กลับมาเมื่อสายไป

พ่อคือคนที่อยู่เคียงข้างเสมอไม่ว่านานแค่ไหนรักจะยังไม่เปลื่ยนแปลง

ตราบชั่วนิรันดร์ที่รู้ว่า

คำว่าพ่อมักมีความหมายว่าผู้ให้กำหนด

เเต่ถ้าลองมองจากอีกมุม

พ่อนั้นมีความหมายที่มากมาย

ยากที่จะสื่อออกมาเป็นคำพูด

แต่มักจะสื่อในรูปแบบการกระทำ

              "รัญ อย่าไปลูก รัญ"เสียงสองสามีภรรยาฉุดรั้งลูกสาวแต่คำพูดนั้นไม่เป็นผลจำต้องเห็นลูกสาวู้เป็นที่รักเดินจากอ้อมแขนไปอยู่กับชายหนุ่มผู้มารอรับแต่ทันใดนั้นได้มีเสียงบางอย่างดดังขึ้นมาอย่างแผ่งเบา  "โอ๊ย"เสียงสุดท้ายก่อนชายไว้กลางคนจะทรุดลงไปอย่างหนักภรรยาก็ได้เพียงแต่ประคองร่างของสามีไว้ในอ้อมแขนพรางตระโกนขอความช่วยเหลือ

ณ  โรงพยาบาล 

"หมอค่ะ สามีของดิฉันเป็นอย่างไรบ้างค่ะ"เสียงของดารดาวเอ่ยรอคอยคำตอบ

"อื้ม  คนไข้เป็นโรคทัวใจครับ แล้วเรายังตรวจพบก้อนเนื้อร้ายที่สมองของคนไข้และคนไข้อาจอยู่ได้ไม่นานครับหมอขอตัวก่อนนมันทำร้ะครับ"ดารดาวแทบจะล้มทั้งยืนที่รู้ว่าวัฒนรัตน์อาจอยู่ได้อีกไม่นาน

ณ  บ้านของพัท

"รัณ เข้าไปในบ้านผมก่อนนะครับ"รายารัณหารู้ไม่ว่านั้นเป็นกับดักของชายหนุ่ม  "ค่ะ"สาวน้อยเดินเข้าบ้านของชายหนุ่มอย่างสบายใจและหารู้ไว้ว่าในสถานแห่งนี้มีกับดักเตรียมรับเธอไว้หลายด้าน

เมื่อรายารัญเข้าบ้านของพัทชายหนุ่มจึงวิ่งไปเอาน้ำส้มมาสาวน้อยดื่ม "รัณดื่มน้ำส้มนะครับ"

ชายหนุ่มรีบเอาน้ำส้มไปให้สาวน้อยดื่ม"ขอบคุณค่ะ" ทรายารัญดื่มอยากไม่คิดใส่ใจ  รายารัญ

คุยกับพัทได้สองชั่วโมงจึงง่วงนอนจึงขอตัวไปเข้านอน  ชายหนุ่มจึงถือโอกาสโทรหาเพื่อนให้ขึ้นมาบนห้องได้

ณ  โรงพยาบาล

"พยาบาลขอเครื่องช็อตหน่อย"ทั้งหมอและพยาบาลวิ่งกันจ้าละหวั่นเพราะวัฒนรัตน์อาการทรุดลงมาก  ดารดาวพยายามโทรหาลูกสาวอย่างรีบร้อนเพื่อหวังให้รายารัญรู้และกลับมา  "คุณดารดาวใช่ไหมครับ"เสียงคุณหมอเดินจากห้องผ่าตัดด่วนมาเพื่อบอกข่าวให้ทราบ "ค่ะดิฉันเอง"ดารดาวรับคำตอบ "หมอเสียใจด้วยนะครับ และเมื่อตระกี้มีตำรวจมาขอพบคุณแต่ผมเห็นว่าคุณยังหลับอยู่ครับเดี๋ยวคุณช่วยไปให้ปากคำด้วยนะครับ"ดารดาวงงว่าเรื่องอะไรพอจะถามคุณก็เดินไปไกลเสียแล้ว

เธอคิดพอไปถึงคงรู้เอง

ณ  สถานีตำรวจ

"คุณดารดาวใช่ไหมครับ"พอเธอกำลังจะเข้าไปก็มีตำรวจมาคอยก่อนพอเธอพยักหน้าตำรวจก็เชิญเธอเข้าไปในโรงพักพอเธอเข้าไปรายารัณก็โผเข้ามากอดและเล่าความจริงทุกอย่างให้ฟังว่า"แม่จ๋าช่วยหนูด้วย   พวกนี้มันทำร้ายหนู"คำพูดนี้ทำให้ดารดาวเป็นลมแทบจะตายตามสามีไปไม่คิดว่าลูกสาวที่ตนเฝ้าถนุนถนอมตั้งแต่เล็กจนโตจะถูกทำร้ายขนาดนี้  "แม่เป็นไงบ้าง"พอดารดาวฟื้นเธอก็โกรธรายารัญมาก"ลูกทำอย่างงี้ได้ยังไง"คำพูดนี้โดนใจรายารัญเต็มๆเพราะตลอดมาแม่ไม่เคยจะสนใจเธอเลยเฝ้าทำงานทุกเช้าเย็นเธอจึงอยู่กับพ่อมาตลอด  "แม่เคยกฉันบ้างไหม  ตลอดเวลาแม่อยู่กับงานจนงานจะเป็นลูกแม่อยู่แล้ว แม่ปล่อยให้หนูอยูกับพ่อและอีกอย่างแม่ไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของหนูหนูรู้มาตลอดที่แม่ไม่รักหนูเพราะอะไร  เพราะแม่กำลังจะมีลูกใหม่กับพ่อจนไม่มีใครเห็นหนูอยู่ในสายตา"ดารดาวมือไม้สั่นเพราะความโกรธจัดเธอตบหน้าดารดาวอย่างแรง"จะบ้าเหรอใครกันบอกกับแก  ถึงแกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆๆของฉันแต่ฉันก็รักแกเหมือนลูกถึงได้หาเงินให้พ่อกับแกใช้ไงเพราะพ่อแกป่วยหนักเป็นโรคหัวใจฉันเลยต้องเป็นคนทำงานเลี้ยงแกมาตั้งแต่เกิด"  รายารัญถึงกับอึ้งเมื่อรู้ความจริงทุกอย่างและก็อดถามไม่ได้"เเล้วพ่อล่ะค่ะ"ดารดาวโกรธจัดจนลืมไปเลยว่าต้องบอกกับรายารัญเรื่องของวัฒนรัตน์สนิท"ใช่ คุณวัฒนรัตน์พ่อของเธอตายแล้วนะ"เสียงพูดของดารดาวสั่นเครือพูดจบก็มีน้ำตาพรั้งพรูมารายารัญตกใจมากเพราะตลอดมาพ่อเป็นคนที่ดูเเลเธอได้ดีที่สุดมอบความรักให้เธอ มีแต่เธอที่ทำร้ายหัวใจของพ่อเธอเองตลอดมา

สุดท้ายนี้ขอบอกว่าใครที่มีคุณพ่ออยู่ให้ดูแลท่านให้ดีนะค่ะ

เพราะพ่อไม่เพียงให้กำเนิดแต่ให้อะไรหลายอย่างกับเราดูเเลท่านให้ดีนะค่ะ