ผมคือรถคันหนึ่ง..?

เรื่องของผมเรื่องนี้มันก็เริ่มต้นขึ้นง่าย ๆ เหมือนนิทานทั่วไป

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วที่ผมเองจำไม่ได้  (เอาล่ะครับ!!...มุขแรกก็ขำผ่านไปเป็นที่เรียบร้อย)  (-(-(-_-)-)-) 5555+

แต่ตอนนี้ผมเริ่มจำได้ขึ้นมานิด ๆ แล้วว่า ผมเกิดเป็นรถยนต์คันหนึ่งที่มีสีสันสวยงาม (จริง ๆ แล้วก็มีแต่สีขาวอ่ะนะ)  (เอาล่ะครับ!..มุขที่สองก็ฮ่าผ่านพ้นไปเป็นที่เรียบร้อยเช่นเดียวกัน)  555+  (อ่ะอ้าว.บ่ขำ)   (-(-(-_-)-)-)

อย่างที่บอกไว้ตั้งแต่แรกว่าผมเป็นรถยนต์คันสวยที่จอดรอให้คนมาซื้อในร้านค้าหน้า Seven-Eleven  555+

ผมเห็นชายคนหนึ่งเดินเข้าร้าน ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจในตัวผมอยู่ไม่น้อย เจ้าของร้านที่ผมอยู่ก็บรรยายสรรพคุณของผมว่ารถอย่างผมมีดีอย่างไร

ในที่สุดรถอย่างผมก็ได้ไปโลดแล่นบนท้องตลาด..เออ...ท้องถนน  (ขอโทษครับ..จะไม่เล่นมุขแล้ว..รู้สึกว่าจะไม่ค่อยขำกัน)  555+

ชายคนนั้นจ่ายเงินด้วยเงินสด เพื่อไถ่ตัวผมออกมาจากร้าน รู้สึกว่าชายคนนั้นจะรวยไม่ใช่น้อย เอ่อ..ผมขอเรียกชายคนนั้นว่าเจ้านายล่ะกันนะครับ

แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ เจ้านายของผมเป็นคนรวยมาก ท่านมีครอบครัวแล้วด้วย ครอบครัวเจ้านายของผมน่ารักมากและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในบ้านหลังเล็ก ๆ อันสวยงามที่สมเป็นคนมีตังค์

เจ้านายของผมท่านอยู่กับภรรยาอันแสนสวยและลูกสาวที่น่ารักวัย 10 ขวบ

ทุก ๆ วันหยุดเจ้านายก็ขับรถอย่างผมไปเที่ยวที่ต่างจังหวัดพร้อมกับครอบครัวของท่านด้วย

พอกลับมาถึงบ้าน เจ้านายยังอุตสาห์ถามผมว่า นายเหนื่อยไหม?..คงจะเหนื่อยมากสินะ..หลับให้สบายเถอะ..เดียวพรุ่งนี้ฉันจะอาบน้ำให้นะ ท่านจะถามและบอกอย่างนี้ทุกครั้งที่พาผมออกเดินทางไกล

ผมมีความสุขจริง ๆ ที่มีเจ้านายแบบนี้ มีความสุขจริง ๆ ที่ได้มาอยู่และมีส่วนร่วมกับครอบครัวของเจ้านายคนนี้ แม้ว่ารถยนต์ 4 ล้ออย่างผมจะไม่สามารถทำอะไรไปมากกว่านี้ก็ตาม

แต่ความสุขนั้นมันก็ช่างสั้นเหลือเกิน จนผมต้องร้องไหออกมาทั้งน้ำตา แม้ว่าจะไม่มีใครเห็น เพราะผมเป็นรถยนต์

วันที่ 13 เมษายน วันดี ๆ ของใครอีกหลายคน แต่มันช่างเป็นวันที่โหดร้ายกับจิตใจรถยนต์อย่างผม

ในเมื่อเจ้านายพาครอบครัวของท่านไปไหว้ญาติผู้ใหญ่ที่อยู่ในชนบทอันแสนห่างไกล

เจ้านายท่านเลือกออกเดินทางตอนกลางคืน เพราะตอนเช้าต้องเตรียมข้าวของเพื่อออกเดินทาง

ท่านขับรถไปตามถนนด้วยความเร็วคงที่ ผมก็มุ่งหน้าตามที่เจ้านายท่านขับ ผมก็ไม่รู้ว่าท่านจะพาผมไปไหน..เพราะท่านไม่เคยพาผมไปทางนี้มาก่อนเท่าที่ผมจำได้

เที่ยงคืนเหตุการณ์ที่ใคร ๆ หลายคนไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่มันก็เกิดขึ้นกับรถอย่างผมและเจ้านายของผม เมื่อจู่ ๆ ก็มีรถขี้เมาวิ่งสวนทางมาด้วยความรวด

เสียงดังขึ้นกลางถนน พอผมมารู้สึกตัวอีกทีรถคันนั้นมันก็วิ่งออกนอกเลนมาประสานงากับผมเสียแล้ว ผมทนรับแรงกระแทกไม่ไหว ตัวผมเลยกลิ้งไถลตกข้างทาง

เจ้านายและครอบครัวของท่านที่ผมรักมากต้องส่งโรงพยาบาลไป ปล่อยผมที่สภาพดูไม่ได้ให้นอนอยู่ข้างทาง...

ไม่นานก็มีรถลากมาลากผมออกไปจากที่แห่งนั้น..และตราบเท่าทุกวันนี้ผมก็ไม่ได้เจอหน้าเจ้านายของผมและครอบครัวของท่านอีกเลย

(เมาไม่ขับ!!)