I ohly You

ถึงแม้ว่าวันนี้จะดูเหมือนไม่ได้ทำอะไรมากแต่ว่าวันแรกก็ยังคงมีการบ้านสิน่ะ

"กลับมาแล้วค่ะ"

"จ้ายินดีต้อนรับจ้า วันนี้แม่ทำสลัดผัก กับ เสต็กย่าง เพราะวันนี้เป็นวันดีจ้า"

"แต่ว่า วันนี้หนูคิดว่าเป็นวันโชคร้ายน่ะค่ะ" ฉันไม่ชอบกินเนื้อหมูวันนี้วันเกิดพ่อรึไงเล่าเบื่อจริงๆทำไมคนเราต้องทำตัวยิ้มอะไรงี้เง่าน่า มันน่าเบื่อน่ะทำไมไม่พูดจากใจกันเล่าช่วยฉันด้วยฉันต้องการเพื่อนเอาเพื่อนฉันคืนมาสิ โอ๊ยยยย

"เมออะไรกันจ๊ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วน่ะ"

"รู้แล้วค่ะ แม่" กริ๊งงง กริ๊งงง(เสียงโทรสับบ้าน)

"ปิ่น มารับโทรสับหน่อยสิ" อะไรเนี่ย ฉันกำลังขึ้นบรรไดมาเองน่ะ ขัดใจจริงๆ

"มารับแล้วค่ะ ฮัลโลบ้านทองดีพูดค่ะ"

"อย่าลืมทำการบ้านน่ะหล่อน" นึกว่าใครที่ไหนน่ะเนี่ย ยัยมิ้นนี้เอง

"กลัวฉันไม่ทำ รึไงฮ๊ะ"

"ก็ใช่น่ะสิ หลอนมันขี้เกียดสันหลังยาวนิ"

"อ่าวๆพูดจะอี๊ เดี่ยวด่าเป็นภาษาบ้านเกิดเลย นิ" ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย(เสียงโทรสับของปิ่นดังขึ้น)

"เฮ้อ แปปนึงน่ะรับโทรสับก่อน" ใครเขาขยันโทรมาจังเลย ไม่มีไรทำกันรึไง

"ยูทำการบ้านรึย๊าง.."เสียงยัยเวลจริงๆก็ยัยฟางนั่นล่ะชอบเรียกแบบนี้มากกว่า

"เอ่อ...อย่าว่าแต่ทำการบ้านเลย เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย แล้วจะโทรมาทำไมกันหนักหนา ฮ๊ะ" เพราะพวกแก่แท้ๆ เพื่อนจอมจุ๊น...

"ไอ กลัวยูไม่ทำการบ้านนะ"

"เอาตัวเองให้รอดก่อนดีมั้ย ไปพูดให้ชัดกว่านี้อ่ะได้ มั้ย"

"อ่าวนี้ยู ว่าไอหรอ"

"เออ...จบเถอะ ไอจะไปเปลี่ยนเสื้อเฟ้ย.."

"ทำการบ้านด้วยน่ะยัยบ๊อง" ลำคานแล้วน่ะสั่งอยู่ได้ เชอะ

"มิ้นปิ๊กบ้านเน้อ บ่าต้องมาอู้จะอี้ เลยหนา!"แปลมิ้นกลับบ้านเลยไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลยน่ะ

"พูดอะไรไม่รู้เรื่องโว๊ยย ทำการบ้านด้วย....." แล้วยัยมื้นด้วยความที่ฟังปิ่นไม่เข้าใจจึงตะโกนนึกว่าตนเองโดนด่า ไปสะแล้ว ยัยมิ้วเลยวางสายไป...

"โอ๊ย ยัยมิ้วบ้าจะตะโกนทำไม หูจะแตกน่ะ ยัยบ้า" แล้วในแวบนึงฉันก็เห็นเด็กผู้ชายข้างบ้านมองมาโรคจิตแอบดูชาวบ้านคุยโทรสับ..ชิ... "เอาไงล่ะยัย เวล จะวางมั้ยเดี่ยวญาตแก่ตามหาน่ะ"

"ว๊อด ไออยู่บ้าน ญาติที่ไหนจะตามหาย๊ะ"

"ฮ่าๆ จัดง่าว ญาติแวมไพร์ไงล่ะ อยู่อังกฤษนานนิ55+" "

ใครจะไปเหมือนแก่ล่ะ" อะไรที่ว่าเหมือนฟร่ะ..มันชอบพูดให้งงว่ะ

"ก็เรื่องของเธอเถอะ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อกินข้าวดีกว่า55+" เพิ่งวางสายของยัยเวลแล้วฉันก็ลงไปกินข้าวทันที แม่บอกว่านี้ล่ะ คือเพื่อนแท้ใช้เราสนิทกันเร็วมากจริงๆ ไข่ความเย็นชาแตกแล้วสิแย่จริง...แต่ก็ดีฉันมีความสุขจัง

(ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ)