เสื้อคลุม(ความลับ)

  เป็นการเริ่มต้นฤดูหนาวที่ไม่เลวนัก ยังคงเหมือนเดิมที่ทุกปีสายลมหอบนำเอาความเยือกเย็นและแห้งกร้านมาสู่พวกเรา ปีแล้วปีเล่าที่ฉันเฝ้ามองพฤติกรรมการสวมเสื้อกันหนาวของเหล่าบรรดาเด็กนักเรียนในโรงเรียนตัวเอง พวกเขาต่างเตรียมการรับมือกับความหนาวเหน็บมาอย่างดี เสื้อคลุมขนสัตว์ ถุงมือหลากสี ยังมีหมวกไหมพรม นักเรียนหญิงบางคนก็สวมถุงเท้ายาวเหยียดจนถึงหัวเข่าแต่กระโปรงสั้นเลยขึ้นไปกว่านั้นอีกมาก หรืออย่างนักเรียนชายบางส่วนก็แอบไม่สวมเสื้อนักเรียนมาซะเลย ทุกคนดูตื่นเต้นกับความหนาวเหน็บ แต่ไม่ใช่กับคนอย่างฉัน

“ฉันหนาวจังน้ำ”

ขวัญใจพยายามเบียดเสียดฉันเพื่อดึงความอบอุ่น

“ริบมันหน่อยไหม”

ฉันว่าพลางยื่นให้แล้วเอ่ยถามคำถามที่อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาในสมอง

“ทำไมแกถึงใส่เสื้อกันหนาวล่ะ”

“โธ่ถามได้ก็หนาวน่ะซี” ขวัญใจคิ้วย่น

“สรุปว่าที่ใส่เพราะหนาวงั้นสิ”

ขวัญใจผงกศีรษะลง เธอคงมองว่าฉันบ้าเต็มทีที่ตั้งคำถามงี่เง่าออกมาแบบนั้น

“แล้วถ้าไม่ได้ใส่เพราะหนาวล่ะ แกคิดว่ามีเหตุผลอย่างอื่นอีกไหม” ฉันยังคงถามต่อไป

ขวัญใจนิ่งหยุดคิดสักครู่และยื่นหน้ามากระซิบ

“แกเห็นผู้หญิงผมสั้นที่ใส่เสื้อกันหนาวสีฟ้านั่นไหม” เธอชี้

“แกคิดว่าไง” ขวัญใจถาม

“พี่เขาก็น่ารักดี ดูเรียบร้อย ไม่ค่อยพูดและสุงสิงกับใคร เห็นว่าเรียนเก่งด้วยนี่” ฉันกล่าวอย่างชื่นชม

“ใช่ แล้วนอกจากนั้นแกเห็นอะไรอย่างอื่นอีกบ้าง”

“อย่างอื่นน่ะหรอ?” ฉันพยายามพินิจพิเคราะห์ทว่า

“ก็ไม่เห็นมีนะ”

“นั่นล่ะ ความลับ ที่แกสงสัยมันถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้เสื้อคลุมตัวนั้น”

“ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย แกช่วยขยายความอีกนิดทีสิ” ฉันว่า

ขวัญใจกอดอก “ฉันจะยังไม่เฉลยความลับนั่น แต่ฉันขอถามแกก่อน”

“ถามอีกแล้วหรอ” ฉันคอย่น

“แกคิดว่าที่คนเราใส่เสื้อผ้า เพราะมีเหตุผลอะไร”

“หนาวมั้ง” ฉันตอบออกไปในทันที

ขวัญใจหัวเราะ “ก็ใช่ แล้วอย่างอื่นล่ะ?”

“ก็ถ้าไม่ใส่เสื้อผ้า เขาก็เห็นสิ่งที่เราไม่อยากให้เห็นกันพอดีสิ” ฉันพูดอย่างไม่ได้คิดอะไร

“ถูกต้อง! ” ขวัญใจปรบมือยกใหญ่แล้วพูดต่อ “ที่เราทุกคนใส่เสื้อผ้าก็เพราะเราต้องการปิดบังอะไรบางอย่างเอาไว้ อะไรบางอย่างที่เราไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เห็น” ขวัญใจหยุดและหรี่ตาลง

“อย่างที่ไอ้ยื่นๆออกมาตรงหน้าอกแกเนี่ย”

“ทะลึ่ง!” ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดส่วนนั้นไว้จากสายตาสอดส่องของขวัญใจ

สรุปว่าที่เราสองคนพูดมาซะยืดยาวฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี บทสนทนาหยุดลงพร้อมกับการมาถึงของอาจารย์ ประเด็นข้อสงสัยต่างๆในวันนั้นได้เลือนหายไปจากในความทรงจำของฉัน นับตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยถามขวัญใจอีกเกี่ยวกับความลับนั่น และฉันก็ยังไม่เคยได้คำตอบใดๆจากเธอกลับมาเลย

หนึ่งเดือนต่อมา

“ยัยน้ำ แกคิดยังไงถึงได้หยิบเสื้อกันหนาวมาใส่เอาตอนที่ใกล้จะหมดหน้าหนาวแบบนี้” ขวัญใจทักท้วง

อากาศเริ่มร้อนแล้วด้วยซ้ำทว่าฉันกลับหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่ทั้งที่ก่อนหน้านี้ความหนาวเหน็บไม่เคยส่งผลใดๆกับฉันได้เลย

“ปกติแกขี้ร้อนไม่ใช่หรอ” ขวัญใจกล่าวพลางทำสีหน้าสงสัย

ฉันคลี่ยิ้มบางๆที่ดูแล้วมีอะไรบางอย่างเคลือบแฝงเอาไว้ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า

“ขวัญ ฉันรู้ความลับที่ค้างคาของแกแล้วนะ”

“ความลับ?” ขวัญใจลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ

“รุ่นพี่คนนั้น” ฉันเท้าความ

“อ้อ ทีนี้แกก็รู้ความลับของเขาแล้วล่ะสิ” ฉันพยักหน้า

หลังจากที่เราคุยกันในวันนั้น ไม่นานรุ่นพี่ที่เราพูดถึงก็ลาออกจากโรงเรียน เพราะว่าเธอ ตั้งท้อง และนั่นก็คือความลับที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อคลุมสีฟ้าตัวนั้น

“ที่พี่เขาใส่เสื้อคลุมตัวนั้น เพราะต้องการปิดบังว่าตัวเองท้อง” ฉันเอ่ยขึ้น

“ใช่” ขวัญใจผงกศีรษะ “ว่าแต่แกเถอะ ใส่เสื้อกันหนาวแบบนี้ไม่กลัวคนอื่นเขามองว่าท้องหรือไง”

ฉันสะดุ้งเฮือก “ถ้าไม่ต้องการให้ใครรู้ แปลว่านั่นคือความลับใช่ไหม” ฉันถาม

“แหม แกพูดซะฉันคิดว่าแกท้องเชียว” ขวัญใจพูดขำๆ ฉันคลี่ยิ้มบางๆ

“ฉันว่าทางที่ดีแกถอดเสื้อออกเถอะ คนเขาเริ่มมองแกแล้วนะ” ขวัญใจสะกิด

“ช่างสิ ฉันไม่เห็นสนใจเลย”

และนับจากวันนั้นวันที่ความลับเรื่องเสื้อคลุมถูกเปิดเผย ก็ไม่มีใครเลยที่กล้าใส่เสื้อกันหนาวมาอีก นอกจากฉันคนเดียวเท่านั้น