ค่ำคืนที่เงียบเหงา

"เฟี้ยวววววว พ่อมดแฮรรี่มาแล้วครัชช" ผมในวัย8ขวบที่กำเล่นเป็นพ่อมอแฮรรี่ มันสนุกมากเลยนะครับ คุณเคยเล่นไหม ลองนึกย้อนไปสิ แต่สิ่งที่ผมในตอนนี้นึกย้อนไปไม่ได้มีแค่นั้น......

"ซันเดย์ ลูกเลิกเล่นเสียงดังได้ไหม เดี๋ยวน้องก็ตื่นหรอก"เสียงแบบนี้ เสียงที่ดุดันแต่แฝงไปด้วยความหวังดี ผมรู้สึกผิดนะที่ผมไม่เชื่อฟังแม่ในตอนนั้น ผมรู้สึกผิด ที่ไม่ดูแลแม่ตั้งแต่ครั้งนั้น เพราะ.....

"แค่ก แค่ก" เสียงไอของแม่ที่ดังแล้วดังเล่า ทำให้ผมต้องรีบลุกขึ้นมาดู

"แม่เป็นอะไรมากไหมครับ" "แม่ไม่เป็นอะไรหรอกซัน ลูกรีบไปเก็บของเถอะ พรุ่งนี้จะขึ้นเครื่องไปเรียนต่อที่อเมริกาไม่ใช่เหรอ ลูกโตแล้วนะ ย่างเข้ายิ่สิบแล้วด้วย ไม่ต้องห่วงแม่หรอก"

ใช่ครับ ผมเป็นนักเรียนทุนที่จะไปเรียนต่อที่อเมริกาเป็นเวลาสองปี แต่ผมควรจะคิดว่าผมไม่ควรไปอเมริกาตอนนั้น เพราะมันจะทำไม่ให้ผมได้เจอแม่อีกเลย

สองปีต่อมา

"พ่อครับ ผมรออยู่ตรงล็อบบี้นะครับ เอ้อพาฟรายเดย์มาด้วยก็ได้นะครับ" ครบสองปีแล้วที่ผมไปอเมริกา วันนี้แหละที่ผมจะได้กลับมา

"พี่ซันเดย์จ๋าาาา " สาวน้อยร่างสูงหน้าตาและท่าทางถอดแบบมาจากแม่หมดทุกอย่าง ผมเริ่มคิดถึงแม่แล้วสิ "ฟรายเดย์ โตขึ้นมากเลยนะแก"

"นายก็เหมือนกันแหละ" ฟรายเดย์ตอบ

"พ่อฮะแม่หละ" ผมรีบถามหาผู้หญิงที่ผมควรสวมกอดเค้าเป็นคนแรก

"กลับบ้านไปแล้วลูกจะรู้เอง" พ่อพูดกับผมขณะที่เรากำลังขึ้นรถ

ที่บ้าน

"แม่ครับ" แต่สิ่งที่เผมเห็นคือ!!!

ผมเห็นอะไรแล้วเรามาคุยกันในตอนหน้า