแต่เพียงขนาดเลยแม้แต่แรงในการส่องสว่างยังไม่มีเลยเสียเลยด้วยซ้ำ

          ส่วนหมู่เมฆเหล่านั้นนะหรือ? นอกจากจะยังไม่สามารถส่องสว่างแล้วยังค่อยปดบังแสงที่เธอคอยส่องทางให้กับเหล่าผู้เดินทางอีกด้วย มันไม่มีคุณสมบัติของสิ่งที่เธอต้องการเลยแม้แต่น้อย

          เราคงต้องตามหาให้ไกลกว่านี้สินะ...

          แม้เธอจะไม่พบสิ่งที่เธอหวังไว้รอบๆ ตัว มันก็ไม่ได้ทำให้เธอสิ้นหวังแต่อย่างใด เธอพร้อมที่จะออกเดินทางตามหาใครคนนั้น แม้ว่าจะอยู่ไกลหรือยากลำบากขนาดไหนก็ตาม

          เธอค่อยๆ ล่องลอยออกไปจากที่เดิมที่เธอเคยอยู่ ล่องลอยออกไปเพื่อตามหาใครคนนั้นที่อยู่ที่ไหนซักที่หนึ่งในผืนฟ้าแห่งนี้

          และเธอก็พบกับสิ่งที่เธอตามหา

          เขาคือ สุริยะ

          ชายผู้มีรูปร่างใหญ่โต ชายผู้ที่เปล่งประกายแสงสีเหลืองร้อนแรงอยู่ตลอดเวลา แสงสีเหลืองที่แปรเปลี่ยนให้สิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวให้ดูมีชีวิตชีวา มีสีสัน สดใส และมอบชีวิตให้ทุกสรรพสิ่ง ในห้วงความคิดของเธอ ณ ขณะนั้น เธอต้องการเขา คนที่มีทุกอย่างเพรียกพร้อมในตัวตน ตัวตนที่ดูมาดมั่น ตัวตนที่แข็งแกร่ง ช่างเป็นบุคคลมี่น่าหลงใหลเสียจริง

          เธอตกหลุมรักเขาอย่างจัง!!!

          เธอที่เปล่งแสงงดงามนั่น จะรังเกียจไหม ถ้าเราจะขออยู่เคียงข้างเธอด้วย

          ดาราเหนือเอื้อนเอ่ยความปรารถนาของเธอให้กับบุรุษที่หมายจะเคียงข้าง

          .....................

          ไม่มีคำตอบจากดวงตะวันแต่กระนั้นก็มิได้เอ่ยซึ่งการปฏิเสธเธอเช่นกัน สายตาของสุริยะหันมาจับจ้องมองเธอดวงดาวเพียงกระจ้อยเมื่อเทียบกับร่างมหึมาของตนพลันหันกลับไปจับจ้องในหน้าที่ของตนเองอีกครั้ง เขายังคงส่องแสงเจิดจรัสต่อไปและตลอดไป

          นานวันเข้าที่เธออยู่กับเขา เธอยิ่งไม่คุ้นชิน แสงสว่างยังคงอบอุ่นสำหรับเธอแต่ทว่ามันเจิดจ้าเสียจนมิอาจมองจากระยะใกล้ได้ ร่างอันใหญ่โตโอฬารจนเกินไปมิอาจทำให้เธอได้โอบกอดเขาเลยแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่จะโอบกอดเลย แม้แต่จะแนบกายาชิดใกล้ก็มิอาจทำได้ด้วยตัวตนที่ร้อนเสียงจนสามารถหลอมละลายเธอให้กลายเป็นธุลีได้หากเธอเข้าสัมผัส ท้องฟ้ารอบๆ ตัวไม่ใช้สิ่งที่เธอคุ้นชินแม้นจะดูมีสีสันสดใสแต่กระนั้นสิ่งที่เธอคุ้นชินกลับเป็นสีดำในผืนฟ้ายามราตรีเสียมากกว่า และดูเหมือนว่าเมื่อเธออยู่ใกล้เขาแสงที่เธอส่องสว่างแสดงความเป็นตัวตนของเธอ ตัวตนของดาวเหนือมันช่างไร้ความหมาย

          ช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน เธอมิอาจทนได้อีกต่อไป เธอจึงลาจากเขาไปโดยไม่ได้ล่ำลา

          ความสิ้นหวังได้เข้ามาหาเธอแม้เธอจะไม่ได้เปิดประตูต้อนรับมันก็ตาม แม้นจะเป็นผู้มาใหม่แต่มันกลับกลมเกลียวสามัคคีกับความเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างได้อย่างรวดเร็วราวกับเป็นมิตรสหายกันมานานหลายปี ความรู้นี้กัดกร่อนจิตใจของเธอจนมิอาจลืมเลือนได้

          ดาราเหนือผู้น่าสงสาร

          เธอเคลื่อนร่างกลับที่บ้านของเธอ ท้องฟ้ายามราตรีที่คุ้นชิน แม้จะสิ้นหวังแต่กระนั้นเธอยังเข้มแข็งพอที่จะยังคงแสงสีนวลเล็กๆ ของเธอต่อไปเพื่อนำทางให้แกนักเดินทางที่ต้องการเธอยามราตรี

          ถ้าเราหาใครคนนั้นไม่เจอ อย่างน้อยก็ยังมีคนเฝ้ามองแสงของเราอยู่

          เธอยังคงอยู่ในท้องนภาแต่เพียงลำพัง...

          ทว่าวันนี้มันไม่เหมือนทุกวัน ภายหลังจากการเดินทางที่ทำให้อ่อนล้าทั้งกายาและจิตใจเธอได้พบกับสิ่งใหม่ สิ่งที่ทำให้ท้องนภาซึ่งแต่เดิมเป็นสีดำสนิทเปลี่ยนไป แสงสีขาวจากบางสิ่งส่องสุกสกาวในท้องฟ้ายามราตรี พื้นที่สีดำยามราตรีได้กลมกลืนไปกับแสงสีขาวเสียแล้ว พื้นที่แห่งใหม่ได้กินขึ้นในนภานี้ การผสานกันอย่างลงตัวทำให้พื้นที่นี้มองแล้วสบายตาเป็นอย่างยิ่ง

          เทียนความหวังที่ดับมอดได้ถูกจุดขึ้นมาใหม่ เธอเริ่มมันอีกครั้ง เริ่มมองหาเจ้าของของมัน เจ้าของแสงสีขาวเปล่งประกายสกาวยามค่ำคืน

          ใครกันนะ... เจ้าของแสงนี้?

          ช่างแตกต่าง... แตกต่างกันเสียเหลือเกิน...

          แตกต่างจากแสงเมื่อครั้งกระนั้นเสียเหลือเกิน...

          แสงที่สบายตานี่....

          ผืนฟ้าที่น่าสถิตเสถียรอยู่นี้...

          ความรู้สึกที่อบอุ่นแบบนี้...

          ใครกันนะ... เธอคือใครกันนะ...

          อ๊ะ!!!...

          ร่างของเธอฝ่าเมฆหมอกยาวค่ำคืนมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของบุรุษผู้หนึ่ง ผู้ที่ส่องแสงสกาวนี้ แต่เธอกลับรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อได้พบได้เจอกับเจ้าของแสงคงเป็นเพราะความผิดหวังกระมังที่ทำให้เธอมีความรู้สึกนี้ แต่กระนั้นเธอก็รู้สึกมีความหวังอีกครั้งเมื่อได้เจอเช่นกัน ความรู้สึกทั้งสองผสมปนเปเป็นเนื้อเดียวกันในจิตใจอย่างแยกไม่ออก เธอได้แต่ยื่นอยู่ต่อหน้าเขาเพียงเท่านั้น ไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำอะไรออกไปได้เลยแม้แต่น้อย

          ดารายามค่ำคืนมีธุระอะไร?

          บุรุษเจ้าของแสงเอ่ยทักทายอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำทรงพลังแต่นุ่มนวลราวสัมผัสกับปุยนุ่นช่วยสลัดความหวาดหวั่นที่ยากแยกจากความหวังในจิตใจออกไปอย่างง่ายดาย

          เราอยากรู้ว่าเธอคือใคร

          เธอไม่ได้ตอบคำถามเขาแต่อย่างใด กลับกันเธอยิงคำถามกลับเพื่อคลายความสงสัยในตัวตนของผู้อยู่เบื้องหน้า

          เราคือ เดือนยามราตรี

          เธอคือ เดือนยามราตรี?

          เธอมีธุระอะไร?

          จันทราเอ่ยถามเธออีกครั้ง

          เราขออยู่เคียงข้างกับเธอได้หรือไม่?

          ตามแต่ใจ แต่เราไม่ได้อยู่ตรงนี้ตลอดเวลาหรอกนะ

          แล้วเธอยังคงทอแสงนี้ตลอดหรือไม่?

          จันทรายิ้มเล็กๆ ก่อนะจะตอบกลับไปว่า

          ตราบเท่าที่เราอยู่

          ดาราเหนือไม่ได้เอ่ยตอบคำถามแต่เพียงอย่างใด กระนั้นคำตอบที่เธอมอบให้เขาไปคือรอยยิ้ม รอยยิ้มอันงดงามที่ไม่ได้ปรากฏมานานแสนนานจากเธอแล้ว

          คืนนั้น การเดินทางของเธอสิ้นสุดลง

          คืนนั้น เธอเคียงข้างกับเขา

          คืนนั้น เธอส่องสว่างสุกสกาวงดงามกว่าวันใด

          คืนนั้น เธอมีความสุขมากกว่าสิ่งอื่นใด

          ในที่สุด ความปรารถนาเธอเป็นจริง ในคืนนั้น...

          แม้นจะไม่อยู่เคียงข้างตลอดเวลา...

          ไม่เป็นไร...

          เพียงเธอทำให้ความปรารถนาเป็นจริง...

          เพียงแค่นั้น...

          เพียงแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว...