Unconfident : ไร้ความมั่นใจเมื่อไม่มีเธอ

8ปีก่อน ในเช้าวันที่ดูเหมือนสดใส

เด็กชายวัยเยาว์คนหนึ่งกำลังเดินเข้าชั้นเรียนใหม่ เพราะเขาเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมสีน้ำตาลเข้มของเขาโบกไปมาตามลม

"ทุกคน วันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามา สนิทสนมกันเข้าไว้นะคะ" คุณครูกล่าวขึ้น ในขณะที่เด็กชายก้าวเท้าไปยังหน้าชั้นเรียน สายตาของนักเรียนในห้องหันมาจับจ้องเขาอย่างสนใจ

"สวัสดีครับ" เขาเอ่ยทักทายก่อนจะแนะนำตัว แต่ยังไม่ทันไร เหล่าเพื่อน? ของเขาก็เริ่มคุยกัน ไม่ต่างจากตอนที่เขากำลังเดินอยู่นอกห้อง

เด็กชายไม่สนใจ แม้จะโดนเสียงเหล่านั้นกลบไปหมด แต่เขาก็พูดต่อจนจบตามที่เขาทบทวนมา แล้วจึงเดินไปยังโต็ะที่ว่างอยู่หลังห้องอย่างมั่นใจ

แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปถึง เด็กนักเรียนคนหนึ่งก็ขัดขาของเด็กชาย ซึ่งตอนนี้ ล้มหน้าทิ่มลงไปกับพื้นเสียแล้ว

เหล่านักเรียนที่ส่งเสียงคุยกันอย่างไม่ได้สนใจ ตอนนี้หันหน้ามามอง เด็กชายโดยมิได้นัดหมาย อย่างที่เขาเดินเข้ามาในตอนแรก

เสียงหัวเราะดังขึ้น ราวกับลำโพงสเตอริโอรอบๆเด็กชาย เสียงเหล่านั้นไม่ต่างกับมีดที่คอยทิ่มแทงเด็กชาย สีหน้าเศร้าหมองเหมือนท้องฟ้าที่มีเมฆครึ้ม ถูกผมสีน้ำตาลปิดไว้ น้ำตาเริ่มไหลรินอาบใบหน้าราวกับฝนตก ตัวของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ไม่มีใครเห็นสิ่งเหล่านั้นแม้แต่น้อย ทุกคนยังคงหัวเราะเหมือนเดิม เหตุการ์ณทุกอย่างเหมือนถูกเบลอและช้าลง ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือคุณครูกำลังเดินก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ

ในวันที่ดูเหมือนจะสดใสวันนั้น วันที่ชีวิตของเด็กชายผู้หน้าสงสารเปลี่ยนไปทั้งชีวิต