สี่เหลี่ยมผืนผ้า

สี่เหลี่ยมผืนผ้า

"อะไรว้า!! แพ้แล้วและ?!" จักร เอ่ยอย่างหัวเสียหลังจากที่เขาเล่นเกมส์แพ้ติดต่อกันเป็นรอบที่หก พลางปล่อยมือจากเม้าส์ ตัวละครที่เป็นศัตรูในเกมส์ยืนเท้าเอวหัวเราะอย่างผู้มีชัย ยิ่งทำให้จักรอารมณ์เสียขึ้นไปอีก เป็นผลให้เด็กหนุ่มกดปิดเกมส์อย่างหัวเสีย

ขณะที่กำลังอารมณ์พลุ่งพล่านไม่เสื่อมคลาย เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของจักรก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มคว้าหมับเข้าที่มือถือเครื่องเล็กอย่างรวดเร็ว ก่อนที่สีหน้าจะแสดงความเอือมระอามากกว่าเดิม เนื่องจากเบอร์เรียกเข้าเป็นของเพื่อนของเขา นามว่า เลิศ

จักรทำหน้าเหย่เกเตรียมจะโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงเพราะไม่อยากรับสาย เนื่องจากมีแค่เรื่องเดียวที่เลิศจะโทรหาเขา คือ โทรมาโอ้อวดว่าเกมส์ที่ทั้งสองแข่งกันเล่นใครจะเคลียร์ด่านได้มากกว่ากัน สุดท้ายจักรก็จนใจต้องรับสาย เพราะยังคิดในแง่ดีว่า เลิศ จะโทรมาเรื่องอื่น

"กูผ่านด่านแปดแล้วโว้ยยยยย!! วิฮิ้ว!!!!" เสียงยียวนกวนประสาทของมันทำให้จักรกดวางสายทันที พร้อมกับกดปิดเสียงเรียกเข้าเปิดเป็นระบบสั่นแทน พลางโยนมือถือทิ้งไปบนเตียงนอนของตัวเอง เนื่องจากด่านแปดที่ว่าคือเกมส์ที่จักรเล่นเมื่อครู่และพลาดท่าพ่ายแพ้ไปหกรอบติดๆกัน

"วันไหนมันไม่ทับถมกูซักวันมันจะตายมั้ยวะ ไอ้ห่านี่" จักรสบถกับตัวเอง ซึ่งตัวเขาก็ไม่ได้คิดอะไรจริงจังนักเพียงแต่อารมณ์ยังไม่ดีที่แพ้แถมยังต้องมาเจอถากถางอีกทำให้เขาอดโมโหไอ้เพื่อนคนนี้ไม่ได้ ซักพักต่อมาแม่ของจักรก็เรียกลงไปให้จักรช่วยจ่ายตลาด

จักรกดเปิดไฟห้องนอนตัวเอง หลังจากกลับมาถึงบ้าน ได้ยินเสียงแม่ไล่หลังมาว่าอีกครึ่งชั่วโมงให้ลงไปกินข้าว ซึ่งเด็กหนุ่มก็ขานรับไปพอเป็นพิธี จากนั้นจักรจึงเดินมาหยิบมือถือของตัวเองขึ้นดู ปรากฏว่า มีสายไม่ได้รับอยู่ถึง สามสิบเจ็ดสาย

เด็กหนุ่มคิดในใจบ้านเพื่อนคนไหนเกิดอุบัติเหตุหรือเปล่าถึงมีสายที่ไม่ได้รับเยอะขนาดนี้ แต่ก็ต้องแปลกใจอีกเมื่อพบว่า มีแต่เบอร์ของเลิศอยู่เบอร์เดียว

"เลิศมึงเป็นเอามากนะเนี่ย แค่จะอวดกูนี่ถึงกับต้องลงทุนขนาดนี้เลยเหรอวะ?"จักรพูดกับตัวเอง ขณะกำลังจะวางมือถือลง เบอร์ของเลิศก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง คราวนี้จักรกดรับสายแบบไม่ลังเล ขณะจะเอ่ยปากแซวเพื่อน อีกฝ่ายกลับตะโกนกรอกเสียงลงมาในโทรศัพท์จนจักรต้องยื่นมือถือให้ห่างจากหูตัวเอง

"ไอ้เลิศ ใจเย็นๆดิเว้ย!! เป็นอะไรของมึงเนี่ย ค่อยๆพูดกูฟังอยู่" จักรตะโกนกรอกกลับไปพร้อมกับกดเปิดลำโพงที่เครื่อง

"ไอ้จักรช่วยกูด้วย!!!" ประโยคแรกที่จักรจับใจความได้คืออีกฝ่ายขอให้ช่วย ทำให้เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างฉงน

"ช่วยอะไรวะ? โจรขึ้นบ้านมึงเหรอ?"

"กูเป็นอะไรไปก็ไม่รู้ หลังจากโทรหามึงติดครั้งแรก พอมึงวางสาย กูก็ว่าจะโทรไปแหย่มึงอีกครั้งสองครั้ง พอรู้ว่ามึงไม่รับสายกูแน่ๆ กูก็เลยนอนยาว เพิ่งตื่นเมื่อสิบห้านาทีก่อนเนี่ย แล้ว...ไอ้เชี่ยเอ้ย! แมร่งเกิดขึ้นได้ยังไงวะ!!"

"พูดอะไรของมึงเนี่ย กูไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลยนอกจากรู้ว่ามึงพยายามโทรหากูเนี่ย มึงเข้าประเด็นซักทีได้มั้ย?? ถ้าไม่มีอะไรกูวางสายแล้วนะ"

"เดี๋ยวๆๆๆ!!! มึงจะหาว่ากูบ้าก็ยอม แต่มึงอย่าเพิ่งวางหูใส่กูนะ คือ พอกูตื่นขึ้นมาทุกอย่างที่กูเห็น แมร่งกลายเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าทั้งหมดเลย!!!"

"ห๊ะ!!!" จักรทำเสียงไม่เชื่อพร้อมทั้งไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเมายา หรือหลอนขี้ตาตัวเอง

"จริงๆนะเว้ย ลูกบาสในห้องกูกลายเป็นลูกบาสรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า หลอดไฟนีออนก็กลายเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า หมอนข้างกูก็กลายเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาดนิ้วกูทั้งสองมือยังกลายเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าเลย!!!"

"มึงจะบ้าเหรอ?!! นิ้วของมึงอยู่ๆจะกลายเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าได้ไงวะ มึงดูรายการพวกมิติลี้ลับหนักไปหรือเปล่า?"

"กูบอกว่ากูเห็นจริงๆไงล่ะโว้ย เชื่อกูบ้างสิวะ!!!!!!!!!!!" จบประโยคสายของเลิศก็ตัดไป

"อะไรของแมร่งวะเนี่ย??"จักรสบถ แต่ใจหนึ่งก็อดห่วงเพื่อนตัวเองไม่ได้ เพราะตั้งแต่คบกับเลิศมา มันไม่เคยล้อเล่นกับเด็กหนุ่มรุนแรงถึงขั้นขึ้นอารมณ์ขนาดนี้ สุดท้ายเด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ต้องขอแม่ออกไปหาเลิศ เพื่อดูว่ามันยังปกติดี

พอมาถึงบ้านเลิศก็ยกมือไหว้พ่อแม่ของเลิศตามระเบียบก่อนจะขอตัวขึ้นไปดูเลิศบนห้องนอน

"ไอ้เลิศนี่กูนะ เปิดประตูหน่อย" ไม่มีเสียงตอบ แต่ไม่นานหลังจากนั้น ประตูก็เปิดออก

จักรแทรกตัวเข้ามาในห้อง ซึ่งมีเลิศเดินหมดอาลัยตายอยากกลับไปนั่งที่เตียงนอนของตัวเองที่มุมห้อง ก่อนจะเอ่ยถามถึงเรื่องบ้าบอที่เลิศมันพูดให้ฟังอย่างเป็นกันเอง สายตาดันเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นล่าสุดของเลิศแตกกระจายอยู่อีกด้านของห้อง

"เลิศมึงเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ? ไปหาหมอมั้ย?"

จักรถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เลิศจะนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงไม่พูดอะไร เด็กหนุ่มกลัวเพื่อนตัวเองจะฟุ้งซ่านจนทำอะไรบ้าๆ จึงหยิบมือถือขึ้นมาโทรบอกที่บ้านว่าจะนอนค้างบ้านเลิศ หลังจากนั้นจึงลงไปขออนุญาตพ่อกับแม่ของเลิศ ก่อนจะขึ้นมาที่ห้องเลิศอีกครั้ง

"เลิศกูถามจริงๆ มึงเป็นอะไรกันแน่ สี่เหลี่ยมผืนผ้าอะไรวะ ทุกอย่างในห้องมึงก็ปกติดีนี่หว่า"

เลิศจากที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าอยู่ จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นพลางเผยยิ้ม จักรเห็นหน้ามันแบบนั้นเกือบจะเหวี่ยงมือตบหัวมันซักป้าบโทษฐานล้อเล่นบ้าๆแต่พฤติกรรมกับคำพูดต่อมาของเลิศทำให้จักรชะงัก เมื่ออีกฝ่ายยิ้มแต่น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง

"เชี่ยเอ๊ย ขนาดหน้ามึงกูยังเห็นเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าเลย แมร่ง... เกิดเชี่ยอะไรขึ้นกับกูกันแน่วะ!!!!"

"เฮ้ย มึงใจเย็นดิวะ!!" จักรพยายามให้เลิศสงบสติอารมณ์ คนหนึ่งพยายามอาละวาดอีกคนก็พยายามรั้งเพื่อนตัวเองไว้จนทั้งสองหมดแรง เลิศนอนร้องไห้กระซิกเหมือนเด็กโดนสั่งงดขนมก่อนนอน ในขณะที่จักรนอนเอามือก่ายหน้าผาก

"รีบนอนซะไอ้ห่า เล่นกูซะหมดแรงเลย" จักรพูดพร้อมหลับตาลงนอนหลับอย่างรวดเร็วด้วยหวังว่าตื่นขึ้นมาจะพบว่าเพื่อนตัวเองหายบ้าซักที

วันรุ่งขึ้นจักรตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียพลางเอามือขยี้ตา ก่อนจะพบสิ่งผิดปกติ เมื่อนิ้วมือของตนเองให้ความรู้สึกแข็งๆทื่อๆขยับไม่ได้ดั่งใจ เมื่อมองสำรวจรอบตัวอีกครั้งจักรก็เข้าใจสิ่งที่เพื่อนของเขาพูดในทันที

เพราะทุกสิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้กลายเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าทั้งหมด แม้กระทั่งเลิศเพื่อนของเขาก็กลายเป็นหุ่นกระบอกที่ประกอบขึ้นมาจากรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า

"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!" จักรกรีดร้องก่อนจะวิ่งออกจากห้องของเลิศ ลงบันไดอย่างรวดเร็ว พุ่งออกจากบ้านไปทั้งเท้าเปล่า แต่ตอนนี้ จักรไม่สนอะไรทั้งนั้นสายตากวาดมองไปรอบตัว ล้อรถกลายเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า นกบนฟ้ากลายเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า สัญญาณไฟจราจรกลายเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า รวมทั้งคนที่เดินผ่านไปมาล้วนกลายเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า

จักรเอามือกุมศีรษะตัวเองพร้อมกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง พอดีกับมีเสียงแหลมดังขึ้นที่ด้านขวาของเขา เด็กหนุ่มหันไปมองและพบว่า มีสี่เหลี่ยมผืนผ้าแนวนอนพุ่งตรงมาใส่เขา จักรยิ้มทั้งน้ำตาไม่อาจประคองสติไว้ได้อีก ก่อนจะถูกสี่เหลี่ยมผืนผ้านั้นชนกระเด็นไปไกล

"กรี๊ดดดดด!!"

"คนถูกรถชน!!!!!"

คนทั้งหมดกรูกันไปดูที่ร่างของเด็กหนุ่มซึ่งเลือดกลบปากลมหายใจรวยรินลงทุกขณะ ปากของจักรสั่นระริกไม่หยุด

"น้องจะพูดอะไร" หนึ่งในคนที่มุงเห็นจักรทำท่าขยับปากซ้ำไปซ้ำมาเหมือนต้องการสื่อสารอะไรบางอย่าง พลางโน้มตัวลงไปให้อีกฝ่ายพูดได้ถนัด

"สี่เหลี่ยมผืนผ้า สี่เหลี่ยมผืนผ้า สี่เหลี่ยมผืน......ผ้า"

[จบ]