คนทรยศ.

คนทรยศ

*******

#เรื่องสั้น

ตัวละครในนี้ถูกสมมุติขึ้นมา หากไปตรงกับชื่อใครนับว่าเป็นเรื่องบังเอิญอย่างยิ่ง อิอิ

สายลมพัดโชยมา ความเย็นสบาย เหมือนกับมามันจะพัดพาเอาความเหนื่อยและระทึกใจของเขาออกไป ปลายกระบอกปืนจ่อตรงหน้าเดช นี่คงจะเป็นวาระสุดท้ายของมันแล้ว ทำไมกันมันถึงยอมทำเรื่องเสี่ยงตายแบบนี้ด้วย หลับตาลงปล่อยจิตให้ว่างปลงมันซะ สะกดลมหายใจให้เป็นปกติ อยู่ในวงการนี้เราสามารถตายได้ทุกเมื่อ

สองสัปดาห์ก่อนหน้านั้น

“ชิน กูมีงานให้มึงทำ” ชายชรายกมือเรียกลูกน้อง

“งานอะไรครับเสี่ย”

“กูจะให้มึงจัดการคนทรยศคนหนึ่ง”

“ใครครับ”

“ไอ้เดช กูสืบรู้มาว่ามันทำงานให้ไอ้เสี่ยโตคู่แข่งเรา”

“แล้วจะให้ผมจับเป็นหรือจับตาย”

ชายชราหยิบมวนซิการ์ขึ้นมาดูด “มึงรู้ใช่มั๊ยว่ากูจัดการกับคนทรยศยังไง”

“ครับเสี่ย แล้วผมจะเอาศพมันมาให้เสี่ยดู”

มือปืนก้าวออกมาจากตึก นึกถึงหน้าของคนทรยศ ไอ้เดชหนึ่งในมือปืนอีกคนที่เสี่ยทองจ้างมาทำงานให้อีกคน ชินไม่รู้ว่าฝีมือของไอ้เดชมันเป็นอย่างไร เขาเพียงแต่รู้ว่ามันทำงานไม่เคยพลาด งานนี้เขาจะประมาทไม่ได้ แต่เขาก็ไม่เคยทำงานพลาดเหมือนกัน ฝีมือยิงปืนของเขาเป็นที่เลื่องลือในวงการ เพราะเขาเคยเป็นตำรวจมาก่อนรางวัลแม่นปืนมากมายสามารถยืนยันความสามารถเขาได้ดี แต่โชคชะตาทำให้เขาต้องเข้ามาอยู่ในวงการนี้ เอาหละขั้นแรกสืบว่าไอ้เดชไปกบดานอยู่ที่ไหน….

ประตูห้องเช่าถูกเคาะ ชายหนุ่มวัยสาบสิบสองลุกขึ้นมานั่งขยี้ตา เดินงัวเงียออกไขโซ่ประตูและบิดก่อน แทบไม่ทันได้มองว่าใครมาหายามวิกาลแบบนี้หมัดตรงก็พุ่งตรงเข้าที่ดั้ง ชายหนุ่มร้องโอ๊ยล้มลงไปนั่งกับปืน พึ่งจะเจ็บได้แป๊บเดียวรองเท้าหนังก็เหยียบมาบนอกยันเขาแน่นิ่งอยู่บนพื้น ปลายกระบอกปืนจ่อมาที่หน้า

“ไอ้เดชอยู่ไหน!” มือปืนตะคอกถาม

“เดชไหน?”

มือปืนกดปืนไปที่แก้ม “มึงอยู่มาทำไก๋ กูแอบตามมึงมานานแล้วกูเห็นมันเข้ามาที่ห้องมึงทุกคืน”

“พี่เดชตอนนี่เขาไม่อยู่แล้วพี่ เขาย้ายไปอยู่แฟลตแถวตัวเมือง พี่อย่าฆ่าผมเลยผมไหว้หละ”

มือปืนมองกริยาและน้ำเสียงของเขาแล้ว จากประสบการณ์ผ่านผู้คนมามากมายทำให้เขารู้ว่ามันไม่ได้โกหกเขา ค่อยยกปืนขึ้น

“มึงติดต่อให้มันมาที่นี่ได้มั๊ย” ปืนยังเล็กอยู่ที่ชายหนุ่ม

“ไม่ได้ครับ พี่เดชเขาไม่พกโทรศัพท์”

“เอ้อ อย่าให้รู้ว่ามึงโกหกกูนะ ไม่งั้นกูฆ่ามึงแน่…”

มือปืนลูบหนวดที่คางเบาๆ “แล้วมึงรู้ไม๊ว่าแฟลตที่มันอยู่อยู่แถวไหนในเมือง”

“รู้ๆ ผมจะบอกให้”

หลังจากที่ชินรู้แล้วว่าคนทรยศหนีไปอยู่ที่ไหน เขาก็จับชายหนุ่มมัดไว้ แล้วบอกว่าจะกลับมาแก้มัดให้พรุ่งนี้เช้า…..ถ้าเขาไม่ตายซะก่อน

ก้าวขึ้นไปบนแฟลต มือปืนเข้าไปหน้าเคาท์เตอร์

“จะมาเช่าห้องหรือคะ?”พนักงานหญิงถามสีหน้ายิ้มแย้ม

“เปล่า ผมจะมาหาเพื่อน เขาอยู่ห้อง 603”

“อ้อ คุณคงจะเป็นคนที่คุณเดชบอกว่าจะมาหา”

“ชะ…ใช่ครับ คนนั้นแหละ”

ลิฟต์เลื่อนขึ้นไป ตรวจเช็คปืนในมือ เรียบร้อยดี เขายัดปืนกลับเข้าซอง ในใจไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรเดี๋ยวงานก็เสร็จแล้ว หลายเลขขึ้นหมายเลขชั้นหก เสียงกริ่งลิฟต์ดัง ประตูลิฟต์เปิดช้าๆ ก้าวออกมาได้เพียงไม่กี่ก้าว ประตูห้อง 603 ก็เปิดออก คนๆ หนึ่งก้าวออกมา ไอ้เดช!

ไอ้เดช คนทรยศกำลังกำลังล๊อกประตูห้อง มือปืนตะโกน

“หยุดก่อน! ไอ้เดช”

คนทรยศหันควับ ตาลุกโพลง

“มึงทรยศเสี่ยทองใช่มั๊ย”

“ใช่”

“มึงทำแบบนั้นทำไม”

“เสี่ยโตเขาจ่ายดีกว่าเยอะ”

“เรื่องเงินมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ด้วย และคงต้องมากๆ ด้วยที่ทำให้คนเปลี่ยนใจกันได้ งั้นกูคงต้องมีเรื่องที่จะสะสางกับมึงแล้วหละ”

ชินยังไม่ทันได้พูดประโยคต่อไป คนทรยศก็ควักปืนขึ้นมาเหนี่ยวไกสองนัด สัญชาตญาณสั่งให้เขากกระโดดหลบ แจกันข้างๆ ประตูลิฟต์แตกกระจาย กำแพงข้างๆ ปรากฏรูกระสุนขึ้นมาหนึ่งรู วินาทีนั้นคนทรยศใช้โอกาสวิ่งหนีลงไปตามทางหนีไฟ ชินรีบวิ่งตามไปในทันที เขาตามคนทรยศลงไปตามบันได มันไวมาก วิ่งลงมาชั้นล่าง ไอ้เดชวิ่งออกไอจาอาพาร์ทเม้นท์ไปทางประตูหลัง ชินวิ่งตามมาติดๆ คนทรยศหันมายิงปืนใส่ชิน แต่พลาดเขาหลบได้อีกครั้ง มันวิ่งเลี้ยวเข้าไปในโรงงาน “ไอ้เปรตนี่มันไวยังกะลิง ตัวก็ใหญ่ทำไมมันไวนักวะ!” มือปืนนึกในใจ เขาวิ่งเลี้ยวตามไป ทันใดนั้นท่อนไม้ก็ฟาดสวนหน้าเขามา สัญชาตญาณสั่งให้เขาก้มตัวหลบ แล้วเหวี่ยงหมัดขวาสวนเข้าไป แต่ไอ้เดชเอามือซ้ายปัดออกไปได้ พร้อมกับเหวี่ยงหมัดขวาเข้าตรงโหนกแก้มชิน เขากรอดกรามแน่นไม่ส่งเสียงร้องออกมา และวินาทีนั้นเข่าลอยก็พุ่งให้มาที่ท้องเขา มันแรงมากจนทำให้เขาจุก และลงไปนั่งคุกเข่ากอดท้องตัวเองไว้ ไอ้เดชควักปืนออกมา ยังไม่ทันจะได้เล็งก็ถูกชินตบปืนหลุดออกจากมือกระเด็นไป และถูกมืออีกข้างจับที่คอเสื้อ ถูกกระชากลงมาปะทะกับข้อศอกของมือปืนที่รอไว้อยู่แล้ว คนทรยศเซไปข้างหลัง และถูกหมัดสามหมัดต่อยเข้าที่ท้องน้อยหนึ่งหมัดและอีกสองหมัดเข้าที่ใบหน้า ล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้น เลือดไหลออกจากปาก ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นมาปากกระบอกปืนก็จ่ออยู่ตรงหน้าแล้ว

“มึงหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ….” มือปืนสั่ง

“….มึงนี่เก่งไม่ใช่เล่นเลยนะทำเอากูหอบเลย ทีนี้มึงสงบได้สักทีสินะ”

และความเงียบก็เข้าปกคลุม

สายลมพัดโชยมา ความเย็นสบาย เหมือนกับมามันจะพัดพาเอาความเหนื่อยและระทึกใจของเขาออกไป เหงื่อเต็มหน้า ปลายกระบอกปืนจ่อตรงหน้าเดช นี่คงจะเป็นวาระสุดท้ายของเขาแล้ว ทำไมกันเขาถึงยอมทำเรื่องเสี่ยงตายแบบนี้ด้วย หลับตาลงปล่อยจิตให้ว่างปลงมันซะ สะกดลมหายใจให้เป็นปกติ อยู่ในวงการนี้เราสามารถตายได้ทุกเมื่อ และถ้าเขาตายทุกคนจะรู้ความจริง

“เอาเลยมึงฆ่ากูเลย” คนทรยศหลับตาลง….

….นานเนิ่นนานทุกอยากยังเงียบอยู่ คนทรยศลืมตาเห็นชินกำลังวางปืนลง

“กูฆ่ามึงไม่ได้”

“ทำไม ทำไมมึงถึงไม่ฆ่ากู?”

“เพราะกูก็ทำงานให้เสี่ยโตเหมือนกัน….” สายตายคนทรยศลุกโพลง

“….ที่กูตามหามึงก็เพื่อจะมาเตือนมึงว่าเสี่ยทองมีคำสั่งให้เก็บมึง ตอนนี้มึงหนีไปกบดานที่ต่างจังหวัดก่อน แล้วกูจะกลับไปบอกเสี่ยเองว่ามึงหนีไปแล้วหาตัวไปพบ ถ้ามึงไม่เล่นวิ่งหนีกูเเบบนี้ คงไม่ต้องมาเสียเวลาเจ็บตัวให้เหนื่อยเปล่าๆหรอก ฮะ ฮะ”

มือปืนคนทรยศเก็บปืนใส่ซอง

“อยู่วงการนี้มันก็เหมือนขี่อยู่บนหลังเสือ อย่าได้ลงมาเด็ดขาด ไม่งั้นมึงอาจถูกกิน”

และชินคนทรยศหันหลังกลับเดินกลับไป เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ชินก้มลงมองตรงหน้าอกตัวเอง เลือดสีแดงซึมออกมาจากเสื้อ เขาถูกยิง ล้มลงไปสิ้นใจเลือดนองอยู่บนพื้น ปลายกระบอกปืนของไอ้เดชมีควันปรากฏอยู่ มันเป็นคนยิง มันลุกขึ้นเดินมาที่ร่างของชินคนทรยศอีกคน หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดหาเบอร์คนๆ หนึ่ง

“ฮัลโหลครับเสี่ยทอง ตามที่เสี่ยบอกจริงๆ ครับ ไอ้ชินมันทรยศไปทำงานให้ไอ้เสี่ยโตจริงๆ อย่างที่บอก”

“มึงทำงานได้ดีมาก งานนี้เสี่ยงหน่อยนะ”

“ไม่เป็นไรครับเสี่ย แล้วผมจะเอาศพมันไปให้เสี่ยดู”