ความกล้ากับโชคชะตา

     ฉันเคยหัวเราะ สงสัย และส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อเห็นผู้หญิงหลายคนพร่ำเพ้อถึงความรัก แม้แต่เพื่อนใกล้ตัวของฉันที่มักจะเกิดอาการกรี๊ดกร๊าดทุกครั้งเมื่อเห็นคนที่แอบชอบ ฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกว่ามันไร้สาระ พวกเธอชอบไปแอบมองคนที่แอบชอบ เอาของขวัญไปให้ จนฉันรู้สึกสงสัยว่าพวกหล่อนไปหาความกล้ามาจากที่ไหน และทำไมต้องนั่งร้องไห้เมื่อโดนปฏิเสธหรือรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว

     โดยคิดไปถึงว่าความคิดเหล่านั้นของฉัน มันจะกลับมาหาตัวฉันเอง

     จนกระทั่งวันหนึ่งที่ฉันได้เจอกับเขา เขาเป็นรุ่นพี่ของฉันเอง เรารู้จักกันเพราะกิจกรรมงานของโรงเรียนที่เราบังเอิญอยู่ทีมเดียวกัน ในตอนแรกฉันแค่รู้สึกถูกชะตากับเขาโดยไม่ได้คิดอะไร

     หลังจากนั้นเราก็ได้เจอกันอีกหลายครั้ง ด้วยความที่ไม่ค่อยสนิทกัน เวลาที่ฉันเจอเขาฉันจะก้มหัวหรือพยักหน้าเป็นเชิงทักทาย ซึ่งเขาก็ทักทายฉันกลับด้วยท่าทีแบบที่ฉันทำ หลายๆครั้งที่เราเจอกันมักเป็นไปในเชิงแบบน้ี

     จนฉันไม่รู้เมื่อเวลาผ่านไปนานเท่าใด เวลาที่ฉันเจอเขาฉันเริ่มยิ้ม และหัวใจเริ่มเต้นแรงผิดปกติทุกครั้ง ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ารอยยิ้มของเขานั้นช่างสว่างไสวและดูอบอุ่น

     จากรอยยิ้มก็เริ่มกลายเป็นคำทักทาย

     ฉันยังจำคำพูดที่เราคุยกันครั้งแรกได้

     "สวัสดีครับ" เขาทัก

     "ดีค่ะ" ฉันยิ้มตอบ

     เราคุยกันไม่มากนัก เพราะฉันกับเขาแค่กำลังเดินสวนทางกัน ความรู้สึกบางอย่างสั่งให้ฉันมองตามหลังเขาไป แผ่นหลังอันกว้างของเขาเหมือนผู้ชายที่แข็งแกร่งและสามารถปกป้องทุกสิ่งทุกอย่างได้

     คราวต่อมาอีกหลายๆครั้งที่ฉันเจอเขา ฉันเริ่มรู้สึกมีความสุขที่ได้เเห็นหน้าเขา และยิ้มให้ทุกครั้งที่เขาจะหันมามอง หลังจากนั้นฉันก็หวัง หวัง และหวังว่าจะได้เจอเขาทุกวัน

     ฉันเริ่มเข้าใจเพื่อนของฉันขึ้นมาทันที ทำไมพวกเธอถึงต้องวิ่งตามหาคนที่แอบชอบ ทำไมต้องตามไปแอบมองเวลาที่เขาเรียนวิชาอื่น และทำไมถึงต้องเอาของขวัญไปให้เขา

     ทั้งหมดนี้ก็เพราะ...เพื่อให้เขาจดจำเรา และคิดว่าเราเป็นเสี้ยวหนึ่งในความทรงจำอันมากมายของเขา

     ตั้งแต่นั้นฉันก็เริ่มทำในสิ่งที่ฉันเองก็ไม่ชอบ แต่ในตอนนี้มันคือสิ่งที่ฉันอยากทำที่สุด

     ฉันมองหา...ส่งยิ้ม 

     ฉันฉันเแอบดินตาม...เวลาที่เขาเดินผ่าน

     ฉันแอบมองตอนที่ไปเรียวิชาอื่น...แล้วแกล้งเดินผ่าน

     มันทำให้ฉันมีความสุข อมยิ้มและหัวใจพองโตทุกครั้ง 

     จากนั้น ฉันก็เริ่มรู้จักคำว่าแอบรัก ทำทุกอย่างขอแค่ให้ฉันได้เห็นเขา ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้คุย ได้ยินเสียงของเขา...และเก็บเอาไปฝัน

     ฉันไม่กล้าที่จะบอกเขา แต่แัันคิดเสมอว่า ถ้าหากเราคู่กัน ฟ้าจะต้องให้เราพบกัน

     แต่อะไรๆก็มักจะไม่เป็นอย่างที่เราหวังเสมอ ฉันเริ่มจะเจอเขาน้อยลง เนื่องจากเขาเป็นรุ่นพี่ที่จะอยู่โรงเรียนนี้อีกแค่ปีเดียวเท่านั้น เราอายุห่างกันตั้งสองปี เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันเกิดความคิดสงสัยในโชคชะตาว่า ทำไมเราไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้นะ

     และในตอนที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขาเพื่อตัดสินใจ ฉันกลัว...กลัวว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะพังทลายเพราะคำๆเดียว ฉันไม่กล้า 

    ฉันรู้ดีว่าการที่จะพยายามทำให้ใครคนหนึ่งนั้นรักเรานั้นแทบจะเป็นไม่ได้ แต่ฉันก็พยายามกับมันเต็มที่แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปกลัวกับผลที่จะเกิด เพราะเมื่อเราพยายามกับมันไปเต็มที่แล้วจะเกิดผลอย่างไรนั้นต้องไม่เสียใจ คิดซะว่าครั้งหนึ่ง เราเคยรักใครสักคนและพยายามที่จะให้เขารักเราตอบ

     ...แต่ฉันคิดอย่างนั้นไม่ได้ ฉันไม่กล้า ฉันกลัวกับผลที่จะเกิด ฉันตั้งความหวังสูงไว้กับความพยายามครั้งนี้

     ฉันเริ่มเข้าในชีวิตตัวเอง ความจริงแล้วฉันไม่ได้รู้อะไรเลย ฉันพูดและคิดไปด้วยความไม่รู้ กลายเป็นเด็กอ่อนหัดและอ่อนต่อโลก

    มีแต่คนบอกว่าก้าวแรกมักโหดร้ายแต่ก้าวต่อไปจะดีขึ้น...มันจะดีสักแค่ไหนกันเชียว

   ถ้าฉันก้าวไปข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้น

   เขายิ้มให้ฉันพร้อมกับเอ่ยปากถามฉันว่า "มีอะไรเหรอครับ"

   ฉันใจเต้นเมื่อได้ยินเสียงของเขา เสียงที่เขาพูดกับฉัน ฉันคิดว่ารอยยิ้มนั้นน่ารักและอบอุ่นเสมอ ยามที่ฉันเป็นคนที่ได้รับรอยยิ้มของเขา

   ฉันควรจะทำยังไงดี จะกล้าออกไปพร้อมกับเผชิญกับความจริงที่กำลังจะมาถึงอันยากจะคาดเดา หรือว่าฉันควรจะปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตาดี

   ฉันรู้สึกเหมือนกับอยู่กลางสายฝนยามที่สบตากับเขา สายฝนที่ชุ่มฉ่ำ ชื่่นใจ แต่หนาวเย็นและสับสน ในยามที่ฝนตก...ฉันมักจะมองไม่เห็นทาง

================================================

เรื่องสั้นเรื่องใหม่ค่าาาาาา มาแนวรักๆเหมือนเดิม 555

เขียนเสร็จภายในสิบห้านาที คิดสดๆเลย 555 

จะเป็นยังไงมั้งไม่รู้นะ คงต้องแล้วแต่คนอ่านแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณค่าาา ^O^