ความกล้ากับโชคชะตา

     ฉันเคยหัวเราะ สงสัย และส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อเห็นผู้หญิงหลายคนพร่ำเพ้อถึงความรัก แม้แต่เพื่อนใกล้ตัวของฉันที่มักจะเกิดอาการกรี๊ดกร๊าดทุกครั้งเมื่อเห็นคนที่แอบชอบ ฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกว่ามันไร้สาระ พวกเธอชอบไปแอบมองคนที่แอบชอบ เอาของขวัญไปให้ จนฉันรู้สึกสงสัยว่าพวกหล่อนไปหาความกล้ามาจากที่ไหน ทำไมต้องนั่งร้องไห้เมื่อโดนเขาปฏิเสธหรือรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว

     โดยคิดไม่ถึงว่าความคิดเหล่านั้นของฉัน มันจะกลับมาหาตัวฉันเอง

     จนกระทั่งวันหนึ่งที่ฉันได้เจอกับเขา เขาเป็นรุ่นพี่ของฉันเอง เรารู้จักกันในงานกิจกรรมของโรงเรียนที่เราบังเอิญอยู่ทีมเดียวกัน ตอนแรกฉันเพียงแค่รู้สึกถูกชะตากับเขา...แค่ถูกชะตา

     หลังจากวันนั้เราก็ได้เจอกันหลายครั้ง เพียงแต่ด้วยความที่ไม่สนิท ฉันเลยเพียงแค่ก้มหัวและพยักหน้าให้กับเขาเป็นเชิงทักทาย ซึ่งเขาก็ทำแบบเดียวกันกับฉัน...ไม่มีใครยิ้ม 

     ฉันเริ่มพบเจอกับเขาบ่อยขึ้น ไม่มีอะไรไปกว่าการพยักหน้าทักทาย หลายครั้ง และอีกหลายๆครั้ง จนมันเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ฉันเริ่มที่จะยิ้มให้เขาในตอนที่เราเดินผ่านกันซึ่งเขาก็ยิ้มตอบกลับ ฉันไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่ารอยยิ้มนั้นช่างดูสว่างไสวและอบอุ่น ความรู้สึกบางอย่างสั่งให้ฉันหันกลับไปมองเขา แผ่นหลังอันกว้างทำให้เขาดูเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งพร้อมที่จะปกป้องทุกสิ่งอย่าง

     จากรอยยิ้ม ก็เริ่มกลายเป็นคำพูด

     ฉันยังจำคำแรกที่เราคุณกันได้หลังจากที่เราเจอกันและทำได้แค่เพียงยิ้มให้

     "สวัสดีครับ" เขาทักด้วยรอยยิ้ม

     "ดีค่ะ"  ฉันยิ้มตอบ

     "จะกลับแล้วเหรอครับ" เขาถาม

     "ค่ะ" ฉันตอบ

     ฉันทำได้แค่ถามคำตอบคำในตอนนั้น ฉันไม่กล้า...และด้วยอาการเขินอาย แต่เขาไม่ได้เป็นอย่างนั้น เขาเป็นคนที่คุยเก่งและร่าเริง มันทำให้ฉันเริ่มกล้าที่จะคุยกับเขา

     ฉันเริ่มเข้าใจผู้หญิงพวกนั้น ว่าทำไมถึงต้องมองหาคนที่พวกหล่อนแอบชอบ ทำไมถึงต้องเขินอายขนาดนั้นเวลาที่เขายิ้มให้ และทำไมถึงต้องไปมองหาเขายามที่เปลี่ยนวิชาเรียน

    และแล้วฉันก็ได้รู้จักคำว่า แอบรัก

    ฉันเริ่มมองหาเขา...เพื่อส่งยิ้ม

    ฉันเริ่มทักทายเขา...เพื่อได้พูดคุย

    ทุกอย่างที่ทำก็เพียงเพื่อให้เขาเห็นเรา และเพื่อให้ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งในเสี้ยวความทรงจำอันแสนมากมายของเขา

    และเพราะว่าเขาเป็นรุ่นพี่ใหญ่สุดซึ่งจะอยู่โรงเรียนนี้อีกไม่นาน และอายุของเราที่ห่างกันถึงสองปี มันทำให้ฉันคิดสงสัยว่า...ทำไมเราไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้นะ...

    ฉันเคยเชื่อโชคชะตาที่ว่า คนที่เป็นคู่กันไม่ว่ายังไงก็ต้องเจอกัน และตอนนี้ฉันก็ยังคงเชื่อมั่นอยู่

     เพียงแต่ด้วยเวลาที่เหลืออยู่ไม่มาก ฉันควรจะเลือกที่จะกล้าเดินออกไป หรือว่ารอโชคชะตาที่ไม่แน่นอนกัน ไม่มีใครล่วงรู้ได้ว่า ฉัน...กับเขา เกิดมาเพื่อคู่กันจริงหรือเปล่า

    ฉันไม่กล้าที่จะบอกเขาทั้งที่อยากบอกใจจะขาด ถ้าเพียงแค่ฉันกล้ามากกว่านี้

    มีคนเคยพูดว่า ก้าวแรกมักจะยากลำบาก แต่ก้าวต่อไปนั้นจะดีขึ้น แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเราจะไม่สะดุดทันทีที่เราก้าวในก้าวต่อไป

    ในตอนที่ฉันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา เพื่อตัดสินใจ

    ฉันไม่กล้าที่จะบอก เพราะกลัวผลของมัน เราพยายามให้ถึงที่สุดเพื่อให้คนคนหนึ่งมารักเรา ดังนั้นเราต้องไม่เสียใจไปกับมัน...ซึ่งฉันคิดแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่กล้าพอ ฉันกลัวกับความจริงที่กำลังจะเกิด คนเราเมื่อพยายามมากมักจะตั้งความหวังกับมันไว้สูงมาก ฉันเองก็เช่นกัน

    ฉันนึกถึงผู้หญิงที่ร้องไห้เพราะความผิดหวัง และนึกถึงตัวเองตอนที่พูดว่าพวกหล่อน ทั้งที่ความจริงแล้วฉันไม่ได้รู้อะไรเลย เป็นเด็กสาวที่ไร้ประสบการณ์และโง่เขลา

    เขามองฉันพร้อมกับเอ่ยถามด้วยควาามสงสัย "มีอะไรเหรอครับ"

    ฉันไม่กล้าบอกเขา ฉันควรจะทำอย่างไร ถ้าแันไม่เดินไปข้างหน้าตอนนี้ฉันอาจจะเสียเขาไป สุดท้ายแล้วความพยายามของฉันก็จะพังทลายลงด้วยมือของฉันเอง ฉันควรจะทำยังไงดีก้าวไปข้างหน้าและยอมรับความจริงที่อาจจะสมหวังหรือผิดหวัง หรือฉันควรที่จะรอโชคชะตาดี โชคชะตาที่่ก็ไม่มีใครล่วงรู้ได้ว่า ฉัน...กับเขาเกิดมาคู่กันหรือไม่

    ในยามที่ฉันมองหน้าเขา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ในสายฝน สายฝนที่สดชื่นและชุ่มฉ่ำ แต่กลับเหน็บหนาวและสับสน

   ฉันจะมองทางไม่เห็นเมื่อฝนตก เพราะทุกอย่างดูพร่ามัว...

   ฉันจะเลือกอย่างไหนดี...

================================================

มาแล้วค่าาาาาา เรื่องสั้นเรื่องใหม่ ที่กินเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง (สิบห้านาทีสำหรับการคิดสดและพิมพ์ ส่วนสิบห้านาทีที่เหลือเผลอลบเรื่องจนต้องพิมพ์ใหม่ 555)

มาแนวรักๆเหมือนเดิม 555

เรื่องนี้จะดีหรือไม่คงต้องขึ้นอยู่กับคนอ่านแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณค่าาาาา^O^