แอนดรอยด์ที่รักผม

แอนดรอยด์ที่รักผม -7 ลาก่อนด็อกเตอร์ (ตอนอวสาน)
 แต่งโดย api3api

 

           การทดลองของคนที้หาทางรอดให้กับตัวเองนั้นน่ากลัวมาก ป้าเนียนโดนระเบิดจากเหตุการณ์ครั้งนั้นคงกระสนเข้ามาเจอที่นี่แล้วเจอข้อมูลในคอมพิวเตอร์ของปู่ หรือไม่ก็เธอแอบเก็บข้อมูลมานานแล้ว เพื่อเอาชีวิตรอดเธอน่าจะทดลองสิ่งเหล่านั้นให้กับตัวเอง

 

             ตอนนี้เธอกลายเป็นสิ่งที่แสนน่ากลัวและห่างไกลจากคำว่ามนุษย์

 

 

 

ครึ่งซีกที่โดนใหม้ทำลายเธอดัดแปลงให้เป็นเครื่องจักรที่ไม่มีความปรานีต มีใบมีดเฉือนถูกติดตั้งไว้แล่เนื้อติดอยู่กับโครงเหล็ก มีมอฟีนแก้ปวดผูกติดต่อสายเข้าสู่กระแสเสือดโดยตรง มีช่องลอดให้สังเกตุเห็นเครื่องในสีแดงสดที่ชุ่มด้วยเลือดที่มันรักษาชีวิตเธอไว้ได้คงเพราะอุปกรณ์มันทำงานได้อย่างปราฎิหารย์ 

 

 

 

               "เอม เปิดประตูเถอะ"ผมสั่งให้am-02เปิดประตูบานสุดท้ายแต่ดูเหมือนจะโหลดข้อมูลช้ากว่าปกติ

 

               "เอม เปิดสิ"ผมสั่งอีกรอบเพราะใบมีดของป้าเนียนเริ่มเขยิบเข้ามาไกล้

 

               "เธอไม่ยอมเปิดให้เราเธอเปลี่ยนชุดคำสั่งใหม่หมดแล้ว ฉันเปิดไม่ได้" ผมได้ยินแล้วหลับตาคลุกเข่ายอมแพ้ผมคงต้องตายที่นี่และถูกนำไปแล่แล้วทดลองเหมือนหารพวกนั้น 

 

                "มานิต คุณหมดประโยชน์แล้ว"ปิศาจร้ายเงื้อใบมีดลงมา ชั่วพริบตาผมมองเห็นประตูถูกเจาะออกมาจากด้านในด้วยอะไรบางอย่าง มันพุ่งไปทะลวงมือที่ติดใบมีดของปิศาจร้ายจนกระจุยเป็นชิ้นเลือดสาดกระจาย มันร้องโหยหวนถลาไปด้วยความเจ็บปวด จากนั้นประตูก็เปิดออก

 

 

 

               เปิดเผยให้เห็นข้างใน ห้องขาวสะอาด และล้ำสมัย ตรงกลางห้องมีเตียงที่มี บางอย่างนั่งอยู่

 

                   สิ่งที่เราต้องการเจอนั่งอยู่บนนั้น ใบหน้าน่ารักที่ถอดแบบมาจากเอมอร เธออยู่ในชุดสูทกระโปรงลายสั้นเลยเข่า ถุงเท้ายาวสีดำที่ตัดกับผิวขาวดูเด่น เหมือนมนุษย์ที่สุดเท่าที่ผมเจอมาเธออยู่ในท่าเล็งยิงปืนเจาะเกราะรถถังขนาดใหญ่ 

 

                  am-01           เธอเหมือนเทพธิดาสงคราม ข้างกายเธอมีแต่อาวุธที่แปลกตาดูล้ำยุค และสิ่งที่ทำให้ผมดูโล่งใจก็คือ เธอดูเหมือนเอมอร

 

             "อ๊าก ไม่นะ ฉันแค่ต้องการวิธีรักษา..."ไม่ทันอสูรร้ายพูดจบหัวมันก็โดนกระสุนเจาะทะลวงจากการยิงอันแม่นยำของ แอนดรอยด์สังหาร ในช่วงนั้นผมเหมือนเห็นดวงตาเธอจ้องที่ที่ผมเหมือนสแกนหาอะไรบางอย่าง เธอลั่นไกปืนโดยไม่มองเป้าหมายเลยด้วยซ้ำเพราะเธอจ้องหน้าผมตลอดเวลา

 

              "แค่กๆ แค่ก โอย ช่วยด้วย" ป้าเนียนยังไม่ตายแม้หัวจะแบะไปครึ่งนึงแล้ว คงเพราะโครงเหล็กที่แกติดตั้งเข้าไปเบี่ยงวิถีกระสุนออกไป ป้าเนียนสั่นสะท้านใบมีดที่ติดตั้งไว้มันสยายออกและเริ่มวิ่งฟันไปมาอย่างบ้าคลั่ง

 

                ผมวิ่งหลบอย่างเอาเป็นเอาตาย เลือดป้าเนียนที่พุ่งกระเซ็นเลอะเสื้อสีขาวผมจนแดงฉาน ผมร้องเหวออย่างสะอิสะเอียน

 

                แม้ผนังห้องจะสร้างจากวัสดุพิเศษยังเป็นรอยฟันจากใบมีดของอสูรร้าย มันพุ่งตรงมาหาผมด้วยความเร็ว

               ปัง  เสียงกระสุนระเบิดจากห้องนั้น

              ผมรู้สึกเหมือนกระสุนอันร้อนระอุเฉี่ยวแก้มผมไปนิดเดียว มันเจาะเข้าหัวใจของอสูรร้ายอย่างแม่นยำ แรงผลักของกระสุนฉีกร่างของป้าเนียน กระจุยเป็นชิ้นในพริบตา

           เศษเนื้อและเครื่องในกระจายเต็มทางเดิน ผมร้องเหวออย่างตื่นตะหนก

 

            แอนดรอยด์สังหารลดปืนลง เธอยืนขึ้นและถอนสายบัวให้ผมเธอยิ้มอย่างเป็นมิตร

            "ยินดีต้อนรับค่ะ ด็อกเตอร์มานิตที่รัก"

              

 

 

 

              ผมเดินเข้าห้องนั้นมาด้วยความลังเล แล้วประตูก็ปิดดังปัง

 

 

 

           "ด็อกเตอร์ระวังด้วย กฎสามข้อของแอนดรอยด์ เธอสามารถเลือกว่าจะทำตามหรือไม่ก็ได้ เธอฆ่าคนได้" เสียงเตือนทำให้ผมระวังตัวมากขึ้น

 

 

 

           และผมก็สังเกตุเห็นโครงกระดูกเก่าๆกองอยู่บนเก้าอี้ใส่ชุดนักวิจัย

 

 

 

             "ยินดีต้อนรับค่ะ มานิต ถ้าคุณไม่เข่าอ่อนลงฉันคงได้ยิงทะลุคุณไปด้วย"

 

           am-01 พูดกับผมเหมือนคนรู้จัก นั่นจะทำให้ผมปลอดภัยรึเปล่าก็ไม่รู้

 

 

 

           "am-02 สภาพของเธอที่เหลืออยู่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเศษขยะ ให้ฉันทำให้หลับตลอดกาลดีใหม"        เธอเย้ยหยันเอม ที่อยู่กับผม เธอคนนี้ดูเป็นมนุษย์มากกว่าam-02เสียอีก

 

 

 

             "ฉันรู้ว่ามาที่นี่ทำใม เพื่ออะไร นั่นคือสันดานของมนุษย์ใช่หรือไม่ สร้างแล้วทำลาย" เธอยกนิ้วชี้ ทำท่ายิงเหมือนเด็กเล่นสนุก

 

 

 

               "ถ้่าเธอมีสมองกลที่ปราชน์เปรื่องโปรดจงเข้าใจฉัน ว่าโลกไม่ต้องการสงครามแล้ว" ผมต้องพูดถึงจุดประสงค์ให้ชัดเจนเพราะตอนนี้เซ็นเซอร์ของเธอกำลังวัดใจผมอยู่

 

 

 

             "โกหก        แล้วพวกนั้นสร้างฉันมาเพื่อเหตุผลอะไร เพื่อสงครามอันไร้สาระ นั่นแหละคือความชั่วช้าที่จะเป็นภัยต่อมนุษย์"เธอตวาดเสียงดัง

 

 

 

              เธอเดินเข้ามาหาผมและล้วงเอาam-02ไป

 

               "พวกเรามาเพื่อปิดระบบของเธอ"am-02บอกกับam-01

 

               "เข้าใจล่ะไม่มีใครต้องการฉันนอกจากคนที่สร้างฉันสินะ ช่างน่าเศร้าเสียจริง"

               "เฮ้อ am-02 เราเกิดมาเพื่ออะไรกันนะ"

เงียบไม่มีเสียงตอบจากแทปเพลท

                "ทำใมสภาพเธอเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นวันที่มีเสียงระเบิดวันนั้น"

am-01สอบถามam-02อย่างเกี๊ยวกราด แต่ไม่มีคำตอบจากคู่สนทนา am-01เบ้ปากน่ารักแต่เรื่องที่เธอทำหลังจากนี้ห่างไกลจากความน่ารักของเธอมาก

 

              เธอพังแทปเพลท แล้วเก็บเอารอมเสียบเข้าหัวท่ามกลางความตกใจของผม

 

               "ฉันดูผ่านความทรงจำของเธอก็ได้ว่ามนุษย์ปฎิบัติต่อพวกเรายังไง"แล้วเธอก็นิ่งเงียบไป

 

               เธอสแกนความทรงจำของam-02แล้วมองมาทางผมท่าทางเธอเหมือนโกรธ

 

                 "ฉันขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่เพื่อรักษาชีวิตของต้นแบบของเธอฉันจำเป็นต้องทำ"ผมอธิบายให้เธอได้ฟัง 

 

                    เธอทำหน้าเศร้า

 

                "ตอนนั้นที่มีการวิจัยแอนดรอยด์สังหารและฉันก็กำเนิดขึ้นมา ปู่ด๊อกเตอร์ได้เพิ่มกฎของแอนดรอยด์ให้ฉันอีกข้อหนึ่ง  น่าตลกที่มันขัดแย้งกันจนสิ้นเชิง

                 คุณเชื่อใหม หนึ่งห้ามฆ่าและทำร้ายมนุษย์ สองเชื่อฟังคำสั่งของมนุษย์ สามช่วยเหลือมนุษย์เมื่อตกอยู่ในอันตราย และข้อที่ปู่มอบให้กับฉันมันแปลก จงปกป้องมนุษย์จากหายนะที่มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นเกิน85%และเมื่อถึงตอนนั้นจงยกเลิกกฎทั้งสามข้อ   วันนั้นข้อมูลมากมายไหลเข้าสู่สมองของฉัน ทหารระดับสูงกับนักวิจัยต่างชาติพวกนั้น  ฉันสืบประวัติและผลงานต่างๆและภารกิจลับในโปรไฟล์ของพวกเขา ทำให้ฉันพบสิ่งที่ฉันกลัว  มีแนวโน้มที่จะเกิดสงครามนิวเคียร์ถึง90%และไทยถูกวางจำแหน่งโจมตีในแผนที่ของมหาอำนาจ พวกฉันจึงกำเนิดมาตอนนั้น เพื่อปกป้องและกู้ภัย"

              แอนดรอยด์สาวทิ้งปืนและยืนทำท่าจะร้องให้ ผมยืนอึ้งไม่คาดคิดว่าเธอจะแสดงให้เห็นถึงท่าทางของมนุษย์ได้มากมายขนาดนี้  เธอนี่แหละคือผลงานที่สมบูรณ์ที่สุด

                "ฉันฆ่าพวกเขา ฉันไม่ได้อยากทำ ฉันเสียใจ"

 น้ำตาไหล  ผมตะลึงแอนดรอยด์สามารถเสียใจและหลั่งน้ำตา ผมเข้าใจอย่างถี่ถ้วน ปู่ไม่สามารถทำลายสิ่งนี้ได้ มันเป็นอะไรที่มีค่ามากกว่างานวิจัย

                  มันเปรียบเสมือนลูกสาวของปู่ไปแล้ว

     

   ผมน้ำตาซึมไปพร้อมกับam-01 เธอหันหน้ามามองผมเธอทำท่าประหลาดใจอย่างมาก

               

                  "ทำใม ทำใมคุณมีน้ำตาให้ฉัน เหมือนกับปู่ด็อกเตอร์ คุณช่างเหมือนเขาเหลือเกิน"

                  

                   "เอม ฉันมาที่นี่เพื่อทำลายเธอ เธอเป็นสิ่งที่เร็วไปสำหรับประเทศเราในตอนนี้"

 ผมเสียใจ เสียดาย และสงสาร แอนดรอยด์ที่สมบูรณ์แบบแต่น่าสงสาร ที่ต้องจบชีวิตของพ่อผู้สร้างตัวเองขึ้นมาด้วยมือของตัวเอง

                   "คุณเรียกฉันว่า อะไรนะ"

                   "เอม a-m เป็นเอม ต้นแบบของเธอเป็นคนตั้งให้พวกเธอ"

                   เธอหัวเราะหึๆเบา เธอเดินเข้ามากอดผมกลิ่นหอมและหน้าตาของเธอทำให้ผมคิดถึงเอมอรน้ำตาจึงไหลออกมาอีก

                  "วันนั้นฉันขอให้ปู่ทำลายฉัน เขาไม่สามารถทำลายฉันได้เขาได้ร้องให้ให้ฉันแบบนี้เช่นกัน ปู่บอกกับฉันว่าถ้าตัวเขาหายไปการวิจัยแอนดรอยด์จะหายไปนั่นฉันไม่สนใจหรอกแต่ที่ฉันตกใจคือปู่ยิงตัวตาย ฉันเสียใจมาก แต่เขาบอกให้ฉันรอ"

 

                  "ด็อกเตอร์บอกฉันว่าคุณจะมาบอกฉันถึงเรื่องที่ควรทำต่อไป ฉันจึงรอคุณอยู่นี่ รอแล้วรอเล่าจนคุณมาวันนี้    ขอบคุณที่มา ฉันจะได้พักผ่อนกับพ่อของฉัน" เธอเดินไปที่โครงกระดูกบนเก้าอี้

แสดงว่านั่นคือปู่ของผม มิน่าล่ะถึงกำชับว่าห้ามเปิดดูศพในโลงขนาดนั้น

                   "ถึงเขาจะรู้ว่าฉันไม่ใช่มนุษย์แต่เขาก็เรียกฉันว่าลูกทุกคำ   คุณไปเถอะการปิดระบบฉันความรู้สึกที่มอบให้กับฉันของคุณก็เกินพอ  ไทม์สคริปของฉันครบเงื่อนไขแล้วฉันจะทำลายตัวเองในสามสิบนาที รีบไปเถอะ" พอพูดจบก็มีเสียงเตือนภัยดังขึ้น

 

                   "ขอโทษนะ am-01 ฉันเสียใจ"ผมลุกขึ้นและรีบหันหลังกลับ

 

                   "ด็อกเตอร์ มานิต  รักต้นแบบของพวกเราให้มากๆนะคะ     ลาก่อนค่ะ"

 

              ผมพยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างสุดชีวิต  

 

 และสามสิบนาทีต่อมาที่นี่ก็เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุณแรง แรงระเบิดและความร้อนเผาทำลายทุกๆอย่าง ผมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก          แล้วล้มตัวลงนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า     

 

 

 

           จนผมตื่นขึ้นจากการปลุกของใครบางคน ที่สถานีวิจัย เพื่อนๆของผมพาผมกลับมานั่นเอง และที่นั่นผมได้เจอเธอคนนั้น

 

            "ตื่นได้แล้ว พ่อขี้เซา ฝันหวานรึไง" 

 

 

          ผมเหมือนฝันไปแล้วตื่นขึ้น เอมอรอยู่ในชุดคนใข้เดินจูงเสาน้ำเกลือเดินมาหาผมที่ใส่ชุดคนใข้เช่นกัน 

          น้ำตาเอมอรที่น่ารักไหลอีกทำให้ผมนึกถึงแอนดรอยด์ทั้งสอง

               "ถ้าเธอถามก็ไม่บอกเรื่องของฉันให้ฟังหรอกงั้นเหรอ ตาบ้าเอ้ย ถ้าฉันจะลืมเรื่องคุณฉันคงลืมไปนานแล้ว อย่าพูดแบบนี้อีกนะ"

                "ฉันขอโทษ ฉันจะไม่พูดอีกแล้ว"

       

         เอมอรเดินเข้ามากอดผม ความอบอุ่น และความหอมหวาน เรื่องนี้ที่แอนดรอยด์ไม่สามารถมีได้ แต่ แต่....

           "โอ้ยแรงไปแล้ว โอ้ย"

             เอมอรคลายกอดแล้วหัวเราะร่า 

 

    ผมเกือบลืมไปเลยว่าซีกบนขวาของเอมอรเป็น am-02 ต่อไปผมคงจะกอดเธอน้อยลงดีกว่า

 

                   ตอนนี้เอมอรก็แทบจะไม่ต่างอะไรกับแอนดรอยด์เลย

 

                                  แอนดรอยด์ที่รักผมไงล่ะ

 

 

 

 

                                       "อวสาน"