วันที่10เดือนกันยายน

-วันที่10เดือนกันยายน1991-

   คืนนั้นเป็นคืนที่อากาศร้อนทั้งคืนและเป็นคืนที่ฉันจะจดจำไปตลอด ฉันยังจำได้ดี

   ภายในห้องครัวขนาดเล็กถูกแปรสภาพให้เป็นห้องจัดงานรื่นเริงสร้างสรรค์ขนาดเล็กๆขึ้น บนโต๊ะรับประทานอาหารมีเมนูสุดพิเศษถูกเนรมิตรขึ้นมาเพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

   เมนูพิเศษที่ถูกเนรมิตรมี ขนมปังแยมผิวส้ม พายใส้สับปะรด ทาร์ตน้ำตาลข้น น้ำหวานสีต่างๆ และตรงกลางโต๊ะมีเค้กขนาดใหญ่วางไว้ มันเป็นเค้กช็อคโกแลตโรยถั่วบด ส่วนมากอาหารบนโต๊ะจะเป็นของโปรดของเด็กเป็นส่วนใหญ่

   "โฮ!!คุณพ่อเป็นคนทำขนมพวกนี้ทั้งหมดเลยเหรอคะ" เสียงเด็กตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พูดขึ้น

   เด็กน้อยคนนี้เธอมีใบหน้ากลม ผิวขาว ผมหยักศกสีน้ำตาล ดวงตากลมโต สีตาของเด็กน้อยเป็นสีน้ำตาล เธอสวมชุดกระโปรงอมม่วงดอกไลแลค และสวมถุงเท้าสีขาวน้ำเงิน

   "ใช่ค่ะ" ศิรินทร์พ่อของเด็กน้อยตอบ "คุณพ่อทำเองทั้งหมดเลยนะ มีแต่ของโปรดของน้องผิงทั้งนั้นเลย เป็นไงคะชอบไหมคะ"

   "ชอบค่ะ" เด็กน้อยตอบ "ชอบมากเลย"

   "คุณพ่อดีใจนะคะที่น้องผิงชอบ วันเกิดน้องผิงปีนี้คุณพ่อไม่รู้จะทำอะไรให้น้องผิง คุณพ่อเลยทำของโปรดที่น้องผิงชอบทั้งหมดเลย"

   "ขอบคุณค่ะคุณพ่อ" เด็กน้อยยิ้มจนตาหยีให้ผู้เป็นพ่อ

   "พ่อว่าถึงเวลาที่น้องผิงต้องเป่าเทียนวันเกิดแล้วนะ" ศิรินทร์ว่า พร้อมกับดันขนมที่อยู่ตรงหน้าลูกสาวตัวน้อยไปไว้ข้างๆ และจัดการเอาเค้กช็อคโกแลตมาวางไว้ข้างหน้าลูกสาวแทน เด็กน้อยยิ้มกว้างไปอีกเพราะจะได้เป่าเทียนวันเกิดของตน ศิรินทร์ขำกับท่าทีของลูกสาว เขาจัดการเอาเทียนวันเกิดออกมาจากกล่อง และนำเทียนวันเกิดไปปักที่หน้าเค้กช็อคโกแลตที่มีครีมวานิลลาสีขาวนวลเขียนว่า "สุขสันต์วันเกิดนางฟ้าตัวน้อย"

   "พร้อมที่จะเป่าเทียนวันเกิดหรือยังคะน้องผิง" ศิรินทร์ถามลูกสาวตัวน้อยที่ตอนนี้ยิ้มกว้างและพยักหน้าให้เขา

   ศิรินทร์ยิ้ม จัดการจุดเทียนเค้กวันเกิดและปิดสวิตช์ไฟ ตอนนี้ภายในห้องตกอยู่ในความมืด มีแค่เเสงสีส้มทองจากเทียนวันเกิดเท่านั้น

   "แฮปปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู แฮปปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู แฮปปี้เบิร์ด เดย์ แฮปปี้เบิร์ด เดย์ แฮปปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู" สิ้นเสียงของศิรินทร์ เด็กน้อยก็จัดการเป่าเทียนเค้กวันเกิดจนเทียนดับไป ศิรินทร์เดินไปเปิดสวิตช์ไฟ ตอนนี้ภายในห้องกลับมามีเเสงสว่างอีกครั้ง

   "วันเกิดน้องผิงปีนี้คุณพ่อไม่มีอะไรให้น้องผิงมากมายนะคะ" ศิรินทร์ว่า "ของขวัญวันเกิดปีนี้ของน้องผิงถึงจะไม่ใช่ของขวัญราคาแพง แต่คุณพ่อคิดว่าน้องผิงต้องชอบมันแน่"

   ศิรินทร์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบเอากล่องของขวัญขนาดปานกลางออกมา

   "คุณพ่อขอให้น้องผิงเป็นเด็กดีของคุณพ่อ เชื่อฟังคุณครู มีน้ำใจกับเพื่อนนะคะ นี่คือของขวัญที่คุณพ่อมอบให้น้องผิงค่ะ" เขาวางของขวัญใส่มือป้อมๆของลูกสาวตัวน้อย เขาหวังว่าลูกสาวเขาคงจะชอบมัน

 เด็กน้อยจัดการแกะเปลือกกระดาษห่อของขวัญออก ล้วงมือเข้าไปภายในกล่องและหยิบของชิ้นหนึ่งออกมา

   มันเป็นตุ๊กตาผู้หญิงทำด้วยไหมพรม สวมชุดกระโปรงสีฟ้าซึ่งเป็นสีโปรดของเธอ บนศีรษะมีหมวกขนาดจิ๋วสีเขียววางไว้บนศีรษะและมีดอกไม้ติดไว้ที่ปลายหมวก เด็กน้อยชอบตุ๊กตาตัวนี้มาก มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่เธอได้จากพ่อ

   "คุณพ่อ!!!" เด็กน้อยพูดกลั้วน้ำตาทำให้ผู้เป็นพ่อเริ่มหวั่นๆว่าลูกสาวตัวน้อยอาจจะไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้ก็ได้

   "โอ๋ๆ" ศิรินทร์เดินอ้อมโต๊ะมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าลูกสาวตัวน้อย "ไม่ร้องนะลูกนะเดี๋ยวไม่สวยนะคะ น้องผิงไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้ใช่ไหมลูก ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวคุณพ่อซื้อให้ใหม่ น้องผิงเอาเลโก้บาร์บี้ไหมลูก น้องผิงเคยบอกคุณพ่อว่าน้องผิงอยากได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณพ่อพาไปเลือกนะคะ"

   เด้กน้อยโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อและเริ่มสะอึกสะอื้น น้ำตาหยดใสๆไหลลงที่บ่าของเขา ยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อเริ่มตกใจเข้าไปอีก เพราะไม่รู้ว่าลูกสาวตัวน้อยร้องไห้ทำไม

   "น้องผิงรักคุณพ่อนะคะ" เด็กน้อยสะอื้น "ที่น้องผิงร้องไห้ ไม่ใช่ว่าน้องผิงไม่ชอบตุ๊กตาตัวนี้ แต่ที่น้องผิงร้องไห้เพราะว่าที่ผ่านมาน้องผิงดื้อกับคุณพ่อมาตลอดเลย น้องผิงไม่อยากได้เลโก้บาร์บี้แล้ว น้องผิงชอบตุ๊กตาตัวนี้ที่คุณพ่อซื้อให้น้องผิงมากกว่า และน้องผิงก็ตั้งชื่อให้มันแล้ว มันชื่อ อันอัน"

   ศิรินทร์โล่งอก ตอนแรกเขาคิดว่าลูกสาวเขาจะไม่ชอบของขวัญชิ้นนี้ซะอีก

   "ไม่เอานะลูกนะไม่ร้องนะคะเดี๋ยวไม่สวยเอานะ ไหนดูซิ ว้าว!! เค้กน่ากินจังเลย พ่อว่าเรามาทานเค้กวันเกิดของน้องผิงดีกว่านะคะ ให้อันอันกินกับเราด้วย อันอันยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งนานแล้ว"

  เด้กน้อยปาดน้ำตาและพูดว่า

   "ค่ะ ตอนนี้น้องผิงก็ชักจะหิวๆแล้ว คุณพ่อก็ต้องหิว แน่นอนว่าอันอันก็ต้องหิวเหมือนกัน"

   ค่ำคืนนั้นจบลงด้วยเสียงหัวเราะของสองพ่อลูก มันคือค่ำคืนของวันที่10เดือนกันยายน วันเกิดครบรอบอายุ 6 ขวบของฉัน