ไม่ยอม

ผมชื่อทอมเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งผมมีครอบครัวเล็กๆที่อยู่กันอย่างเรียบง่าย ครอบครัวผมมีกันอยู่สามคนพ่อแม่ลูกตัวผมใช้ชีวิตเหมือนเด็กหนุ่มในรุ่นเดียวกันเที่ยวเล่นเฮฮาตามประสาเด็กผู้ชายจนวันหนึ่งชีวิตผมเปลี่ยนไปเมื่อวันหนึ่งที่ผมไปโรงเรียนและได้ข่วว่าพ่อแม่ของผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตทั้งคู่ขณะเดินทางไปทำงานผมรู้สึกเหมือนชีวิตผมสิ้นหวังและไม่มีทางไปผมกลายเป็นเด็กกำพร้าบรรดาญาติพี่น้องทั้งหลายต่างปฎิเสธที่จะรับเลี้ยงดูผมเพราะพวกเขาต่างก็มีภาระมีลูกที่ต้องเลี้ยงดูอยู่แล้วและพวกเขาก็ยังพยายามจับผมส่งเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย แต่ใครจะไปสนกันหล่ะ!ในเมื่อไม่ยอมรับผมผมอยู่คนเดียวก็ได้ ผมปฎิเสธความช่วยเหลือทุกอย่างและเลือกที่จะอาศัยอยู่ในบ้านเพียงลำพังใช้ชีวิตเหมือนที่ผ่านมา ผมตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนเพื่อจัดการปัญหาที่มีและเพื่อจัดงานศพของพ่อแม่ด้วย

สามเดือนต่อมา

ผมกลับมาเรียนอีกครั้งแต่ในคนละโรงเรียนเป็นโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีชื่อนักและห่างไกลจากผู้คนเพราะผมต้องการเปลี่ยนบรรยากาศมาอยู่ในที่ที่เงียบสงบการที่ผมสูญเสียพ่อแม่ไปทำให้ผมเสียใจมากจนไม่เป็นผู้เป็นคนไปเลยหล่ะ บรรยากาศในการมาเรียนครั้งแรกนั้นผมเจอกับสายตาอยากรู้อยากเห็นสายตาไม่เป็นมิตรบ้างแหละประมาณว่า'ไอ้เด็กนี่เป็นใครน่ะ' ผมรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปด้วยความมั่นใจแล้วเปิดประตูห้องเรียนเข้าไปนั่งเรียน ผมได้พบกับเพื่อนใหม่คนหนึ่งเป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงเธอชื่อ มายา เมื่อถึงพักกลางวันพวกเราก็นั่งคุยกันเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา ไม่รู้ทำไมผมถึงเลือกที่จะเล่าชีวิตผมที่ผ่านมาให้เธอฟังผมบอกเธอว่าผมเป็นเด็กกำพร้าและเล่าเรื่องต่างๆให้เธอฟังเธอก้ได้แต่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไรหลังจากนั้นผมก็ชวนเธอไปกินข้าว พวกเราเดินผ่านคนกลุ่มนึงซึ่งดูแล้วผมว่าน่าจะเป็นขาโจ๋ประจำที่นี่พวกผมเลยรีบเดินหนีแต่หนึ่งในนั้นก็เดินมาดักหน้าสะก่อน

"นี่ไอ้เด็กใหม่นี่หว่า หน้าตาก็งั้นๆนี่" ผมกับมายาทำเป็นไม่สนใจแล้วรีบเดินผ่านไปเมื่อมันเห็นผมไท่สนใจมันก็เลยพูดต่อว่า"ได้ข่าวว่าไม่มีพ่อแม่นี่หว่า โดนทิ้งหรอ ไอ้ลูกกำพร้า!!"แล้วมันก็หัวเราะย่งสะใจ ผมพยายามนับ1-10ในใจแล้วเดินไปแต่นี่ก็ไม่ใช่วันเดียวที่ผมโดนล้อแบบนี้ผมโดนแกล้งในทุกๆวันและพูดแบบนี้ซ้ำๆจนวันนึงความอดทนของผมก็หมดลง หลังจากที่มันพูดประโยคเดิมๆไม่ทันจบผมก็กระโดดเข้าไปต่อยหน้าพวกมันไม่ยั้งมายาที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งมาดึงตัวผมออกไปผมเผลอตะคอกเธอด้วยความโมโห"เธอลากฉันออกมาทำไม!" เธอไม่ได้พูดอะไรแค่มองหน้าผมนิ่งๆทำให้ผมรู้ตัวว่าผมโมโหจนขาดสติไปผมเลยขอโทษเธอเธอยิ้มกลับมาแล้วบอกให้ผมคิดว่า"ทำไมเธอต้องเอาคำพูดของคนอื่นเก็บมาคิดให้ทุกข์ใจเปล่าๆด้วยล่ะเค้าเป็นใครแล้วเราเป็นใคร ในเมื่อเราเป็นสิ่งที่ดีกว่านั้นได้ชีวิตมันอาจจะไม่ได้สวยงามอย่างที่่คิดแต่ถ้าเรามีสติและคิดได้เราก็เดินต่อไปได้มันอาจจะยากไปสักหน่อยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะผ่านไปไม่ได้จริงไหม?เธอพูดให้ผมได้คิดในเมื่อผมมีชีวิตของผมเองจะให้เรื่องแค่นี้มาทำให้ชีวิตสะดุดได้ยังไงหล่ะจริงมั้ย?