เมื่อได้รัก

ความรักคือสิ่งที่ทุกคนต้องมี ความรักคือสิ่งที่สวยงาม ความรักคือความทุกข์และความสุข บนโลกใบนี้ ต่างมีความรักอยู่ทุกที่ทุกอย่าง ต่างเหตุผลรัก แต่เมื่อรัก นำพาตัวมันมา แล้วจะจากไปในไม่ช้า ใครบ้างที่จะยอมรัก แล้วเห็นรักนั้นจากไป ตลอดกาล....อย่างไม่มีวันหวนกลับมา เหลือเพียงอดีตเท่านั้น ที่ยังคงอยู่ เมื่อเป็นแบบนี้ ยังอยากจะรักอยู่หรือไม่  

เวลา 22:30

ท่ามกลางความมืดที่แสนจะเงียบเหงา ลมพัดพาความหนาวเหน็บกระทบร่างชายสูงที่กำลังเหม่อมองผิวน้ำสะท้อนแสงไฟระยิบระยับ บนสะพานข้ามลำธารเล็กๆ เค้ามองเหม่อจดจำทุกรายละเอียดบรรยากาศของค่ำคืนนี้ แม้จะดึกแล้ว ในสมองที่คิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาเกือบที้งหมด เหมือนกับนำฟิล์มเก่าๆมาเปิดฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้สายตาจะเหม่อมองซักเพียงใด แต่ในใจกลับมีคำถามมากมาย มีเพียงคำถามเดียวที่เค้านั้นคิดทั้งวันและทุกวันว่า...เค้าจะอยู่ต่อได้อิกนานแค่ไหน

     "คุนแทนนิสครับ ดึกมากแล้วกลับบ้านเถอะครับ"ชายร่างสูงดูมีอายุแก่กว่าแทนนิสเปิดประดูรถด้านข้างคนขับลงเดินไปหา คุนนายน้อยแทนนิส ที่ดูท่าแล้วจะไม่ตอบสนองต่อเสียงของพี่เลี้ยงที่ห่วงแทนนิสจนจะขาดใจ "นายน้อยครับ ยิ่งไม่สบายอยู่กลับเถอะ นายใหญ่รู้ กระผมต้องตายอย่างเขียดแน่เลยครับ" เคาส์ ผู้เป็นพี่เลี้ยงพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อให้นายน้อยกลับบ้าน แต่ดูท่าแล้ว จะไม่เป็นผล

     " กลัวนายใหญ่ ก้กลับกันก่อนไป ฉันดูแลตัวเองได้" แทนนิสพูดขึ้นแต่สายตายังไม่ละจากผิวน้ำที่สวยสดุดตานั้น 

     " ผมทำไม่ได้ครับ " เคาส์ก้มหัวรับคำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก เพราะเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว นายน้อยก้ยังยืนยันคำเดิม เคาส์ทำได้เพียงมองดูแผ่นหลังของแทนนิส ในใจนั้นกลัวเหลือเกิน กลัวว่านายน้อยของเขาคนนั้น จะจากเค้าไป ผู้ชายที่รักปานลูก เลี้ยงดูมาแต่เล็กดั่งพ่อลูก เนื่องจากนายใหญ่ คุน วาธาน พ่อของแทนนิสยุ่งกับกิจการมากโดยไม่มีเวลาเลี้ยงลูกชายเพียงคนเดียว ส่วนแทนนิสก้ไม่มีแม่ เพราะแม่เสียชีวิตขณะคลอดเค้ามา แทนนิสคือคนที่ดูแล้ว น่าสงสารเสียเหลือเกิน มีเพียง เคาส์พี่เลี้ยง ที่ดูแลและรักเค้าตั้งแต่เค้าเกิดมา ในตอนนี้เคาส์ก้ได้เพียงภาวนาในใจ เพราะนายน้อยมี่รักคนนี้ กำลังจะจากเค้าไป...

     "ฉันอยากจะจำสิ่งที่สวยงามนี้ไว้ เผื่อฉันจากไป ฉันคงคิดถึงมัน" แทนนิสพูดขึ้นในขณะเสียงทุกอย่างนั้นเงียบสงัด ความหมายนั้น ทำเอาเคาส์ถึงกับใจหล่น และนี่คงเป็นเหตูผลของ แทนนิส เพราะแทนนิสคงรู้ดีกว่าใครว่าความหมายนั้นคืออะไร มันคือสิ่งที่เค้ากลัว กลัวเหลือเกิน กลัวว่ามันจะมาถึงในไม่ช้า โชคร้ายที่ไม่รู้ว่าใครลิขิตโชคชะตาชีวิตของแทนนิส มันชั่งจบไม่สวยเอาเสียเลย 

      ทุกอย่างอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ดาวสว่างไสวบนท้องฟ้าคงมองเห็น น้ำตาแห่งความท้อแท้ที่ไหลบนแก้มใสของแทนนิส เคาส์ก้คงจะพูดอะไรไม่ออก อึดอัด อยากจะกอดให้กำลังซะเหลือเกิน แต่เค้ารู้ว่าเวลานี้คงไม่ควร เพราะเข้าใจว่า แทนนิส คงอยากจะขอเวลาคิด...เรื่องชีวิต และอนาคต...

    ทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบดั่งเดิม มีเพียงเสียงรถราในกรุงที่ยังคงแล่นไปมาไม่หยุด แทนนิสยังอยู่ในท่าเดิม บางคนอาจจะคิดว่าเค้าบ้าหรือป่าว ที่ยืนมองเหม่อเป็นชั่วโมงๆ แต่...ถ้าเรามีเรื่องให้คิดไม่หยุดไม่หย่อน เหม่อแค่หนึ่งชั่วโมงสองชั่วโมงยังถือว่าน้อยไป ลูกน้องสามสี่คน ตอนนี้กำลังง่วงหงาวหาวนอน แต่ยังคงเหลือเคาส์ที่ยังยืนอารักษ์ขา นายแทนนิสอยู่...

   โคร๊มมมมมมมมม...

    แทนนิสถึงกลับสดุ้งตกใจกับเสียงรถจักรยานล้ม แทนนิสและเคาส์หันไปมองด้วยความอยากรู้ว่าใครกัน ที่มาขี่จักรยานล้มยามดึกเช่นนี้ แล้วดูท่าคนคนนั้นจะเป็นผู้หญิงที่รุ่นราวคราวเดียวกับแทนนิส       

     เคาส์วิ่งไปดูที่เกิดเหตุที่ห่างจากจุดที่ยืนไปแค่สองเมตรเห็นจะได้  ส่วนแทนนิสก้หยุดคิดเรื่องทุกอย่างและหันมาสนใจเหตุการณ์ที่อยู่ห่างจากแสงไฟ มันทำให้เค้ามองเห็นผู้หญิงคนนั้นไม่ชัดซักเท่าไหร่ เขาจึงเดินตามเคาส์ไป โดยมีลูกน้องเดินออกมาดูลาดลาวและระวังอยู่ห่างๆจากแทนนิส

    " หนูเป็นไงบ้าง" เคาส์ถามขณะมอง หญิงสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มลุกขึ้นปัดฝุ่นที่เธอพึ่งจะลงไปกลิ้งเกลือกมาตะกี้

     "โห...ลุง คลุกฝุ่นขนาดนี้ ไม่เจ็บได้ไงล่ะ โอ้ยยย..." เธอยืนปัดแขนแล้วถูศอกแรงๆ เพื่อบรรเทาอาการแสบของแผลถลอกจนมีเลือดซิบนิดๆ เธอก้มมองกี้ต้าตัวเก่งของเธอที่เธอสพายกลับหลังจากไปเล่นในร้านหาอาหาร Dinner เธอถึงกับใจแป้ว กีต้าร์ของเธอพัง! เธอถึงกับคุกเข่าลงหยิบกีต้าร์สีน้ำตาลเข้มตัวสวยของเธอที่กว่าจะได้มา ซึ้งตอนนี้คอกี้ตาร์หักลงอย่างน่าเวทนา เธอโกรธมาก โกรธที่ไม่ระวัง โกรธที่เธอคือคนทำมันพังเสียเอง เธอมองมันอย่างกับมันคือสิ่งมีชีวิต มันคือเพื่อนที่ช่วยกันทำมาหากินเลี้ยงตัวเธอ แต่ตอนนี้..มันเหมือนคนที่ตายไปแล้ว 

     "เป็นไงบ้างเคาส์"แทนนิสเดินมาถึงที่เกิดเหตุการณ์ตาของเขายังคงมองหลังหญิงสาวที่แต่งชุดกระโปรงเอี๊ยมสีดำกับเสื้อแขนยาวพับถึกศอกสีขาว ผมยาวหยิกลอนสีน้ำตาลเข้มนั่งคุกเข่านิ่งมองสิ่งของเบื้องหน้าของเธอ มันทำให้เค้าอยากเห็นหน้าเธอซะแล้ว

      "เอิ่ม...เหมือนเธอจะลืมว่าเธอเจ็บน่ะครับ เธออาลัยอาวรกีตาร์ที่พังของเธออยู่ครับ"เคาส์พูดแล้วหันไปมองแทนนิส ซึ่งเคาส์แอบเห็นแววตาของแทนนิสที่กำลังสงสัยผู้หญิงคนนั้นอยู่

       หญิงสาวลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วเธอก้รู้สึกเจ็บแปร๊ปที่ขาของเธอ เธอก้มมองขาของเธอช้าๆ ก่อนที่เธอจะรู้สึกอึ้ง ช๊อก! ขาของเธอเต็มไปด้วยเลือด!! "อ้ายยยยยยยย" หญิงสาวล้มพับไปทันที ทำเอาเคาส์และแทนนิสถึงกับตกใจและวิ่งเข้าไปรับร่างของไว้ไม่ทัน 

       แทนนิสวิ่งไปอุ้มหญิงสาวไปที่รถ เค้าพึ่งได้เห็นใบหน้าของเธอ เธอหลับตาพริ้ม จมูกโด่งสวยในแบบของผู้หญิง ปากบางเล็กสีแดงธรรมชาติ ทำเอาแทนนิสอึ้งกับใบหน้าของสาวคนนี้ มันทำให้เค้ารู้สึกชอบเธอขึ้นมาซะแล้ว มันน่าแปลกที่แทนนิส จะไม่เคยแลตามองผู้หญิงคนไหน แต่กับเธอคนนี้..มันทำให้เค้าชอบเธอง่ายดายได้ยังไง

       เมื่อถึงรถ แทนนิสอุ้มเธอวางบนเบาะยาวของรถ 

      " ไปโรงพยายบาลหรอคับนาย" คนขับรถถามด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

      แทนนิสหยุดคิดซักแป๊ปก่อนจะบอก

       " ไปบ้านฉันเลย..."