Thinking Of You

Thinking Of You

                ฉันลืมตาขึ้นมาในทุกๆเช้า...ตัวของฉันยังนอนอยู่บนเตียงเตียงเดิมที่เราซื้อมาด้วยกัน กลิ่นน้ำหอมของเธอนั้นมันยังติดอยู่ในสัมผัสและความรู้สึกของฉัน ไม่เคยเสื่อมคลายไปเลยแม้สักนาที…

                เมื่อฉันได้มองออกไปนอกหน้าต่าง เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นอะไรตรงหน้าของฉัน...ฉันเห็นเราสองคนปั่นจักรยานไปด้วยกัน ดั่งแต่ก่อนที่มันเป็นเช่นนั้นเสมอมา

                ฉันนั่งซ้อนท้ายเธอและกอดเธอไว้พร้อมกับยิ้มร่า มือข้างหนึ่งของเธอสัมผัสที่แขนของฉันเหือบตลอดเวลา และเธอก็เริ่มร้องเพลงที่เธอชอบให้ฉันฟัง รู้ไหมว่ามันเพราะมากแค่ไหน น้ำเสียงของเธอช่างติดตรึ่งหัวใจของฉันได้ดีเหลือเกิน…

                เวลาที่ฉันส่องกระจกและมองตัวเอง เธอรู้ไหมว่าภาพของเธอมันปรากฏเป็นภาพซ้อนทับ เหมือนดั่งว่าเธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น...ยืนอยู่ข้างหลังฉันและส่งร้อยยิ้มอันแสนอบอุ่นให้กันดั่งแต่ก่อน พลางชมว่าฉันสวยแค่ไหนในสายตาของเธอ

                ในมือของฉันมีสร้อยมุกเส้นหนึ่งที่สวยมากสำหรับฉัน ถึงแม้มันจะไม่สวยสำหรับคนอื่นก็ตาม มันคือสร้อยเส้นที่เธอซื้อให้ฉันเมื่อวันครบรอบของเรานั่นแหละ

และฉันก็สวมใส่มันทุกวัน...อย่างไม่รู้จักเบื่อมันเลยล่ะ...

“ที่รัก”

                คำๆนี้ยังดังให้ฉันได้ยินในทุกๆวัน แต่มันกลับไม่ใช่คำที่ฉันคุ้นเคยเสียแล้ว เพราะรู้ไหมที่รัก...มันไม่ได้ดังมาจากเธอเหมือนทุกครั้ง ไม่ใช่เธอที่พูดให้ฉันฟังด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล แต่สิ่งที่ฉันได้ยินกลับเป็นน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจนฉันรู้สึกใจหายทุกครั้งที่ได้ยิน

                “คิดอะไรอยู่หรือครับ”

                “เปล่าค่ะ”

                ฉันตอบเสียงนั้นกลับไปด้วยหัวใจที่ปวดร้าว สัมผัสที่เคยได้รับจากเธอบัดนี้มันแปรเปลี่ยนเป็นของใครอีกคนที่ฉันไม่คิดจะต้องการมันเลยสักนิด อ้อมกอดอันอบอุ่นมันไม่ทำให้ใจของฉันอุ่นซ่านขึ้นมาได้ จุมพิตที่เขามอบให้มันไม่ทำให้ฉันหวั่นไหวเหมือนอย่างจูบอันแสนหวานของเธอ

                เธอรู้ไหมเลาที่ฉันมองเข้าไปในตาของเขาฉันเห็นแต่ความสิเน่หาที่มีอยู่เต็มเปี่ยมแต่ว่างเปล่าในความรัก…ไม่เหมือนกับดวงตาอันอ่อนโยนของเธอที่พอฉันมองไปทีไร ความรักที่เธอมีให้มันสื่อออกมาให้ฉันรับรู้เสมอ

                “วันนี้ดูคุณสวยเป็นพิเศษเลยนะ” เขาเอ่ยชมฉัน และแน่นอนว่ามันไม่เหมือนกับคำชมของเธอเลย

                “แน่นอนค่ะ” ฉันตอบกลับเขาไปอย่างนั้น ก่อนจะพรมน้ำหอมกลิ่นที่เธอชอบเป็นครั้งสุดท้าย เพราะในขวดมันมีแต่เพียงความว่างเปล่าเหมือนกับตัวฉันที่ขาดเธอเสียแล้ว

                “แล้วเจอกันตอนเย็นนะครับ”

                เสียงนั้นพูดกับฉันก่อนที่ริมฝีปากหยักจะประทับลงบนริมฝีปากของฉันอย่างถือวิสาสะ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน ไม่ใช่การเจ็บปวดทางกายแต่เป็นการเจ็บปวดทางใจจนฉันแทบจะเป็นบ้า

รอยตราที่เขาฝังรากทับซ้อนกับรอยประทับของเธอ...เธอไม่รู้หรอกว่ามันทำให้ฉันเกลียดตัวเองจนไม่อยากจะไปให้เธอเห็นหน้าเลยสักนิด แต่ฉันก็ยังดันทุรังมาหาเธอทุกวันตามหัวใจที่ปรารถนา พร้อมกับดอกไม้แสนสวยที่ฉันตุ้งใจเลือกเพื่อเธอคนเดียว

ฉันเดินไปตามทางอันเงียบสงบ สองข้างรายล้อมไปด้วยป้ายหินที่ไม่ใหญ่มากนัก ทุกป้ายถูกสลักเป็นตัวอักษรบรรจงออกมาเป็นคำที่แตกต่าง พร้อมทั้งประดับตรงฐานด้วยดอกไม้สีสดให้บรรยากาศดูน่าสลดมากเข้าไปอีก...

สายลมพัดผ่านร่างฉันอย่างหยอกเย้า หากแต่มันกลับสร้างความหนาวเหน็บให้หัวใจของฉันจนแทบจะทนไม่ได้ เสียงนกต่างๆที่ร้องร่ำดั่งเหมือนเสียงโหยหวนมันช่างบาดลึกเข้าไปในหัวใจ...จนฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวทุกครั้งเมื่อฉันใกล้จะได้เจอเธอ

เธอยังคงอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน และยังคงส่งยิ้มให้ฉันเสมอมาไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด เหมือนกับตอนแรกที่เราได้เจอกัน วันที่ฝนตกพรำๆและเธอช่วยฉันไว้ด้วยการกางร่มให้ฉัน พร้อมกับกล่าวคำใจดีออกมาจนหัวใจของฉันมันพองโตไปหมด...

มือของฉันวางดอกไม้ลงตรงหน้าเธออย่างระมัดระวัง รอยยิ้มของฉันปรากฏขึ้นอีกครั้งตามเคย...เธอก็รู้ดีนี่ว่าไม่มีใครทำให้ฉันมีความสุขจนยิ้มออกมาได้นอกจากเธอ สายลมที่ปะทะตัวฉันในตอนนี้มันช่างทำให้รู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจเหมือนเธอกำลังกอดฉันอยู่ และเมื่อฉันได้หลับตาก็เหมือนว่าโลกทั้งโลกมีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น

ฉันอย่างเอนตัวลงนอนข้างๆเธอจัง...อยากสัมผัสเธออีกครั้งเหมือนที่เคยได้ทำมา แต่มันก็เป็นได้แค่ฝัน ที่รอวันให้เป็นความจริงเท่านั้นเอง

ฉันผิดเองที่ทำให้เธอจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

มันเป็นเพราะฉันเองที่ดื้นรั้นในวันนั้น...ไม่ย้อมฟังคำของเธอ

แต่นั่นมันเป็นเพราะฉันรักเธอจนสุดหัวใจ จนไม่สามารถจะเป็นของใครได้นอกจากเธอ

แต่มันกลับแย่ลงกว่าเดิม...เธอจากฉันไปด้วยน้ำมือของพ่อฉัน...และฉันต้องฝืนใจไปเป็นของใครอีกคน...ที่พ่อเลือกให้

มันเจ็บปวดมากเลยนะรู้ไหม

ทุกๆวันที่ฉันยังหายใจมันคือความทรมานเกินกว่าที่เธอจะรู้ถึงมันได้

ฉันคิดถึงแต่เธอทั้งคืนและวัน คิดถึงทั้งๆที่มีเขาอยู่ข้างกาย

แต่ฉันไม่โทษตัวเองหรอกนะที่คิดถึงเธอ เพราะเธอคือเจ้าชีวิตและเจ้าหัวใจของฉัน

และฉันจะมีเธออยู่ในใจไปอย่างนี้ จะรักเธอไปอย่างนี้ไม่ว่าจะอยู่ในภพชาติไหน

ผ่านไปนานสักเพียงใด

ฉันจะรักและเป็นของเธอ....

...ชั่วนิจนิรันดร์...