แจ๊บ

เช้าวันนี้ผมได้มาที่ค่ายมวยแห่งหนึ่ง จากการได้ลองเขาไปพูดคุยกับนักมวยผมพอจะจับใจความได้ว่า ไม่มีคำว่า ‘กลัว’ อยู่ในพจนานุกรมของนักมวย และคำว่า ‘วินัย’ ดูจะต้องเขียนตัวใหญ่ติดไว้ข้างฝา

นักมวยที่เราเห็นว่าเก่งกาจ หมัดหนัก เทคนิคดี หลบเก่ง หรืออะไรก็ตามล้วนต้องฝึกซ้อมอย่างหนักหน่วง กินตามปากไม่ได้ เที่ยวตามใจก็ใช่ว่าจะทำได้

ถ้าเป็นผู้ใหญ่หรือวัยรุ่นที่มุ่งมันขันแข็งเพื่อตำแหน่งแชมป์ที่ตัวเองฝัน ผมยังรู้สึกว่าพอจะเข้าใจได้ แต่สำหรับเด็กเล็กๆอายุแค่ไม่กี่ขวบ การที่พวกเขาต้อง เข้าค่ายฝึกซ้อม ตื่นแต่เช้า วิ่งวันละหลายกิโลเมตร อดข้าวเพื่อทำน้ำหนัก ซิกอัพ วิดพื้น ลงนวมซ้อมสัปดาห์ละหกวัน ขณะที่เพื่อนๆไปวิ่งเล่น ดูการ์ตูน เล่นเกม พวกเขาคิดอะไรอยู่

ผมได้มีโอกาศคุยกับ “แจ๊บ” นักมวยอายุ สิบขวบที่ต่อยมวยมาตั้งแต่เจ็ดขวบ มาดของเขาสุขุมเกินเด็ก

ผมถามแจ๊บว่า ทำไมถึงมาต่อยมวย แจ๊บตอบว่า “อยากหาเงินให้พ่อแม่ครับ”

“เจ็บไหมเวลาขึ้นไปต่อย” ผมถาม

“ก็มีเจ็บบางครับ” แจ๊บตอบ

“แล้วกลัวไหม” ผมถาม

“ไม่กลัวครับ เป็นนักมวยกลัวไม่ได้” แจ๊บตอบ

“แจ๊บมีความฝันไหมครับ” ผมถาม

“ผมอยากเป็นทหารอากาศ” แจ๊บตอบ

“แล้วความฝันด้านมวยละ” ผมถาม

“ก็อยากเป็นแชมป์ครับ” แจ๊บตอบ

                แล้วผมก็ถามคำถามที่อยากถาม ‘เด็กๆคนอื่นเขาไปวิ่งเล่นกัน แจ๊บต้องฝึกซ้อมหนักแบบนี้ทุกวันมีเบื่อบ้างไหม’ แจ๊บหน้านิ่ง ‘มีครับก็เบื่อบางเหมือนกัน’ แล้วแจ๊บซ้อมไปทำไม คำตอบของแจ๊บเรียบง่ายใบหน้าจริงจังแบบเด็กสิบขวบ “เพื่อความสำเร็จครับ”

ผมฟังแจ๊บแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า หลายครั้งที่ตัวเองบ่นออดๆแอดๆว่ามีปัญหาเยอะเหลือเกินอุปสรรคเยอะเหลือเกิน งานหนักเยอะเหลือเกิน ทำท่าจะเลิก ขี้เกียจ แต่ปากและสมองก็เพ้อถึงความสำเร็จ

ความสำเร็จต้องแลกกับบางอย่าง แน่นอนระหว่างทางย่อมมีเบื่อ มีเหนื่อย มีล้า และหลายครั้งก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า “ทำไปทำไม” ผมคิดว่าคำตอบของแจ๊บชัดเจน มันต้องแลกกันถ้าอยากสำเร็จก็ต้องเหนื่อยต้องหนัก ก็เหมือนกับนักมวยนั้นแหละ อยากได้เข็มขัด คุณก็ต้องเจ็บตัวบ้าง