เด็กสาวปีศาจ

"นังเตี้ยๆๆ คะแนนสอบก็แค่29คะแนน เธอเลือนชั้นจากประถมขึ้นมามัทยมได้ไงเนีย 555+" นี้เป็นเสียงที่ทุกคนเกือบทั้งห้องที่มักจะพูดกับอันโกะจังแบบนี้เสมอ แต่ก็มักจะมีเสียงจากเอนะพูดกับเธอเสมอว่า ''เข็มแข็งไว้นะ''  นั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอสามารถยืนหยัดอยู่ได้ จนกระทั้งวันหนึ่ง เธอได้พบกับลูกสุนัขตัวหนึ่งที่บาดเจ็บและหลงทาง''นี่เธอบาดเจ็บอยู่นี้นา'' ''เดียวฉันจะช่วยเธอเองไม่ต้องกลัวนะจ้ะ'' เธอพูดกับสุนัขตัวนั้นก่อนจะนำผ้าพันแผลไปพันที่ขาสุนัขแล้วเอาขนมปังของเธอให้กับลูกสุนัขกิน ''ฉันชื่ออันโกะจังนะจ้ะ ส่วนเธอชื่อมีนาก็แล้วกันนะ'' ''ดูนั้นสินังเตี้ยอันโกะจังกำลังคุยกับหมาอยู่ละ'' เสียงของพูกล่าวขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาอันโกะจัง จากนั้นก็จับลูกสุนัขตัวนั้นขึ้นมาแล้วโยนลงพื้น ''เธอทำอะไรของเธอนะ'' อันโกะจังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ ''พวกนายนะจับมันเอาไว้''พูพูดกับเพื่อนอีกสี่คนที่มากับเข้า แล้วเพื่อนของเข้าสองคนก็เข้าไปจับตัวอันโกะจัง ส่วนอีกสองคนก็เข้าไปช่วยพูทรมานลูกสุนัข ''หยุดเดียวนี้นะ'' เธอพูดขึ้นมา ''เธอนะดูอยู่เชิยๆๆเถอะน่า'' เพื่อนของพูพูดขึ้น ''แต่ว่าลูกสุนัขตัวนั้นมันเป็นเพื่อนของฉันนะ เพราะฉะนั้นได้โปรดหยุดเถอะ'' เธอกล่าวขอร้องกับเด็กพวกนั้น ''เสียใจ เพราะว่ามันเป็นเพื่อนของเธอไงพวกเราถึงต้องทรมานมัน'' เด็กพวกนั้นกล่าว ''ว้า ตายสะแล้วเสียดายจัง'' หนึ่งในเพื่อนของพูกล่าว ''มีนาเธอต้องไม่เป็นอะไรนะ มีนาๆๆๆ'' เธอพยายามเรียกลูกสุนัขตัวนั้น ''เสียใจด้วยนะ แต่มันคงไม่มีวันพื้นขึ้นมาหรอก 555+''เด็กพวกนั้นพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ ''ฉันเกียจพวกแกที่สุดเลย'' เธอพูดขึ้นก่อนที่หัวของเด็กพวกนั้นจะหลุดจากบ่า (ทั้งๆที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย) ''นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนีย'' เธอถามกับตัวเอง จากนั้นเอนะที่เห็นเธอยืนอยู่ก็เดินเข้าไปถาม ''เธอเป็นอะไรน่ะ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพวกนั้นเหรอ'' ''ฉันไม่รู้ ฉันไปก่อนนะ'' เธอตอบเอนะก่อนที่จะวิ่งไปที่สนามหญ้า จากนั้นก็ร้องไห้ ''นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่'' เธอถามกับตัวเองอีกครั้ง ''เธออยากรู้เหรอ'' มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้น ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเธอ ''เธอเป็นใครน่ะ?'' เธอถามผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นตอบพร้อมกับแสละยิ้มว่า ''ฉันก็คือ ปีศาจที่อยู่ในตัวเธอไงล่ะจ้ะ''