รักนี้ไม่จืดเลย YAOI

                       ทนอ่านหน่อยนะคะ เพิ่งสมัครสมาชิกมา งงอ่า 

ผ้าห่มใบสวยพร้อมกับหมอนข้างอันแสนอบอุ่น เรียวหน้าบางรับเข้ากับตาชั้นเดียวและจมูกโด่งที่กำลังพอดีริมฝีปากแดงระเรื่อเหมือนกุหลาบสีชมพู่ ผมยาวระหว่างบ่ากับท่ามองขึ้นเพดานเหมือนกำลังคิดถึงใครบางคน...สวัสดีครับผมชื่อ จืด สาเหตุของชื่อก็คือ พ่อกับแม่ ชอบกินแกง จืด แต่ในบ้านมีผมกินเผ็ดอยู่คนเดียวนอกนั้น ไม่แม้แต่จะคิด แต่เรื่องทั้งหมดมันไม่ได้เกี่ยวกัน เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเพื่อนพี่ชายแท้ๆ ผมมีพี่ชายอยู่คนหนึ่งเรียนอยู่ เทคนิค ร่างกายสูงเพรียวเหมือนดาราเกาหลี หน้าตาคล้ายตำลึงสุก แก้มแดงปานมะเขือเทศมีปากเป็นอาวุธ และมีแววตาเหมือนเสือดาวหิวกระหาย กิริยาท่าทางเป็นผู้ชายเหลือร้ายมีเพื่อนเป็นชายสูงกำยำ เพื่อนพี่เขามีแต่หล่อและนิสัยโหด เถือน ดิบทุกเย็นๆพวกพี่และเพื่อนจะพากันออกไปกินเหล้าเป็นประจำจนชิน แต่มาวันนี้สิ....เพื่อนพี่คนนี้ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ตอนแรกที่เห็นใจมันเต้นและสั่นรัว ความหล่อของเขาเปรียบได้กับพระเอกหนังดาราฮอลลีวู้ด ทั้งร่างกายมีแต่กล้ามเป็นมัดๆและที่เด่นที่สุดคือวงแขนในตอนนั้นผมกำลังอึงกับความหล่อแบบไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกที่พี่เขาก็เขามาใกล้ตัวพร้อมพูดเสียงหล่อเข้มสุดๆ

"น้องจืดเปล่าครับ" เพื่อนพี่ชายถาม"ใช่ครับ...มาห๊า...พี่หวานหรอ" พี่ชายผมชื่อหวานแต่ เขาจะไม่ให้ใครเรียกยกเว้นครอบครัวเพราะมันดูเหมือน ตุ๊ด แต๋ว"เอ่อ..." กะแล้วพี่เขาต้องไม่รู้จักแน่ๆ"พี่ชายผมเขาชื่อหวานนั้นแหละแต่ไม่มีใครรู้"พี่เขาทำหน้างง เหมือนมาผิดบ้านทว่า กำลังพูดเข้าด้ายเข้าเข็ม จู่ๆ อุปสรรคก็มา"เฮ้ย !! มาไงเพื่อน" เสียงก้องดังจากหลังบ้าน"เออ..มึงชื่อหวานหรอวะ..เห็นน้องคนนี้เขาพูด" พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเนี้ย"เออ แต่กูแค่ไม่บอกใครแค่นั้นเอง" รู้สึกเหมือนพี่ชายจะทำตาดุๆใส่ผมเสียแล้วสิ"งั้น...ผ๊มขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ" เป็นเด็กดีต้องรีบขึ้นไปทำการบ้าน"เดี๋ยว!!" เสียงพี่ชายของผม หยุดการเดินปานวิ่งทันทีขณะพูดสองวงแขนอันแสนเบาของพี่ชาย กดนิ้วมือลงระหว่างบ่าข้างขวาแล้วพูดกระซิบ"ถ้ากูไม่สั่งก็อย่าไปบอกใคร เข้าใจไหม เรื่องชื่อเนี้ย" ไม่ค่อยรักน้องเลย แรงกดบวกกับนิ้วที่แข็งแรง เพิ่มความเจ็บปวดได้ดีที่เดียว"คะ.ครับ" พูดเสร็จสองเท้ารีบวิ่งขึ้นไปข้างบนหลังจากตอนนั้นมาถึงตอนนี้...ผ๊มก็ยังนอนคิดถึงใบหน้าอันแสนหล่อเหลาอยู่เลยอย่าหาว่าเพ้อหรือบ้าในชีวิตหนึ่งเพิ่งจะเคยเจอกับตัว สงสัยกามเทพจะเล็งศรธนูเข้ามาบังตรงหัวใจของผมแล้วสิเวลา 3 ทุ่ม กว่าเสียงโทรศัพท์มือถือดังสั่นในกระเป๋ากางเกง.."ฮะโหล จืดหรอมารับพี่หน่อยดิกลับไม่ไหววะ" เสียงพี่หวานครับ"ทำไมอ่า ไม่อ๊าวคนกำลังหลับเลย" พูดไปเสียงงัวเงีย"ไอ!! จืดมึงจะมารับกูไหม?" งานเข้าอีกแล้วครับท่าน"โถ่พี่ มันดึกแล้วจะให้ขับไปรับที่ไหนละ" ผมพูดในขณะที่กำลังเดินลงมาข้างล่างเอากุญแจมือเตอร์ไซค์"เออน่า เดี๊ยวกูบอกทาง" .....พอเริ่มขับรถพี่หวานก็บอกทางอย่างละเอียดยิบ ระยะทางประมาณ 12 กิโล รู้สึกว่าระยะมันจะไม่ไกลเลย โคตรไม่ไกลเลยพอมาถึงหน้าวงเหล้าพร้อมเหล่าชายนอนเรียงรายกันเป็น คนบ้าเพราะไม่ต่างกันมากถ้าลองมาเปรียบเทียบดูแต่ที่ยิ่งสดุดตากะคือผู้ชายคนที่ผมปิ๊งตอนไปเรียกพี่ชายผมนั้นเขาสภาพเหมือนคนไม่เมาเลยสักนิดแต่ขวดเหล้าตั้งอยู่ตรงหน้ามากกว่า 5-6ขวดแม่เจ้ากินเข้าไปได้ยังไง..แต่สิ่งที่น่าโมโหจนถึงขีดสุดก็คือพี่ชายตัวดีแม่งบอกว่าจะมารอข้างหน้าตอนนี้ไม่รู้ไปไหนไม่สิเราต้องพลิกวิฤกต์ให้เป็นโอกาศคิดได้ดังนั้นสองเท้ามันรู้งานสองตามันให้ท่าก็ตรงทางกันไป จนถึงพี่ชายสุดหล่อของผม ยามหน้าแดงไปด้วยฤกธิ์เหล้านี่มันช่างบอกไม่ถูกจริง คนอื่นเหล้าแล้วดูไม่จืด แต่พี่คนนี้เมาแล้วผมหวั่นไหวไม่ได้ๆเราต้องตีหน้านิ่ง.."เอ่อ พี่ครับเห็นพี่หวานไหม" ผมถามไปประโยคแรก พี่แกก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ลุกขึ้นแล้วให้เดินตามไป เขาไม่ได้บอกหรอกแต่มันเดาออกอะ มีปัญหาไหม๊เดิน ๆ ไปเรื่อย ผ่านห้องน้ำ ผ่านห้องครัว ขึ้นชั้นสอง ผ่านห้อง เก็บของจนมาถึงห้องนอนพี่เขาเดินเข้าไปในห้อง ...แต่ทุกอย่างผิดหมดเลยเพราะผมกำลังหาพี่ชายของผมอยู่ไหงพอเข้ามาในห้องแล้วไม่เจอใคร พอคิดได้ว่าอ้าว.......ผมชักใจคอไม่ค่อยดีถอยเท้าหลังไปชิดกับกำแพงห้อง ทว่าของในชั้นมันก็หล่นลงมาพร้อมกับนิตยาสาร สาวโชว์... ดูแล้วมันเยอะมาก จนพี่เขาตกใจและรีบเดินเข้ามาเก็บอย่างรวดเร็วแต่...เหมือนมันจะไปจุดประกายความต้องการของพี่เขาเต็มๆไม่ได้ๆ สงสัยจะไม่รอดเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้คนที่รักจริงซะแล้ว คิดได้ปุบก็เดินออกมากอย่างรวดเร็ว และพยายามเร่งฝีเท้าพึบ !ทว่าไฟมันเกิดดับขึ้นมาซะงั้น......ด้วยความที่มันยิ่งมืดอยู่แล้วบวกกับไฟดับอีกคราวนี้มันยิ่งมืดสนิทเลย"พี่ๆ อยู่ไหนอะผมมองไม่เห็น" พี่ร้องเสียงดังและพยายามเดินกลับเข้าไปในห้องเดิมที่ผ่านออกมา"อยู่นี่..." พี่เขาในมือมีเทียนซึ่งน่าจะมีอยู่ในห้องผมรีบเดินเข้าไปหาพี่เขาเพราะว่ากลัวและด้วยรู้สึกเหมือนฝนมันกำลังจะตกเนืองจากฟ้าร้องดังเป็นฉาก ๆพอเข้าไปใกล้ตัวพี่เขาแล้วผมก็เกาะแขนแต่ลมมันก็พัดเข้ามาในห้องทำให้เทียนดับคราวนี้มันยิ่งหน้ากลัวเข้าไปให้ เสียงฝนและฟ้าแข่งกันร้องกันจนผมต้องหาเรื่องคุยแล้ว"พี่ชื่ออะไรหรอครับ ผมจืดนะ" ตอนนี้ผมกับพี่เขากำลังนั่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่"พี่ชื่อ เดี่ยวครับ" เขาตอบผมอย่างสุภาพแต่กลิ่นไอลมปาก เจือจางไปด้วยเหล้า"พี่ครับ ผมกลัวฟ้าผ่าพี่ช่วยพูดกับผมได้ไหม" พูดไปแบบไม่รู้ตัว ด้วยความที่ไม่เคยชินผมและพี่เขาคุยกันเรื่องย้อนวัยในอดีตตั้งแต่ตอนจำความได้ และก็ขำสนุกจนเกิดลืมตัว เสียงฝนตกกับฟ้าร้องทำให้ผมรู้สึกแปลกในตัวเอง เสียงไฟฟ้าตามเสาส่องสว่างมาให้ผมเห็นหน้าพี่เขาเพียงเล็กน้อยผมมองตาพี่เขาและพี่เขาก็มองตาผม นานเท่าไหร่ไม่รู้ และที่แน่ๆหลังจากนั้นเราก็ทำเรื่องที่ไม่สมควรโดนที่ผมไม่ได้ขัดขื่น