ความลับของความรัก

Rrrrrrrr

------------------

Rrrrrrrr

------------------

Rrrrrrrr

ตุ๊บ!!

.

.

.

.

. 

ผมคลำมือหาต้นตอเสียงที่ทำให้ผมตื่น พอผมจับต้นตอของเสียงได้ผมก็จัดการโยนมันลงเตียงทันที เฮ้อ.. ถ้าหน้าจอไม่แตกก็ให้รู้ไป ต้องเสียเงินกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว...

"เฮ้ย!! กี่โมงแล้ววะ!" ผมเด้งตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองหานาฬิกาทันที "เหี้ยแล้วว! มีเรียนเก้าโมงนี่หว่า!" 

ผมรีบลุกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำด้วยความเร็วที่ผมไม่เคยทำมาก่อนแล้วจัดการแต่งตัวแบบรีบเร่งเท่าที่จะรีบได้ พร้อมกับมือที่รีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกห้องไป

"เฮ้ย! ไอ้เตอร์ ทางนี้ๆ"  เดินเข้าคณะมาได้เพียงไม่กี่ก้าวผมก็ต้องรีบเดินไปที่โต๊ะประจำของผมกับกลุ่มเพื่อนก่อนที่พวกมันจะทำผมขายหน้าไปมากกว่านี้ มึงจะตะโกนหาพ่อมึงหรออออ!!@##$%^&* 

เออผมว่าผมลืมแนะนำตัวไปนะ.... ยังทันใช่ไหม? ผมชื่อเตอร์ เรียนวิดวะปี 3 มีเพื่อนที่สนิทกันอีกสองคน คือไอ้คนที่เรียกผมเมื่อกี้ ไอ้มิณท์ ไอ้เหี้ยนี่แม่งชอบเสียงดังเอ๊ะอ๊ะโวยวาย อีกคนก็ไอ้เบียร์ ไอ้เหี้ยนี่ไม่สนใจผมเลยนั่งม่อสาวตลอดอ่ะ ไอ้หล่อเอ้ยยย (แต่หล่อน้อยกว่าผมนะ 5555)

"ไมวันนี้มึงมาสายวะไอ้เตอร์" พอนั่งลงที่โต๊ะปุ๊ป ก็เจอคำถามปั๊ปไอ้เชี่ยมิณท์นั่นแหละครับ!!

"เชี่ยนี่มาถึงก็ถามเลยนะ" 

"ก็กูรักเพื่อนนนนนนน อย่ามาเฉไฉแฮงค์มาล่ะสิมึง"

"เออสัส รู้แล้วถามทำไมวะ"

"เพื่อความแม่นยำวะ 55555" ไอ้เหี้ยมิณท์หัวเราะเสียงดัง

"มึงสองตัวอ่ะ เบาๆหน่อยดิวะกูอายสาสสสส" ไอ้เบียร์ที่นั่งม่อสาวอยู่หันมาด่าผมกับไอ้มิณท์พร้อมกับทำหน้าอายเต็มที่ .....

"เออสัสนิ ไปเรียนกันเหอะ" ผมพูดกับไอ้สองตัวนั้นพร้อมกับลุกขึ้นแล้วพากันไปเรียน

----------------------------------------------------------------------------------

"วันนี้ก็มีแค่นี้นะคะ กลับไปอย่าลืมทำโปรเจ็คมาส่งกันด้วยนะคะนักศึกษา"

"เฮ้ยไอ้เตอร์ เย็นนี้ไปเที่ยวกันป่าวๆ" พอจารย์พูดเสร็จปุ๊บไอ้มิณท์ก็หันมาถามผมปั๊บ ไอ้เชี้ยนี่เร็วตลอด 555555

"มึงไม่น่าถามมันเลยนะไอ้มินนี่ มึงก็รู้คำตอบอยู่แล้ว อย่างมันเคยพลาดที่ไหนวะ"

"ไอ้เชี้ยเบียยยยย กูบอกว่าเรียกมินเฉยๆไอ้สาสสสส" พูดจบไอ้มิณท์ก็วิ่งไล่เตะกับไอ้เบียร์รอบห้อง ปี3แล้วนะ ทำตัวเหมือนเด็ก ม3 เลยไอ้พวกนี้ 5555555

"เฮ้ย กูหิววะหาไรกินกันก่อนไหม?" พอมาถึงเซ็นทรัลที่ใกล้มอที่สุดไอ้มิณท์ก็รีบหันมาบอกความต้องการของ

พยาธิในกระเพาะมันทันที

"เออๆตามใจๆ ว่าแต่กินไรดีวะ?" ไอ้เบียร์ก็หันมาถามความคิดเห็นกับผม

"ชาบูชิไหม?"ผมตอบกลับไป

"โอเค! ไปเร็วๆกูหิว " พอตกลงกันเสร็จไอ้มิณท์ก็รีบลากผมกับไอ้เบียร์มาร้านชาบูชิ

"เออ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแปปนะ เดี๋ยวพวกมึงไปนั่งรอกันก่อนเลย "ผมบอกกับไอ้สองคนนั้นพร้อมกับเดินออกมาเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างทางผมก็มองดูอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้สังเกตุทางข้างหน้าว่ามีคนวิ่งมา 

ตุ๊บ!

"โอ๊ย!" ผมรู่นะว่าคุณคิดว่าเป็นเสียงผมน่ะ... ไม่ใช่เสียงผมครับเพราะผมยังยืนอยู่ที่เดิม แต่คนที่ล้มลงไปน่ะคือคนที่วิ่งมาชนผม 5555

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"ผมรีบพยุงผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่พื้นลุกแล้วสำรวจร่างกายเธอว่ามีแผลรึเปล่า โหคนอะไรวะแม่งขาวชิบ ผิวก็นิ้มนิ่มม ตัวก็เล็กน่ารัก แถมยะ....

"อ เอ่อ ขอโทดนะคะที่วิ่งชนคุณ" ผมหลุดจากพวังค์เพราะเสียงใสๆของคนตัวเล็กที่ผมพยุงอยู่

"อ่อ ไม่เป็นไรครับ เจ็บตรงไหรรึเปล่า"

"ไม่เจ็บค่ะๆ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ พอดีว่ารีบอ่ะค่ะนัดเพื่อนไว้" 

"ครับๆ"  พอผมพูดเสร็จเธอก็ยิ้มบางๆส่งมาให้ผมแล้วก็เดินออกไป

*คนไรวะน่ารักชิบ นี่ล่ะอนาคตแม่ของลูก!!*  ผมคิดไปยิ้มไป เฮ้อมีความสุขจริงจริ๊งงง  

จากนั้นผมก็ทำธุระในห้องน้ำจนเสร็จแล้วกลับไปกินชาบูชิกับไอ้พวกนั้น 

"เฮ้อออ โครตอิ่มเลยวะ อิ่มจนกูขี้เกียจเดินไปไหนแล้วเนี้ย" ไอ้มิณท์พูดพร้องกับลูบพุงมันเพื่อตอกย้ำความอิ่มของมัน

"กูก็เหมือนกันวะ กูอยากกลับห้องแล้วเนี้ย" ไอ้เบียร์พูดเสริม

"งั้นก็แยกกลับ ห้องใครห้องมัน" ผมเสนอความคิดเห็น

"โอเค! งั้นเจอกันพรุ่งนี้ที่มอนะพวกมึง" ไอ้มิณท์พูดเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันกลับห้องใครห้องมัน

----------------------จบตอนที่1----------------

#ขอโทดนะคะสั้นไปหน่อย พอดีว่าแต่งสดเลยสั้นไปนิดด(?) 

ยังไงเข้ามาอ่านก็ช่วยวิจารณ์แสดงความคิดเห็นกันด้วยนะคะ คนเขียนจะได้มีกำลังใจที่จะเขียนต่อ 55555

รอตอนต่อไปจ้าา