ตะวันสีฟ้า_จันทราสีเงิน

     ชื่อของผมคือ วายะ ทาญาติอันดับที่2ของตะกูล จันทราริน ทั้งที่ท่านแม่บุหลันเป็นภรรยาหลวงแท้ๆ และเพียงแค่เกิดช้าไปไม่กี่วิเท่านั้นเอง ทุกๆเช้าของผมในบ้านหลังนี้คือความอึดอัด โต๊ะไม้ตัวใหญ่ขนาด20คนกินข้าวร่วมกันได้วางกลางห้องที่ตกแต่งไปด้วยผ้าลูกไม้สีขาวฟ้าที่น้าริน(ภรรยาอีกคนของพ่อ)ชอบดูสะอาดแต่เงียบเหงา เพราะมีเพียงคน3คนเท่านั้นที่นั่งกินข้าว คนหัวโต๊ะคือชายวัยกลางคนผู้มีใบหน้าเรียบเฉยจนดูดุนั่งอ่านหนังสือพิมด้วยมือซ้าย มือขวายกถ้วยกาแฟที่มีควันอ่อนๆกลิ่นละมุนค้างไว้ เพราะมัวแต่สนใจหนังสือพิมในมือมากกว่า ฝั่งตรงกันข้ามของผมคือพี่วายุซึ่งนั่งเล่นแต่โทรศัพท์ไม่แม้แต่จะสนอาหารในจาน ผมนั่งเขี่ยไส้กรอกในจานไปมาจนมันชุ่มไปด้วยซอสมะเขือเทศเพื่อรอเวลาที่ท่านพ่อลุกคนอื่นๆถึงจะลุกจากที่นั่งได้

"จะกินก็กินอย่าทำให้ชวนอ้วกได้มั๊ย!!!"

วายุตะหวาดขึ้นคงเพราะแอบมองวายะมาได้พักใหญ่แล้ว วายะตกใจสะดุ้งจนช้อนในมือหล่นกระทบจานเสียงดัง ท่านพ่อเบนสายตาจากหนังสือพิมมามองวายะเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วกาแฟแล้วลุกออกจากโต๊ะไป วายุและวายะมองตามท่านพ่อ

"ท่าจะเรียกร้องความสนใจนะ..หาอย่างอื่นทำเถอะ เห็นแล้วทุเรดลูกตาว่ะ"

วายุลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะแสดงสีหน้าเหยียดๆใส่วายะแล้วก็เดินออกไป ส่วนผม...นั่งก้มหน้ามองจานที่มีแต่สีแดงของซอสมะเขือเทศแล้วก็จิ่มซ่อมลงที่ไส้กรอกอย่างแรงด้วยความหงุดหงิดตัวเองที่เป็นได้แค่ตัวตลกในสายตาของท่านพ่อ

"วายะ!เป็นอะไรรึเปล่า?แม่เห็นพ่อเขา..."

ยังไม่ทันที่ท่านแม่จะพูดอะไรต่อผมก็ลุกขึ้นกอดท่านแม่

"ไม่เป็นไร..ผมไม่เป็นไร"

ผมคลายอ้อมกอดแล้วส่งยิ้มให้เธอผู้นี้เพื่อให้เธอคลายกังวล แล้วก็บอกลาเธอเพื่อไปเรียน

                                     ณ.มหาลัย

"วายะ!!!ไอ้วายะ!ไอเพื่อนเวร ไปบอกน้องกุ๊กได้ไงว่าไอเชนมันเป็นผัวกู!!!"

เจ้าคนผมทองหัวเกรียน(จะโกรกสีเพื่อ?)สูง185ผู้นี้คือ ทิง หรือ ทิงเจอ ดีกรี หัวหน้าทีมนักบาสของมหาลัย หน้าตาดีจึงมักเจ้าชู้

"ก็ไม่มีอะไร...แค่สงสารน้องเขาก็เลย...บอกความจริงไปก็เท่านั้น"

"ตลกล่ะ!!ไอวายะเดี๋ยวมึงจะโดนตีนกูก่อนตีนมัน!!!"

เจ้าคนใส่แว่นกลอบสีเงินทรงรากไทรแบบเกาหลี(หรือเกาหลังวะ)สูง180ผู้นี้คือ เชน หรือ ณเชน(มึงเป็นไรกะณเดชเปล่าวะ) ดีกรี แช้มนักมวยประจำจังหวัด หน้าตาดีแต่ขี้เก๊กโครต

เล่นเอาผมกระโดดหลบแทบไม่ทันเพราะมันไม่ได้มาแต่ปากตีนมันลอยตามมาด้วย

"อะไรกันมีแต่คนจ้องจะทำร้ายกู!!!"

ผมโวยวายประหนึ่่งว่าเป็นผู้เสียหาย จนนักศึกษาคนอื่นๆเริ่มมองมาที่พวกเรา ไอ้ทิงกับไอ้เชนมันจึงลากผมซึ่งมีความสูงเพียง167ออกจากลานจอดรถไปที่โต๊ะประจำของพวกเรา

"มึงอะถ้าไม่กวนตีนก็จะน่ารักกว่านี้เยอะเลยนะวายะ"

ทิงมันโอบไหล่ผมหันมาสบตาประหนึ่งว่าผมเป็นแฟนมัน เชนมันเลยโบกกระบานไอทิงไปหนึ่งทีก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตากวนตีน(มันก็มองเฉยๆแหละแต่ผมว่ามันกวนตีนผมนะ)

แล้วก็ดึงแขนไอทิงออกจากไหล่ผม เชนมันเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนหันหน้าเอามือท้าวคางสอกวางบนเข่าจนหลังงอมองมาที่ผมด้วยสายตาเรียบเฉย

"กูไม่อยากเป็นข่าวกับไอเชี่ยนั้น...ถ้าเป็นมึง  กูยังพอรับได้"

ไอทิงเดินมาผลักไหล่ผมจนผมเซไปข้างหน้าเล็กน้อย

"ไอนี่หยอดตลอด555+แล้วมึงอะเมื่อไหร่จะรับรักมันซักที!!"

เมื่อมันพูดจบผมก็ถวายบาทาให้มันอย่าไว้เลยเชียว ทิงมันไม่เคยสำนึกครับโดนประจำ

"นี่แล้วเรื่องคืนนี้อะว่าไง?"

อยู่ๆเชนมันก็เอ่ยขึ้น ผมกันทิงจึงหยุดตีกันแล้วหันมาหาไอเชน

"ไปดิวันเกิดเพื่อนทั้งที!!!"

เพราะผมไม่รู้เลยว่า ผมกำลังก้าวเข้าไปสู่ความวุ่นวายระดับเวรี่ฮาดเข้าให้แล้ว

*พึ่งเคยแต่งเป็นครั้งแรก ยังงงๆอยู่ แต่จะทำให้ดีขึ้นนะสัญญา