{Kagerou Project} รักนี้ของนายจอมวุ่นวาย

                                 บทนำ//Hibiya talk\\

ท่ามกลางอากาศร้อนที่สนามเด็กเล่น ผมกับฮิบิยะ เราเป็นเพื่อนกันในสมัยเด็ก ผมรักเขา แต่เขาคงจะไม่รักผมหรอก วันนี้ผมวางแผนมา วันนี้ผมจะสารภาพรักกับฮิโยริให้ได้!! ตอนนี้เวลา12.30......ผมกับฮิโยรินั่งกันที่ชิงช้า ฝั่งตรงข้ามมีถนน

"เฮ้อ~ร้อนจังเลย ว่างั้นมั้ย? ฮิโยริ"ผมหันมาถามฮิโยริ

"…แต่ว่านะ…ฉันไม่ชอบ หน้าร้อนเอาซะเลย"ผมพูดจบแล้วก็มองฮิโยริ เธอยิ้มให้ผม เธออุ้มแมวสีดำของเธอแล้วเดินไปกับผม จู่ๆแมวของเธอ ก็วิ่งออกออมกอดของฮิโยริเธอวิ่งตามแมวไป แต่ว่า....ตอนนี้ไฟกำลังเป็นสีแดง ผมต้องห้ามเธอ รถบรรทุกกำลังวิ่งมา

"เดี๋ยวก่อน!!"ผมรีบตะโกนห้ามเธอ เธอหันมาแล้วหยุดเดินแล้วมองผม

ปัง!!(เสียงรถบรรทุกวิ่งมาชน) ร่างของฮิโยรินอนลงกับพื้น เลือดของเธอกระเด็นไปทุกทิศทาง ผมได้แต่ขอร้องให้เป็นเพียงแค่ความฝัน และร้องไห้ออกมา

"นี่ไม่ใช่ความฝัน"ผมได้ยินเสียงใครบางคนเอ่ยออกมา ผมเหงยหน้าไปมอง ทำไม?...ทำไมถึงมีผมอีกคน? เขายิ้มให้ผม แล้วเขาก็โบกมือแล้วบอกกับผมว่า

"ไว้เจอกันใหม่นะ" หมายความว่ายังไง? เขาหายไปแล้ว ผมเดินกลับบ้านแล้วล้มตัวนอน

ราตรีสวัสดิ์ ผมบอกกับตัวเอง

 

 

ผมตื่นขึ้นมาอีกที ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ? ผมมองนาฬิกาที่อยู่ตรงกำแพง 12.30

ผมออกไปนั่งตรงชิงช้า ทำไมมันกลับมาที่เดิมล่ะ? เธอเดินไปตรงถนนอีกครั้ง ภาพตอนที่เธอโดนรถบรรทุกชนมาขึ้นมา ผมรีบห้ามเธอ

"รีบกลับกันเถอะ"ผมดูไฟข้ามถนน พอไฟสีเขียวผมพาเธอเดินไปด้วย แล้วจู่ๆก็มีคนพึมพำบางอย่าง ผมเหงยหน้าไปมองข้างบนที่พวกเขาชี้กัน แล้วจู่ๆฮิโยริก็เดินไป เธอโดนเสาที่พวกเขาชี้กัน เสาแทงเธอทะลุ

"หยุดนะ!!!"ผมตะโกนออกไป แล้ววิ่งไปทางฮิโยริ นั้นมัน... ชายที่หน้าตาเหมือนผมในวันนั้น เขาผลักผมให้ล้มลงกับพื้นแล้วเขาก็พูดว่า

"นี่ไม่ใช่ความฝัน"เขาพูดแล้วเขาก็หายไป

"ดีแล้วล่ะนะ"ฮิโยริพูดครั้งสุดท้าย

จากนั้นเวลาที่ผมพยายามแก้มันก็ไม่ได้ เวลาอันสุดท้ายของผม มันมีภาพตอนที่ผมห้ามเธอ ผมรีบวิ่งไป ผมนึกภาพที่พวกเราอยู่ด้วยกันจนถึงวินาทีสุดท้าย

ปัง!!

รถบรรทุกชนตัวของผม ผมเห็นตัวผมอีกคน

"หึ! เป็นไงล่ะ?"นั้นคือเสียงสุดท้ายของผม และเรื่องราวจะได้จบลงซะที แต่ทว่า...ผมเห็นฮิโยริอีกคน เหมือนผม

อีกแล้ว เรา...ทำอะไรอีกแล้ว? ฮิโยริ! ผมวิ่งไปที่เดิม เธอเดินไปทางถนนพอดี เธอหันมายิ้มให้ผมแล้วบอกว่า

"ไม่ต้องมาย้อนเวลาเพื่อฉันแล้วนะ นี้มันคือชะตากรรมของนาย ที่ฉันต้องตาย ฉันจะไม่ให้เธอมันรับชะตากรรมแทนฉันหรอก ลาก่อนนะ ฮิบิยะ...."เธอยิ้มให้ผม

ปัง!! เธอโดนรถบบรทุกชนไป ไม่นะ ผม...ผมยัง..ผมยังไม่ได้บอกความในใจเลย

"ฮิบิยะ ฉันรักเธอนะ"

"ฮิโยริ!! ฮิโยริ!! ไม่จริง ขอร้องล่ะ...ฮึก!...โกหก"ผมได้แต่บ่นตรงนั้นแล้วรีบเข้าสวมกอดร่างของเธอ ขอร้องล่ะ! ขอผมใช้พลังโฟกัสเถอะ ผมยัง…ผมยัง… แล้วผู้คนต่างมุงดู

"ฮิโยริ!! ไม่นะ! ผมไม่ต้องการแบบนี้"ผมตะโกนออกมา

หลังจากวันนั้น ผมก็พยายามลืมเรื่องของเธอ แต่ก็ไม่สามารถลืมได้ ทุกๆวันผมจะมาที่ถนนเส้นนั้นแล้วผมก็จะนึกถึงฮิโยริ

//END HIBIYA TALK\

ณ วันรุ่งขึ้น 9.00 น.

ร่างของฮิบิยะหลับตาพริ้มอยู่ในห้องของตนเอง แสงแดดอ่อนๆสอดส่องมาที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม ฮิบิยะเริ่มลืมตาตื่นแล้วเดินลงมาข้างล่าง

"อรุณสวัสดิ์ ฮิโยริ"ฮิบิยะมองมารูปภาพฮิโยริ ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว

"กินอะไรดีน้า?"ฮิบิยะคิดถึงเมนูอาหารเช้าแต่ก็นึกไม่ออก ฮิบิยะเดินออกไปข้างนอกไปที่ร้านสะดวกซื้อ ระหว่างทางฮิบิยะเดินชนผู้หญิงคนนึง

"อ๊ะ! ขะ...ขอโทษนะครับ"ฮิบิยะรีบโค้งขอโทษ

"เธอเนี้ย..เป็นเด็กดีจังนะ..."หญิงสาวตอบเสียงเรียบ

"ครับ?"ฮิบิยะงุนงงกับคำพูดของหญิงสาว

"ไม่มีไรหรอก เอ๊ะ?"

"นายชื่ออะไร?"หญิงสาวถามฮิบิยะ

"เอ่อ...ฮิบิยะครับ อามามิยะ ฮิบิยะครับ"ฮิบิยะบอกชื่อ

"ฉันคิโดะ สึโบมิ ยินดีที่ได้รู้จัก...หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีก"

"เอ๊ะ? หายไปแล้ว?...ชักรู้สึกขนลุกแล้วสิ"ฮิบิยะพูดจบก็เดินไปร้าน

"เด็กคนนั้นหรอ?"เสียงของชายหนุ่มเสื้อสีเขียวถาม

"แน่นอนสิ พลังยังไงล่ะ"

"พลังอะไรหรอ?"

"ดวงตาที่พร่ามัวกับผู้หญิงอีกคนนึง"

"ผู้หญิง? นายแน่ใจนะ คาโนะ"

"คนนี้ไง"ชายหนุ่มนามว่า"คาโนะ"เอ่ยก่อนจะชูภาพให้ดู

"โอเคนะ? เซโตะ"คาโนะบอก

"แน่นอน"ชายเสื้อสีเขียวบอกนามว่า"เซโตะ"

ณ ฝั่งฮิบิยะ //Hibiya talk\

"เฮ้อ~ หิวชะมัดเลย"ผมพูดแล้วเดินไปที่โต๊ะทานข้าวแล้วหยิบถุงที่ผมซื้ออาหารสำหรับวันนี้ แล้ววางข้าวลงบนโต๊ะ

"วันนี้ก็ต้องไปที่นั้นสินะ"ผมพูดคนเดียวอีกครั้งแล้วนั่งกินข้าว อ่อ! ผมลืมบอกไป ผมอยู่ที่นี่คนเดียว ผมทานข้าวเสร็จแล้วก็เดินไปที่ระเบียงที่ผมเคยนั่งตรงนี้…กับฮิโยริ… ผมนึกภาพในตอนนั้น

"อ่านตรงนี้ดีกว่า"ผมเดินไประเบียงตรงนั้นมีเก้าอี้อยู่ ผมนั่งตรงเก้าอี้นั้นแล้วเริ่มเปิดหนังสืออ่าน ผมอ่านไปได้สักพัก

"ฮิบิกิ! ฉันขอนั่งอ่านด้วยสิ"เสียงของฮิโยริเรียกผม ตอนแรกผมชื่อฮิบิกิ เพราะตอนนั้นเป็นชื่อที่ผมอยู่ที่บ้านจริงๆของ บ้านของผมอยู่ที่บ้านนอก แต่ผมย้ายมากับฮิโยริ ผมเลยเปลี่ยนเป็นฮิบิยะ แต่เธอก็ไม่ค่อยจะเรียกผมว่าฮิบิยะ จะเรียกฮิบิกิ

"ก็ฉันบอกแล้วไง…ว่าให้เรียกว่า ฮิบิยะ"ผมบอกเธอด้วยท่าทางหงุดหงิด

"ก็แหม…มันไม่ชินนี่นา จู่ๆจะให้เรียกก็ไม่ได้หรอกนะ"เธอบอกผมก่อนจะเดินมาหาผม

"แล้วฉันขออ่านด้วยได้มั้ย?"เธอถามผม

"ก็ไม่ได้ปฏิเสธนี่นา ตามสบาย"ผมพูดจบ

"ไปเอาเก้าอี้มานั่งสิ"ผมบอกเธอ จู่ๆเธอก็เดินมาแล้วมานั่งตักผม "ไม่เอาหรอก^^ นั่งแบบนี้แหละ ดีแล้ว"เธอยิ้มให้ผม

"ตามใจ…"ผมพูดแค่นั้นก็นั่งอ่านเงียบๆไป ผมมองฮิโยริที่อ่านหนังสือของผม เธอดูมีความสุขเธออ่านแล้วมีรอยยิ้ม

"นี่ฮิบิกิ!"เธอเรียกผม

"ฮิบิยะ!ว่าแต่มีอะไร?"ผมบอกเธอ แล้วทำหน้าหงุดหงิดใส่

"ฮิบิยะ! ฉันง่วงแล้วล่ะ"

"ก็ไปนอนสิ"ผมบอกเธอ ผมอ่านหนังสือต่อไป

"ขอนอนตรงนี้แหละ ไม่อยากเดินไปห้องแล้วไม่ได้มานั่งชมวิวรับลมนานแล้วนี่นา"เธอพูดขึ้นมาแล้วเอนตัวมานอนบนตัวผม

"ตามใจ!"เธอยิ้มให้ผมแล้วก็หลับไป สักพักผมก็หลับลง คงไม่มีอีกแล้วสินะ ความเป็นจริงแบบนั้น ผมมานั่งที่เดิมแล้วนอนเหมือนเดิม(เศร้าแท้ ฮิบิจังT^T//ไรท์)

|20นาทีผ่านไป|

ผมตื่นขึ้นมาดูเวลา แย่แล้ว!…เย็นแล้วนี่นา แย่แล้ว! เอาไงดี? ไปหาไรกินล่ะกัน ผมเดินออกไปข้างนอกแล้วไปตรงซอยที่นึง

"ทำไมมันแปลกฟ่ะ?"ผมพูดจบก็เดินไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ…

"เฮ้ย! มีเด็กมาด้วยว่ะ"

"โห~นี่หนูรู้รึป่าวว่า…ที่นี่น่ะ เขาห้ามเขานะ"ชายแปลกหน้าเดินมาทางผมแล้วพูดกับผม

"ไม่รู้…อีกอย่าง…ถ้าห้ามเขาก็ควรหาป้ายมาด้วยล่ะ"ผมพูดจบก็พยายามจะเดินแต่ถูกชายที่น่ารำคาญคนเดิมมาจับตัวผมไว้

"นี่แกน่ะ อย่าเพิ่งไปเซ่!!…มานี่! จะได้ไม่ต้องตามหาไปไกล"เขาพูดจบก็ง้ามือตบหน้าผม แล้วผมก็สลบไป……

"เอาล่ะ!…ว่าแต่…จะพาเจ้าเด็กปากเสียนี่มาทำไมล่ะ?"ชายคนที่ตบหน้าผมเขาพูดขึ้นมา

"อย่าลืมสิฟ่ะ!…ว่าเราทำงานค้าขายเด็กผู้ชายที่หลงเข้ามาในซอยนี้ เอาเป็นว่า…เราต้องให้ไอ้เด็กนี่ไปคนที่ซื้อไอ้เด็กนี่จากนั้นเราก็จะรวยขึ้น"

"ไอ้สารเลว!…"ผมบ่นออกมาเบาๆ มันเลวมาก

"เมื่อกี้แกบอกว่าไรนะ?"ชายแปลกหน้าเดินมาหาผมที่นอนอยู่กับพื้น

"เฮ้ย! เด็กนี่แน่หรอว่ะ? ที่เขาสั่งมา"

"แกลองดูดีๆสิ ผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาล" แค่เนี้ย!!? ถึงกับลักพาตัวผม

"ว่าแต่…มันใกล้เวลาขายไอ้หนูนี่แล้วสิ ฟังนะไอ้หนู…"ชายแปลกหน้าอีกคนเขาจับผมเหงยหน้ามามองเขา

"ฟังนะ!…แกขึ้นไปบนเวทีแล้วนั่งเฉยๆ เขาถามอะไรก็ตอบไป แกจะเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม"

ตอนนี้ก็ไปเรื่อยๆจนถึงตาผมที่เป็นสุดท้าย

"เอาล่ะนะครับ!…นี่ก็คนสุดท้ายแล้ว ไม่ทราบว่าชื่ออะไรครับ?"เขายกไมค์ขึ้นมาถามผม

"อะ…อามามิยะ ฮิบิยะ"ผมบอกชื่อของผมไป

"ฮิบิยะจังสินะ งั้นเริ่มในราคาตั้งแต่xxxxบาทครับ"ใครก็ไม่รู้เอาน้ำมาราดบนตัวผม

"หนาว~"ผมบ่นเบาๆ

ปึง!! จู่ๆก็มีเสียงของบางอย่างตกลงมา ทุกคนหันไปมองสิ่งที่ตกเป็นสายตาเดียว

"อะไร? ใครอยู่ตรงนั้น?!!!"มีคนนึงเดินออกมา เขามีผมสีขาว ตาสีชมพูอ่อน เขาคือใครกัน?

"ลักพาตัวฮิบิยะคุงยังไม่พอ…แล้วยังมาขายแบบนี้อีก อภัยให้ไม่ได้"เขารู้จักผมเขาวิ่งมาทางผมแล้วอุ้มผมขึ้นบนบ่าเขา

"เหวอออ!! นี่นายทำอะไรของนายอ่ะ?"ผมตะโกนถามชายปริศนาที่จู่ๆก็วิ่งมาแล้วอุ้มผม

"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ……จับแน่นๆล่ะ ฮิบิยะคุง"เขาบอกผมแล้วทำท่าจะกระโดดผมรีบหลับตาแน่นและจับเสื้อของเขาแน่นตอนนี้ผมไม่สามารถรับรู้อะไรมีแต่ความรู้สึกที่ว่า ทำไมชายคนนี้ถึงรู้จักผม? ทำไมเขาถึงช่วยผม? เขาคือใครกันแน่? ผมคิดแค่นั้นแล้วสติของผมก็ดับหายไป

|1 ชม.ต่อมา|

ผมค่อยๆลืมตา แล้วลุกขึ้นมามองรอบๆ

"เฮ้ย! ที่นี่ที่ไหนฟ่ะ?"ผมตะโกนออกไปด้วยความตกใจ

"ตื่นแล้วหรอ? นายสลบไปตั้ง1ชม.เต็มๆ สงสัยไอ้น้ำที่มันราดบนตัวนายมันจะเข้าปากนายด้วยสินะ"

"มันคือน้ำอะไร?"ผมรีบถาม

"น้ำนั้นน่ะ มันใส่ยาสลบลงไป ทำให้สลบไปทั้งวัน แต่ดี..."

"ดีอะไร?"

"ดีที่นายดื้อยาไง"ไอ้หมอนี่ มันน่าฆ่าทิ้งชะมัด ต้องขอบใจที่มาช่วย แล้วยังจะมากวนใส่อีก

"เป็นอะไร?"เขาถามผม

"นายเป็นใคร?"ผมถามเขาอีกรอบ

"ผมชื่อโคโนฮะ...."ทำไมชื่อคุ้นๆฟ่ะ?

"ผมเคยเจอนายกันรึป่าว?"

"เราเคยเจอกันแล้วครับ....ตั้งแต่ที่ฮิโยริจังยังไม่ตาย"เขารู้จักฮิโยริ

"ฮิโยริจัง...ตายไปแล้วสินะครับ..."ถ้าหมอนี่รู้อยู่แล้ว

"ผมเข้าใจครับ...เพราะผมก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย...." หมอนี่อยู่ในเหตุการณ์? แล้วทำไม?...ทำไม?

ปึก! ผมเดินไปต่อยคนที่ชื่อโคโนฮะ โคโนฮะมองผมแบบงงสุดๆ เขากุมแก้มตรงที่ผมต่อยจนเป็นรอยแดง

"ทำไม?..."

"ฮิบิยะคุง?"เขามองผมอย่างงุนงง

"ถ้านายรู้อยู่แล้ว...แล้วทำไม?...ทำไมไม่ปกป้องฮิโยริเอาไว้ล่ะ!!!? ทำไมไม่คอยดูแลเขาอยู่ใกล้ๆ!!!?"

//END HIBIYA TALK\

 

//Konoha talk\

ผมโดนฮิบิยะคุงต่อยเต็มๆเลยครับ....ตอนนี้ฮิบิยะคุงร้องไห้แล้วตะคอกใส่ผม ที่เขาบอกว่า ผมไม่คอยดูแลเธอ นั้นก็เพราะว่า ผมมัวแต่หลงทางหาเธอผมก็นึกขึ้นได้ว่า เธอต้องไปสนามเด็กเล่นแน่ๆ ผมรีบวิ่งไปทางนั้น ก็เจอภาพที่ฮิบิยะคุงถูกรถชน ผมได้แต่อึ้งไม่ได้ขยับไปไหนเลย พอฮิโยริจังย้อนเวลาผมก็รู้แล้วว่า มันคือชะตากรรมของฮิบิยะคุง ผมก็ได้แต่ภาวนาให้ฮิบิยะคุงกลับมาอีกครั้ง....ผมไม่เข้าตอนนั้นว่ทำไมผมอ้อนวอนให้ฮิบิยะคุงต้องกลับมาอีกครั้ง

"ทำไมนายถึง....ฮึก"ฮิบิยะคุงเงียบไปซักพัก ผมเหงยหน้าไปมองฮิบิยะคุง ตอนนี้มีน้ำตาของฮิบิยะพรั่งพรูออกมาไม่หยุดหย่อน ผมเดินไปมองฮิบิยะคุง แล้วสวมกอดเขาเบาๆ

"อย่ามายุ่งกับผม! ฮึก"ฮิบิยะคุงพูดแล้วผลักผม แต่เขากำลังร้องไห้แรงเขาน้อยมาก ไม่สามารถทำอะไรผมได้...ผมกอดเขาแน่นขึ้น

"ไม่เป็นไรนะ! พยายามลืมมันซะ"ผมบอกฮิบิยะคุงแล้วลูบหัวเขาเบาๆ

"ฮึก!...ผม...ฮึก! ผมลืมเธอไม่ได้..."เขาพูดเบาๆและตอนแรกที่กำแน่นตอนนี้เริ่มคลาย ตอนนี้เสื้อของผมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของเขา

"ฮิบิยะคุง? หลับซะแล้วหรอครับเนี้ย?"ผมอุ้มฮิบิยะคุงไปที่เตียงของผมแล้วผมก็วางเขาลงอย่างนุ่มนวลแล้วผมก็มองหน้าเขา ผมก้มลงไปที่ใบหน้าของเขาเบาๆ แล้วลงริมฝีปากของผมที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ ผมรีบชะงักแล้วเดินออกไปจากห้อง นี่ผมทำบ้าอะไรเนี้ย?

 

บทที่1.เรื่องวุ่นๆของฮิบิยะ

ณ บ้านโคโนฮะกลางดึก //Hibiya talk\

"อืมมม"ผมตื่นขึ้นมา ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี้ย? เฮ้ย!5ทุ่ม!! ดึกขนาดนี้เลยหรอเนี้ย?

"หือ?ใครฟร่ะ?"ผมหันไปมองข้างๆเตียง เจอหมอนั้นนอนอยู่ข้างๆเตียง

"เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก หมอนี่"

ผมแบกหมอนั้นขึ้นไปบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ ทันทีที่ผมยังไม่ทันจะลุกเพื่อไปนอนข้างล่างที่โซฟา จู่ๆหมอนั้นก็เอื้อมมาจับมือผม กำแน่นมาก ท่าทางจะฝันร้ายแฮะ

"ฮิบิยะ! ผมขอโทษ...อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวเลยนะ"ท่าทางจะฝันร้ายจริงๆแฮะ...เดี๋ยวนะ! มันเรียกชื่อผม...ฝันถึงผมรึไงนะ? ผมคิดแค่นั้นแล้วก็นั่งข้างๆเตียง ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่า..ถ้าผมลุกไปอีกมันจะต้องจับมือผมอีกแน่ๆ ผมนึกแค่นั้นแล้วก็นอนตรงนั้นเลยครับ

ณ วันรุ่งขึ้น เวลา 9.30 //Konoha talk\\

ผมตื่นขึ้นมา ผมงงว่าทำไมมันมืออะไรบางอย่างจับมือผม ผมมองไปทางที่จะมือผมมันคือข้างๆเตียง คนนั้นๆคือฮิบิยะคุงครับ ผมปล่อยมือเขาแล้วเดินลงไปข้างล่าง เพื่อเตรียมข้าวเช้าให้หมอนั้น ท่าทางจะเหนื่อยมั้ง? ผมเตรียมทำข้าวเช้า

//END KONOHA TALK\\

 

 

//Hibiya talk\\

ผมตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ แล้วพลางขยี้ตา แบบงัวเงีย ผมเดินลงไปข้างล่างแล้วเดินไปทางห้องครัว เท่านั้นแหละครับ...ผมได้กลิ่นอะไรไหม้ๆ ผมเลยเดินไปทางห้องครัวตรงเต่าแก็ส เฮ้ย! ไอ้โคโนฮะนั้นทำอะไรฟร่ะ?

"อ้าว?..ฮิบิยะ ตื่นแล้วหรอครับ?"

"ถ้าตื่นแล้วจะอยู่ตรงนี้รึไงเล่า? ว่าแต่นายทำอะไรน่ะ? ผมได้กลิ่นไหม้ๆ"ผมพูดแล้วเดินไปทางโคโนฮะ

"อะไรฟร่ะ?...ไอ้น้ำดำเนี้ย?"ผมถามไอ้โคโนฮะมันครับ

"ก็..ข้าวต้มไงครับ"

"ข้าวต้มบ้านแกสิ น้ำสีดำแบบนี้ ปิดแก็สเร็วมันก็ระเบิดหรอกเฟ้ย!!"ผมรีบตะโกนบอกมัน เดี๋ยวมันจะระเบิดจริงๆครับ ข้าวที่ไหนมันสีดำว่ะครับ? มันไม่ยอมปิดครับ มันมองผมแบบ งงๆ ผมรีบเดินไปปิดแก็ส

"เฮ้อ~ ทันนะเนี้ย..."ผมมองหมอนั้น มันมองแบบ งงๆ จะบ้าตาย

"เดี๋ยวฉันเดินไปทิ้งข้าวเองนะ....นายรอตรงนี้ล่ะ"ผมบอกแล้วเดินออกไปข้างหน้าบ้าน ให้ตายสิ... ผมบ่นในใจแค่นั้นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ไอ้หมอนั้นมองผมแล้วถามว่า

"วันนี้จะกินอะไรล่ะ?"กินอะไรก็ได้...ที่นายไม่ทำ ผมบ่นในใจ

"เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกเองล่ะกัน เดี๋ยวมา..."ผมพูดแค่นั้นแล้วออกไปข้างนอก ตอนนี้ผมก็ออกมาเรื่อยๆ

"ต้องรีบแล้วสิ....ถ้าหมอนั้นหิวมากก็จะทำข้าวกินเองแน่ๆ"ผมพูดแล้วรีบวิ่งไปที่ร้านสะดวกซื้อ ผมเดินไปตรงตู้อาหาร ผมซื้อเสร็จแล้วจะเดินตรงไปที่บ้านหมอนั้น ระหว่างทาง....

"เฮ้ย! นั้นมันไอ้หนูที่เราเอามันไปขายนี่หว่า...." แน่นอนว่า เสียงแบบนี้....ไอ้สารเลวที่มันพาตัวไปขายนั้นแหละ

"แกออกมาได้ไงว่ะ? หึ!...จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้จะเอานายไปขายหรอกนะ"

"แล้วงั้นจะขายผมไปทำไมล่ะ?"ผมถามหมอนั้นด้วยท่าทางหงุดหงิด

"แต่มันเพราะเงินน่ะ...ฉันกะว่าจะให้หมอนั้นจ่ายตังค์แล้วจะลักพาตัวนายมาอีกครั้ง"แล้วจะทำให้มันยุ่งยากทำไมฟร่ะ?

"แค่นั้นแหละ"เขาพูดจบ ผมก็เดินตรงไปข้างหน้าโดยไม่มองพวกมัน แต่..มันมาบังไม่ให้ผมออกไปจากซอย

"เฮ้ยๆ...แกจะไปไหนน่ะ?"

"ก็จะออกไปจาก พวกสกปรกอย่างพวกแกไงฟ่ะ"ผมพูดออกไปด้วยความโมโหคนกำลังรีบๆ

"มากับพวกเราซะ...ชักรู้สึกชอบแกแล้วว่ะ"ห๊าาา? ผู้ชายชอบผู้ชายเนี้ยนะ?

"แหวะ! อยากจะอ้วก...เอาจริงๆมั้ย? ผมไม่เคยเจอคนแบบนายมาก่อนเลย"ผมพูดออกไปพลางกลั้นขำ

"หึ!...อยากลองดีสินะ ได้!"หมอนั้นมันพูดจบก็เดินมาทางผม ผมเดินหลบออกไปฝั่งตรงข้าม แต่ถูกหมอนั้นจับแขนไว้ ผมพยายามจะสะบัดมือ แต่มันบีบมือผมซะแรงเลย "ช่วยด้วยครับ!! ช่วยด้วย!!"ผมตะโกนออกไป

"หึ! ไม่มีใครสามารถช่วยแกได้หรอก"มันพูดจบก็ดึงผมเข้ามาแบกไว้บนบ่าของมัน

"ปล่อยผมนะ!! วางผมลง!!"

ตุบ! ตุบ! ผมทุบหลังมันให้แรงที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

"หนวกหูโว้ย"มันพูดจบก็ปิดปากผม ผมก็กัดมือมันแล้วลงจากบ่ามัน แล้วพอขาผมถึงพื้นผมก็วิ่งหนีทันที

"อย่าคิดว่าจะหนีพ้นนะ"ผมวิ่งออกไปเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว จู่ๆขาผมก็ทรุดลงเพราะว่าผมหมดแรง และผมก็ทรุดลงตรงทางออกซอยพอดี

"หึๆ..เป็นอะไรล่ะ? หมดแรงแล้วหรอ?"

"แฮ่ก...แฮ่ก...คะ..ใครก็ได้!...ใครก็ได้!! ช่วยผมด้วย!!!"ผมตะโกนออกไปสุดเสียง

"หึ!..ฉันบอกไปแล้วนี่นา...ว่าไม่มีใครสามารถช่วยแกได้"มันพูดจบก็ต่อยที่ท้องของผม

"อึก!"ผมนั่งลงกับพื้น เพราะโดนมันต่อยจนจุก ผมได้ยินเสียงหนึ่งมาจากทางออก

"ฮิบิยะ!มานี่เร็ว"

"ใครน่ะ?"

"เรื่องนั้นค่อยคุยกันทีหลัง มาทางออกนี่เร็ว"

"อะ...อืม"ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินไปทางออก แล้วผมก็เจอเด็กผู้หญิงผมสีเขียวเมื่อตอนนั้น เขาคือคิโดะ สึโบมิ

"คิโดะ..หรอ?"ผมมองเธอ

"ใช่! ฉันเอง นายมานี่ก่อนนะ"เธอพูดแล้วพาผมไปอีกฝั่ง

"ทางนี้เราจะจัดการเองนะ..."มีผู้ชาย2คนโผล่มา จากไหนก็ไม่รู้

"ฝากด้วยนะ!" คิโดะพูดแล้วแบกผมไปในท่าเจ้าสาว แล้วพาผมไปที่ไหนซักที่นึง

"นี่ขนาดกลางวันแซกๆยังทำได้ขนาดนี้...ช่างไร้ยางอายจริงๆเลยนะครับ"ชายเสื้อเขียวพูดขึ้น

"นั้นสินะ! ทำกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆได้นะ...."ชายเสื้อสีดำพูดขึ้น ผมมองแค่นั้นก่อนจะหลับลง //END HIBIYA TALK\\

ณ ฝั่งชายปริศนา

"นี่แก! เอาเด็กนั่นมานะ"

"หึ! ผมคงให้เด็กคนนั้นไม่ได้หรอก"

"ใช่ๆ เขาไม่เต็มใจจะเป็นของคุณด้วยซ้ำ เนอะคาโนะ^^"

"ใช่! เซโตะพูดถูก งั้น...มาเริ่มกันเลยดีกว่า"

ณ ฝั่งฮิบิยะ

"ที่นี่...ที่ไหน? แล้ว..ฉันมาทำอะไรที่นี่?"ฮิบิยะเดินไปเรื่อยๆในความมืด

"อะไรน่ะ?"ฮิบิยะยื่นมือตามภาพเล็กๆ ทันใดนั้น...ก็มีเสียงวาบเข้ามาในตัวเขา

"นี่มันอะไรกัน?" ฮิบิยะเดินไปเรื่อยๆเจอภาพเรื่องราวของฮิโยริ จนเต็มหวงเวลา

"หยุดนะ!!!"ฮิบิยะตะโกนออกไปให้ภาพเหล่านั้นเพื่อหยุด

"ฉันรักนายนะ!…ฮิบิยะ^^"จู่ๆก็มีเสียงฮิโยริดังขึ้นมา

"ฮิโยริ? ฮิโยริหรอ?"

"ใช่! ฉันเอง…"ฮิโยริพูดพลางยื่นมือมาทางฮิบิยะ

"ไปกันเถอะ ฮิบิยะ"

"ฮิโยริ!...."ฮิบิยะจะจับมือกับฮิโยริ แต่ทว่า...

เพี้ยะ!

ฮิบิยะปัดมือฮิโยริออกอย่างรวดเร็ว "เธอ...เธอไม่ใช่ฮิโยริ" ฮิบิยะพึมพำออกมาแต่ฮิโยริ(???)ก็พอได้ยิน

"เป็นอะไรของนายฮิบิยะ?"ฮิโยริพูดแล้วกุมมือของเธอ

"เธอไม่ใช่ฮิโยริ!!! เธอเป็นใครกันแน่!!!?"ฮิบิยะตะโกนออกไป

"ชิ!"เสียงสถบดังขึ้นมา ร่างของฮิโยริหายไป

"อ๊ะ!...นี่มันอะไรกัน?"ฮิบิยะพูดพลางมองไปรอบๆ

"ดันรู้ทันซะได้....ไอ้เด็กเหลือขอ พ่อแม่แกไม่มีทางมารักแกหรอก"เสียงดังขึ้นมา

"หนวกหู!"ฮิบิยะทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา

"ไอ้เด็กพ่อแม่ไม่รัก!!! ไอ้เด็กบ้า ไปให้พ้นๆนะ น่าขยะแขยง"คำด่าสารพัดของเสียงใครบางคนดังขึ้น

"หนวกหู!!!...ฮึก!...หุบปากนะ!!!! ช่วยด้วย!...ใครก็ได้...ฮึก! ช่วยผมด้วย"ฮิบิยะตะโกนลั่น

 "ฮิบิยะคุง?…ฮิบิยะคุง"

"ฮึก!...โคโนฮะ?"

"ครับ...ผมเอง"จู่ๆฮิบิยะก็กอดร่างโคโนฮะ

"ฮิบิยะคุง?"โคโนฮะตกใจและงงว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร

"โคโนฮะ....ฮึก!"ฮิบิยะกอดอีกสักพักก็ปล่อย

                    20 นาทีผ่านไป

"สรุปว่า....ยังไงครับ? เล่าให้ผมฟังหน่อย"

"ผม...ผมฝันร้าย...ฝันถึงฮิโยริ..."

"....."โคโนฮะทำหน้าเศร้า

"ไม่เป็นไรหรอกน่า....ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ"ฮิบิยะเดินไปที่ห้องตอนเองแล้วปิดประตู

".....ฮิโยริจัง..."โคโนฮะเอ่ยขึ้นแล้วเดินออกไปนอกบ้านไป

"เฮ้อ~ ไปนอนดีกว่า"ฮิบิยะเอนตัวนอนลงบนเตียง(ไรท์:ไหนบอกว่าไปอาบน้ำ=_=)

ฮิบิยะพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ไม่ยอมนอนหลับซ้ำหลับซ้ำเล่า

      1 ชม.ต่อมา //Hibiya talk\\

"โว้ยยยยย ทำไมนอนไม่หลับฟร้าาาา!!!!?"ผมร้องลั่นห้องเพราะตนเองนอนไม่หลับซะที

ปัง! ปัง! ผมได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

"เฮ้ย!! อะไรน่ะ?"ผมเดินออกไปข้างนอกห้องผมแล้วมองทางหน้าต่าง ผมเห็นคนนึงที่คล้ายๆไอ้หงอก(ไรท์:ทำไมไม่เรียกดีๆฟร่ะ?) มันไม่ใช่ไอ้หงอกแน่ๆ…มันยิ้มแสยะยิ้มที่มองแล้วรู้สึกขนลุกทันที และสีผมมันเป็นสีดำสนิท ผมแอบฟังข้างๆกำแพงใกล้ๆพวกเขา

"เอาเจ้าหนูนั้นมาซะ!"ผมไม่รู้ว่าไอ้หนูที่หมายถึงใคร? หมายถึงมารี…หรือป่าวนะ?

"ผม/ฉันไม่มีทางให้ฮิบิยะคุงกับคนอย่างแก/นายหรอก"ทุกคนพูดพร้อมกัน เดี๋ยวนะ!! ผม? ไอ้หมอนั้นต้องการผมหรอ?

RING! RING! RING! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมสะดุ้งรีบเดินไปห้องของผมแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ผมเจอยัยเอเนะเต็มหน้าจอของผม 

"ฮิบิยะ! เกิดอะไรขึ้น?"มาปุ๊ปก็ถามปั๊ปเลยนะ ยัยนี่!

"ไม่รู้เหมือนกัน!…แต่รู้ๆว่าหมอนั้นไม่ใช่ไอ้หงอกแน่ๆ"

"นายท่านฝากมาบอกฮิบิยะว่า 'ให้รีบหนีเร็วเข้า'คะ"

"หนีไปทางไหนล่ะ?"ผมถามเธออย่างรวดเร็ว

"ที่ไหนก็ได้คะ! เร็วเข้า!!"ผมรีบวิ่งไปทางบันได แล้วเข้าไปในห้องเก็บของทันที

ปัง!!! เสียงปืนดังลั่นจนแสบแก้วหู 

"ห๊ะ?"ผมรีบหันไปมองทางที่พวกคิโดะอยู่

"ฮิบิยะ!"ผมหันมาทางประตู แล้วมองทางช่องประตูนิดๆ จู่ๆก็มีเงาดำกำลังเดินมาจากข้างล่าง ผมรีบปิดประตูแบบเบาๆทันที ผมรีบหาที่ซ่อน

"ฮิบิยะ!?…มีอะไร?"

"มีใครบางคนกำลังเดินมา…เงียบๆนะ"ผมรีบหาผ้ามาคุมเสาแล้วเข้าไปหลบในนั้น

แอ๊ดดดดดดดด เสียงเปิดประตูจากห้องเก็บของ แล้วเดินเข้ามาไม่กี่ก้าว…ผมเชื่อว่ามันกำลังมองมาแถวๆ ตู้เสื้อผ้าแน่ๆ

"ฉันรู้นะ…ว่านายอยู่ในนี้ ออกมาซะดีๆ"หมอนั้นพูดขู่ผม แต่ผมก็ยังไม่ออก

"ได้! ไม่ออกสินะ อย่าให้ฉันหานายเจอเชียวนะ ไม่งั้นเพื่อนของนายตายแน่!"ผมถลึงตาด้วยความตกใจ…โกหกน่า หมอนั้นมันจะฆ่าทุกคน 

"1"มันเริ่มนับ

"2"

"สะ!"ผมรีบวิ่งออกไปทันที 

"หึ! ออกมาซะทีนะ"

"นายต้องการอะไร!!?"ผมตะโกนออกไป ในใจผมก็สั่นๆนิดๆ

"หึ!…ฉันต้องการ.…นายไงล่ะ!"

"0_o!?"

"ฮิบิยะ! อันตราย! หนีออกมา"เสียงคิโดะดังออกมาจากข้างนอก

"คิโดะ!!"ผมตะโกนออกไป ด้วยความดีใจ

"หึ!…"หมอนั้นหันไปทางคิโดะ ที่เปิดออกมา แล้วเอาปืนจ่อทางคิโดะ

"ลาก่อนนะ!…"หมอนั้นยิงปืนทันที

"คิโดะ!!!"ผมตะโกนออกไปแล้วน้ำตาเริ่มไหลริน แต่มีคนมาบังคิโดะไว้ 

"คาโนะ!?/ตาเถิก!"ผมกับคิโดะพูด ตาเถิกวิ่งมาบังคิโดะเอาไว้

"คาโนะ!"คิโดะวิ่งไปหาตาเถิก แล้วตะโกนด้วยความเจ็บปวด

"หึ!…เจ้าหนู!"หมอนั้นเรียกผมแล้วเดินมาทางผม ร่างกายของผมไม่ยอมขยับตามที่ผมสั่งให้หนี หมอนั้นเดินมาทางผมแล้วหยุดตรงหน้าของผม ดวงตาสีเหลืองแสบตามองมาทางผม

"ยินดีต้อนรับ…สู่โลกของผม!"หมอนั้นพูดจบ…ผมก็รู้สึกง่วงๆ ดวงตาพร่ามัวไปหมด ผมก็เข้าสู่หวงนิทราไปในที่สุด