ชีวิตชนบทกับรถบรรทุกอ้อย?

          เสียงนกกระจอกที่เกาะอยู่บนสายไฟฟ้าข้างทางดัง จิ๊บ ๆ อย่างไม่เป็นจังหวะ แต่เสียงของมันช่างไพเราะเหลือเกิน

          และแล้วเช้าวันใหม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งเช่นเดียวกันกับชีวิตในชนบทของผม

          “บัทเตอร์ ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”

          แม่พยายามปลุกผมให้ออกจากที่นอนอย่างสุดความสามารถเลยก็ว่าได้ 555+

          “ตอนเช้ามันช่างน่านอนจริง ๆ”

          “บัทเตอร์ ตื่นได้แล้ววว”

          เสียงแม่และเสียงของนกกระจอกตัวน้อย พยายามไล่ผมให้ลุกจากที่นอน และในที่สุดผมก็ตื่นจนได้  (-3-)

          “เฮ้อ เสียงนกกระจอกมันน่ารำคาญจริง ๆ”

          ผมพูดเบา ๆ ก่อนที่จะลุกออกจากที่นอนอันแสนสบายของคนชนบทอย่างผม ในใจก็คิดตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดไปแต่แรกว่า เสียงของนกกระจอกที่ดังในยามเช้า มันช่างไพเราะจริง ๆ ดัง เจี๊ยบจิ๊บ ๆ จิ๊บเจี๊ยบ ๆ แฮะ ๆ หนวกหูแต่เช้าเลย ^O^”

          “รีบ ๆ มาแปรงฟัน กับข้าวแม่ก็ทำไว้ให้แล้ว อีกอย่างวันนี้กลับมาบ้านเร็ว ๆ ด้วย รีบมาทำงานบ้านให้เสร็จ เพราะวันนี้แม่ต้องกลับจากที่ทำงานค่ำหน่อย เข้าใจไหมลูก?!”

          แม่สั่งผมเหมือนกับตัวเองเป็นหัวหน้าที่ทำงานที่อยู่ ‘ออฟสิก’ อะไรนั้นล่ะ ที่ ๆ เขาทำงานที่ตึกใหญ่ ๆ กันอ่ะ แต่จะเรียกว่าอะไรก็ช่างเหอะ เพราะผู้เขียนเขียนคำ ๆ นั้นไม่ออก บอกตรง ๆ เลย 5555+ (-3-)

          “วันนี้แม่ไปทำงานอะไรที่ไหนเหรอฮะ??”

          ผมถามแม่ด้วยอาการสีหน้าที่แสนจะกวนเท้าของผม...

          “ไปตัดอ้อยจร้า...แล้วพอลูกเลิกเรียนเสร็จก็รีบ ๆ กลับบ้านมาทำงานบ้านเลยนะ...อย่าลืม!!”

          จะเอาอะไรนักหนากับเด็ก ป.4 อย่างผมเนี้ย ผมทำปากบ่นเล็กน้อย ก่อนที่แม่จะเตรียมข้าวของออกไปทำงาน ผมเองก็ต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนเช่นกัน

          หลังจากที่ผมทานอาหารที่แม่ทำให้เสร็จ มันเป็นของโปรดของผมเลยทีเดียว (ขอไม่บอกนะว่ามันคือ แกงเห็ด) ผมก็รีบแต่งตัวไปโรงเรียนอย่างรวดเร็วด้วยความเคยชิน (เคยชินกับการทำทุกอย่างคนเดียว)

          พอทำธุระต่าง ๆ ภายในบ้านเสร็จ ผมก็ออกเดินทางไปโรงเรียนพร้อมกับเพื่อนที่มาคอยอยู่หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โชคดีที่บ้านของผมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน เพราะว่าบ้านของผมมันอยู่ใกล้โรงเรียนนั้นเอง เอ่อ..ช่างเถอะ  X-*-X  เอาเป็นว่าบ้านของผม ผมเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงโรงเรียนแล้ว

          ที่โรงเรียนในชนบทของผม แม้แต่พัดลมก็ไม่มี เพราะทางโรงเรียนไม่มีงบที่จะซื้อพัดลม  -_-"  พวกผมต้องพากันไปเรียนที่ใต้ต้นไม้ไหนวันที่อากาศร้อน

          วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ร้อนมากพอสมควร พวกผมก็พากันไปเรียนที่ใต้ร่มไม้ใหญ่ของโรงเรียน

          ตอนนี้ในใจของผมไม่คิดเรื่องเนื้อหาการเรียนที่ครูสอนขณะนี้เลยแม้แต่น้อย ผมคิดถึงแม่ของผมที่ทำงานตัดลำอ้อยท่ามกลางแสงแดดอันร้อนแรงตอนนี้อยู่ ท่านจะเป็นอย่างไร...ที่ทำงานกลางแสงแดดที่ร้อน ๆ เช่นนี้

          หลังเลิกเรียนผมไม่สนใจไปเล่นที่ไหนเลย แม้ว่าเพื่อนจะพยายามชวนไปเล่นที่ไหนก็ตาม ผมรีบวิ่งตรงมาที่บ้านทันทีและทำงานบ้านทำที่แม่สั่งเสร็จเป็นที่เรียบร้อย แล้วรอแม่กลับมา...

          ในช่วงที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ผมออกไปเดินเล่นนอกบ้านหลังจากที่แม่มาถึงบ้านแล้วด้วยอาการเหนื่อยจากการทำงานตัดอ้อย

          ผมเดินไปตามคันนาแล้วส่ายตามองมายังที่ถนน ผมเห็นรถต่าง ๆ ไม่มากนักวิ่งไปมาพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า เป็นภาพติดตาติดใจของผมที่สวยงามมากเลย

          ผมมองเห็นรถสิบล้อที่ขนอ้อยจนเต็มคันรถและมีคนไม่กี่คนนั่งอยู่บนนั้นที่กำลังวิ่งผ่าน ผมคิดว่าคนเหล่านี้คงจะเป็นเพื่อนร่วมงานกับแม่ของผมที่ยังไม่กลับบ้าน ผมจึงตะโกนไปสุดเสียงพร้อมกับโบกมือไปมาเพื่อให้กำลังใจว่า...

          “ลุงทำงานเหนื่อยไหมลุง...สู้ ๆ นะ”

          ผมเห็นชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนรถสิบล้อบรรทุกอ้อยมองมาทางผมพร้อมยกขวานฟันลำอ้อยแล้วโยนลงข้างทาง เขาทำมือเหมือนเรียกผมว่า ไอ้เด็กน้อย เจ้าจงมารับดาบนี้ไป...อุ้ย...มารับอ้อยนี้ไปอะไรประมาณนี้

          ผมจึงเดิมมาข้างทางแล้วหยิบอ้อยนั้นกลับบ้านด้วยความดีใจเล็กน้อยถึงปานกลางถึงมากที่สุด...

          ในท่ามกลางแสงจันทราเด็กน้อยและแม่ของเขากำลังนั่งแทะอ้อยอย่างอร่อย...โดยที่ไม่มีใครมารบกวนเขาทั้งคู่ได้ 55555+  (คนหรือช้างนั่งแทะอ้อย?!)  -0-"