บ้านหัวโขน

     หลังจากที่ทั้งสามคนนั้นมุ่งตรงมาถึงตัวบ้านได้แต่ละคนก็ต่างแสดงอาการต่างกันอย่างสิ้นเชิงออกมา โดยเฉพาะกับ...

     บียืนทำหน้าอย่างท้าทายและก็ทำทีเป็นไม่กลัวผี...ทว่าในใจนั้นก็รู้สึกหวั่นเกรงกับบ้านหลังนี้ชอบกล

     เก้ากลืนน้ำลายดังเอือกใหญ่ ชายหนุ่มมองบ้านที่มีสภาพไม่ต่างจากบ้านผีสิงตามงานวัดที่ตอนเด็กๆเขาเคยไปเล่น รู้สึกแปลกๆกับบ้านหลังนี้ไม่น้อย แต่จะให้ทำยังไงล่ะได้ล่ะ...มาถึงที่นี่แล้วก็ต้องลองพิสูจดูสักน่อย...พิสูจดูว่าทีี่นี่มีผีจริงๆหรือเปล่า!

     ส่วนวีกจนั้นเนื้อตัวก็สั่นไปหมด เหมือนลูกนกตกน้ำอย่างไรอย่างนั้น ชายหนุ่มเป็นคนที่กลัวผีอยู่แล้ว และไม่ใช่เพิ่งกลัวแต่กลัวตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่กลัวไปก็เท่านั้น...เพราะยังไงชายหนุ่มก็ไม่ยอมเข้าไปในนั้นอยู่แล้ว

     ถึงจะจ้างให้ล้านนึงก็ไม่เอา!!!

     "นี่น่ะหรือบ้านที่มึงบอก ดูธรรมดาจะตายไป มึงนี่ก็ชอบหลงเชื่อชาวบ้านจังนะไอ้กิจ ไม่รู้หรือว่าใครๆก็บอกว่าผีไม่มีจริงในโลก"

     เก้าพูดในขณะที่ตัวเองนั้นก็กลัวอยู่ไม่น้อย ทั้งๆที่รู้ว่าผีไม่มีจริงในโลกอย่างที่เจ้าตัวพูด แต่ทำไมพอมาเจอกับบ้านหลังนี้ ใจมันถึงได้รู้สึกหวิวๆแปลกๆชอบกล เหมือนกับตอนที่เขาได้ฟังเทปรายการคนอวดผีของป๋อง กพล ทุกๆครั้งที่ทำมาอย่างไรอย่างนั้น

     "เออ...นั่นดิวะ แม่งไม่เห็นว่าจะน่ากลัวเลยสักนิด!"

     บีเอ่ย แต่การพูดครั้งนี้ดูเหมือนปากไม่ค่อยตรงกับใจสักเท่าไหร่ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้เจอกับบ้านร้างของจริงสักที นี่คงจะเป็นครั้งแรกของชายหนุ่ม และที่ได้คาดเดาไว้นั้นก็น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วด้วยซ้ำ ระหว่าง

     1.เมื่อเจอผีแล้วก็ไม่กล้าไปบ้านร้างที่ไหนอีก เพราะเชื่อว่าตอนนี้ผีมีจริงบนโลกแล้ว

     2.อาจจะได้ตายก่อนตอนที่เจอดีเข้าให้

     แต่ถ้าให้เลือกได้ก็คงจะไม่มีใครเลือกอยู่แล้วล่ะ...!