be love forever

เรื่องราวนี้เป็น เหตุการ์ณจริง ไม่ใช่ตัวแสดงแทน แฮ่ๆ  อาจเป็น เรื่อง ราว ที่ พบมากในหมู่ วัยรุ่น อย่างเช่นตัวผม เลยยกตัวอย่าง ตัวเอง เหตุการ์ณ นี้ให้เพื่อนๆ ได้ อ่าน ได้คิด ว่าเรื่องราวเนี่ย ถ้า เป็นเรา ในสถานะการ์ณ จะเป็นอย่างไร จะทำอย่างไง จะเขิล ไหม ? /ไปอ่านกัน

                                                                              อ่านเสร็จอย่าลืมคำติชมน้า 

       ขอให้คำว่า สวัสดี ครับ ก็ เรื่องราวเนี่ยมัน เป็นความทรงจำเล็กๆ ที่ผู้เขียน (ผม) อยากให้อ่าน

ให้ได้เข้าใจ ว่าสิ่งนั้น สิ่งนี้คืออะไร และ รอบๆ กาย คือ อะไร สิ่งที่ลืมเราอาจกลับจำ สิ่งที่จำเราอาจกลับลืม ซึ้งมันก็คุ้มค่าที่ ได้เขียน กล่าวถึงคนรัก

                                                                                                                           ผมก็ขอบอกเลยว่า ผมเป็นคนรักเดียวใจเดียวไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น ขี้แกล้ง ...  จนเพื่อนๆ ต้องเหวี่ยง ใส ก็ นะ ทำไงได้  กูตัวสู๊ง กลัวใครไม่เป็น  คือ คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องเลือก  แต่มันก็เลือกได้หลายอย่าง แต่ คนรัก อย่าง วัยรุ่นๆ ม.ปลาย อย่างผม ที่ ไม่ค่อยรู้ อะไรมากมาย ตอนนี้ ผมกำลังขึ้น ม.6 คนรักผม ก็ ขึ้น ปี 1 เราต้อง จากกัน แสนไกล โนะ ก็ อาจ จะลืมกัน สิ่งเดียว คือผมต้องรอ และจะ รอจนวันสุดท้าย ผมเป็นคนชอบคิดไปเอง ใน แง่ร้าย ด้วย เด็กๆ วัยรุ่น สมัย นี้ ก็ชอบคิดไปเอง ก่อน ที่จะทำอะไร ต่างๆ 

เหมือน ผมตอนนี้ คิดว่าเธอรัก เธอชอบ เธอหลง เธอโกรธ เธอเกลียด (อย่าไปคิดในสิ่งๆต่างที่เรากล่าวถึงนะครับ) เพราะ คำเหล่านั้น มันอาจจะเป็นจริง ก็ได้ แค่มันยังไม่เกิดขึ้นเท่านั้นเอง งั้นขอเริ่มเรื่องราว กับบทการจากลาที่ มี ทั้งความสุขความทรงจำ มากมาย ที่ ฝังไว้ในส่วนลึกของ ใจเลย ละกัน !  

Story love 

       ช่วงมัธยมปลาย เป็นช่วงเวลาที่ กิจกรรมและงาน การบ้านเยอะที่สุด เด็กๆ ทุกคนต่างรู้กันว่า วันนี้ คือวันอะไร ? (วันน้องส่งพี่ไง) ซึ่งวันนั้นผม แมร่งก็ไม่รู้เรื่องอะไร เลย ! คือ ตอนนั้นก็คิด ว่าวันนี้ เราไม่มีอะไรจะให้ก็บอกเขาไป ตรงๆหละ กัน  ซึ่ง ผมก็ได้บอกก่อนหน้านั้นไป แล้ว พี่สาวคนนั้น ก็โอเค ไม่เป็นไร ไม่ต้องให้แล้ว ที่พี่สาวบอกว่าไม่ต้องให้คือ (เอ๋อม คือ ผม ได้ให้ แหวน เสื้อ กำไลข้อเท้า แล้วก็ใจ แถมนิด  ) ก็อย่างบอกคน ที่เราเลือก ยอม มีการ ลงทุนเป็นบาง ส่วน และก็มาถึงของขวัญ ชิ้นสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด ซึ่ง ผมยังไม่ได้ คิด เพราะชีวิตมัน ขาดกะตังค์

in story1

เบส:โฟค มึงซื้ออะไรให้พี่เขาหวะ?  

โฟค: เอ๋อมไม่ได้ซื้อหว่ะ กูบอกเขาไปแล้วว่าไม่มีอะไรให้

เบส: โห่ว ซื้อ ดิ่ !

โฟค:ซื้ออะไร ? 

เบส:ซิ่งมึงจะซื้ออะไรให้พี่เขา ? 

ซิ่ง:ตุ๊กตา อะ ! แต่กูยังไม่ได้ซื้อ 

เบส:เนี่ยไอ้โฟคมึงซื้อตุ๊กตา ดิ ไปตอนเที่ยง กับมัน

โฟค:เอ่อม ...

เบส:ไปซื้อเลย 

stop  fd.

คนที่ยุ้ยงผมให้ซื้อตุ๊กตาให้ได้ก็คือเบส ซึ่ง แมร่งก็ได้โดดโรงเรียนไป ซื้อ กัน มี เพื่อนอยู่ 6 คน เต็มที่กับชีวิต บิดรถ ออก นอกโรงเรียน ยาม เอ๋อ แป๊ป ฮะฮา ^^

(เห็นการ์ณนี้ไม่เป็นตัวอย่างที่ดีนะครับ) แต่ก็ยังทำกันใช่ไหม ? อิอิ   คิดก่อนทำนะครับ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ไม่ต้องก็ได้น่า

ขับรถมาถึง ร้านตุ๊กตา !  มณี@Hua-hin ร้านขายตุ๊ก ชื่อดังในหัวหิน สี่แยก ตลาดชัตรชัย ตรงข้าม ธนาคร พาณิชย์

in story 2

เบส:มึงมีตังค์ กันเท่าไหร่ ?

ซิ่ง:700 หวะ มึงอะไอ้โฟค

โฟค:1100 อะ 

เบส:เลือกเลย...

stop fd.

คือย้อนรอย 17 วันผม ได้แข่งเก็บ ตังค์ กับ ไอ้ซิ่ง เพื่อนรัก  และ ชอบถามกันว่า มึงเก็บได้เท่าไหร่แล้วยอกันเหมือนวัยรุ่นฮาฮาทั่วไป ขำขำ ครับ

ต่อ/2

โฟค:เออสวยดีหวะ มีสีน้ำตาล ราคา 700 แมร่งเท่าคนจริงเลย ! 

เบส:สวย สวย ดีนะไม่ซ้ำสีเดียวกับกู -.- 

โฟค: อ่าว ! ก็สีน้ำตาลมีตัวเดียวในร้าน นี่ หว่า 

ซิ่ง: เฮ้ยกูเอาตัวนี้ ! 750 

stop fd.

ปัญหาเกิด ที่ ตรงกะตังค์ ที่ ยอกกัน เล่น เพราะช่วงนั้นเขาเก็บค่ารายงาน ฟิสิกส์ กับ ค่า ร.ด. เงินของพวกผมก็ หล่นหายเลี่อยๆ มันก็เลยต้อง ยืมเงินผมร้อย 100 บาท เพื่อ เป็นการเอาชนะใจ ผม รักเพื่อนทุกคน ให้ยืมกันได้แต่ต้องคืน มันก็คือ ตามสัญญา ! เพื่อนเขาไม่ทิ้ง กันไม่ห่างกันจนกว่าจะตาย หลังจากนั้น พวกเราก็ซื้อตุ๊กตาเสร็จแหล่ะ บิดรถ 3 คัน เข้าโรงเรียน

(เหตุการ์ณจะเป็นไงต่อ) ค่อยมาเล่าน้า คนเขียน พิม เมื่อยครั้งแรก