เวลาที่ย้อนกลับ

คุณเคยคิดที่อยากจะย้อนเวลากลับไปไหม?
คุณเคยลองถามตัวเองดูรึป่าวว่าถ้าย้อนเวลาได้คุณจะกลับไปตอนไหน?
แล้วถ้าคุณย้อนเวลาได้โดยแลกกับการเสียทุกอย่าในชีวิตคุณจะย้อนกลับไปไหม?
คำถามเหล่านี้บางคนอาจจะคิดว่าเป็นไปไม่ได้แต่ถ้าคนเราทำได้ล่ะ
เรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวเกียวกับพ่อลูกคู่หนึ่งที่ไม่มีเวลาที่จะคุยและอยู่ด้วยกัน
ทีนี้เรามาเริ่มเรื่องราวนี้กันเลยดีกว่า.

ในบ้านหรูหราที่อยู่ใจกลางตัวเมืองมีขนาดใหญ่และเห็นได้ชัดที่สุดในบริเวณนั้น
ได้มีสองพ่อลูกอาศัยอยู่ทั้งสองคนนั้นไดัเป็นคนที่มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย
และเป็นคนที่วันๆเอาแต่ทำงานไม่หยุดหย่อนะไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่ด้วยกันมากนัก
เพราะทั้งสองเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับงานของตน
คนพ่อนั้นเป็นเจ้าของบริษทใหญ่ที่พัฒนามาจากการเปิดร้านเล็กๆ
ส่วนลูกนั้นโดยที่ไม่อยากจะพึ่งพ่อของตนจึงได้ไปทำงานเป็นคนออกแบบการขายหรืคนที่คอยคิดแผนการบริการ
ทั้งสองนั้นไม่ค่อยได้พูดจากันมากนักจึงทำให้ในบ้านนั้นมีแต่ความเงียบตลอดทั้งวัน
ส่วนในวันหยุดนั้นนานๆทีจะได้มีการกินข้าวร่วมกันและในวันนั้น
ในวันที่ทั้งสองได้คุยกันเรื่องการยกตำแห่งผู้บริหารให้ลูกชายนั้นเพื่อที่จะได้เรียนรู้งานจากบริษท
พ่อนั้นได้พูดว่า
"นี่ลูกตอนนี้พ่อก็แก่มากแล้วนะทำไมลูกไม่มาดูงานที่บริษทพ่อบ้างจะได้เตรียมการยกตำแหน่ง"
ลูกนั้นได้ตอบกลับไปว่า"ตอนนี้ผมยังไม่ว่างต้องคิดแผนการขายครั้งใหญ่"
แต่พ่อก็รบเร้าให้ลูกได้มาดูงานจนกระทั้งลูกนั้นทำหน้าไม่พอใจแล้วตอบกลับว่า
"พ่อนี่ผมก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีงานทำนะผมว่าพ่อไปหายกตำแหน่งให้คนอื่นดีกว่า!"
ลูกนั้นพูดด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจและพ่อก็ได้แต่นิ่งเงียบจนกระทั้งกินข้าวกันเสร็จ
ลูกและพ่อนั้นก็ได้แยกกันเหมือนเคยทุกๆวันนั้นจะเป็นแบบนี้ทุกๆครั้งที่พ่อถามถึง
ลูกนั้นจะทำท่าไม่พอใจและเดินหนีไปแต่ลูกนั้นไม่รู้เลยว่าพ่อได้มีโรคมากมายและอยู่ได้อีกไม่นาน
จนกระทั้งพ่อนั้นล้มป่วยด้วยโรคร้าย
ลูกก็ได้แต่ค่อยเฝ้าขออย่าให้พ่อนั้นเป็นอะไร
แต่ก็ไม่ได้ผลพ่อนั้นมีอาการที่แย่ลงเรื่อยๆลูกนั้นพายยามสุดความสามารถไม่ว่าจะเป็นการหายาหาหมอที่ดีที่สุดแต่ก็ไม่ช่วยให้อาการของพ่อนั้นดีขึ้นมาเลย
ลูกนั้นหมดหนทางและในตอนที่ลูกสิ้นหวังนั้นพ่อได้พูดกับลูกว่า
"พ่อรักลูกมากนะและบริษทของพ่อ พ่อนั้นยกให้ลูกดูแลต่อ"
หลังจากที่คำสุดท้ายหมดเสียงไปนั้นลมหายใจพ่อก็ได้หมดตามไปด้วย
ลูกนั้นทำได้แต่ร้องไห้ต่อร่างที่ไรลมหายใจของพ่อแล้ว
ลูกร้องไห้เป็นเวลายาวนานและได้แต่คิดว่าทำไมไม่อยู่กับพ่อให้นานกว่านี้
ทำไมไม่คุยกับพ่อ ทำไมไม่ทำตามที่พ่อบอกทำไมๆๆๆ
คำถามในหัวมีแต่คำว่าทำไมซํ้าๆ
ไม่ว่าลูกนั้นจะร้องไห้เพียงใดก็ไม่สามารถนำพ่อคืนมาได้
จากนั้นไม่นานพิธีศพก็ได้จัดขึ้นในงานนั้นบรรยากาศดูเศร้าหมอง
และพองานศพจบลงลูกนั้นยังไม่มีโอกาศได้ทำใจให้กับพ่อที่เสียไปได้ก็ต้องไปเป็นประธานบริษทที่พ่อทิ้งไวให้จนกระทั้งเรื่องราวผ่านมานานเท่าที่ทุกคนในบริษทจะลืมประธานคนเก่าได้แล้วแต่ว่ายังมีลูกนั้น
ที่ยังคงไม่ลืมและวันนึ่งลูกได้ฝันเห็นพ่อนั้นที่ป่าแห่งหนึ่ง
เป็นป่าที่เดียวที่พ่อเคยไปกับลูก
ตื่นเช้ามาลูกนั้นไม่รอช้ารีบไปทันที่และได้พบกับคนคนหนึ่ง
พอลูกนั้นได้ถามคนๆนั้นว่า"คุณคือใคร และมาทำอะไรที่นี่"
ชายคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามแต่ตอบกลับมาว่า"เจ้านั้นอยากจะไปหาพ่อไหม"
ลูกนั้นได้มีนํ้าตาไหลออกมาแต่ได้สวนกลับไปว่า"อย่าเอาเรื่องพ่อของชั้นมาล่อเล่นนะ!"
จากนั้นชายคนนั้นได้จับที่ไหล่ของเค้าและให้ได้ย้อนไปต่อนที่ลูกนั้นยังเด็กและคุยกับพ่ออย่าสนุกสนาน
แต่นั้นก็เป็นเวลาเพียงน้อยนิดที่เค้าได้คุยกับพ่อ
จากนั้นลูกเริ่มทรุดลงและถามคำเดิมอีกครั้ง"คุณคือใคร"
ชายคนนั้นไม่ได้ตอนเช่นเคยและถามมาว่า"เจ้าอยากย้อนเวลาไปหาพ่อไหม"
ลูกนั้นได้ตอบอย่างรวดเร็ว"อยากๆอยากสิช่วยพาข้าไปที"
ชายคนนั้นถามอีกว่า"เจ้าพร้อมที่จะเสียทุกอยางไปไหม"
ลูกนั้นตอบว่า"ชั้นพร้อมที่จะเสียทุกอย่างขอแค่ให้ได้กลับไปใช้ชีวิตกลับพ่อ"
ชายปริษนาได้จับที่ไหล่และพาย้อนเวลาไปตอนที่ลูกยังเด็กแต่ต่างจากเดิมตรงที่จากที่เค้านั้นเป็นลูกเจ้าของกิจการขนาดเล็กในตอนนี้เค้าได้เป็นแค่ลูกชาวนาจนๆที่ไม่มีอะไรเลยแต่เค้านั้นก็มีความสุขกับการที่มีพ่อที่อยู่กับเค้าทุกวันกินข้าวด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันในที่สุดลูกก็คิดได้ว่าความรํ่ารวยนั้นไม่ใช่ความสุขเท่ากับการที่เรานั้นมีครอบครัวอยู่เคียงข้างกันและการได้อยู่ด้วยกัน