Girl form another.ปิ้งรักสาวต่างมิติ

             ความทรงจำสีจาง

 

รู้ใหมมันหมายความว่ายังไง   นั่นสิผมก็ยังไม่เข้าใจ 

แต่วันนี้ผมหลบมาเที่ยวกับน้ำที่พัทยา  ดูเธอจะชอบผมมากทีเดียว ทัวน์ทริปนี้เธอกำหนดเองด้วย

 

               บอกตามตรง เกรงใจ

 

            เกรงใจ มากกว่าคำว่าชอบหรือคำว่ารัก

 

               "พี่เกื้อไม่สนุกเหรอ "

             "สนุก  แต่น้ำพี่ขอถามอะไรได้ใหม"

 

              "ว่า"

 

              "จะโกรธใหมถ้าพี่บอกว่าคิดกับน้ำแค่เพื่อนหรือน้องสาวน่ะ"

 

จากใบหน้าที่มีรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นนิ่งเงียบ แต่เธอก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง

 

               "ไม่โกรธหรอกจ้ะ  ความจริงฉันก็กลัวนะเพราะน้ำเป็นคนเอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็ก  น่ำถูกว่าเป็นเด็กแก่แดดประจำแหละ"

 

 เอาล่ะสิ  ดราม่า  มาม่าชามโตแล้ว

 

             "กลัวมากเลย กลัวพี่จะพูดคำๆนี้  ไม่เคยมีใครทนเขาได้    น้ำเหมือนคนไม่มีค่าที่จะมาจริงจังด้วย"

 

            ผมเงียบไม่รู่จะพูดอย่่างไรดี  ผมทำลายความมีน้ำใจของเธอจนสิ้น  ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนชั่วมากเลย

 

            "แต่อย่าเลิกคบกับน้ำนะ  น้ำอยากมีใครสักคนในใจบ้าง  วันๆน้ำเบื่อจัง ไม่เคยได้ไปใหนเลยเพราะแม่ดุมากตอนเด็กๆ  น้ำอยากไปเที่ยวสวนสนุก เที่ยวทะเล และอีกหลายๆที่  "

 

          เหมือนกันจัง  น้ำเหมือนกระจกส่องหน้าของผม

แต่ทำใมผมไม่รักเธอล่ะ  ทำใมหัวใจผมมันเต็ม    ทั้งที่ผมไม่มีใคร

 

                "โห่พี่ดราม่าจัง   คุยเรื่องสนุกสิเรามาเที่ยวนะ"

 

               "น้ำครั้งแรกที่เจอน้ำพี่คิดว่าได้เจอคนที่ใช่แล้วแต่....."

 

                "หนูไม่น่ารักเหมือนแมวตัวนั้นใช่ใหมล่ะ"

 

แมว    แมวใหน    เราเคยพูดกับเธอเรื่องแมว 

 

                "ทุกครั้งที่หนูเลิกงานหนูจะเห็นพี่เอาแต่โทรศัพท์  พี่บอกว่าโทรหาแมวที่หายไปมันน่าร้ากน่ารักใช่ใหม          ตลกเนาะ"

 

       แมวที่หายไป   เราไม่เคยเลี้ยงแมวนี่

 

                "พี่  พี่เป็นอะไรร้องให้ทำใม"

 

หา นี่เราน้ำตาไหลตั้งแต่ตอนใหน  บ้าไปแล้ว   แต่ทำใมมันเศร้าอย่างนี้

               ผมกับน้ำกลับกรุงเทพโดยไม่ได้คุยอะไรกันเลย     ผมขอโทษนะ   ผมแค่อาศัยเธอเป็นแค่เครื่องมือคลายเหงาทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าอะไรทำให้ผมเป็นแบบนี้

 

             ผมมีคนที่อยู่ในใจแล้ว แต่ไม่รู่ว่าใครมันเลือนลาง และจางจนนึกไม่ออก

 

 

          ผมกลับมาที่ร้านอย่างว้าวุ่น ทุกคนยังทำงานอย่างแข็งขัน   

 

              "ยินดีต้อนรับค่า   อ่าวเกื้อใหนว่าไปเที่ยวไง"

 

ผมยิ้มแต่ไม่ตอบ ผมเดินเข้าไปที่บาร์เบลล่ามองหน้าอย่างแปลกๆ

 

             "เบลล่าขอแรงๆแก้วสิ"

 

      เธอทำคอกเทวอย่างคล่องแคล่วแล้ววางลงต่อหน้า

 

           "คอกเทลสูตรเอทอลได้แล้ว"

 

ผมงงกับชื่อ แต่ผมก็ซดมันจนหมดในครั้งเดียว มันได้ที่เหมือนกับเคยได้กินแล้ว

 

             "ไงล่ะ   ความรู้สึกที่สูญเสีย ทีนี้เข้าใจอะไรๆมากขึ้นรึยัง"

 

             "เธอพูดแปลกๆนะ  แต่มันทรมานมากสมองรู้สึกโดนปิดกั้น    มีบางอย่างขาดหายไป   เบลล่าขออีกแก้วสิ"

 

 เธอทำให้อย่างต่อเนื่องจนผมรู้สึกมึนหัว  ผมไม่เคยกินจนเมาขนาดนี้แม้ผมจะเป็นบาร์เทนเดอร์ก็ตาม

 

 

             "รู้ใหมทำใมฉันถึงยังไม่กลับตอนนี้"

 

ทำใม  ไม่รู้ ผมเมา รู้แต่อยากได้อีกแก้ว

 

             "เกื้อฉันอยากรู้ว่าแกมีดีตรงใหนทำใมคนถึงชอบแกนัก      นี่แหละ   แต่ไม่ใช่ประเด็นหรอก วันนั้นฉันได้ยินนายคุยกับริสะ  ฉันชอบคำพูดของนาย"

 

 

               "ทำใม  ริสะใหน  คนญี่ปุ่นเหรอ บ้าป่าวฉันพูดอะไร"

 

 

               "ริสะนี่ใจร้ายนะ   เพื่อช่วยนายถึงกับต้องทำแบบนี้     นายไม่คิดว่าอะไรหายไปเหรอ"

 

 

ผมงง  ถึงผมเมาแต่เธอพูดเรื่องแปลกๆชวนงงมาก

 

            "เบลล่าขอโทษฉันไม่รู้ รู้แต่มันหายไป อะไรบางอย่าง  บางอย่างที่เลือนลาง  ฉันไม่รู้"

 

 

            "โอ้ยพูดไม่รู้เรื่อง  ฉันทนไม่ไหวแล้ว    นายต้องไปกับฉัน   เกื้อไปกันเถอะ"

 

 

เบลล่าลากผมออกทางหลังร้าน  บ้าน่าหลังร้านมีอย่างนี้ด้วยเหรอ   มีรูอากาศที่บิดตัวไปมา  และเบลล่าวาดแขนแล้วก็มียานเหาะออกมามันนั่งได้สองคน

 

 

              และเธอก็พาผมนั่งพุ่งทะยานเข้าไปในรูนั่น

 

 

                "ว้ากกกกกกก ตายตายแน่"

 

 

            "เงียบน่ะ  ยุ้ยถูกสภาสูงอีสท์เกรทจับตัวไปแล้ว เรื่องรักกับคนต่างมิติและให้ที่พักพิงนายที่เข้ามิติฉันอย่างผิดกฎหมาย ถ้าริสะไม่ลบความความทรงจำนาย นายต้องโดนทำลายเพื่อปกปิดความลับ    อีสท์เกรทมีกฏหมายแปลกๆมากมาย  ฉันไม่ชอบเลย"

 

 

                  "เดี๋ยวฉันไม่รู้เรื่อง  เบลล่าเธอเป็นใครกันแน่ไม่ใช่เด็กอุบลเรอะ"

 

 

                   "บ้า  ฉันเป็นชาวเอทอล   เงียบน่ะ  ฉันจะพานนายไปหาริสะ    รืสะกำลังจะแหกคุกเพื่อช่วยยุ้ยออกมา    นายต้องไปด้วยเพราะ  นายเป็นคนผิด"

 

 

             ยานพาเราบินอยู่บนฟ้า  หาบนฟ้า ข้างล่างมีเมืองที่กำลังมีสงคราม

 

             "ว่าก  ว้าก  เราบินได้  เบลล่าาาา"

 

            "จับแน่นๆเซ่   ว้าย  หน้าอกฉันไม่ใช่ที่จับ"

 

เบลล่าขับยานเหาะพุ่งไปเต็มความเร็ว  มันพุ่งทะยานบนฟ้า   มียานเหาะสีแดงไล่ตามมายิงกระสุนใส่พวกเราไม่ยั้ง

 

               "ชิ  พวกรีดิก  เกื้อฉันจะซิ่งแล้วนะ"

เบลล่าขับยานผาดโผนกว่าเดิม มียานบำใหญ่สีฟ้าขับผ่านเราไปมันยิงลำแสงจนยานที่ไล่ตามมาระเบิดเป็นจุล

 

 

                  "ว้าก  ตาย ตายแน่เรา"

 

                 "ว้าย อย่าบีบซี่  ลงไปได้นายตายแน่ไอ้อ่อน"

 

เบลล่าพามาถึงยานสีฟ้าลำใหญ่ที่สุด เธอพุ่งเข้าไปในยานลำนั้น

 

                     (โป้กๆๆๆๆ)โอ้ย  เบลล่าหวดผมไม่ยั่งแล้วกระชากแขนผมไปอย่างเร็ว

 

                  "ฉันจะพาไปเจอพ่อ  อย่าพูดอะไรเด็ดขาดฉันจะพูดเอง"

 

               เบลล่าพามาถึงห้องบัญชาการ  ที่นั่นมีแต่ทหารยศสูงๆ   และมีคนสูงใหญ่ยืนเด่นน่าเกรงขาม

และมีทหารหญิงสวยยืนข้างๆ

 

                 "พ่อ   อ่ะ  คุณริสะอยู่ที่นี่ด้วย"

 

คนนี้เหรอริสะ  สวยมากอายุน่าจะไม่มากดูจากหน้าตาผิวพรรณ

 

                  "เบลล่าลูกพาใครมาด้วย"

 

                 "ยัยหนูเอทอลทำใมพาหมอนั่นมาที่นี่"

 

เบลล่าพาผมเดินฝ่าพวกทหารเข้าไปหาชายร่างสูง

 

              "คุณริสะ เอทอลไม่ได้มีกฏหมายแบบอีสท์เกรทหรอกนะ   ฉันมานี่ก็เพื่อทำสิ่งที่ถูกต้อง"

 

          เบลล่าผลักผมไปหาผู้หญิงที่ชื่อริสะ

 

               "ถ้าคบกับคนต่างมิติมันผิดกฎของอีสท์เกรท ก็ให้ยุ้ยย้ายมาเอทอลสิ  รักษาเขาซะ"

 

      ริสะทำท่ากระสับกระส่ายเหมือนลำบากใจ

 

                    "เรื่องนี้ฉันจะจัดการเองเด็กๆอยู่เฉยๆ"

 

 

                  "เดี๋ยวก่อน"

 

ผมร้องเสียงดังทำให้ทุกคนเงียบ  แต่ผมทนไม่ไหวแล้วเรื่องแปลกประหลาดนี่มันเกินผมรับไหว

 

                 "ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  ผมกลัว พาผมกลับบ้านที"

 

                 "เบลล่า ฉันกลัวแล้ว ถ้าเป็นฝันขอฉันตื่นเถอะ"

 

             ผมวิงวอนให้ทุกคนเห็นใจแต่ทุกคนดูเหมือนสมเพช  เบลล่าเดินมาหาผม

 

               "เห็นใหมคุณทำอะไรลงไป  ชายคนนี้น่ะไม่ได้แข็งแกร่ง  ไม่ได้เข้มแข็ง  ขี้ขลาดด้วยซ้ำ  คุณเอาสิ่งเดียวที่ทำให้เขามีความกล้าจากเขาไป เขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนอ่อนแอคนหนึ่ง"

 

               ทุกคนได้ฟังแล้วนิ่งเงียบแต่เบลล่ายังไม่หยุด

 

            "ฉันเชื่อว่าเขาช่วยยุ่ยได้เพราะเวลาเขาทำอะไรเพื่อเธอแล้วเขาอัศจรรย์มาก  "

                    

 

                   "เบลล่าลูกเปลี่ยนไปนะลูก"

 

     "ใช่แล้วหนูรู้แล้วเขาวิเศษตรงใหน เขาทำทุกอย่างให้จบลงอย่างน่าเหลือเชื่อ  และตอนนี้อย่าทำร้ายเขามากกว่านี้เลย เขาเคยพูดว่า  สิ่งที่เคยผ่าน มีสิทธิ์ที่จะจดจำไว้            บอกตามตรงคุณริสะ ฉันอิจฉายุ้ยมากเลย"

 

                   คุณริสะยืนเงียบ เธอถอนหายใจเบาๆ

 

              "เด็กเอ๋ยเด็ก    ก็ได้งั้นเอาตัวรอดด้วยพลังของตัวเองล่ะกัน     จะดีเหรอยัยหนูเอทอล ถ้าเขาจำยุ้ยได้เธอก็หมดหวังนะ"

 

                         "อะไร  เปล่าซักหน่อย ฉันไม่ได้...."

 

เบลล่าหันมามองผมหน้าแดงเชียว  เกิดอะไรขึ้น

 

                      "ไม่มีทาง   เร็วๆเถอะคุณริสะ"

 

 

หลังจากผมได้กินอะไรซักอย่างกลมๆผมก็ง่วงอย่างแรงแต่ผมก็ยังได้ยินริสะตะโกน

 

 

                       "เอาล่ะบุกสภาสูงได้"

              สงสัยความฝันของผมคงยาวแหงๆเลย

]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]